Zelf heb ik al meerdere malen langdurig geen contact met mijn moeder gehad. Ook hier is sprake van een alcoholiste. Na weer een jaar of anderhalf met haar in mijn leven, ben ik nu weer op het punt aangekomen om haar definitief uit te bannen. Ik merk aan mezelf dat ik constant heen en weer geslingerd wordt tussen schuldgevoelens, medelijden, machteloosheid en oneindige loyaliteit naar haar. Anderzijds weet ik zeker dat ik het niet verdien hoe zij met mij omgaat en ben ik degene, niet zij, die al jarenlang in therapie zit om te leren omgaan met de situatie... met andere woorden: met haar. Ook ik herken het manipulatieve, egocentrische, gehaaide, harde en allesverslindende zelfdestructieve antisociale gedrag wat gepaard gaat met het vast blijven zitten in een slachtofferrol waar ze niet uit wil komen. Het ligt altijd aan anderen, zij doet niets verkeerd. Ze heeft geen vrienden, of vriendinnen, heeft geen contact met haar eigen broers of zussen en de schaarse kliek van mensen die haar wel kan verdragen wordt ook steeds kleiner met de jaren. Eerst was de keuze altijd vrij snel gemaakt en was ik betrekkelijk gelukkiger zonder haar, maar nu ik zelf een kindje heb, probeer ik te doen wat goed is in zijn belang. Ik wil niet degene zijn die alvast de keuze voor hem maakt of hij zijn oma ziet of niet. Ik wil dat hij zelf beslist later of hij haar de moeite waard vindt. Anderzijds vertrouw ik haar voor geen meter alleen met hem en zie ik nu al het manipulatieve gedrag en indoctrinatie die ze ook bij mij toepaste vroeger om mijn zieltje te winnen, omdat ze niet gelukkig was met mijn vader. Ik ben bang dat de geschiedenis zich gaat herhalen. Ik heb samen met mijn partner, die zich ook zeer bewust is van haar streken, alle opties bekeken en besproken, maar wij hebben tot op heden nog geen oplossing waarbij alle partijen winnen. Het komt er voornamelijk op neer dat er geen positieve uitkomst is. We vertrouwen haar voor geen meter en willen haar niet alleen laten met onze zoon, we willen beiden niet meer dat zij in ons huis komt, maar we willen haar ook niet weghouden van haar kleinzoon. Nu zullen jullie je vast afvragen waar mijn vader is, in dit verhaal, en ook mijn vader wordt gedomineerd door haar. Hij blijft altijd achter haar staan. Hij ziet dat haar gedrag niet te tolereren is en dat er ook niets mee te beginnen is, maar blijft haar steunen, ondanks dat zijn eigen leven daardoor ook een hel is. Hij zit er te diep in. Hij is wel een lieve man, maar heeft zijn prioriteiten ook niet helemaal op een rijtje. Ik wacht al jaren totdat hij een keertje voor mij op komt en me beschermt, maar dat gebeurt niet. Soms voel ik me ook wel dom, dat ik nu op mijn 29e nog steeds wacht totdat mijn papa me komt redden. Zo hoop ik ook al 29 jaar dat ik ook een lieve zorgzame moeder heb die me steunt en gezellige dingen met me doet... en vooral, een moeder die me een goed gevoel geeft over mezelf en trots op me is zoals ik ben. Helaas is dat nooit het geval geweest en ben ik eigenlijk nooit goed genoeg geweest voor haar. Ze heeft me inderdaad 9 maandenlang gedragen en er 18 uur over gedaan om me op de wereld te zetten, maar ik heb niet het gevoel dat ze me ooit bestaansrecht heeft gegeven. En hoe hard het ook mag klinken, ik hoop dat het gezuip en gerook haar binnenkort fataal gaat worden, want ik trek deze situatie echt niet meer. Ik denk vaak na over wat ik op haar begrafenis zou zeggen als ik zou moeten spreken, maar ik kan niets verzinnen. Helemaal niets.