Zit even heel diep, ben denk ook ziek erbij en kom mijn bed niet uit, zo zwak. Dan bekruipt me het gevoel, kan ik het wel aan met die kleine meid die zo afhankelijk van me is en waar ik zoveel van hou.. Is het wel eerlijk dat ze bij mij terecht gekomen is, zo'n onstabiele mama, hoe doen anderen het toch! Ik heb vandaag de kracht niet om haar uit bed te halen, doet mijn man maar dat zou ik moeten kunnen doen! Ze huilt snel en nu kan ik dat niet zo goed hebben. Hoe doen anderen het met ons probleem...?! Ik wil het niet meer hebben, ga er echt kapot aan. sorry voor mijn noodkreet maar ik heb niemand anders. Zelfs de psych denkt dat het wel meevalt. Ben zo bang dat ik het nooit de baas kan worden......Hebben jullie bemoedigende woorden voor me, negativiteit kan ik er slecht bij hebben......
Hoi Catherine... Wat vervelend dat je je zo naar voelde..(ja ik zeg voelde, want het is nu gewoon weer over). Nog vervelender dat ik nu pas reageer...sorry daarvoor was erg druk.. Het is niet erg om je zo nu en dan rot te voelen...ons probleem kost ook een hoop energie..en soms is dat gewoon even op..Je moet het maar zo bekijken..je gaat drie stappen vooruit en dan weer eentje terug..je komt er echt wel ...je bent al op de goede weg..je hebt toch hulp gezocht...Dat is toch al een stap naar de oplossingen..Niet twijfelen aan jezelf..je kan het al gaat het natuurlijk niet zo snel als we zouden willen, maar eroverheen komen gaat je zeker lukken... Veel liefs, Sabrina
Bedankt voor je lieve reactie, en inderdaad, het gaat nu al weer wat beter...Blijft een stom iets vind ik hoor, al die negatieve ellendige gedachten en dan ook nog lichamelijk uitgeteld raken en natuurlijk ziek erbij... Ik hoop dat ik hier snel een weg ik zal kunnen vinden, zeker voor die kleine meid want het is zo zonde van de tijd en zeker de energie. Maar zo nu en dan is het fijn om even van een ander wat te horen. Ik ben er weer doorgekomen en nu weer dat stapje voor uit!! Thanx.
He wat jammer dat het forum niet meer actief is...hoop dat het nog gaat komen want misschien kunnen we elkaar zo toch een beetje helpen We zitten in het zelfde schuitje maar voor een ander zie je het vaak beter dan voor jezelf!
Mag dit belgje zich hier ook aansluiten? Vind het echt fijn om dit soort topics tegen te komen. Het is geen leuk onderwerp maar het doet goed om te lezen dat je niet alleen bent. Ik heb erge last van het witte jassen syndroom. Dat bestaat dus echt en is enorm vervelend. Ik heb vroeger een paar extreem slechte ervaringen gehad met dokters. Sindsdien ben ik echt bang voor dokters en ziekenhuis en alles wat ook maar lijkt op een medisch onderzoek. Ook al is het niet verstandig ik probeer het altijd zelf op te lossen als ik ziek ben of als ik naar de arts ga het wel zo te sturen dat er geen onderzoek hoeft bij te komen. Vaak hoor ik wel eens hoe vroeger ze erbij zijn hoe beter maar dat kan de angst bij mij echt niet weg nemen. Toen ik zwanger was moest ik elke maand naar de gyne voor mij waren dit rampen. Als ik het kleintje zag op het scherm en ik wist dat alles inorde was dan kon ik even genieten. Maar verder was dit het ergste wat je mij kon aandoen. Het begon al om telkens een plasje binnen te brengen, men bloeddruk te meten, de echo, de suikertest noem maar op alles was even doodgaan voor mij. Als ze bloed prikken bij mij wacht ik bij de telefoon met hartkloppingen uit schrik dat ze me slecht nieuws gaan melden. Ik heb me erover gezet omdat ik aan ons kindje moest denken maar volgens mij ben ik tijdens die periode een paar jaar van mijn leven verloren. Nu willen we proberen voor een tweede en ik ben nu al bang voor wat komen gaat. Voor al de onderzoekjes voor de ditjes en de datjes. Maar mijn kinderwens haalt het blijkbaar tegenover mijn angst voor dokters en onderzoeken. In het dagelijkse leven heb ik hier geen last van maar vanaf het moment dat de dokters weer dichterbij kom besterf ik het dus. Helaas zijn er weinige die begrijpen wat ik bedoel.
Hallo, EINDELIJK vind ik een topic met mensen die (bijna) hetzelfde voelen. Ik zal me even in het kort voorstellen. Ik ben Kim en ben 27 jaar, ik heb een dochter van 2 jaar en 3 maanden en die zwangerschap heb ik als super beleefd maar vanaf de bevalling heb ik steeds tegenvallers gehad. Ik heb namelijk na mijn bevalling erg veel last gehad van bekkeninstabiliteit en door verkeerde therapie heb ik er ruim een jaar mee rondgelopen met als nadeel dat je veel minder kunt met je meisje en mijn droom was om lekker te pronken met m'n meisje. En daarbij werkte mijn bedrijfsarts niet echt mee. Ook heb ik tijdens mijn bevalling een totaal ruptuur gehad en ik ben pas na 1,5 jaar erachter gekomen wat de gevolgen hiervan waren (ik kan namelijk heel moeilijk mijn behoefte ophouden) omdat mijn verloskundige mij nooit goed geïnformeerd had. Ik heb inmiddels een speciale therapie hiervoor gevolgd en ik moet zeggen dat dat gelukkig wel wat helpt. Maar daarbij heb ik ook nog PMS gekregen met vooral geestelijke klachten. Ruim een half jaar geleden ben ik ingestort en heeft mijn huisarts mij doorgestuurd naar een psychologe die gespecialiseerd is in angststoornis. Dit praten heeft me heel goed gedaan maar vooral heeft het me doen beseffen dat ik ook voor mezelf keuzes moet maken en niet altijd het voor anderen goed willen doen en daarbij mezelf dan maar wegcijferen. Ik ben erg onzeker en denk dat ik het nooit goed doe, en ik heb veel last van paniekaanvallen en angst. Ik heb alweer sinds een jaar een kinderwens helaas kreeg ik in februari van dit jaar een miskraam (weer een druppel die de emmer voller liep lopen) en werd in diezelfde periode ook ontslagen waardoor ik met veel tegenzin de kinderwens even in de koelkast zette maar daar werd ik niet echt gelukkiger van, toen ik ook nog eens met die angststoornis te maken kreeg werd ik helemaal verdrietig omdat ik de wens voor een 2e pas in een hele verre toekomst zag. Nu ik een aantal maanden verder ben heb ik sinds 2 maanden besloten dat we er gewoon voor gaan, sinds ik dat heb besloten voel ik zo'n last van m'n schouders vallen en hoop ik dat dit weer een goede start is in de richting van een lekker leven met minder angstmomenten. Ik zit nu nog steeds voor 100% in de ziektewet, ik weet wel dat als ik dalijk zwanger ben dat dat waarschijnlijk wel vragen met zich mee zal brengen maar moet ik me dan altijd tegenover anderen verantwoorden?? Als dat zo is dan kan ik misschien wel nooit aan een 2e beginnen. Want als ik weer aan het werk ben dan kan ik weer op zoek naar een andere baan want ik mag daar sowieso niet blijven en als ik weer een nieuwe baan heb dan krijg je weer het probleem van zou ik mogen blijven als ik zwanger raak. Dus ik heb gewoon besloten om nu lekker voor die 2e te gaan. Hoe voelen jullie jezelf nu jullie zwanger zijn, ik heb veel gelezen in deze topic maar sorry niet alle 11 de pagina's. Ik heb nu mijn leven gelukkig weer wat meer op de rit maar door de pms blijf ik me bijna 2 weken per maand rot voelen, ik hoop ook heel erg dat na de 2e de pms ook wegblijft want voor mijn 1e zwangerschap heb ik nooit ergens last van gehad. En mocht het toch terugkomen ben ik al goed voorbereid met medicijnen die ik nu niet wil slikken vanwege de kinderwens. Heerlijk om even alles van je af te kunnen typen tegenover mensen die snappen wat je voelt. Als jullie tips, suggesties of zo hebben hoor ik dit graag.
Hoi Kimtijn, Welkom bij de club. Dit topic is niet heel erg actief meer, maar zo nu en dan schrijven we wat dingen van ons af. Ik ben nu bijna 10 weken zwanger van ons eerste kindje en vind het allemaal super spannend. Ik heb vooral angst voor nieuwe en onbekende dingen..dus is deze zwangerschap heel spannend, haha.. Vooral de bezoekjes aan de verloskundige en echo vind ik eng.. Morgen mag ik voor een echo..heb er veel zin in, maar vind het ook zooooooooo spannend.. gelukkig heb ik veel steun aan mijn mannetje... Ik hoop voor jou dat je wens voor een tweede kindje snel in vervulling mag gaan.. Veel liefs Sabrina
Fijn dat we zo met elkaar onze verhalen kunnen delen. Het gaat met mij helaas niet zo lekker. Psych weet zich zelfs geen raad met me....terwijl mijn klachten toch zo bekend zijn. Ben vandaag alleen met mijn kleine meisje en zie er zo tegenop. Ze is lief en helemaal niet lastig of zo...mama helaas wel. Ben moe, op, zwaarmoedig, boos, verdrietig want ik wil dit niet en weet geen oplossing. Nou, even van me afgeschreven. Ik richt het gevoel heel erg op mijn kindje, ze heeft er echt geen last van, ik weet dat ze alleen mijn liefde voor haar voelt maar ik wil een andere moeder voor haar zijn, zonder die K angstgevoelens, onrust, bah:x. En weer een week wachten voor de therapie. Zie er soms geen gat meer in. Hoe komen jullie dit soort dagen door of kennen jullie dit dan weer niet. Het sluimert de hele dag bij me, zijn geen angstaanvallen maar wel angstgevoelens....Even heel veel zelfmedelijden op de vroege ochtend. Soms voel ik me schuldig naar mijn kleine meisje, ben zo blij met haar maar alleen zijn met angst gaat nog, nu met zo'n kwetsbaar meisje maakt het mij ook nog angstiger...... Dus wat positieve energie is welkom.... Sorry dat ik even geen aandacht voor anderen heb.....zit gewoon even best diep...
Caterine... Wat Kl*te dat je je zo voelt op dit moment... En helemaal verrot dat de psych het ook niet weet... Je hebt nu even een dipje, maar daar ga je weer uit komen..dan zie je alles weer zonniger in.. Je weet het he...drie stappen vooruit 2 terug je hebt er nu weer twee terug gezet, dus vanaf morgen gaan ze weer vooruit... Probeer afleiding te zoeken en leuke dingen te gaan doen... Ga knokken voor je kleine meid, zodat als zij groter is...een moeder heeft waar niets aan te zien is... Zet hem op je kunt het....dikke knuffel... P.s. Kijk anders eens op www.fobiedokter.nl. Die werkt met nlp en doet ook telefonische consults.. dat heb ik gedaan en ik heb er erg veel aan gehad...
heej meiden ook ik heb er last van hyperventilatie me hart ga dan tekeer ik ben gister bij de huisartsenpost geweest heb het sinds zondag dan is het dagje rustig dan begin het weer weet ook echtn iet waarom het is begonnen sinds ik kip op heb en dat verkeerd is gegaan!!!nu heb ik nog geen aaval gehad vandaag wel duizeligheid dus ik klop nog even af
hallo, Ik was ook even een tijdje niet meer geweest. Was voor het eerst weer ongesteld geworden na mijn miskraam. En het was toch weer even schrikken en de klap was weer even terug. Was weer zoveel bloedverlies dat alles even terug kwam. Voelde me een paar daagies slecht. Maar nu gaat het weer beter. En hoe gaat het hier met iedereen??
hoi Sabrina, Bedankt voor je reactie, ben de dag toch goed doorgekomen en heb even moed uit je verhaal gehaald. Even nodig gehad. Het is en blijft een raar iets, angst, hyperventilatie, etc. maar ik weet zeker dat het bij iedereen over kan gaan. Alleen nog voor jezelf de juiste weg zien te vinden....maar die is er wel! hé Ano, Zie net je reactie, wat rot voor je zeg! Vond ook zeker toen ik weer ongesteld werd het heel moeilijk omdat je toch weer herinnert wordt aan je miskraam. Maar ik had ook wel dat ik het fijn vond dat mijn lichaam het weer deed zeg maar. Heb het zelf ook meegemaakt en ik heb nu dan wel mijn dochtertje ( drie maanden na miskraam weer zwanger) maar het 'gemis' blijft wel vind ik....Heel veel sterkte in ieder geval.
Hier nog een... samen met mijn zussen heb ik er ook last van. Bij mij is ADD met een angst/paniekstoornis vastgesteld. Bij mij is het ook echt de angst voor de angst, het eeuwige ; wat als, wat als, wat als... Word er soms zo moe van. Ik probeer bij alles om controle op een situatie te krijgen alleen als dat niet lukt raak ik in paniek. Gelukkig heb ik tegenwoordig niet echt meer paniekaanvallen. Wel ben ik nog heel snel zenuwachtig en hou ik er niet van om met vreemden weg te gaan. Bang dat ze iets aan me merken. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en anti-depressieva. Inmiddels slik ik geen AD meer en krijg ik ook geen therapie meer. Het gaat redelijk goed met me, natuurlijk wel met ups en downs... Ik denk ook dat je op een gegeven moment moet accepteren dat het een deel van je leven is en dat je ermee kan leren leven. Hoe harder je ertegen vecht hoe moeilijker het gevecht is. Je moet jezelf vooral lief gaan vinden en het voor jezelf over hebben. De wereld kan zo mooi zijn! En het enige dat je daarvoor nodig hebt ben je zelf! Je kunt op jezelf vertrouwen dat alles goed gaat.
hoi Demi, Herken je heel erg in je verhaal. Angst om niks. Was laatst bij een kennis, gezellig, niks aan de hand. Gaf dochter de fles en ineens....ik moet hier weg!!! Zo stom...en zonde inderdaad. Fijn dat het beter met je gaat. Het is een lange weg met ups en downs en de wereld kan zo mooi zijn!!!!
hier nog een.. (zusje van demi123) heb het al sinds ik 8 ben ofzo(?) In elk geval zolang ik me kan herinneren.. Ik viel als kind al vaak flauw door paniekaanvallen. Tot op zekere hoogte kan ik er nu mee omgaan maar ik moet goed op mezelf passen anders neemt het weer de overhand. Ik heb trouwens agorafobie met een angst/paniekstoornis, het beheerst met tijden echt compleet mijn leven. Ik ben wel in therapie geweest maar ik heb nooit medicatie gehad, ik vind medicijnen ook eng (geen controle). Momenteel gaat het gelukkig wel maar het blijft een eeuwige strijd lijkt het wel...
Even een vraagje aan degene met kinderen. Ik heb een dochter van acht maanden, erg lief. Moeilijke begin tijd gehad maar ze doet het nu super. Wat ik wel heel vervelend vind is dat het me soms aanvliegt. De verantwoording, of ik het wel goed doe en vooral...of ik me maar niet angstig hoef te voelen bij haar. Soms krijg ik zo'n benauwd gevoel over me..om niks! Herkent iemand dit en hoe ga jij er dan mee om?! Bedankt voor eventuele reacties...
Wat jammer dat er geen mensen meer op de site komen, had zo graag willen delen en elkaar steunen, hart onder de riem steken. Dus doe ik het maar even zo: Voor 2010 wens ik iedereen veel moed, liefde, angst vrij, genieten van mooie momenten (die zijn er veel) en gezondheid toe! XX
@ Catherina, Ik heb al eerder een bericht geplaatst maar er werd later gereageerd dat dit item niet meer zo actief was dus heb niet meer echt gekeken maar ik zag nu je berichtjes en las letterlijk mijn eigen gevoel van een half jaar terug. Een half jaar geleden stortte ik ineens in (na hele vele druppeltjes was de emmer vol) en in het begin vond ik het zo beangstigend dat ik alleen thuis was met mijn dochter. Dus ik weet precies wat je bedoelt en voelt. Ik was bang dat er iets zou gebeuren en dat maakte me nog angstiger, Vooral als ik wakker werd dan overviel die angst me meteen. Ik heb inmiddels een aantal maanden cognitieve gedragstherapie, en ik ben veel gaan lezen (info over angst en over het opkomen voor jezelf, vooral het boek: Verlegen van Pieternel Dijkstra en het boek: Zorgboek angst, fobie en paniek geven veel info maar vooral nuttige tips). Als je een beetje van lezen houdt raad ik je die 2 boeken aan, ook al is het maar 1 tip die je eruit haalt. Ik ben bijvoorbeeld 2010 begonnen met iedere morgen voor de spiegel te gaan staan en alleen maar positieve dingen te denken (vooral over mezelf) want dat maakt je in de loop van de tijd ook positiever. In 1 van die boeken staat de volgende redenering: als je negatief over jezelf denkt dan zie je jezelf ook niet meer mooi en dan wordt je steeds negatiever over jezelf, als je angstig bent en je gaat in rampscenario's denken wordt je alleen maar angstiger dus waarom zou je dan niet positief gaan denken zoals bijvoorbeeld: Ik ben wel mooi of ik kan de hele wereld aan. Dat moet dan toch ook een positief resultaat geven. Dus dat is het proberen waard, ieder stapje vooruit is er 1 denk ik maar. Ik heb overigens ook veel baat gehad bij acupunctuur, ik heb een hele lieve acupuncturiste die alleen al met haar woorden iemand tot rust kan brengen, ik ga hier maandelijks heen en dat verlicht de spanning/angst ook want daar prikt ze op bij mij. Ik vond het accepteren in het begin heel moeilijk want ik was alsmaar op zoek naar een wondermiddel maar dat bestaat niet want je moet zelf keihard knokken. Nadat ik dat geaccepteerd heb gaat het ook weer vooruit, en kan ik ook weer echt genieten van mijn meisje overdag. Dingen ondernemen is dan ook weer leuk. Hoewel een hele hoop dingen ook nog angst geven hoor want ik ben er ook nog lang niet waar ik wil zijn maar ik kan alweer genieten en dat is al een stap in de goede richting. Ik hoop dat je met mijn tips iets kan want ik snap je helemaal. Ik zal nu weer regelmatig kijken op dit item. Dan kunnen we mekaar af en toe een hart onder de riem steken of af en toe iets van ons afschrijven. Liefs
Hé Kimtijn, Gelukkig zeg, nog leven op dit forum en een heel lief fijn verhaal. Ben gek op lezen en zeker alles wat me 'beter' kan maken! De kleine word nu net wakker dus kan helaas even niet verder reageren maar bedankt voor je verhaal, helpt me weer een stukje verder! Fijne dag en tot mails!
Hallo meiden, ik zie dit topic nu pas.. Maar ook ik heb vorig jaar 4 maanden thuis gezeten door deze klote stoornis! Ik had het allemaal voor elkaar, universitaire studie afgerond een mooie baan bij een topbedrijf, volgde daar een traineeship, mooi huis gekocht.. en toen eenmaal in rustiger vaarwater stortte ik in door deze stoornis. Eerst heel lang een ziek gevoel door alle lichamelijke klachten, pas vrij laat werd dit gerelateerd aan de angststoornis. Ik herken alles uit jullie verhalen, maar ik kan gelukkig zeggen dat ik er grotendeels vanaf ben! Ook ik ben in therapie geweest, maar dat duurde me te lang en heb mezelf op een gegeven moment een trap onder m'n kont gegeven.. ik kan zo'n stomme angst die nergens op is gebaseerd toch niet mijn leven laten overheersen!?!! Stap voor stap ben ik dingen gaan doen, rondjes lopen door de wijk, stukjes autorijden (wel rechts blijven want stel je voor dat er iets gebeurd, dan ben ik lekker snel op de vluchtstrook), weer begonnen met werken. Ik ben zelfs begonnen met naar een restaurantje te gaan om alleen een voorgerecht te eten, zodat ik toch weer snel weg kon.. En zo langzaamaan alles opbouwen, en elke keer tegen jezelf zeggen : zie je wel, nou heb ik een stukje gereden en er is niets gebeurd..! En inderdaad, vertel het je omgeving! Zo belangrijk dat zij begrijpen wat er met je gebeurd, zo heb ik soms nog wel eens dat ik het aan voel komen als ik in een lange drukke wachtrij sta, dan zegt mijn vriend zelf al: ga jij maar vast buiten staan, ofzo iets.. omdat hij weet welke situaties wat met me doen. En soms geef ik daar nog aan toe, en loop ik inderdaad even weg, terwijl het eigenlijk echt niet nodig is. Dit alles heeft er ook voor gezorgd dat wij toentertijd niet voor een kindje zijn gegaan. Pas nu ik er een jaar af ben, en geen terugval meer heb gehad, vind ik dat ik de kracht heb om een zwangerschap en een kindje aan te kunnen. Wij gaan er nu dus ook voor, en zie dit dan ook als een kroon op mijn harde werken om weer uit dit diepe dal te kruipen! Het is werkelijk verschrikkelijk, en zo moeilijk uit te leggen aan je omgeving, het is ook niet aan je te zien hoe 'ziek' je eigenlijk bent. Maar echt meiden, dit is te overwinnen! Geloof in je eigen kracht, en de geest is sterker dan het lichaam, in dit geval kan je jezelf echt zo ziek denken.. maar dat is nergens voor nodig. Denk maar aan hoe sterk je zelf bent, hoe simpel dat nu ook klinkt. Mijn psychologe zei altijd: waar ben je nou bang voor, wat is het ergste dat er kan gebeuren.. nou en, als je flauwvalt op straat, nou en, als je staat te kotsen op straat, dan hebben mensen medelijden en er wordt heus niemand boos! En als je zo denkt, zal het juist nooit meer gebeuren. Poeh, lang verhaal, kan uren doorgaan. Als ik iemand kan helpen met mijn ervaringen, of wat dan ook, dan hoor ik dat graag. Maar geloof mij, dit is echt te overwinnen! Sterkte meiden, en heel veel liefs! Bianca