Dat is ook zeer irritant. Maar ik klaagde destijds over het feit dat ik vel over bot was en zelfs de kleinste maten in de winkels met te groot waren. Ik was ook nog eens zo plat als een dubbeltje... haha.. In jouw situatie begrijp ik het wel. Maar dat bedoel ik met, rekening houden met ieders gevoelens.
oja te dun is ook zeker niet fijn, qua leuke kleding shoppen, maar ook doet het soms pijn, been there done that en ik was ook wel eens niet helemaal tevreden hoor maar dat zei ik dan niet waar iemand met een voller lichaam naast zat (alhoewel ik niet klaagde over "vetrollen" of iets in die trant maar mijn blauwe benen of dat dingen niet zo mooi paste ofzo (waar elke vrouw last van kan hebben)
Ik weet het niet. Ik kan me niet voorstellen dat het fijn is om zo dik te zijn dat je jezelf niet meer vrij kan bewegen. Maar als je slank bent en je zit niet goed in je vel, dan ben je net zo min blij... Als je eerlijk geniet van wie je bent, ookal ben je waanzinnig dik, dan maakt het niets uit. Dan ben je misschien wel gelukkiger dan slanke vrouwen die veel met de lijn bezig moeten zijn om zo te blijven bv. Denk niet dat er een zwart/wit antwoord mogelijk is.
Ik kan alleen maar van mezelf uitgaan. En ik ben wel blij dat ik slank ben. Als ik wat aankom en ik krijg wat kwabben aan de zijkant ben ik altijd weer blij als het eraf is. Ik voel me fijn in mijn vel als ik slank ben. Het heeft ook wel nadelen (lees mijn topic over borstvergroting..) in mijn geval dan. Maar ik denk dat wat volslankere dames ook zeer zeker gelukkig kunnen zijn. Het is maar net hoeveel waarde je hecht aan je figuur. Ik vind vollere dames en soms ook heel mooi uitzien met de juiste kleding.
Mensen zien mij aan voor maatje 38, maar ik pas in bijna geen normale kleding meer. Maatje 42 (of 32 met spijkerbroeken) in broeken is vaak te klein. Jassen passen me niet meer. Terwijl ik er normaal uit zie. Ik vind door hoe kledingfabrikanten de kleding maken, ze ook in staat zijn je met een normaal lichaam een probleem te laten ervaren. Ik ben zo gewoon genoodzaakt om winkels zoals de miss etam en didi te gaan, niet dat daar iets mis mee is, maar het is gewoon mijn smaak niet. Soms gaat er gewoon door mijn kop heen dat ik moet afvallen zodat ik weer in de kleding pas die ik leuk vind. Terwijl ik 178 ben en 75 kilo weeg, wat gewoon mag. Wat is een diatase trouwens? Heb het opgezocht, maar lees alleen hoe je er met training vanaf kan komen.
Tja... of jezelf te dik vindt en of je slecht in je vel zit heeft volgens mij niet zoveel met kledingmaat te maken. Anders zouden we een soort ondergrens moeten maken waarop we "het recht" krijgen om te klagen. Ik ben maat 38-40 en baal er soms stevig van omdat ik mezelf er niet in herken. Tja... moet een vrouw met maat 42 zich dan beledigd voelen? Mag ik niet balen omdat andere vrouwen groter zijn? Jemig.... dan heb ik zeker ook nooit honger, ben ik zeker nooit ziek, heb ik nooit reden om bang of koud of moe te zijn?
Ik denk dat vrouwen die zichzelf te dik vonden (of echt waren, BMI-technisch) en flink zijn afgevallen gelukkiger zijn dan vrouwen die dik zijn en daar niet blij mee zijn. Het moet heerlijk zijn om gewoon kleren te kopen die je leuk vindt, niet omdat ze passen. Alle vrouwen die ik ken die zijn afgevallen zijn nu een stuk blijer met hun lijf dan toen ze nog dik waren en stralen dat ook uit. Verder denk ik dat dunne vrouwen vaak met net zoveel twijfels en onzekerheden kampen als hun dikkere zusters.
Dik zijn wordt door de maatschappij (en ja, ook door mij) wel geassocieerd met lui, lage sociale status, ongezond, dom, geen maat kunnen houden, geen discipline. Niet echt termen die je graag bij je uiterlijk wilt horen zeggen, daar kan je best ongelukkig van worden. Ik ben niet superdik, maar moet wel nog 5 kilo afvallen om op een BMI van 25 (gezond gewicht te komen) en ik baal er echt van dat overal waar ik kom in mijn (hoogopgeleide) wereldje, ik altijd toch de dikste ben. Na 2 zwangerschappen in 3 jaar ga ik nu dus wel echt aan de bak om die extra kilo's er van af te krijgen, en ik denk dat ik dan ook wel gelukkiger ben met mijn lijf.
bij een ernstige diastase helpt alleen een operatie (matje in je buik) maar dan moet je wel zeker weten klaar zijn met je kinderwens en daar zijn we nog niet over uit, maar die operatie gaat er zeker komen... lichte/normale diastase kan je met behulp van een fysio bv wel wegtrainen, dat hebben we hier ook geprobeerd.
Ik ben juist "blij" met mijn rol(letje). Na de zwangerschap hield ik echt een strakke zwangerschapsbuik over. Nu is dat weg en heb ik er een rol(letje) aan over gehouden. Door fanatiek te sporten merkte ik eerst dat er meer rolletjes kwamen en nu dat ze steeds kleiner worden. En geloof me, je hebt liever rolletjes, zodat mensen zien dat het "gewoon" vet is, dan dat mensen denken dat je zwanger bent. Nu ik (veel) sport, merk ik dat de rolletjes steeds dunner worden, ga ik me er beter door kleden, en zit ik steeds beter in mijn vel. Hoe je je voelt, straal je uit! En je goed voelen, een positieve uitstraling hebben scheelt altijd!
Ik weeg momenteel 67 kilo bij 1.81 mtr. Volgens bmi gewoon een gezond gewicht, maar ik zie er slecht en erg mager uit. Ik heb lange benen en armen, een normale broek is te kort en bij m`n middel te groot. Lange mouwen bij shirtjes, truien, vesten en winterjassen zijn vrijwel standaard te kort. Momenteel val ik veel af vanwege stress, vanmorgen heb ik een oude spijkerbroek gepast, die nog in m`n kast hing van de tijd voordat ik kinderen had, en deze was zelfs te ruim! Ik heb vorig jaar een trouwjurk gepast en besteld, die nu (hoogstwaarschijnlijk) veel te groot is. Ik mag nu niet meer afvallen, maja hoe doe ik dat? Dus nee, dunne vrouwen zijn per definitie niet gelukkiger en zitten niet lekkerder in hun vel.
Hier sluit ik me bij aan. Ik heb dan wel geen modellenmaatje, maar ben wel slank. Ik ben 1.78 en weeg op het moment 65 kilo. En toch ben ik onzeker, want door de hormonen van de ICSI kom ik telkens aan en dat wil ik er dan toch echt af hebben. Inmiddels ben ik 2 kilo lichter, ik woog na de vorige ICSI nog 67. Eigenlijk ben ik altijd wel met mijn gewicht bezig. Slank of niet. Ik zie altijd wel weer iets wat ik af kan keuren. In bikini lopen vind ik verschrikkelijk. In kleding ben ik altijd bang dat er weer ergens iets over mijn broek hangt of dat mijn heupen te breed zijn voor dat jurkje. En dan denk ik vaak: mens, zeik niet zo... je hebt een mooi figuur en hoeveel mensen strijden er niet om kilo's kwijt te raken omdat het voor hun gezondheid beter zou zijn en jij zeurt omdat je toevallig net een paar kilo aangekomen bent! Maar het is gewoon mijn gevoel. Alleen bij mijn man ben ik absoluut niet onzeker. Vraag me nooit af of hij me mooi of aantrekkelijk vindt. Ik ben altijd op mijn gemak bij hem en loop zonder moeite naakt door de kamer heen in het volle licht.
Geen idee of je gelukkiger bent als je dun bent, ik kan het me haast niet voorstellen, denk dat het niet met je gewicht te maken heeft maar je innerlijk ik, ik ben dik, echt dik en ben zielsgelukkig Ik heb mezelf '' geaccepteerd '' het boeit mij niet of ik maatje 38 of maatje 48 ik voel me gewoon goed, het leven is veel ste kort om je druk te maken om zoiets onbenulligs ( ik vind het namelijk iets onbenulligs ) .. Heb me niet altijd zo gevoeld hoor maar sinds dat ik me erbij neergelegd heb dat ik de bouw heb om dik te zijn doet het me echt niets meer. Ik zag laatst een stukje van volgens mij america's next top model en toen zag ik een meisje die een fotoshoot had op dr skates in de brandende zon met een middellijntje waar je twee handen omheen kan draaien, en die zag er alles behalve gelukkig uit, meisje viel elke keer, voelde dr niet op dr gemak, voelde dr ligt in dr hoofd, dus of je nou echt gelukkiger bent als je dun bent ? nee ik denk het niet.
Helemaal mee eens, heb ik nl ook zo. Onder druk van omgeving (moeder en tantes ed) ben ik wel eens flink afgevallen, maar voelde me precies hetzelfde qua lichaam, en qua gevoel... tja ik was blij dat ik wat minder woog, maar het deed me vrij weinig. Toch wil ik na de zwangerschap afvallen, gewoon voor mijn gezondheid. Heb nergens last van, maar 'voor de zekerheid' lijkt het me beter, er zit nl suikerziekte in de familie.
Eerlijk gezegd kan ik me wel een beetje storen aan het "daar gaat ie dus echt van over zijn nek". Ik denk dat als ik zou zeggen dat mijn man over zijn nek gaat van dikke vrouwen, dat ik dan veel beledigde en gekwetste vrouwen over me heen krijg. En terecht! Natuurlijk mag je zeggen dat je man niet op slanke vrouwen valt, en dat hij liever iets heeft om vast te pakken. Maar dat deel van over zijn nek gaan vind ik zwaar overdreven!
Wij zullen qua bouw erg op elkaar lijken Rampzalig, winterkleding vooral. Alles is te wijd, te kort bij de armen en te kort in het lijf. Want ik heb S of M, maar dan een stuk langer. Ik ben iets langer en weeg normaal max. zoiets als jij, en wordt dan ook al snel als mager gezien. Komt ook door de lengte, en bij mij ook doordat ik van boven plat ben en geen wangen heb, en lange dunne armen. Net als jij val ik af van de stress. Dan ben ik meestal verre van gelukkig
O zo herkenbaar zeg!! Ik heb ook nooit begrepen dat mensen die stress of verdriet hebben veel gaan eten. Daar staat he hoofd dan toch niet naar?? Ik heb in zo'n situatie geen eetlust en een heeeele makkelijke stoelgang. (iemand een glaasje chocomel ?!) En dan moet ik mezelf dwingen om te eten anders val ikaf.
Ligt eraan wat voor stress. Ik kom wel aan van de mmm-stress, dat zal ook wel hormonaal zijn. Tijdens een poging eet ik echt vanalles. Maar normaal als ik stress heb dan kan ik juist niet eten en val ik af.
Ik denk sowieso dat alles anders is met alle hormonen in je lijf. Met een zwangerschap eet ik ook heel anders (en ben ik ook een stuk ronder, maar als ik ziek ben is het er ook zo af).
ja mijn kaken moeten op en neer gaan (zonder na te denken trouwens) als ik stress heb, maar daarnaast heb ik een chronische ziekte waarbij ik altijd moe ben en heel de dag vraagt mijn lichaam om energie (eten dus) zie dat maar eens 24 uur per dag te weerstaan als je niet sterk in je vel zit (kortom stress, moe e.d.) als je sterk in je vel zit (gelukkiger) dan is het makkelijker voor me. Je kan dan ook zeggen : Ik snap nooit mensen die afvallen, mens prop gewoon wat in je mond, je hoeft het niet lekker te vinden haha gewoon slikken Of vollere producten gebruiken e.d. dat helpt natuurlijk ook, en gewoon normaal brood eten, soms zie ik mensen klagen dat ze te dun zijn en dan zitten ze aan de magere yoghurt en sla (ja dat vind ik dan ook niet zo gek) ik "vrat" vroeger echt en kwam niets aan dan vind ik het een ander verhaal, als je je best doet (bv poeder door je yoghurt en goede producten eet om aan te komen (niet snacken perse) dan is het moeilijk genoeg idd..