wat sterk van jou zeg!! heb je een tip om echt kwaad te worden op jezelf? ik probeer dit ook maar mijn angst is sterker en vlucht dan uiteindelijk toch weer vandaar dat ik je die tip vraag. durf ook bijna het huis niet meer uit en volgend jaar (naja in maart 2010) moet mijn kleine naar de peuterspeelzaal en wil haar zelf graag brengen op de fiets. liefs, Patricia
denk niet dat iemand je die tip kunt geven meis... ik zal je een tip geven, niet aanstellen, niet aan denken en gewoon normaal doen... als ik dat zeg, dan heb ik in principe gelijk toch alleen moet jij dat nu ook constant tegen jezelf zeggen...denk dat boos worden op jezelf, of tegen jezelf praten (in jezelf dan) toch echt kan helpen.. weet niet wat je precieze klachten/angsten zyn, maar je moet gewoon op een punt komen dat je denkt en ook echt beseft.. OKE.. hoevaak ik het ook gehad heb, IK LEEF NOG!... en als het allemaal echt zo erg was, dan was ik er dus niet meer.. of dan was er al echt iets gebeurd... bij mij heeft dit echt geholpen, d8 zovaak dat ik een hartaanval kreeg, maar die kreeg ik niet.. en viel nooit flauw, en stond ik te trillen op me benen, dan lag ik nog niet op de grond.. en de 2e,3e,4e etc aanval gebeurde er ook niets... het klinkt stom om tegen jezelf te praten, of boos te worden op jezelf.. en dingen op papier zetten helpt ook, schrijf gewoon lekker op wanneer je er last van heb, en als je aanval voorbij is, kruis dan door wat er daadwerkelijk gebeurd is waar je bang voor was, waarschynlyk streep je dan niets door want je hebt de aanval gewoon overleefd... zeg niet dat dit bij jou helpt..maar zo ben ik wel van me angst afgekomen... wat mij ook hielp, is ik heb het tegen bepaalde mensengezegd, en ik zorg ook altijd dat ik me phone bij heb, voelde ik het opkomen ging ik iemand bellen, en dan wist die persoon meteen al, Oke moet gewoon even praten met dr..afleiding.. en dat hielp ook altijd...
dankjewel voor je advies ik ga er zeker mee aan de slag...alleen ik heb helaas geen beltegoed op mijn telefoon dus moet het zonder telefoon doen. beltegoed kan ik helaas niet halen omdat we een heel laag inkomen hebben maar zal eens aan mijn vader vragen of hij die een keer voor me wil kopen. is moeilijk om het te vragen vind het dood eng om om geld te vragen omdat ik het al vaker heb gedaan maar misschien na mijn uitleg waarom ik het nodig heb gaat ie over stag? kan het alleen aan hem vragen als hij bij ons is we wonen namelijk ver van elkaar. liefs
koop een lebara telefoon kaart meis... (als je die nog niet hebt) als je 10 euro opwaardeerd krijg je automatisch 20 euro!... en het is erg goedkoop bellen...
Mag ik ook even klagen..?! Zou zo graag van dit gevoel af willen, ben nog steeds wat ziek maar ga bijna denken dat het door de angst komt...heb ik niet maar ben wel erg aan het piekeren. Voel me moe en slap en zie het even zo somber in! Ik zeg wel, kom op, is niet nodig. Maar nu ik een kleintje heb vind ik het allemaal zo moeilijk. Rust heb ik niet meer, wel veel onzekerheid, doe ik het goed, voelt ze mijn onrust niet, hoop niet dat ik ooit een aanval krijg met die kleine erbij...etc. Ben er heel verdrietig onder. En heb in die zin wel zin in therapie maar als ze ook maar iets verkeerds zeg, ga ik alweer somber naar huis. Ze zei bijvoorbeeld, je hebt waarschijnlijk nog geen echte aanval gehad omdat je weggaat uit de situatie, dus krijgt het geen kans. Eh...maar dat K gevoel dan, wat is dat dan en dat wil ik ook niet!! En zou het dus betekenen dat als ik ergens langer blijf ik wel een hele heftige aanval zou krijgen...Knapte ik niet van op als wereldpiekeraar! En anders denken...tuurlijk...waar zit die knop ook al weer... Sorry mensen, wil graag positieve berichten achter laten maar voel me nu even heel alleen en verdrietig...
aah vervelend meis dat je je nu zo voelt... denk dat het voor ons allemaal herkenbaar is hoor denk wel dat ze gelijk heeft met wat ze zegt over, dat je het bij voorbaat al ontwijkt... dan kan je er idd geen aanval krijgen, en blijft het dus angstig om het te doen Ik heb nooit iets ontweken, al stond ik te trillen op me benen in de rij van de kassa.. soms met zoveel moeite..en soms stond ik al 15 min voor de deur voordat ik na binnen ging, maar ging altijd.. ken mensen die bv echt snel een winkel uitrennen maar dat vertik ik... want denk dat het dan alleen erger word... maar ja das ook makkelijker gezegd dan gedaan!! Ik weet niet waar het knopje zit! wou dat ik em kon ontdekken.. wat betreft die kleine, ze zal je onrust vast wel merken, maar ze zal dr niets geestelijks of lichamelijks aan overhouden hoor alhoewel tis wel erfelijk..soms denk ik ook wel eens.. pls laat het hem bespaard blijven maar goed das latere zorg... maar ik zeg nu heel makkelijk, denk dat je er toch doorheen moet meid.. toch een keer een aanval krijgen, ergens in een winkel, of waar dan ook...het zal waarschynlyk een ramp worden, ken het maar al te goed, maar als je het vaker "redt" dan word je gevoel erbij ook beter, zo van, mm zie je.. sta in paniek..maar dr gebeurd toch niets Ik weet het verder ook niet, hoop ieder geval dat je je snel weer wat beter voelt.. ga dr ieder geval niet bij neerzitten.. die angst heeft het al overwonnen van je, nu is het 1-0...tijd om 1-2 te maken
waat een lieve reacties hier zeg!! wooooowwww.... Ja ik ben weer begonnen met antidepresiva!!! natuurlijk heb je even een terug val!!! maar gaat wel goed komen!!! meiden die echt graag van die stoornis af willen komen.. waarom gebruiken jullie ook geen citalopram?? is ook speciaal voor deze stoornis!!!
wat is dat dan babs? rustgevend middel? Ik heb nooit iets genomen ertegen, wel vaak op het punt gestaan om het te nemen maar ik heb altijd zoiets gehad van, ja kom op hey het zit tussen me oren... (is voor mij persoonlijk dan he) en met medicatie had ik voor mezelf het idee, het te onderdrukken maar niet te laten verdwijnen.... maar hoe is het nu met je babs?
Ik vond het vooral zo zonde van het aantal jaar dat ik mezelf niet kon zijn. Weggegooide jaren, terwijl andere mensen vechten om een paar jaar te leven.... Zet hem op,
hallo, Ik lees nu voor het eerst dit onderwerp. Ik heb/had er ook last van. Bij mij is het gekomen doordat ik ergens werkte waar ik het totaal niet meer naar mijn zin had. En onderweg naar mijn werk kreeg ik door de stress ineens mijn eerste hyperventilatieaanval midden op de snelweg. Daarna nog n aantal keer dus je besnapt m al. Ik durf nu niet meer over de snelweg. Als ik goeie dagen heb pak ik m n klein stukje maar meestal rij ik om. Ik heb heel af en toe last ervan als ik in de winkels loop maar dan alleen als het in de winkel erg warm en druk is. Het is nog maar zelden dat ik er last van heb soms komt het ineens opzetten maar de laatste tijd gaat het erg goed. Vooral toen ik net zwanger was voelde ik me ineens supergoed durfde weer alles. Maar toen ik hoorde dat het n miskraam zou worden datwas vorige week. Was ik bijna weer terug bij af. Omdat ik bang was dat dan de miskraam zou beginnen als ik in de auto zat of als ik in de winkel liep maar heb me zelf er echt toe gedwongen om gewoon te gaan en het heeft me wel geholpen. Alleen de 3 dagen dat ik heel veel bloedverlies en pijn had ben ik wel thuis gebleven. Ik durf alleen nog steeds niet over de snelweg. Vind ik wel jammer want daarvoor ging ik overal heen. Nu kan ik als ik niet binnendoor kan niet zelf gaan ben dan afhankelijk van iemand anders. Zo dat was even mijn lange ego verhaal. Ik wil wel zeggen dat ik het erg knap vind van jullie dat jullie toch ook gewoon proberen doortegaan. Aangezien je n hoop mensen hebt die er niks van snappen!!
Hallo allemaal, Zoals jullie aan mijn banner kunnen zien, ben ik in blijde verwachting... Super blij natuurlijk, maar ook zo ontzettend spannend....
Hoi Ano, Heb niet veel tijd om te reageren, vanavond probeer ik even, in ieder geval gezellig dat je erbij gekomen bent...Straks hebben we een forum van mensen die angsten hebben gehad maar nu alleen maar happy zijn...eh...ik geloof trouwens wel dat je af en toe ook neerslachtig moet kunnen zijn om echt geluk te kunnen ervaren. Rot van je miskraam... niet de hoop verliezen hoor en geef jezelf de tijd en ruimte om ermee om te gaan..
mmm, gaat toch doodbloeden dit forum, jammer.... toch nog even een kort verhaaltje. moet morgenavond uit eten met 'belangrijke' mensen en zie er zooo tegenop. heb tot nog toe geen angstaanval gehad en wil sterk zijn voor mijn kleine meisje maar ben nu bang dat ik het ga verliezen... wil zo graag uitvluchten verzinnen. en die kleine meid is op het moment ook hangerig en huilerig ( nee, komt niet door mij..) en wil thuis zijn voor haar... heeft iemand tips ( ja, ik weet het, ik moet gaan want anders ben ik aan het vermijden...)
Probeer toch te gaan. En wat bij mij meestal werkt is het feit dat ik als ik paniek krijg gewoon rustig doet en n beetje gaat praten met iemand en daaarna zakt het weer. En dan ben ik weer supertrots dat het me is gelukt. Veel succes
Hoi Caterine...waar ik altijd rustiger van word..is vooraf tegen mezelf zeggen, dat ALS ik een paniek aanval zou krijgen ik gewoon weg kan gaan.. En ook wat ano zegt, kletsen met iemand, zoek afleiding, denk aan je kleine meid... Het komt allemaal goed...Kop op JE KAN HET!!!!!
hallo allemaal ik kan me hier ook komen melden{wist niet eens dat er een topic over was trouwens} heb al 20 jaar last van een gegeneraliseerde angst/paniekstoornis! en gebruik er nu zo'n 10 jaar paroxetine voor en soms ook oxzazepam! vindt het zo moeilijk om uit te leggen aan andere mensen waar je nou precies bang voor bent? ze snappen het vaak niet en dat maakt je vaak erg kwetsbaar en ongelukkig heb 3 dochters en mijn middelste dochter heeft het dus van mij geerft:x vindt het zo zielig om te zien hoe een meisje van 6 zo in paniek kan raken om dingen waar een ander zich totaal niet druk om maakt voel me ook schuldig naar haar toe omdat ze het dus duidelijk van mij heeft{is al uitgezocht bij triversum} hoop dat er mensen zijn die erover willen schrijven met mij! groetjes mij
hoi Ano en Sabrina, Joepi, ik ben geweest en heb veel aan jullie gehad. Heb me aan het eind van de avond wel erg naar gevoeld en vermoeid ( en lekker naar de wc geweest....spanning even gelost...) maar goed, ben wel gebleven. Jammer dat het nooit als overwinning voelt maar altijd als verlies...gewoon om me zo te voelen ( om niks), Ik ben erg boos en verdrietig om en ik ZAL dit overwinnen. Twijfel erg of ik mijn baan op zal zeggen om me te gaan focussen op mijn probleem want bij mijn werk heb ik ook vaak spanning ( voor groepen staan..) en dat wil ik er niet meer bij hebben. Thuis bij die kleine zijn is ook wel zwaar maar misschien kan ik wel wat anders gaan doen...een klein baantje erbij zeg maar waar ik niet hoef te presteren... Bedankt voor jullie reactie.