Ik heb het me kanker. Ik werk voor en met kankerpatiënten (oa leukemie) en zie het echt als het meest vreselijke dat je kan overkomen. Daarnaast heeft in een periode van 3 jaar mijn pleegmoeder borstkanker gehad, mijn Pleegzus (net zo oud als ik) ook borstkanker en is haar zus (dus mijn andere Pleegzus) gestorven aan een uitgezaaid melanoom. Bij hoofdpijn denkt een normaal mens: hoofdpijn. Ik denk: hersentumor. Mijn cyclus is al een half jaar van slag. Normaal mens denkt: k*t-cyclus! Ik denk: baarmoeder(hals)kanker. Etc etc. Heel stressvol en vermoeiend. Ik kan het redelijk recht beredeneren, waardoor ik niet vaak tot actie over ga (naar de huisarts bv). Ook voor mijn man hou ik het verborgen. Hij heeft alleen last van mijn stemming als het weer zo ver is. Alleen weet hij dan niet waarom. Pffffff. Ik spreek mijn angst ook uit bij de huisarts. En wil absoluut geen onderzoeken waarvoor geen gerichte indicatie is. Dat mag niet van mezelf. Medische zorg is al duur zat. Zij is dus mijn 'poortwachter'.
nogmaals fijn om jullie ervaringen te lezen ook al gun je niemand die nare gedachte. Hier nu weer iets vreemd's aan het vlekje waar ik 8 weken geleden voor bij de dermatoloog ben geweest. kwam gisteren soort dun velletje af. en in het midden zat een zwart stipje wat hemij dus donkerder maakte. 8 weken geleden heeft de dermatoloog nog met apparaatje gekeken. Wil nog niet direct bellen maar maak mij wel zorgen. wacht het Denk nog ff af tot na mijn vakantie. is nog 3 weken. Maar mijn vriend word het nu echt zat. Die werd gister toen ik vertelde over dat plekje echt kwaad. ik had al tig plekjes plus dit plekje laten controleren dus dit was niks en ik moest nu echt ophouden want iedereen werd gek van me volgen's hem. ik wil in de vakantie toch weer gaan beginnen aan de citolopram misschien dat het toch scheelt . dit kan niet doorgaan zo. maar in mijn achterhoofd blijft het knagen van dat ook een hypochonder gewoon een melanoom kan krijgen en bang dat ik niet van deze vakantie kan genieten
Ik heb er ook last van, al is het niet zo ernstig dat het mijn leven beheerst. Zelf tandenknars ik s nachts van stress waardoor ik een heleboel vage klachten heb rond bij mijn hoofd/mond/hals. Ik wéét dat het daarvan komt maar toch maak ik mij zorgen. Heb ook meerdere malen bij de huisarts gezeten omdat ik bultjes voelde. Bij steken in mijn buik denk ik ook aan kanker. Zeker als ik ga Googlen Sinds bij mijn vader uit het niets kanker is vastgesteld, is het erger geworden. Het idee dat ik ernstig ziek ben of word kan ik echt wakker van liggen Laatst heb ik met keelpijn de spoeddienst gebeld omdat ik dacht dat het ernstig was. Mocht uiteraard niet komen en ze waren er ook niet zo blij mee.
Ik heb het ook wel.. Bij buikpijn of wat dan denk ik direct dat ik buikgriep krijg of griep. Toen mijn cyclus heel lang wegbleef en onregelmatig was was ik ervan overtuigt dat er iets mis was, ik ben hier zelfs voor bij de gynaecoloog geweest. Ik dacht echt dat ik onvruchtbaar was en geen kinderen zou kunnen krijgen. (We hebben nu 1 dochter, ik was heel snel zwanger). Nu afwijkende uitstrijkjes en ik heb echt het idee dat ik bmh-kanker heb, dat idee (angst) is dan zo groot en het voelt heel echt, dat de kans veel groter is dat dit niet zo is (de kans dat er wel wat zit is zelfs heel erg klein!) bestaat in mijn beleving niet, ik kan enkel die verkeerde kant op denken. Nu komen er veel waarschuwingen in de media over huidkanker, dat je je huid goed moet controleren etc. Nu laat het zo zijn dat ik veel moedervlekken op mijn rug heb. Nu blijft het door mijn hoofd spoken dat ik die moedervlekken erg moeilijk kan controleren dus wat nou als... Nu heb ik er maar een foto van gemaakt zodat ik over een tijdje of bij twijfel nog eens terug kan kijken. Ik heb dit helaas niet alleen bij mezelf maar bijv ook bij mijn moeder die klachten had op gyneacologisch vlak, dan denk ik direct aan kanker. Of ze heeft een tijd veel onuitstaanbare maagpijn gehad, tijdens deze periode van onderzoeken ben ik dan ook helemaal overstuur omdat ik echt denk dat het kanker zal zijn. Ook mijn vriend rookt bijv, ik heb daardoor heel sterk het gevoel/ de angst dat hij ooit longkanker zal krijgen. Het zal niet helpen dat mijn vader plotseling overleden is aan longkanker.. Of ik nu echt hypochonder ben betwijfel ik, ik wijd het eerder aan mijn pessimisme (waar ik zelf ook onwijs een hekel aan heb!), doemdenker en ik kan dingen heel moeilijk loslaten, ook vind ik de controle verliezen vreselijk, ik denk er in dat soort situaties dan dus constant aan en haal allerlei rampscenario's in mijn hoofd.. Ik heb gelukkig niet het gevoel dat ik steeds naar de HA moet voor bevestiging, maar het is wel heeeeel vermoeiend en kost veel energie Ik heb daarom ook therapie gehad, daar heb ik zeker handvaten gekregen, maar het is hard werken omdat je deze manier van denken ontzettend eigen hebt gemaakt in al die jaren. Dus op zwakke en stressvolle momenten steekt het toch vaak weer de kop op. Sterkte voor de dames die hier ook last van hebben!
Net een enorme aanvaring met vriend gehad. we hadden ergens een discussie over wat totaal niks met mijn piekeren te maken had. ineens begin 't ie te tieren dat ik gek ben en rijp voor het gesticht met mijn gezeik.en dat ik ziek in mijn hoofd ben . Toen is hij weggelopen en voel mij echt kut.
Dat is natuurlijk niet leuk. Hoewel ik het wel herken dat ik in een ruzie andere dingen erbij ga halen waar ik me ook aan erger en die dan ook wat harder kan zeggen. Is niet goed en moet daar dan ook excuus voor maken. Maar kan me voorstellen dat dit nu gebeurde bij je vriend. Hij ergert zich denk ik enorm dat je zo'n zorgen maakt. En dat is vanuit hem ook wel te begrijpen. Want het gaat ook wel erg ver die zorgen van je, maar goed dat is niet zomaar opgelost. Het is goed om bij hem aan te geven dat het je pijn doet dat hij dit zo zegt en dat je aangeeft het wel te begrijpen dat hij het moeilijk vind.
Inderdaad, zie mijn vorige post, deze hypochonder heeft melanoomkanker gehad. Maar probeer dat los te laten, de kans ik vrij klein. En wat je plekje betreft, de dermatoloog heeft hem met een dermatoscoop bekeken. Bij twijfel was hij weg gehaald. Dermatologen kunnen met behulp van die dermatoscoop met behoorlijk wat zekerheid zien of het goed was. En als ze het niet kunnen zeggen en twijfelen, halen ze het weg. Je moet dus een beetje vertrouwen proberen te putten uit je bezoek bij de dermatoloog. Daarnaast, wat ik aangaf in mijn eerder post, bij mij helpt cognitieve gedragstherapie best goed! Ik volg dat bij het HDI instituut, (dat is speciaal voor mensen die met kanker te maken hebben) maar ook gewone psygologen bieden dit aan. En ja, mijn man wordt soms ook gek van mij, heel herkenbaar. Alleen bij mij zij hij toen dat ik niet zo moest zeuren, dat het plekje niets was. Dit was dus toch een melanoom, dus hij durft zich nu niet zo goed meer uit te spreken haha. Maar nogmaals, ik zou wel hulp zoeken, ik denk dat je er nooit 100% afkomt, maar het helpt ongetwijfeld het dragelijker te maken!
Ik heb d'r ook vreselijk last van. Vooral met moedervlekken. Ik hoef d'r maar iets over te horen of te lezen en de paniek is compleet Denk meteen dat het helemaal mis is. Bah echt zo naar!