Nou kom ik aan 173cm en 140kilo maatje 50/52 maareh hoe graag ik wil afvallen neemt niet weg dat ik super gelukkig ben. Tuurlijk zou ik ook wel een beyoncé look a like willen zijn maar wat niet is dat is niet. Maar dat maakt mij zeker niet ongelukkig. Soms denk ik ook wel eens hij vind me niet mooi. Maar ondanks ik dat denk ligt hij elke avond en ochtend langs mij in mijn bed. Nee dus dunnere zijn niet gelukkiger geluk dat maak je zelf. Niet je lichaam of je status Xxxxx
@loesje1982 Wat herkenbaar! Het is als of ik een omschrijving van mijzelf lees Ik ben 1.84 en maat 48, omdat ik lang ben en de meeste kilo's op mijn buik zitten (die toch al zo lekker flubbert van de zwangerschap ) valt het nog wel te camoufleren. Shoppen vind ik een ramp en doe ik dus liever niet, net als eten in het openbaar dat heeft wel invloed op mijn sociale leven en daardoor ben ik ook wel vrienden kwijtgeraakt. Ik ben wel "ongelukkig" met mijn uiterlijk maar ik ben echt dolgelukkig met mijn gezinnetje enz. Ik heb zo'n prachtig dochtertje dat ik die flubberbuik en kilo's door hormoonbehandelingen maar even voor lief neem, dit had ik nooit willen missen! Conclusie: Gelukkig met mezelf: Fail Gelukkig met mijn leven: Dubbel check
ik ben iets kleiner dan jij, (zo'n 5 cm) maar ik gok dat we verder overeen komen. ook dat buikje (tja, een flap, maar het leverde me wel drie mooie kindjes op) Ik vind de flap lastig, maar ik weet waarvan het is en dat scheelt. in de sauna ben ik op een gegeven moment eens rond gaan kijken en dat scheelde me wel in zelfvertrouwen, daar zijn veel meer flapjes dan ik dacht en de voordelen, tja, mijn man houd van vollere vrouwen, dus die zou jou gok ik wel nakijken en hij laat ook erg regelmatig merken dat ie me mooi vind. het heeft een tijd geduurt voor ik een beetje zelfvertrouwen weer kreeg op dat vlak, maar ik ga me nu ook wel anders kleden en dan zie ik best dat veel mannen mijn lijf kunnen waarderen. doet goed hoor. het is ook een kwestie van kijken wat je mooi vind aan jezelf en dat accentueren. ik heb een goed decolletee dus als ik een v hals aan heb ziet echt niemand dat buikje. heb schijt aan de wereld, aan het schoonheidsideaal waar bijna niemand aan voldoet. heb schijt aan de opmerkingen van pubers. kijk wat je mooi vind aan jou, koop leuke kleding die daarbij past. vraag hulp aan een vriendin ofzo als je het moeilijk vind. leer jezelf waardere, je bent het waard. en dunne vrouwen gelukkiger, tja, ik denk dat heel veel vrouwen erg onzeker zijn over hun lijf. ik ken ook magere mensen die er neits bij krijgen qua vorm en het er daar ook moeilijk mee hebben. ik zie me nog bh's shoppen met mijn vriendin. mijn maat was er niet, maar de hare (a) evenmin. zwemmen, vind ik ook nog lastig, maar ik doe het wel. mijn kinderen vinden het leuk, in het water zie je minder, en niemand kijkt (al voelt dat dan best wel zo hoor, ik ben er nog neit helemaal) leer jezelf waarderen. je bent mooi, echte schoonheid zit van binnen en veel mannen houden wel van zacht en rond
Ik denk dat onzekerheid overjezelf meer tussen je oren zit. Want ik ben een poosje heel erg slank geweest en zelfs toen bekeek ik mezelf in de spiegel vol afgunst ik zag allerlei lelijke dingen aan mijn lichaam terwijl het niet zo was. En ik was toen super ongelukkig
Persoonlijk denk ik als je op een normale gewicht zit. Dat je je wel gelukkiger zou kunnen voelen. Dat geld zo wel voor onder gewicht of in mijn geval overgewicht. Een paar jaar geleden was ik 22 kilo afgevallen( het zit er weer aan) en voelde me prinssesjes heerlijk met 92 kilo was ook nog wel te zwaar maar. Als of ik een jas uit deed. Toch maar weer eens proberen merkt omdat ik te zwaar ben te weinig energie hebt om echt de dingen te willen doen die me leven toch aangenamer zouden kunnen maken. Hier ben ik dus 110 bij een lengte van 1.62 dus veel te zwaar o ja en ik jok ben nooit meer op me oude te zwaar gewicht gekomen bleef zo rond de 110 hangen. En met de zwangerschap van de jongste ben ik af gevallen inplaats van aan gekomen. Was een leuk cadeautje.
Hier een dunne mama. 1.65 groot, 48 kilo... Maar zoals al gezegd was, iedere vrouw heeft zo haar onzekerheden. Ik denk niet dat een dunner iemand of juist een dikker iemand erger ermee zit, gelukkig is of juist een beter sexleven heeft hoor. Ik ben echt niet dolgelukkig met mijn figuur, zou graag wat voller willen zijn, al is het voor de kleding.
Gras aan de overkant, enzo. Ik denk dat het trouwens wel mogelijk is dat je door een ongezonde levensstijl ook psychisch minder lekker in je vel steekt. Dat geldt voor te dun en te dik. Ik was allerdoodongelukkigst toen ik mezelf had uitgehongerd (toen nog geen mama maar een tiener met een probleem). Toen ik eenmaal over de hobbel van de eerste kilo's aankomen heen was, voelde ik me stukken beter. Ik at gezond, veel fruit, veel granen, en voelde me heel fit. Toen ik later als student wat minder gezond ging leven (euh, roken een tijdje, te weinig geld hebben om genoeg groente en fruit te eten ) merkte ik ook dat ik minder goed in mijn vel ging steken, helemaal los van gewicht.
ok, das wel duidelijk moet ik zeggen ik heb alleen ´maar´ cupje B, en das niet erg mooi in verhouding, wat mij betreft. misschien is t eens tijd dat ik wat leuke kleren ga scoren, iemand hier (weet nickname even niet meer) zei dat je missetam en m en s moest vermijden, wie heeft leuke tips voor winkels dan? webshops mag ook, kan ik op mn gemakje thuis passen. mijn man heeft gister nog wel gezegd dat ik eens wat geld moest spenderen, en wel aan leuke kleding. ik ben ook al eens 20kilo lichter geweest, man wat was ik blij, strakke spijkerbroek, strakker topje, ik voelde me goed, en kreeg daar ook de bijpassende aandacht voor terug. helaas kwam dit afvallen door een ziekte, en 50u pw werken, dus was het niet het gewicht wat bij me paste. mijn man vond me toen niet mooi, we hadden nog niet lang verkering, en hij vond dat ik een eng ingevallen gezichtje had... hij houdt dus blijkbaar van volle vrouwen. ik moet er dus aan proberen te werken mezelf te accepteren, maar wel verhelderend dat er dus ook heel wat slanke dennen zijn die niet tevreden zijn, ik dacht altijd dat jullie slank waren, en DUS goed in je vel zaten.
Hier kan ik zelf wel echt zeggen dat ik me nu gelukkiger voel omdat ik meer zelfvertrouwen heb, dan zo'n 10 jaar geleden. Ik woog toen 100 kilo bij 1.59m, dus was echt flink rond, kledingmaat 48 soms 50. Toen ben ik afgevallen naar 63 kilo maat 38/40. En na de laatste zwangerschap weeg ik nu 59 kilo en draag maat 36/38. Ik ben nu al ruim 10 jaar onder die 65 kilo en ik voel me er wel gelukkiger door, maar dat zal waarschijnlijk komen omdat ik dus veel zelfverzekerder ben en dit werkt dan weer door in alles. Mijn levenskwaliteit is een stuk beter geworden en dingen waarbij ik vroeger heel veel over nadacht en die me onzeker maakten, daar zijn er een heleboel van weg. Zoals dat ik nooit gezien durfde te worden met eten in het openbaar of als er in de bus iemand naast me ging zitten en dan het idee dat dat niet zou passen. Of als het gangpad in de bus vol stond en ik er bijna uit moest. Zo leefde ik, met al dat soort onzekerheden. Dit soort dingen herken ik nu helemaal niet meer en dat geeft al een stuk meer rust moet ik zeggen. Groet, Nadien
Voor mijn zwangerschappen was ik slank. 34/36 en ben 180. Dun voor het oog. Wat ik at maakte niet uit, geen gram kwam eraan. Als ik de griep had was ik zo 5 kilo kwijt. Vreselijk vond ik het. Mensen dachten dat het fijn was dat je alles kon eten, maar ik moest wel. Kreeg vaak te horen dat ik vast een eetprobleem had. Ik hate de afslank producten. Aankomen is soms moeilijker dan afvallen Na mijn eerste zwangerschap werd het 38/40 en nu na de tweede is het wel redelijk hetzelfde en ik voel me veel beter. Nu ben ik niet dik of stevig maar voor mij is er en heel stuk bij. Ben er trots op. Mijn buikje zal er altijd blijven, mijn kindjes hebben er gewoond en daar voelde ik ze voor het eerst. Dun was ik niet happy en nu wel
Ik zit momenteel lekkerder in mijn vel dan een paar maanden terug. ik heb nu maat 38 en voor mijn zwangerschap (dus echt al 4 jaar terug bijna) maat 36. Ik heb lange tijd niet kunnen accepteren dat ik niet meer zo´n figuurtje heb als toen. ik zit bijna op mijn streefgewicht, maar mijn figuur heeft totaal andere vormen aangenomen. Echt blij ben ik er niet mee. Als ik kleding aan heb ben ik redelijk tevreden. Dat kleed af, maar zodra ik mezelf naakt in de spiegel bekijk baal ik ontzettend van mijn lijf! Ik wou dat ik wat vollere billen had, en die vetjes zeg maar boven mijn billen (aan de zijkant) vind ik vreselijk! In mijn ogen zijn die bijna groter dan mijn kont (al kan ik dat voor mezelf wel relativeren dat het echt niet waar is). Kort gezeg, ik weet niet of slanke vrouwen gelukkiger zijn dan volle vrouwen... Al kan ik wel zeggen ik ben nu gelukkiger dan dat ik twee jaar terug was. Ik was toen best zwaar, was ontzettend aangekomen tijdens de zwangerschap 35 kilo en dat ging er niet zo makkelijk af. 20 kilo bleef er plakken en die zijn er nu inmiddels af! Ik ben wel 1,80 dus als ik aankom zit het wel over de hele lengte! haha!
ik ben een mama van 1.65 en (als ik niet zwanger ben) 50 kilo. ik ben absoluut niet gelukkiger dan dikke mama's, no way! dat geloof ik echt niet, ik moet net zo hard vechten voor mijn geluk als ieder ander omdat dat met je gemoedstoestand te maken heeft en hoe zeker je bent. ik heb een vriendin die een keer zo zwaar is als ik maar zij zit ontzettend goed in haar vel, kleed zich top en houdt van zichzelf, dat straalt ze uit en daarom is ze mooi en gelukkig.
Heeft denk ik niet met gewicht te maken. Zelf ik met mijn maatje 34 (weeg rond de 52 kilo) kan weleens onzeker zijn. Mij hoor je niet klagen hoor over mijn figuur want ik heb een hele strakke buik en mijn borsten zijn ook hetzelfde gebleven na mijn zwangerschap (mogen wel wat groter maar staan nog steeds recht vooruit ) Maar als ik nieuwe benen kon kopen had ik het zo gedaan, iets langer en strakker want dat is iets waar ik dus niet tevreden mee ben. Al hoef ik geen rekening te houden met wat ik eet wil ik het toch wel voor zijn om ooit dikker te worden en let ik er wel een beetje op en ben sinds kort ook met hardlopen begonnen. Ten eerste omdat ik de conditie van een doperwt heb en ten tweede omdat het gezond is om te bewegen en hopelijk houdt dit mijn gewicht op peil. Al heb ik nog nooit op mijn eten hoeven te letten. Maar de 30 komt steeds dichterbij en dan gaat het volgens mij niet meer zo makkelijk dus ik wil het wel voor zijn zo ver dat kan
Ik ben 1,74m en ik weeg 57 kilo. Voel me prima, benen zou ik soms wel iets dikker willen. Op je vraag weet ik zo geen antwoord, maar ik denk dat gelukkiger zijn echt niet per definitie zo is. Iemand die maat 46 heeft, een lieve man, leuke kinderen, leuke baan, is misschien wel gelukkiger dan iemand met maat 36, die klotewerk heeft, een man die nooit thuis is etc.
Ik ben een dunne mama en een dikke mama geweest. Gelukkiger toen ik dun was....nee....ik ben namelijk heel makkelijk... als het je niet aanstaat hoe ik eruit zie dan heb je maar pech.Ik ben wie ik ben,als ik maar gelukkig ben met mezelf,mijn man en kids,daar gaat het toch om? Wel word je als je dun bent beter behandeld ...dat viel me wel op. Toen ik aankwam lieten vriendinnen mij vallen en toen ik afviel zochten ze weer contact..Ja dag....dan ben je geen vriendin toch ??
Ik ben slank echt veel gelukkiger! Roep dan ook vaak erg oppervlakkig te zijn, maar ja.. Het is eenmaal zo! Ik heb jaren lang nooit op de weegschaal gestaan, van 16 tot 21 jaar. Kan mijn gewicht niet noemen, maar op foto's te zien was ik wel slank. Met een periode daartussen niet zo slank (gok 10 tot 15 kilo zwaarder) te zijn op de foto's te zien, gek genoeg nooit door gehad op dat moment. Dacht echt dat mijn broeken gekrompen waren hahaha.. Tijd veel gefeest en op foto's te zien dat ik heel erg slank was, rond 20/21 jaar. En toen vond ik mezelf altijd stevig, vreemd, maar kennelijk mijn onzekerheid. Door medicatie ben ik daarna ik gok zo'n 20 kilo aangekomen, waardoor ik 78 kilo woog. Stond eindelijk weer eens op de weegschaal: iemand zei dat ik nu toch echt een dikke kont begon te krijgen. Schrok me rot toen ik mijn gewicht zag! Toen met Sonja Bakker (en stoppen medicatie) in een maand 10 kilo afgevallen. Dus 68 kilo! In de tijd daarna terug gelopen naar 63 kilo, en 2 jaar later woog ik nog maar 54 kilo.. Ik was echt gelukkig, en vond mezelf een mooi lichaam hebben, alleen mijn benen nog te dik raar maar waar! Tijdens mijn zwangerschap meer dan 30 kilo aangekomen. Nu weer meer dan 20 kwijt. Weeg nu 63 kilo bij 1,70. Maar wil er echt nog minimaal 5 kwijt! Ik heb redelijk wat verschillende maten gehad, en weet dus echt waar ik mij gelukkig bij voel! Velen zeggen dat ik te dun was op gegeven moment, tsja slank wel maar echt niet te dun. Mij doet dat niets, ik voel me bij dat gewicht het fijnst en zal daar ook zeker naartoe streven! Wat ik overigens erg vervelend is, is dat mensen vragen of ik nog wel eet, niet wat meer zou eten en niet ziek ben. Nou als iemand veel kan eten ben ik het wel. En ik vraag toch ook niet of ze niet beter eens kunnen minderen met eten??
Heb niet alles gelezen; dus ik zal wel zeggen wat veel voor mij ook hebben gezegd; een maatje minder zorgt niet voor meer geluk. Ik heb zelf maat 38, maar dat zorgt er niet voor dat ik gelukkiger ben dan iemand met maat 48. Het meeste zit tussen de oren, zoals het zo mooi wordt gezegd. Als je afvalt dan is er altijd wel iets anders wat niet helemaal naar je zin is. Zelf acceptatie is moeilijk, maar het enige wat helpt, denk ik. Probeer uit te zoeken wat jouw gelukkig zou maken en probeer dat na te streven.
Ik ben 1.82 en 75 kilo. Pas maat 38 en heb helemaal niets te klagen. Ik heb geen idee of ik gelukkiger of minder gelukkig ben dan een dikke(re) vrouw. Ik ben nooit dik geweest (behalve toen ik zwanger was, toen raakte ik de 100 kilo). Ik voel me prima en zou niet dik willen zijn maar doe er ook niets voor om op gewicht te blijven. Geluk? Ik weet het niet. Geen aanleg om dik te worden in ieder geval. Ik maak me nooit druk om mijn uiterlijk. Ik verzorg mezelf goed en probeer gezond te eten.
Ik ben slank, maat 36 na 3 kids. Ik heb een vriendin die wat steviger is en dat vind ik zo mooi! Mijn an vind me prachtig maar vanaf mijn pubertijd heb ik moeite moeten doen om aan te komen. Nu ben ik wat ronder en heb vrouwelijkere vormen maar joh, het is nooit goed. Buiten dat gelukkig zijn echt niet alleen met je lichaam te maken, ik maak ook dingen mee waardoor ik mij soms ongelukkig voel.