Hoe is het contact met je moeder tijdens je zwangerschap? Ik heb een hele lieve moeder hoor,maar sinds ik zwanger ben heb ik een beetje het idee dat ze alles op haar betrekt. Gaat ze mee naar de verloskundige en dan heeft ze het alleen over zich zelf, totdat de verloskundige zegt zo nu over naar de orde van de dag en vraagt of ik kom liggen op de tafel.. Vertel ik een verhaal of kom ik met leuke kleertjes die ik heb gekocht, overal is wat op aan te merken. Ook zal ze niet uit zich zelf een keer bellen of langs komen, het moet altijd van mijn kant komen. Ik heb het er veel over met mijn man en zusje en die zeggen ook dat ik het me niet zo aan moet trekken. Ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan. Ook had ik een hele andere band verwacht met mijn moeder tijdens mijn zwangerschap, dit valt me gewoon rauw op mijn dak! Heb een felicitatie gehad, maar nog geen kaartje of een ander kleinigheidje. ( daar gaat het ook niet om maar zou ze anders ook doen). Mijn zusje kwam meteen met kleertjes e.d. aanzetten en ze vraagt hoe het gaat, voelt aan mijn buik enz. Dat intieme met mijn moeder mis ik! Wanneer ik mijn moeder aanspreek op wat ze zegt gaat ze ook nog eens in de verdediging. :x Wordt dan helemaal boos en ga dan meestal maar snel weer naar huis. De bezoekjes worden er niet leuker op. Zie er nu al tegen op dat ze strax op de kleine gaat passen. Wel heb ik een beetje het idee dat ze misschien in de overgang is ofzo. Dat lucht op!! Lizzie slaat een diepe zucht..
Jeetje meid, het is wel balen! Ik kan me er heel goed bij voorstellen dat je het mist, ik zelf heb met mijn moeder heel goede contact! Altijd al en vooral nu! Ze koopt zich een ongeluk hihi.. We hebben het kamertje ook al gehad enz... Maar met mijn schoonouders is het ook anders, heb ook geen kaartje of pakje gehad, helemaal niks, en ik heb mijn schoonmoeder zelf maar mee gevraagd voor de echo en bij de bevalling, omdat ze er zelf niet mee komen, maar misschien durven ze het niet te vragen ! Ik hoop dat je een keer goed met je moeder kan praten zonder ruzie, desnoods schrijf je het in een brief Heel veel succes iig. en geniet van je zwangerchap! -x-
Nou, klinkt misschien beetje lullig van me, maar ben toch wel beetje blij dat me ma een eind van me af woont, ik in enschede, zij in deventer. Want ze bemoeit zich werkelijk overal mee, wat ik moet eten enz. Word er gek van, en dat alleen al via de telefoon! Lijkt wel of zij mijn verloskundige is joh, pfff. Ach, en voor de rest is ze ook een hele lieve moeder hoor Maar dat ze zich overal mee wil bemoeien, vind me vriend ook niet zo geweldig, hahaha.
Mijn schoonouders zijn heel anders, juist van hen had ik het niet verwacht, we mochten een kamertje of een kinderwagen uitzoeken ( dit verwacht ik ook niet van mijn ouders hoor). En ze zijn heel belangstellend en geinterresseerd. Mijn vader is ook wel belangstellend enz. alleen mijn moeder.. pfff
Wou dat mijn moeder zich met mij bemoeide, hahaha. Maar kan me voorstellen xena87 dat dat ook vrij iri kan zijn hahaha... Succes met je verloskundige hahaha.
een x aantal jaar trug begreep ik ook niet waarom mijn moeder zo anders deed als anders en idd het bleek de overgang! nou heb ik wel altijd een goeie band gehad met haar en nog steeds en was ze bij mijn eerste met alles aanwezig en betrokken en nu helaas door omstandigheden niet dus dat valt me niet mee. wou dat ze er nu ook was maar ja
hoi hoi ik heb geen last van mijn moeder om het zo maar te zeggen. heb al meer als 4 jaar geen contact meer met haar. en dit terwijl we nog geen 10 km bij elkaar vandaan wonen. ons arend was een half jaar oud toen ze die voor het laasts zag. en van deze zwangerschap heeft ze gehoord via een ander. groetjes sandra
Mijn moeder bemoeit zich juist heel veel met mij/ons.. Ook niet leuk. Ze maakt nu een babykamer in hun eigen huis en neemt zelfs vrij voor als straks de kleine er is. Ze bepaalt erg graag hoe dingen gebeuren en nu vooral met mij en de kleine.. Gelukkig werken mijn ouders allebei dus een vaste oppas wordt het niet. En ik vind het ook wel heel lief allemaal maar het kan me ook behoorlijk op me zenuwen werken. Helemaal als ik bedenk dat het misschien nog wel erger wordt als ons meiske er eenmaal is Dan moet ik er toch echt maar wat van zeggen, vriendje vindt het ook niet echt leuk
Ik ben juist zo benieuwd hoe mn ouders, mn moeder er vooral op reageerd... en de moeder van mn vriend.. mn schoonzusje is ook zwanger mag ze nog een 10dagen pakket maken.. ik hoop dat mn moeder het super vind en extra veel langs komt!
Ik heb niet echt last van m'n moeder. In het begin wel, toen was ze té blij met onze zwangerschap, leek er zelfs even op dat zij opnieuw moeder werd en niet ik... Toen heb ik er wat van gezegd, dat ik het niet op z'n plaats vond dat ze zo deed, maar dat ze best blij mag zijn voor ons. Nu gaan we 1 a 2 keer in de week saampies op stap, maar bemoeid ze zich helemaal niet met de babykamer ed. Wij hebben van mijn ouders de kinderwagen gekregen, van mijn schoonmoeder helemaal niets. ( niet dat ik erom zit te springen hoor ). Afgelopen donderdag is ze pas voor het eerst langs geweest sinds ik zwanger ben....
Ik had verwacht dat mijn moeder zich ook overal mee zou gaan bemoeien maar niks van dat is waar. Alleen als ik ergens om vraag naar hoe het met haar was krijg ik daar een verhaal van maar verder valt het reuze mee. Ze is wel helemaal gelukkig met het feit dat ze een kleinkind krijgt is de eerste dus ja. Heb ook het kamertje van mij ouders gehad en nog veel meer wat ik nog niet weet volgens mij wat ze heeft staan bij haar thuis haha.
Mijn advies is: wees duidelijk tegen je moeder. Daar heb je zelf en je moeder het meeste aan. Zelf ben ik de laatste dagen een beetje down. Nader de 12 weken. Dan willen we het aan de mensen om ons heen vertellen. Helaas leeft mijn moeder niet meer. Die is overleden na de geboorte van mijn (nu nog) jongste. Ik wist dat dit ging gebeuren, maar nu komt die 12 weken dichterbij... alsof ineens de man met de hamer langs is gekomen en me weer met beide benen op de grond zet. Ik zou graag een te bemoeierige moeder hebben. Mijn advies ook: creer mooie momenten met jou, je moeder en je baby. Neem haar een keer mee naar een echo. Ga met haar babywinkelen. Maak er een babydagje van. Neem foto's van jou met dikke buik en je moeder. De vorige zwangerschappen zat ik ook niet op te veel bemoeienis te wachten. Nu wou ik dat ik het haar alleen al kon vertellen.
Tcontact tussen ik en mn mama is veel verbetert zelf we hadden al ne goeie band en het is nu nog erger xxx
Ik ben haast jaloers op al jullie verhalen. M'n moeder woont maar 100 meter bij me vandaan, maar sinds ze het weet van de baby, negeert ze me straal. Het is zó gek! Toen we het eerst vertelden sprong ze een gat in de lucht, zo blij was ze. Maar twee, drie dagen later ging ze opeens heel raar doen. Ze werd stug, en ze praatte opeens helemaal niet meer met me. Dus ik vroeg: wat is er toch? Vind je het niet leuk meer? Toen gaf ze norsig als antwoord dat ze zo bezorgd was. Ok, dat snap ik: ik ben 42, heb diabetes en last van m'n bloeddruk. Maar alles lijkt supergoed te gaan, alles is onder controle, ook de suiker en de bloeddruk en ik voel me echt prima. Maar dat wil ze gewoon niet horen kennelijk. Ze WIL zich zorgen maken, het lijkt wel of ze zich daar lekker bij voelt. Ze praat het liefst nu met mensen die het ook allemaal heel negatief inzien: ja, op deze leeftijd heb je zoveel kans op mongooltjes of andere mankementen. En daar lijkt ze helemaal in mee te gaan. In plaats dat ze nu m'n internist en gyn. gelooft, die zeggen dat gelukkig de kans helemaal niet zo groot is dat het kindje iets mankeert... Nee, ze luistert liever naar die doemverhaal van die doemdenkende mensen. Ik liet haar de babymeubeltjes zien. Goh, daar ben je ook niet verlaat mee. Het hemeltje wat ik aan 't naaien ben: reactie: Afschuwelijk! Het babybehang: Jeetje, wat geel! Ga je es mee morgenmiddag om wat te winkelen? "Nee, ik ga volgende week al winkelen met een vriendin! Ze vraagt niets als we een echo gehad hebben, niets als ik naar de internist geweest ben. Als mensen haar vragen of ze het leuk vindt om opnieuw oma te worden zegt ze met doodgraversstem: Nou... ik moet er nog wel heel erg aan wennen... Ik heb nog geen nacht meer rustig geslapen, ik heb steeds het idee dat er van alles boven m'n hoofd hangt, maar ja, het leven gaat door dus ik zal toch maar koffie zetten En dat vertelde ze zo waar ik bij was. dus ik ben huilend weggelopen... Ze weet het nu zeven weken, en al die tijd praat ze haast niet met me. Ze heeft me nog niet één keer gevraagd hoe het met me is, hoe ik me voel, helemaal niets! Ze probeert me te omzeilen, en wat ik ook doe: ze blijft stug en vervelend doen. Na al die pogingen om het leuk en aardig te houden, hebben m'n man en ik sinds vorige week besloten om haar niets meer te vertellen. Dus nu zal ze twee dingen kunnen doen: geen informatie meer krijgen, of misschien via via aan kennissen vragen hoe het met me gaat. Ik praat er wel over met m'n zus, die gelukkig heel lief is en het heel erg leuk vind van de baby. Maar ze wil geen ruzie met m'n moeder en daarom wil ze zich er liever niet in mengen. En dat kan ik ook wel weer begrijpen... Maar snappen van m'n moeder doe ik het absoluut niet. Ze is 65, dus nog niet echt heel erg oud. Normaliter is ze juist heel flink en doorzettend, zo'n type van: niet zeuren en doorgaan. Dus m'n zus en ik snappen nu helemaal niets van haar! Sorry dat het zo'n verhaal is geworden, maar het zit me al weken zó hoog! Ik heb al eerder overwogen om dit hier neer te zetten, maar ik wil eigenlijk ook niet over haar roddelen. Wat ik dus nu wél doe, en daar voel ik me al gelijk weer schuldig om.
Ja, mijn band met mijn moeder is nooit zo heel sterk geweest. Ze is iemand die alles nuchter bekijkt en haar gevoelens niet echt laat blijken. Ze gaat wel mee om te shoppen voor de uitzet, maar ze was daar niet echt enthousiast over. Het is voor hen het 3e kleinkind. Ze belt zelf ook niet echt om te vragen hoe het gaat enz. Maar toen ik in het ziekenhuis lag, kwam ze wel langs en dat vond ik dan wel heel fijn. Ze is ook niet zo van kleine dingetjes kopen voor de kleine, ze heeft zoiets van : er kan nog van alles misgaan. Op dat soort opmerkingen zit ik niet echt te wachten. Mijn schoonouders daarentegen zijn heel enthousiast. Het is voor hen het 1e kleinkind en af en toe komt mijn schoonmoeder met een schattig pakje of. Ik weet ook al dat wij een behoorlijk groot cadeau van hun krijgen voor de baby en ze komen helpen met de babykamer. Gelukkig is een van de 2 ouderparen wel enthousiast en dat laqat blijken, zodat we ons daaraan kunnen warmen. Succes voor degene die niet zulke goede banden heeft met ouders/schoonouders, hoop voor jullie dat er in ieder geval een van de ouderparen wel enthousiast is, dat scheelt vaak wel. Hoewel ik ook best wel dingen met mijn moeder zou willen bepraten, maar dat zit er gewoon niet in.
Ik heb een hele hechte band met mijn moeder. Mijn moeder is niet alleen mijn moeder ,maar tevens mijn allerbeste vriendin. Mijn moeder en ik wonen 5 minuten bij elkaar vandaan en er gaat geen dag voorbij dat we elkaar niet zien of bellen. Mijn moeder is ook heel erg betrokken bij mijn zwangerschap,we hebben samen de zwangerschapstest gedaan,we zijn samen naar het ziekenhuis geweest voor een echo(mijn man kon helaas niet mee toen) Ook al word het haar 6e kleinkind,ik,mijn zusje en mijn moeder zijn onafscheidelijk van elkaar.
Goh, wat jammer om te horen dat het soms ook helemaal niet zo leuk is met al die a.s oma's. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat enorm mist! Ik hoop dat jullie wel hele lieve andere mensen om jullie heen hebben die je kunnen steunen en alle leuke kleine dingetjes mee kunt delen! Mijn moeder is een lieverd, ze vindt het geweldig dat ze oma wordt. Ze is erg bezorgd om de kleine en om mij. Ze geniet echt met me mee. Ik heb het ook gelijk verteld toen we het wisten, kon er echt niet meer wachten. Ze was zo blij. We zijn gelijk samen naar de prenatal gegaan en hebben wat liefs voor de kleine gekocht. Ze gaat straks een dag in de week oppassen (pas vanaf mei want dan werk ik pas weer) maar ze had in juli het kamertje al helemaal klaar. Zo leuk om te zien dat ze zo meegeniet (ook mijn vader hoor!) Ook mijn schoonouders leven erg mee! Kopen lieve dingetjes voor de kleine en hebben trots de echo foto in de kamer staan! Ook zij zijn erg bezord en volgen alles op de voet. Groetjes, Mayke
Ik heb regelmatig contact met mijn moeder, ze vind het super, maar ik heb al een aantal maanden helemaal geen contact meer met mijn vader. Maar heb het hem wel laten weten via sms, want met bellen nam hij niet op. Want zou ook weer niet willen dat hij het van iemand anders zou horen, en niet van mij zelf.
Wat een verschillen dan ook he... Ik heb nooit een goede band met mijn moeder gehad dus nu ook niet echt. Niet dat het heel slecht gaat maar het is gewoon geen warm persoon. Toen we het vertelden reageerde ze heel raar. Maar ze schrokken een beetje omdat ik net mijn baan kwijt was. Tsja de planning kon misschien beter. Het eerst wat ze zei was dan ook: hoe moet het dan met je werk!? Erg jammer want de eerste reactie kan je nooit weer over doen. Verder heeft ze er de eerste weken heel weinig over gezegd. Maar vroeg dan ineens: moet je nu ook naar de vroedvrouw? (vk). Tsja dat moet meestal he als je zwanger bent. Maar ik heb haar eens uitgenodigd om samen voor zwangerschapsbroeken te winkelen en dat was dan wel weer oke. Ik heb toen ook nog een tuttel van haar gekregen voor de baby. Ze zal op haar manier wel blij zijn maar kan zich gewoon niet eten. Of het komt er verkeerd uit. Toen ik het over bv had zei ze: ik zou er niet aan beginnen en dat ze zelf niet genoeg melk had etc. Tsja erg jammer. Het hoeft niet te betekenen dat het bij mij dan ook zo is. Nu wil ik toch fv gaan geven hoor dus no problem. Maar ze zegt soms dingen en denkt er niet over na. En vaak een beetje negatief / jaloers. Het ene moment doet ze geinteresseerd maar een andere keer lijkt ze dus wel weer jaloers. En ze heeft me altijd erg onzeker gemaakt. Nu laat ik me daar niet meer zo door leiden maar het heeft op mijn jeugd een grote stempel gedrukt en ben er ook depressief door geweest. De laatste jaren gaat het wel goed. Als het even wat minder gaat kom ik gewoon wat minder vaak langs bij mijn ouders thuis of praat ik erover met mijn vriend. Het is jammer maar ik heb geaccepteerd dat het zo is. Ze heeft al twee kleinkinderen en past ook wel op. Maar ze kan zo zeuren dat het haar teveel is etc. Ze moet straks alleen niet steeds allerlei commentaar op mijn kindje gaan hebben want dan ontplof ik denk ik Ze heeft namelijk wel eens het idee omdat ik haar dochter ben dat ze alles kan zeggen. Liever niet dus. Met haar erover praten heb ik jaren geleden al opgegeven, heeft totaal geen zin. Ze wordt ook boos en gaat in de verdediging. groetjes