Oh en voor de mensen die zich niet kunnen inleven en blijven roepen: het blijft toch je moeder, hoor! Ik gun hun anderhalve dag mijn moeder in een moeder-dochter-relatie. Ik weet zeker dat die mensen daarna hard gillen wegrennen en het hele concept moeder tot op de grond van hun hart haten. I know i did... Sommige mensen waarvan ik weet dat ze zo kortzichtig zijn dat ze niet accepteren dat er geen contact meer is hou ik gewoon voor dat mijn beide ouders zijn overleden.
Woow ik vind dit best wel heftig. Het is wel je moeder die je 9mnd heeft gedragen. Ik kan het me niet voorstellen dat je zo'n beslissing kunt maken. Vooral het verhaal dat je weet dat je moeder kanker heeft en alsnog zo hard blijven...
Wat fijn dat jij zo'n goede band hebt met je moeder dat je het een heftige beslissing vind en het je niet kunt voorstellen. Het feit dat zij je 9 maanden gedragen heeft wil niet zeggen dat je haar ook maar iets verschuldigd bent of dat jij de rest van je leven moet boeten voor die 9 maanden waarvan je eigenlijk zelf allang meer dan spijt genoeg hebt gehad wetende dat je met dit mens jarenlang opgescheept zit. Mijn moeder heeft mij nergens voor behoed, heeft mij alleen maar ongeluk, pijn, verdriet en meer van dat soort dingen gegeven. Alles wat positief is en wat leuk/fijn is, heeft zij de eerste 16 jaar voor mij continu proberen te verzieken en om te zetten tot negativiteit en hostiliteit. Toedeledoki met je 9 maanden zwangerschap! I did my time already; toen ik daar nog woonde. Ik heb hier niet om gevraagd, niet voor getekend en ik heb mijn straf ook allang uitgezeten. Sommige moeders verdienen de titel moeder echt niet. Alleen maar fijn voor de mensen die iets totaal anders hebben meegemaakt met hun moeder; maar dat wil niet zeggen dat iemand tegen wil en dank opgescheept moet zitten met iemand die het leven tot een ware hel maakt. Familie of niet; er zijn grenzen. En bij mij werden die grenzen dik overschreden; op een manier waar Amnesty International nog petitie's over zou opstarten als ik niet gewoon in Nederland had gewoond.
Ja het blijft je moeder en jij blijft haar dochter, maakt haar dat wat uit? Dat was hier tenminste niet zo nu heb ik zelf niet letterlijk gekozen om het contact te verbreken...heb alleen deze keer gekozen om eens oo haar excuses en reactie te wachten en dit is dus nooit gekomen.
Maar zo'n keuze wordt niet zomaar gemaakt daar gaat een hoop aan vooraf. En ik kan je vertellen dat wat mijn moeder allemaal gedaan heeft ik nooit bij mijn kinderen zou doen. Dus zover laat ik het niet eens komen....
Ik begrijp wel dat het moeilijk voor te stellen is..helemaal als je niet hetzelfde pad hebt bewandeld. Zelf zie ik het niet als hard, van mijn kant..het is immers destijds haar keuze geweest zich terug te trekken, en haar keuze nu ook niemand meer te willen zien..zelfs als ik dat zou willen.Ik kan mij, nu ik zelf moeder ben hier ook helemaal niets van voorstellen..hoe een moeder zich zo tegenover haar kinderen kan opstellen . Nu ben ik haar niet, en ook niet bang dat mijn kinderen dit zouden doen... Ik doe mijn uiterste best hun een liefdevol, geborgen thuis te geven, waar ze zich gerespecteerd en geliefd voelen., waar ze de ruimte hebben te ontdekken wie ze zijn en zich te ontwikkelen. Niemand van mijn broers of zussen hebben nog contact met haar, hebben allemaal zo onze littekens. Ik heb haar vergeven, omdat ik ergens wel kan plaatsen waar het vandaan is gekomen bij haar. Ze zit vast in oude denkwijzen, patronen en trauma's. Ik kan dat niet voor haar veranderen..ik kan er wel voor zorgen dat ik het niet langer mijn leven laat beïnvloeden. Zo kan ik mijn energie op positieve dingen richten. Ik had haar een veel gelukkiger leven toegewenst, soms kun je niet anders uit zelfbehoud We hebben allemaal een verhaal..soms heeft het niet de verhaallijn dat je je voorgesteld had.
Hier precies zo, ik wacht ook nog steeds op een teken van leven of een excuses. En wanneer die tijd is gekomen zal ik daarvoor open staan. Maar haar vertrouwen en en zeker van zijn dat ze me niet voor de 3e keer in de steek laat gaat niet meer gebeuren. Het is en blijft je moeder inderdaad. En ik denk dat iedereen hier die geen contact meer heeft met haar moeder het graag anders had willen zien, dat wil zeggen graag een moeder had gehad die er voor haar is en waar ze een goede band mee heeft. Is dit niet het geval en zijn er in het verleden dingen voorgevallen dan moet je soms uit zelfbescherming kiezen om het contact te verbreken.
Mijn moeder heeft ook veel kapot gemaakt met alcohol. Heb ook trauma's uit mijn jeugd. Ze is nu zwervende en is psychisch niet in orde.. dit is een pijnlijke wond.. maar ik kan haar niet helpen.
Soms is geen contact makkelijker dan moeilijk contact. Hier met schoonmoeder geen contact.keuze van mijn man en ik volg zijn beslissing welke kant dat ook op is, zijn moeder zijn beslissing. Als je moeder er vandoor gaat met een andere man, enkel liegt over de situatie, niks laat horen, niet op visite komt en met verjaardag enkel een SMS stuurt. Je niet te horen krijgt dat ze gaat trouwen (nadat je wel enigszins geaccepteerd heb dat ze met een ander is) ze niks laat horen als je op jezelf gaat wonen, trouwt of een kindje krijgt (ons trouwen en kindjes was na verbroken contact, maar ze weet alles via broer) en als er iemand gedag zegt bij de bushalte en je dan moet denken he wie is dat? Ow mn moeder.... ja dan snap ik die beslissing van mijn man heel goed. Ja mijn man had zelf ook meer moeite kunnen doen, maar zij is degene die weg is gegaan en na 10x van 1 kant is het wel een beetje op. Die bloedband is een band die je niet kan kiezen en waarom jezelf pijn blijven doen? Kijk als mijn kind het contact met mij zou verbreken zou ik huilend voor de deur gaan zitten en blijven proberen de breuk tref genezen, dus wie kan wat niet make? Je moeder heeft gekozen voor kinderen jij niet voor je moeder.
Hier ook geen contact met beide ouders. Het is een heeeeel lang verhaal, welke ik hier niet ga plaatsen, want als de belastingdienst er achter kom heb ik een redelijk probleem en zitten mijn ouders in de gevangenis. Dat mijn oduers daar terecht komen zal je jeuken, ik heb alleen geen zin in problemen, want dan ben ik alles kwijt. Karakterprofiel van mijn vader: lat zich compleet domineren door mijn moeder' karakterprofiel van mijn moeder: Een echt narcist. Alles ligt aan de ander, zij is perfect. dt ze mij belazerd heeft toen wij haar hebbben gered ziet ze niet, ik heb haar geld afhandig genomen, wat toebehoorde aan mij (lees winkel). Dankzij mij wonen ze nu niet 3 hoog-achter in een achterstandswijk, dankzij mij hebben ze een leuke woning ondanks schuldsanering, dankzij mij hebben ze de zaak weer terug. maar ik heb alles gedaan, het is aemaal mijn schuld. Toen ik de brief heb geschreven dat ik geen contact meer wilde, heeft ze die gelijk door gespeeld naar mijn broer en zus. De brief was vanuit mijn ik geschreven en ik kreeg een verwijtende brief terug, waarin ze zelfs zich afvroeg waarom ik geen contact meer hd met mijn vrienden van 15 jaar geleden.... Wederom lag het allemaal aan mij. Sinds ik geen contact meer heb, is er een hele hoop van me afgevallen, ik heb geen nachtmerries meer, slaap ik weer goed en heeft het me alleen maar rust gegeven. De enige in de famillie met wie ik nog contact heb is mijn oma, maar zelfs mijn oma heeft ze gemanipuleerd, en nu krijg ik niet de postzegelverzameling van mijn opa, want ik heb geen kinderen....... Ondertussen denk ik dat de postzegelverzameling al verkocht is, net als de muntenverzameling van mijn opa.
Ik schaam mij er ook best voor als mensen naar mijn familie vragen, want wie verbreekt nou het contact met zijn ouders! Nou dat doe je echt niet voor je lol, daar gaat zoveel aan vooraf jaren verdriet, ellende, pijn tot aan paniekaanvallen aan toe. Veel mensen begrijpen het niet en gelukkig niet. Maar het is niet altijd een keus soms kan je echt niet anders. Ik kan het zelf nauwelijks bevatten wat ik allemaal meegemaakt heb met ze, het is heel onwerkelijk maar ik weet dat het allemaal gebeurd is en ik moet daar nog dagelijks mee leven. Nee je doet dit niet zomaar, liever had ik wel een lieve moeder gehad die mij had beschermd als kind en wat liefde had gegeven. Ik ben nu volwassen en ik wil nog steeds bevestiging van ze krijgen maar dat zal ik nooit krijgen en dat doet pijn. Ook al heb ik lieve kindjes waar ik heel veel liefde aan geef, toch voel je dat je dat zelf nooit heb gehad en dat geeft een enorme leegte.
Ja inmiddels al 10 jaar geen contact meer. Was vroeger meer huishoudster en maatschappelijk werkster (tussen mn 12e en 18e) en toen ik wat met mijn partner kreeg kon ze dat niet handelen. Hij was slecht, een loverboy, niks voor mij en ga zo maar door. Na maanden dat te hebben gehoord en moe van de situatie zoals die was ben ik het huis uit gegaan. Heb haar daarna nog 1x gezien toen ik mijn spullen op ging halen. Heel veel jaren had ik het hier heel moeilijk mee, erg depressief geweest omdat een moeder in mijn ogen van haar kind moet houden. Nadat ze mijn vader dumpte in een verpleeghuis en ze gelukkig gingen scheiden heb ik nog enkele jaren van mijn vader mogen genieten. Mijn moeder heb ik ooit een brief gestuurd dat als ze mijn moeder nog was dit de laatste kans was op contact, hier heeft ze nooit op gereageerd. Later ook begrepen dat ze aan dr nieuwe partner alleen mijn zussen heeft genoemd als haar kinderen. Ik ben totaal verzwegen. Inmiddels is mijn vader helaas een half jaar geleden overleden en voel ik me dus een wees. Zelfs toen heeft ze niks van zich laten horen. Het is nu echt helemaal klaar voor mij. Misschien hard om te zeggen maar ik weet dat ze zelf ook ernstig ziek is en vaak word opgenomen maar ik zal niet aan haar ziekte of sterfbed gaan staan.
Ik snap dat veel vrouwen dit niet begrijpen, puur om het feit dat het een ver van hun bed show is. Wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn jeugd, dit maken de meeste nog niet mee in hun leven en gun ik ook niemand. Ik heb uiteindelijk voor mijzelf gekozen en besloten alleen nog naar de toekomst te kijken, aan het verleden kan je niets meer veranderen.
Ik kan me niet voorstellen dat ik geen contact meer heb met m'n moeder. Ze is zo lief, zorgzaam, behulpzaam en steunt me door dik en dun. Daarnaast is ze de liefste oma die er is. Het raakt me heel erg dat jullie niet zo'n warme thuishaven hebben en zo'n moeilijke en vooral heftige beslissing hebben moeten nemen.
Ik, al 2,5 jaar. Wel vaker geen contact gehad, maar toch steeds wel weer opgepakt. Want, het-was-toch-m'n-moeder. Maar sinds ik er echt een punt achter heb gezet heb ik veel meer rust en zit ik er ook helemaal niet mee. Toen ik nog wel contact had huilde ik vaak, was vaak verdrietig. En nu huil ik eigenlijk nooit meer. Ik voel me happy, mijn kinderen hebben een vrolijke mama. En geen gezeik of onrust in huis. Er was namelijk altijd wel wat, toen ik nog wel contact had. Nu heeft mijn vader een hele lieve vrouw, die ik echt als mijn moeder zie. Dus ik heb toch een moeder, ookal is zij niet mijn echte moeder. Andere mensen zeggen wel eens "het is wel je moeder he, met wie je geen contact hebt." Maar ik vind dat je de naam 'Moeder' moet verdienen, je moet het waard zijn. En dat is mijn biologische moeder dus niet.
Lekker makkelijk om te zeggen. Ik denk dat als je weet hoe mijn moeder is (en de moeder van anderen hier) je wel anders praat. Ik gun niemand zo'n moeder als die van mij. Ik wil mijn kinderen behoeden voor de ellende die ik heb meegemaakt. Mijn kinderen zouden er niet beter worden als ik het contact zou onderhouden met dat mens. Dan maken ze dingen mee waarvan ik helemaal niet wil dat ze dat soort gedrag zien.
Ja sinds 5 maanden heb ik het pijnlijke besluit genomen en het heeft me zoveel meer rust gebracht. Na jaren teleurstelling en verdriet, maar zeker na de komst van mijn dochtertje wist ik dat dit de enige juiste keuze was. Hoe moeilijk zo'n beslissing ook is, het woog voor mij niet op tegen de pijn, het verdriet en leed wat ze veroorzaakt hebben en nog steeds deden. Ik kan juist niet begrijpen dat een moeder die je 9 maanden gedragen heeft en een vader die tegen iedereen zegt dat ik zijn prinses en oogappel ben, dat die mensen mij trauma's hebben bezorgd en bij de zwangerschap en geboorte van mijn dochter mij nog dieper weten te kwetsen. Juist nu ik een kindje heb en ontzettend veel van dat kleine mensje hou, kan en wil ik niet begrijpen waarom hun zo zijn en doen zoals ze zijn.