dat is niet afhankelijk van je kledingmaat. ik woog 94 kilo. ben toen gezond gaan leven en afgevallen tit 59 kilo voor mijn bruiloft. als ik foto's zie van toen ik 59 was, zie ik er dun uit. maar ik voelde me toen niet gelukkiger, was nog steeds onzeker over mijn lichaam. Nu weeg ik 64 kilo na de zwangerschap en kan zeggen dat ik nu beter in mijn vel zit. En dat komt niet door de kilo;s maar door mijn zoontje. zijn gezondheid is niet altijd goed, vanaf de geboorte al. dat zijn dingen om je druk om te maken en niet of mijn oude broek strak zit. trek ik gewoon een andere aan
Bij mij werkt het (helaas) wel zo dat als ik slanker ben ik gelukkiger ben. Als ik dikker ben onderneem ik minder en zit ik minder goed in mijn vel. Als ik slanker ben kan ik kleren aan die ik wil en onderneem meer dingen omdat ik daar dan ook meer zin in heb. Gelukkig ben ik nu meer slanker dan dikker (kom van maat 48) en ben bijna weer zoals ik was voor mijn zwangerschappen (okay, inclusief hangbuikie van de keizersnedes en enorme zwangere buiken) maar bijna is maat 38/40 er weer en ja, ik ben daardoor gelukkiger want ik zit beter in mijn vel.
Dikke mensen zijn vaak ''gezelliger'' vanuit huin eigen onzekerheid juist vaak over hun lichaam. Door ''extra'' gezellig te doen willen ze de focus daar op leggen en niet op hun figuur en zo ook toch een misleidend signaal afgeven dat ze ''zogenaamd'' happy zijn met zichzelf, terwijl dit in de meeste gevallen een enorm masker is om de onzekerheid over hun lichaam te uiten......
volgens mij kun je wel stellen dat we in dat opzicht allemaal hetzelfde zijn......dik of dun..lang of kort...jong of oud we hebben allemaal onze onzekerheden en 'mankementjes' !!
ik denk dat dat niet uitmaakt, je vindt altijd wel iets om over te klagen ik ben 170 en weeg 56 kilo... maar ik heb bijna geen borsten, mijn vriend vind ze mooi zoals ze zijn, maar ik geneer me ook als ik in mn nakie sta, en ook ik zie putjes in mijn billen ook al ben ik slank, en heb soms pukkels, en plekjes, je zoekt altijd wel iets om niet tevreden mee te zijn
Ik denk dat je "gelukkig" voelen niet afhangt van een maatje meer of minder, het is je eigen onzekerheid wat je gelukkig of ongelukkig maakt. Als jij gezond leeft, beweegt e.d. dan is daar niets wat je aan zou kunnen passen. Ik ben zelf ook voller (al schommelt bij mij heel erg door eetbuien (emotie-eter)) maar mijn man zegt zo vaak dat ie mij mooi vind dat ik DAAROM niet af zou hoeven vallen. Echter ik wil zelf een gezondere mama zijn voor mijn kinderen (betere conditie) en sinds mijn moeder nu vecht met kanker heeft mij dat laten zien dat dat heel belangrijk is omdat ik dezelfde aanleg ervoor heb (dokters woorden) dus ik rook niet (deed ik al niet) drink niet (dronk al amper eigenlijk) en de laatste stap is een gezonder gewicht (nee geen maatje 36 maar een maatje 40/42 ofzo ben ik helemaal happy mee) Je moet zelf een manier vinden om gelukkig te zijn OF je accepteert je lijf zoals het is (je leeft immers gezond) of je doet er wat aan door wat kilo's kwijt te raken. Maar een dunnere vrouw is niet per definitie gelukkiger vind ik..
Helemaal met je eens! Ieder mens is uniek, ongeacht gewicht. Zelf ben ik ook een dikkerdje. 5 jr geleden ben ik gaan lijnen voor mijn bruiloft, ik wou graag een slanke bruid zijn. En dat is gelukt. Nu, 25 kilo zwaarder, kan ik niet zeggen dat ik toen gelukkiger was. Geluk hangt voor mij niet af van mijn gewicht.
Wij vrouwen vinden altijd wel wat om onzeker over te zijn. Ik ben altijd dun geweest, en klaag al jaren over mijn neus.. Haat dat ding
Mij valt het op dat het meestal de "dunne" mensen klagen over een kilo teveel. De wat dikkere vrouwen hoor je hier niet zoveel over. Ik ben zelf 1.81 en heb maat 50. En ik voel me prima! Ik eet lekker wat ik wil. Het valt me ook op dat de wat dunnere vrouw zo'n drukte maakt over eten. En ik vind vollere vrouwen ook meestal mooier. Maar dat is natuurlijk persoonlijk.
Wat zijn de meesten hier negatief over zichzelf.. Ik ben van mening dat als je wat dikker bent je minder energie hebt en uitstraalt als dat je slank bent. Als ik dik zou zijn zou ik echt niet gelukkig zijn met mezelf.
nou, die energie heb ik wel hoor! ik ben altijd bezig in huis en tuin, ga wandelen en fietsen, je ziet mij zelden op de bank. t is denk ik de onzekerheid die me parten speelt, ik eet door de week erg gezond, hou t ´schema´ van mn dochter aan, eet alleen s middags bij de thee (zonder suiker) een biskwietje. wel bak ik elke week een taart, ik ben banketbakker. deze word niet helemaal opgegeten, ik eet 1 stukje (liefhebbers genoeg om m kwijt te raken). ook kook ik erg graag en uitgebreid, maak salades en dipjes, dit is niet allemaal even gezond, ik hou van lekker de zondagmiddag borrelen met een stokboordje en glas wijn. nou heb ik voor mezelf op een rijtje gezet, als ik dat allemaal laat, de taart en t glas wijn enzo, dan scheelt dat misschien 10kilo (schat ik maar). Maar dan ben ik ook niet gelukkig, want dan ben ik niet de persoon die ik ECHT ben, ik ben zo'n huismus die gasten lekkere smeerseltjes voorschotelt, stukken warme appeltaart opdient. moet ik er dan bij gaan zitten met een biskwietje en een schaaltje tomaatjes? ik ga de komende weken maar eens aan t shoppen, en maak een afspraak voor de massage en schoonheidsbehandeling die ik van mn man cadeau heb gehad. al lees ik wel dat vrouwen zekerder worden van een paar kilootjes minder. het gekke is, dat ik het heeeeerlijk vond zwanger te zijn, 20kilo aangekomen, die waren er in no time weer vanaf, ik kocht leuke kleding, nu mocht iedereen mn buik zien, en kreeg ook ontzettend leuke reacties.
Kijk, en dan zie ik de opmerking; als je ongelukkig bent omdat je dikker bent moet je er wat aan doen. Dat is zó kort door de bocht! Waarschijnlijk heb je mijn verhaaltje een paar bladzijdes terug dan niet gelezen, ik heb een aandoening aan mijn schildklier. Maar heb feit dat ik geen controle heb over mijn gewicht maakt niet dat ik er vrede mee heb, ik zit niet lekker in mijn lijf.
Ik was wel gelukkiger toen ik maatje 38 had. Daar ben ik nu nog onderweg naartoe. Maar ik vind sommige vrouwen met een maatje meer heel erg mooi en die zijn heel erg zelfverzekerd (vooral in mijn familie). En ik heb sommige vollere vrouwen zien afvallen en toen dacht ik van: je was mooier toen je een maatje meer had . Maarja tis maar hoe je je voelt hea.
Mwaoh. Ik ben 14 kilo afgevallen en wil er nog wel wat af. Ik ben niet perse gelukkiger met minder kilo's. Ik voel me wel prettiger in mijn vel zitten, en heb wat meer zelfvertrouwen. Ik wil er eigenlijk nog 4 kilo vanaf hebben. Heb nu een BMI van 22 en maat 36/38 en merk dat ik wel weer strakkere truitjes aan doe. Dus ja, meer zelfvertrouwen, maar niet echt veel gelukkiger dan eerst. Ik ben altijd al gelukkig geweest, dat hangt niet van mijn gewicht af.
Ik weet dat het niet voor iedereen geldt, maar ik ben wel gelukkiger als ik dunner ben. Tijdens beide zwangerschappen kwam ik 20+ kilo aan en ik voelde me echt gígantisch, die extra kilo's aan mij maakten ook echt dat ik me ongelukkig voelde, onzekerder werd etc. Nu heb ik een BMI van 23 en ik wil terug naar een BMI van 21.5, dan zit ik het lekkerst in mijn vel, voel ik me het fitst, vind ik het minder erg als mensen naar me kijken etc. Mijn man vindt me mooi zoals ik ben, hoeveel kilo ik ook weeg en zegt -gelukkig- wel dat hij me mooi vindt, tijdens de seks.
Die van mij zégt het niet dat ik mooi ben tijdens de seks, maar hij laat het me wel merken zeg maar. En ik merk ook aan zijn lichamelijke uh.. reacties dat ie me mooi en aantrekkelijk vindt.
Ik word steeds tevredener met mezelf Ik ben 1.72 en woog voor mijn laatste zwangerschap rond de 70 kilo. Nu hang ik al 8 maanden rond de 80 kilo! Doordat mijn schildklier defect was, kreeg ik dus de laatste 10 kilo er niet af. Nou...ik vind/vond het heel vervelend omdat andere mensen het vooral nodig vinden om er opmerkingen over te maken. Dat heeft me echt enorm gekwetst en juist daardoor zat ik niet lekker in mijn vel. "Goh...je hebt nog wel een bolle kop" tot "en wanneer ga je aan de lijn" en "goh...jij wordt wel dik he van dat zwanger zijn" Ik sport 4 uren per week en kwam zelfs van adem halen aan! Nu werkt mijn schildklier weer naar behoren, maar gaan de kilo's er nog niet af, maar de centimeters wel! Ben nu in 3 maand tijd van een buikomtrek van 96 cm naar 91 cm! Dit is wel een verschil van XL naar L! Dat geeft me wel een goed gevoel, maar ben er nog niet! Mijn vriend zegt dagelijks hoe trots hij op me is, dat ik desondanks een defect lichaam had, wel 4 uren stond te sporten en hoewel de kilo's er niet af gaan, ik wel weer een taille heb en een steviger kont Nu moet ik het zelf nog gaan zien en dat gaat steeds beter. Toen ik maat 36-38 had, stond ik er gewoon niet bij stil! Nu ben ik me er elke dag bewust van...daar zit voor mij het verschil in.