Mijn vriend en ik gaan één keer per maand ongeveer samen weg. Op zondag, naar de kroeg, darten. Nu paste de laatste keer mijn sm op en mijn zusje ook een keer. Maar waarom heb ik het idee dat ik iets fout doe als ik iemand laat oppassen om zoiets te gaan doen? Als ik een keer ga stappen ligt mijn zoon 9 van de 10 keer op bed, dus hij krijgt er niks van mee. Maar dan nog heb ik het idee dat ik het niet zou mogen doen. Dat ook stappen niet meer toegestaan is als je een moeder bent. Ook al komt dat misschien één keer in de 3 maanden voor. Het klinkt misschien heel stom nu hoor. Maar ik voel me bijna schuldig. Laatst ging ik een keertje extra paardrijden in de week en ik voelde me toen echt gewoon schuldig dat ik het aan iemand anders overliet (zijn vader nota bene) om iets te gaan doen wat ik leuk vind. Alsof ik mijzelf moet straffen als ik meer dan één keer in de week de zorg voor mijn zoon aan iemand anders toevertrouw ofzo. Ben ik nu zo stom? Of ben ik de enige met dat gevoel. Kennelijk zit het er bij mij ingebakken dat je voor dat soort dingen geen oppas mag regelen ofzo, of dat je verplicht bent zoveel dagen in de week thuis te blijven als je een kind heb.
herkenbaar: ik heb het vaak als ik moet werken, zijn maar 2 dagen in de week, en vaak gaan mijn kinderen dan bij opa en oma logeren, gewoon omdat ze dan niet zo vroeg eruit hoeven en zich niet hoeven haasten 's morgens. Natuurlijk kunnen opa en oma bij ons oppassen, maar dat betekend dat die zich 's morgens dan moeten haasten etc, vandaar dat ze meestal dan daar slapen. Iedereen vind het leuk, opa, oma, de kinderen, en toch...... net of ik ze "dump" voor mijn gevoel En als mijn man en ik dan wat hebben in het weekend, kan het dus zijn dat ze nog een nachtje overblijven.... en dat vind ik dus eigenlijk niet zo heel leuk, voel me daar dan best schuldig over (terwijl ik ze dan dus ook gewoon overdag zie etc, het is niet zo dat we ze dagen niet zien)
herkenbaar, tot een jaar geleden had ik dat ook heel erg en was dus ook altijd thuis bij de kinderen. Ik werd hier echter niet gelukkiger van, en heb toen de knop omgezet. Nu ga ik regelmatig met vriendinnen wat leuks doen, concerten bezoeken etc. Samen met mijn man weg is helaas niet mogelijk, we hebben geen oppas en willen de kinderen niet zomaar bij iedereen achterlaten.
herkenbaar... heb na nu ondertussen al 2 jaar nog steeds niet het lef om iemand te vragen op te passen om met mn man iets leuks te doen zonder kinderen... bang dat ik dan het oppastegoed heb opgebruikt als ik het echt nodig heb...
Wel gehad vroeger, nu hij wat ouder is, is dat minder. Zal ook te maken gehad hebben met alle rompslomp rondom de zw en bevalling. Maar tegenwoordig kan ik er wel intens van genieten. En spruit ook. Hij de onverdeelde aandacht van opa& oma. En mama&papa even opladen met een dagje door het bos of over het strand wandelen. Ons batterijtje ook weer opgeladen
Herkenbaar. Na een paar jaar is het bij mij minder geworden, omdat je ervaart dat je eigen in feite verwaarlozen ook niet werkt.
O wat fijn dat het toch herkenbaar is! . Had het eigenlijk niet verwacht. Stom heh? Terwijl oma het graag doet en hij het onwijs naar zijn zin heeft daar, maar dan ook echt onwijs naar zijn zin. Het is echt een dagje uit voor hem en word overladen met lekkers, aandacht en veel meer van dat. Ook bij mijn zusje. Hij vraagt echt elke dag om haar, maar toch bekruipt het schuldgevoel me zo makkelijk. Ik 'dump' mijn kind om mee te gaan naar de kroeg.
Weet je: volgens mij zit schuldgevoel bij een vrouw ingebakken: als je werkt, voel je je daar schuldig over, werk je niet, krijg je net zo goed commentaar. Ga je eens uit met je man: nou dat hoort toch niet, je hoort bij de kinderen te zijn, blijf je altijd thuis, moet je er nodig eens samen op uit, want dat is goed voor je relatie. Het is gewoon nooit goed, wat je ook doet! :x
Zo herkenbaar. Ken je die van Made die naar het feestje van een collega ging? Ze kwam de deur niet uit omdat eerst dochter moeilijk ging slapen en ze om 10 uur te moe was om nog op te tutten en weg te gaan... Ik ga zelden iets leuks voor mezelf doen, iets leuks met zijn tweeën is helemaal de laatste anderhalf jaar niet voorgekomen en ik heb een voortdurend schuldgevoel tegenover mijn dochter, mijn man, mijn onderzoek en mijn werk...
Ik ken het gevoel wel, maar ik dwing mezelf er niet aan toe te geven. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb het gevoel dat het feit dat ze nooit samen genoten van elkaar daar erg in heeft meegespeeld. Ze waren te lang alleen ouders, werknemers, broer/zus, maar te weinig zichzelf en partner. Het is volgens mij belangrijk om momenten voor jezelf te hebben en momenten voor elkaar om ook een al die andere rollen goed te kunnen vervullen. Ik merk ook echt dat het me goed doet om wel de deur uit te gaan. En de kinderen zijn dan bij mensen die ik vertrouw en waar ze het naar hun zin hebben. Ze komen dus niet te kort en dat vind ik een belangrijk punt.
Het mooiste is nog.. Als een ander vraagt of jij een avondje wil oppassen omdat ze een keertje samen uit gaan. Vind je er niks raars aan
Ik kan me het gevoel wel voorstellen hoor. Heb er zelf geen last van, komt denk Ik ook doordat we het er voor de geboorte al met schoonouders en ouders over hebben gehad. Zij waren juist degenen die zeiden dat je ook als partners leuke dingen moet blijven doen. Of zelf even weg moet als je daar behoefte aan hebt. Als ik kijk naar vroeger ook: ik vond het geweldig om uit logeren te gaan. Lekker verwend worden en eens niet bij mijn ouders zijn. En dit zal voor de kleine echt niet anders zijn. Ik ben in de eerste plaats mijzelf, daarna pas moeder partner etc. Klinkt voor sommigen misschien vreemd, maar ik identificeer mijzelf niet in de eerste plaats als moeder. De kleine is een prachtige aanvulling op mijn leven, maar er is meer in mijn leven dan hij. Wat overigens niks zegt over hoe gek ik met mijn zoontje ben.
Hier ook herkenbaar. Maar na 4 jaar fulltime mama te zijn vond ik dat ik ook wel wat voor mezelf had verdiend. Ga nu sinds een paar maanden elke donderdagavond darten met mijn man (wedstrijdverband). In het begin had ik echt een 'ik-dump-mijn-kinderen-gevoel' maar dat is al een stuk minder geworden, die vinden logeren bij opa en oma geweldig
Heb ik ook maar doe het dan ook nooit. Maar dat is meer omdat de enige persoon die zou kunnen oppassen al druk zat is. Wanneer er opa's en oma's zouden zijn die het leuk zouden vinden zou ik er denk ik minder moeite mee hebben. Een onbekende inhuren doe ik ook echt niet.
Dit! Volgens mij zodra we bevallen krijgen we een dosis schuld gevoel mee. Ik heb ook het idee dat als ik weg ga dan ook ineens van alles mis! Net of ze in die twee uur dat ik ben sporten ineens volzinnen kan kletsen ofz Ik probeer het wel gewoon te doen. Ik ben gaan sporten en dat was wel echt goed voor mij. Niet alleen fysiek maar ook geestelijk. Om ff wat anders dan mama te zijn
Ik zal wel een kapotte vrouw zijn, want ik herken het niet. Ik vind het heeeeeerlijk als ze een nachtje uit logeren zijn. Maar ik vind het net zo heerlijk als ik ze weer op haal Geen schuldgevoel te bekennen.
Het ligt er ook een beetje aan bij wie je de kinderen achterlaat vind ik. Bij de een voel ik me bezwaarder dan bij de ander. Als ik echt alleen wegga en ze zijn een dagje alleen met papa, heb ik er totaal geen moeite mee.
Dat is het bij mij ook. Ik heb geen problemen met mijn kind achterlaten, helemaal niet. Maar heb wel moeite met een oppas waarvan ik weet dat hij of zij nog zat andere dingen te doen heeft. Dan ga ik liever niet iets doen.
Dat heb ik inderdaad ook, zijn ze bij papa, totaal geen problemen mee, en ik weet ook: soms moet het gewoon. Toen ik in het ziekenhuis lag en daarna zeker een week niet voor mijn kinderen KON zorgen, had ik er ook minder last van, want dan is het niet anders, ik ga me daar ook niet schuldig om voelen, maar anders..... En natuurlijk, als mijn kinderen uit logeren zijn profiteer ik daar wel van hoor: doe ik ook nog even snel snel wat boven, of doe snel de boodschappen voor of nadat ik ga werken, gaat het allemaal wat vlotter. Maar het blijft wel knagen
Ik herken het deels. Ik geniet enorm van tijd voor mezelf, iets beters kan ik in deze tropenjaren niet verzinnen Nou vragen we niet eens zo vaak oppas maar als we dat wel doen dan knaagt het soms ook wel een beetje.. Maar misschien meer omdat ik dan hoop dat alles goed gaat, ondanks het vertrouwen in het oppasmeisje. Slapen ze bij mijn ouders heb ik dat gevoel wel minder, maar voel me dan weer wat bezwaard omdat ik weet hoe pittig mijn ouders het oppassen vinden haha. Neemt niet weg dat ik blijf genieten van een avondje uit Dat knopje zet ik ook bewust om trouwens, ik ben toch wel weg, dan kan ik er ook maar beter van genieten..