Vreselijk! Ik he het ook angst, paniek, hyperventilatie.. Ik had clomipramine ervoor gekregen maar ik gebruik het niet meer.. Wat raar was is dat ik eerst heel erg bang was voor de dood, maar dat is nu over. Nu ben ik bang om gek te worden.. Heel raar.. Vreselijk is het en voor buitenstaanders niet te begrijpen.
heel apart dit onderwerp op deze site maar herken het heel erg doe toedoen van mijn ex heb ik bepaalde angst gekregen soms heb ik pijn op me borst, kortademig, zweten, trillen, licht in me hoofd, duizelig, angstig.. herkennen jullie dit
hé meiden, ben er even tussenuit geweest....erg druk en omdat ik mijn problemen graag wil aanpakken ben ik druk met mijn huis op te ruimen. Aangezien mijn dochter erg weinig slaapt pak ik iedere minuut dat ze slaapt hiervoor..en dan komen andere dingen even achter te liggen. Maar ik heb veel behoefte om de verhalen van anderen te lezen, elkaar te bemoedigen en mijn eigen verhaal te delen. Dus ik hoop tot snel, mijn dochter is nu erg aan het krijsen...dus mijn moedertaak kan ik niet laten wachten! tot snel!
Hallo meiden, Ook ik zie dit topic nu pas en vind het heel erg bij mij passen. Het zijn toch meer mensen dan men zelf denkt wat dit ook hebben. Ik kamp al ongeveer mijn hele leventje met angsten. Ik vind het ontzettend moeilijk om ergens naartoe te gaan want voel me dan erg ongemakkelijk. Ik heb ook heel veel last van zenuwen. Ik wilde eigenlijk even erop inhaken bij beeps. Jij geeft ook aan lichamelijke klachten te hebben gehad je zo ziekelijk voelen. Ik heb dit namelijk ook en ik beschrijf het altijd alsof je de griep hebt je zo slap voelen. Is dit vanzelf overgegaan of heb jij er medicijnen tegen gekregen? Ik ben nu ook in therapie het gaat alleen heel stroef vooruit vind ikzelf maar dat komt omdat je op een gegeven moment er niet meer tegen kunt en denkt dat iemand mat de vingers knipt en het is over,maar het heeft z'n tijd nodig natuurlijk. Ik ervaar de wereld ook als bedreigend en beangstigend.
hoi Lely, Oh, dat herken ik ook zo goed, ik ben altijd moe en slik veel paracetamol om maar door te functioneren...of het helpt..zal wel niet maar goed tussen de oren wel. Zeker nu met een kleintje vind ik dat heel vervelend. Het is een stomme 'ziekte' waarvan ik soms ook denk, waar is het nu toch voor nodig. Sta ik op een verjaardag gezellig te kletsen overvalt het me weer. Ik moet weg!!!! En ik weet wel, wat is nu het ergste wat je kan gebeuren..nou, het gevoel op zich alleen al! En ook al vaak van te voren, wat als ik het gevoel nu krijg!? Denk soms wel eens dat ik daarom ook zo vaak moe en grieperig ben,voel. Het kost ook nogal wat energie, terwijl je juist die energie zo hard nodig hebt! Lichaam en geest zijn dan toch een! Maar we komen er echt wel vanaf hoor, ik denk wel eens, als zoveel mensen er last van hebben ( ik ken ze in mijn omgeving niet hoor...) dan moet er toch een remedie voor zijn!!!!!!??????????
Allemaal weer hele herkenbare dingen. Vooral de angst/zenuwen om ergens anders naartoe te gaan. Ik loop inmiddels alweer een heel tijdje bij een psychologe die mij enorm helpt, zij geeft aan dat dit allemaal voortkomt uit onzekerheid. Het altijd goed willen doen voor anderen, naar de buitenwereld moet alles goed zijn want wat zullen ze anders wel niet denken!? Dit kan je natuurlijk niet altijd waarmaken en is ook niet realistisch en vergt een hele hoop energie (moeheid). Van een ander accepteer je blunders, fouten etc. maar van jezelf niet. En juist deze gedachtengang is fout (klinkt logisch maar dat zien we vaak niet). Ik probeer nu steeds meer bewust naar buiten te gaan (op bezoek bij vrienden, feestjes etc.) want hoe meer je de spanning ervaart, hoe minder deze wordt (alsdus mijn psychologe) omdat je dan steeds zekerder wordt omdat er niet altijd iets gebeurt. En als dit wel gebeurd, moet je eigenlijk denken: So what (en dat is eigenlijk wel het moeilijkste) maar stel een vriendin van jou ervaart een keer wat jij ervaart dan hoeft ze zich toch ook niet te schamen voor jou en jij zal ook niet denken wat een aanstelster. Er open over praten in je omgeving heeft mij enorm geholpen en doordat ik er met steeds meer mensen open over praat, hoor je ook dat er erg veel mensen zijn die dit ook hebben (gehad) en dat geeft een goed gevoel dat je niet de enige bent. Ik hoop dat ik op de goede weg zit nu en dat 2010 steeds meer angstvrij wordt. @ Lely, kom ik je hier toch ook weer tegen (ook bij topic NOD rond 14 feb.), hebben we dus nog meer gemeen naast onze dochters die geboren zijn op dezelfde datum @ Catherine, Fijn weer iets van je te horen was even bang dat het helemaal niet meer ging met je. Heb je nog wat gelezen in de boeken die ik je had doorgegeven?? Hoop dat het voor jou ook een rustiger jaar wordt.
Hoi Kimtijn, Super dat je zo'n goede psych hebt! Alle dingen die ze noemt vind ik heel aannemelijk, zeker ook het onzekere dat ik heb en voel. Het moeilijke vind ik wel dat als er iets goed gaat ik denk...zo hoort het toch! en als het mis gaat weegt dat veel en veel zwaarder. Daardoor faal ik vaak voor mijn gevoel en het kringetje is weer rond! Ik probeer ook wel zo veel mogelijk te doen en af te spreken maar pas ging het bij een 'nieuwe' kennis weer mis, moest na drie kwartier met mijn dochter snel naar huis want ik had het even zo zwaar! Ze wil nu weer afspreken en ik wil dat op zich ook wel maar door die tegenslag durf ik weer niet! En het haar vertellen kan en wil ik niet, ben te bang dat er over gepraat gaat worden, het wereldje is zo klein. Verder gaat het aardig met me hoor maar ik ben deze 'belemmering' zo onwijs zat!!!
Hoi meiden met straaat angst en paniek aanvallen!! Ik herken het hheel erg, en weet hoe KLOTE dit is, ik was tot vorig jaar anderhalf jaar niet verder gekomen dan mijn werk(ook daar had ik het)wis geeneens hoe een pinpas werkte meer!! Dus ik kwam geeneens meer buiten Totdat dit mij zo opbrak (belande ik een vreselijke depressie was thuis echt niet leuk, mijn man moest echt alles doen Op het gegeven moment was het zover... dat ik geeneens meer kon staan op mijn benen:S meiden.. ik ben begonnen met CITALOPRAM!!! en heb geen enkele klachten meer HELEMAAAAAAAAAL niets na zware sessies en medicatie ben ik eindelijk mezelf weer!!! Kop op meiden.. niet je kop laten hangen hoor!!!
@ Caterine, dat heb ik ook hoor dat als het mis gaat dat dat veel zwaarder weegt dan als het goed is gegaan maar dat komt omdat wij echt geweldig zijn in doemdenken/negatief denken alle dingen die mis gaan blijven hangen en de positieve dingen nemen we voor lief en proppen we weg in een klein hoekje. Als het bij mij mis gaat baal ik ook gigantisch en kan ik ook wel een flink potje janken en maakt mijn man bijvoorbeeld eens een complimentje dan wimpel ik dat meteen weg en de dag daarna verwijt ik hem dat hij nooit iets liefs zegt (erg hè, als ik dit al intyp denk ik wat een sul ben ik ook ik moet de mooie kanten eens wat meer gaan bekijken). En dat je het niet wil/kan vertellen tegen je nieuwe kennis snap ik wel hoor. Ik heb zelf wel gemerkt dat ik vaker positieve reacties krijg dan ik had verwacht, ik schaamde me ook heel erg omdat ik dacht dat iedereen me dan een aanstelster/zwakkeling zou vinden. En natuurlijk zijn er ook mensen die niet reageren (ook omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen) en natuurlijk zijn er altijd mensen die negatief reageren maar (zo zegt mijn psychologe het) dat zegt meer over hen dan over jou. Het voordeel van openheid is dat je al een heel stuk rustiger bent van binnen maar ook, mocht het een keer niet lekker gaan dan zeg je dat gewoon en dan snappen ze ook eerder waarom je naar huis gaat, ben je er niet open over dan ben je sowieso al onrustiger van binnen waardoor het sneller mis kan gaan. Maar ik moest op een gegeven moment wel vertellen dat het niet goed met me ging want ik kon gewoon niet meer, alles was teveel. Kun je de volgende keer niet bij je thuis afspreken dan ben je in ieder geval op een vertrouwde plek, dat geeft ook al wat rust. En ik weet niet (meer) of je al hulp hebt maar praten met een onbekende heeft mij ook goed geholpen en zo iemand heeft meer ervaring dus ook meer tips en kijkt er op een iets andere manier tegenaan.
@ Catherine Waarom slik je die paracetamol precies? Merk je dat je daardoor iets fitter bent? Ik heb ook een kleintje en verwijt mezelf vaak dat ik haar niet alles kan geven door die rot ziekte,terwijl mijn omgeving zegt dat ik het super goed doe en net veel dingen met haar onderneem. JA die zenuwen vreten idd heel veel energie uit je lichaam en daarom zijn we ook maar moe. Werk jij er toch nog bij? We zijn nu bezig voor een tweede kindje en aan de ene kant voel ik me vaak schuldig zo van moet ik nog nodig aan beginnen ik breng met pijn en moeite mijn dochtertje naar de creche. Ik ben de laatste tijd ook erg emotioneel, heb jij dat ook? @ kimtijn Ja dat zeg je goed alweer een ding wat we gemeen hebben. En vooral wat je beschrijft alles goed willen doen voor anderen en anderen mogen wel fouten maken maar jijzelf niet. Ik praat ook veel met mijn familie en vriendinnen maar vaak ben ik bang dat het maar om mij draait dat ze dat zo ervaren. Neem jij medicatie? Ik niet meer heb ik wel genomen maar ben ik toen meer als 10 kilo van bij gekomen. Nou kimtijn dat 2010 een succesvol jaar mag worden voor ons een beebje en angstvrij.
@ Lely, Ik heb in eerste instantie Oxazepam gekregen maar dat was maar voor tijdelijk omdat deze erg verslavend zijn en ook omdat ik dacht dat mijn gevoel door het overlijden van mijn oma kwam (wat achteraf gewoon de druppel bleek te zijn na heel wat nare gebeurtenissen in een half jaar tijd). Toen ik na haar begrafenis nog zoveel klachten bleef houden en alles alleen maar erger werd kreeg ik anti-depressiva (ik weet zo de naam niet meer), die heb ik 5 dagen geslikt maar toen kon ik niks meer, ik hield niks binnen alles kwam er meteen weer uit (van onder en van boven) totdat er op een gegeven moment alleen nog maar slijm uitkwam (wat dus niet goed is), mijn puf was helemaal op en kon alleen nog maar op bed liggen. Ik heb ook een chronische darmziekte en mijn darmen reageren heel snel overal op dus vandaar ook de heftige bijwerkingen (dit heb ik bij bijna alle medicatie). Mijn man heeft toen de huisarts gebeld en is met mij meegegaan omdat ik niet meer alleen kon gaan. Ik ben toen per direct gestopt met de medicijnen en omdat ik sowieso al niet zo happig ben op medicatie heb ik toen samen met hem besloten om het eerst zonder medicatie verder te proberen mocht blijken dat dit niet werkte dan kon ik altijd weer met andere anti-depressiva beginnen maar gelukkig heb ik dat verder niet meer nodig gehad. Ik moet wel zeggen dat ik me bij mijn psychologe ook heel goed voel en ik denk dat dat ook heel belangrijk is. Paracetamol heb ik ook heel lang geslikt en dit kan ook helemaal geen kwaad, ik heb me er een tijdje ook goed bij gevoeld maar ben er op een gegeven moment mee gestopt (niet bewust of zo). Mijn huisarts heeft ooit gezegd dat het ook goed is voor je bloed omdat het dezelfde werking heeft als rode wijn, het laat het bloed goed doorstromen. Maar dan heb ik het wel over 1 a 2 paracetamol per dag. En het feit dat je het gevoel hebt dat je te weinig met je kind doet, ik heb dat ook een tijd gehad dat ik me zo schuldig voelde ook omdat ik zelf niks durfde dus dat je je kind ook nergens mee nam. Ik voelde me zo'n slechte moeder, maar ik kreeg ook van iedereen uit mijn omgeving te horen dat ik het juist super deed (gelukkig maar). Ik denk dat je iets te kritisch naar jezelf kijkt, je houdt van je kind en wil haar het beste geven wat er is maar het belangrijkste is natuurlijk gewoon liefde. En ik heb ook ooit het gevoel dat mijn omgeving misschien denkt dat ik denk dat het allemaal om mij draait, maar ik heb het in het begin met vriendinnen alleen erover gehad als ze bij mij op bezoek kwamen, en later alleen als ze zelf belangstellig toonde of als het echt effe niet lekker ging. Ik weet dat ik bij mijn man en ouders altijd terecht kan en daar voel ik me dan ook fijn bij en heb ik totaal niet het gevoel dat het alleen om mij draait. Wat ik nu wel veel meer doe is keuzes voor mezelf maken en ik trek me niets van de mening van anderen aan (althans dat probeer ik). Wij zijn nu ook voor een 2e bezig en ik weet dat als ik zwanger zal zijn dat ik uit mijn omgeving van mensen waarschijnlijk ook kritiek zal krijgen. Mijn beste vrienden en mijn ouders weten dat we bezig zijn voor de 2e dus bij hun zal het geen verrassing zijn en van hen heb ik dan ook alle steun en dat is voor mij nu het belangrijkste. Wat de mensen die verder van me af staan zullen zeggen laat me min of meer koud. Ik zit nu nog voor 100% in de ziektewet maar dat heeft niet alleen te maken met mijn depressie/angststoornis, op het bedrijf waar ik nu werk kan ik ook niet terug en ik blijf daar in de ziektewet tot ik een nieuwe baan heb gevonden of totdat mijn contract afloopt (in mei). Ik ben inmiddels wel weer flink aan het rondkijken naar een nieuwe baan en dat geeft mij op dit moment de meeste spanning maar ik vind van mezelf dat ik het gewoon moet doen want hoe langer je iets uitstelt, hoe moeilijker het wordt. (Sorry weer een lang verhaal ik kan het niet goed kort houden)
@ kimtijn Heey meid, Is niet erg dat het zo'n lang verhaal is zo kun je tenminste alles duidelijk kwijt. Toen jij zwanger was had je toen ook het gevoel dat je de hele wereld aankon? Ik ging als een trein,reed weer auto,ging alleen naar de winkel niks hield me meer tegen. En toen ons dochtertje geboren was viel ik weer keihard terug. Ik vind het te gek dat jij al je eigen mening kunt aangeven en wat anderen zeggen aan de kant kunt zetten toppie!! Dat gaat met mij nu ook ietsje beter. Het is wat. Vind wel fijn om te zien dat ik niet de enige ben dat steunt ook een beetje. Niet dat het fijn is, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
@Lely, Ik moet eerlijk zeggen dat ik pas echt deze angstgevoelens sinds een klein jaartje heb (ik ben wel altijd heel onzeker geweest) maar idd tijdens mijn zwangerschap kon ik ook de hele wereld aan (ik vind dat ook de mooiste periode van mijn leven) en na de bevalling ging het alleen maar bergafwaarts en iedere keer gebeurde er dan ook weer iets naars waardoor de emmer uiteindelijk vol was en toen was het dus fout... Ik kijk daarom ook wel een beetje uit om weer zwanger te zijn zodat ik me ook weer even echt helemaal top voel. Maar met wat ik nu allemaal weet probeer ik er wel voor te zorgen dat ik na de 2e bevalling niet weer in zo'n diep dal terecht ga komen. Ik ga ook anders deze zwangerschap in, de vorige keer dacht ik dat het allemaal alleen maar geweldig was na de geboorte maar ik heb 1,5 jaar lang iedere dag erg veel pijn gehad doordat ik tijdens de bevalling een totaal ruptuur opliep en ook nog eens ontzettend veel last van bekkeninstabiliteit had (achteraf bleek dat mijn bekken ook vergroeid waren). Dus ik zat niet echt op roze wolken. En ik snap precies wat je bedoeld met dat je blij bent dat je niet de enige bent, je hebt mensen gevonden die jou echt snappen en die het gevoel kennen want je kunt het wel uitleggen aan mensen maar als ze jouw gevoel nooit hebben gehad dan snappen ze het toch nooit helemaal, hoe goed ze het soms ook proberen. In het begin van mijn angststoornis zei mijn tante een keer tegen mijn moeder, je moet dit echt een jaar geven, maar je leert hier heel veel van en je wordt er ook sterker van, toen ik dat hoorde van mijn moeder dacht ik echt: Wat een heel jaar dat houd ik niet vol, maar nu ik zie dat ik met hele kleine stapjes vooruit ben gegaan en als ik alleen al het verschil zie van het begin en nu dan ben ik echt trots op mezelf dat ik door ben blijven knokken ook al is het vaak 3 stappen vooruit en 2 terug. En ik heb er inderdaad veel van geleerd en voel me meestal ook veel sterker, ik heb meer vertrouwen in mezelf en kies vaker voor mezelf.
@ kimtijn toppie meid dat je zo groeit. Ik herken alles zo goed van wat jij schrijft is alsof ik hetzelf schrijf. Hou je ook een dagboekje bij met de dingen die je zelf doet en waar je trots op bent? Nou en ik hoop natuurlijk dat deze maand voor ons de maand word meid. @ Caterine wat je schrijft door de angst weet ik nog niet wat ik wil heb ik ook heeeel erg. En dat je dochtertje voelt wat jij hebt en voelt dat denk ik ook altijd en dat ze daardoor nu zo slecht slaapt. het is soms echt een mallemolen he meid
Lely, ze voelt me niet, ik geloof daar niet zo in. Ze zal het wel merken als ik onrustig ga DOEN, maar uiterlijk laat ik niks merken. Als ze het wel gevoeld zou hebben zou ik niet zo'n vrolijk meisje hebben. En ze heeft ook jengeldagen maar daar word ik eerder onrustig van...Weet dat veel mensen ervan overtuigd zijn dat kleintjes je aanvoelen. mijn moeder heeft vroeger een depressie gehad..als kind heb ik daar niets van gemerkt. En daar ben ik echt nu niet zo van geworden. Ik denk dat mensen met een angststoornis juist perfectionisten zijn...en daar op zich word ik al moe van! Het vervelende vind ik wel van dit gevoel dat ik zo vaak onrust heb. Niet eens een angstaanval ofzo maar altijd dat sluimerende gemene onlogische rotgevoel. Daarom slik ik paracetamol, het lijkt me te kalmeren. Had dit voor mijn dochter ook al maar doordat zij er nu is kan ik er niet meer aan toegeven, fijn maar ook heel eng want ik moet door! Nu helpt mijn moeder me vaak en ook daar voel ik me weer rot over, ik moet het toch alleen aankunnen! En ga zo maar weer door. Vind het fijn om jullie verhalen te lezen en mijn verhaal te delen. Dat helpt me al, en ik hoop dat we straks allemaal gewoon kunnen genieten van alles, en ook zo nu en dan tegenslag zullen hebben maar daar goed mee om kunnen gaan!!! kimtijn, graag nog meer van die positieve verhalen, maakt mij alleen maar sterker, ben op de goede manier wel jaloers op je hoor dat je het zo al doet, want wat is het zwaar!!!!
nog een vraagje, mijn moeder helpt me nu vaak met mijn kleine meisje, dat op zich geeft me al rust. Maar ook zij wil wel een keer op vakantie en dat gun ik haar zo erg. Maar vind het ook zo verschrikkelijk eng dat ze drie weken weg zal zijn, niemand verder weet van mijn angsten af en dat wil ik zo laten, woon in een dorp waar iedereen al over iedereen kletst...Kennen jullie dit probleem of doen jullie al veel zelf. Ik wil zo graag zekerder en sterker worden maar ben bang het iedere keer te verliezen.....
@ Caterine, Ik heb dat ook. Als de vakantie van mijn moeder eraan komt dan voel ik me heel erg rot maar als ze eenmaal weg is dan loopt eigenlijk alles positief. Maar het verschil is dan toch bij mij weet het vrijwel iedereen mijn zusje en vriendinnen enzo en meestal plan ik me dan afspraakjes met vriendinnen als mijn ouders op vakantie gaan zodat ik afleiding heb. En ik heb ok dat gevoel in een hoekje zitten bang om het weer te verliezen maar doordat ik de positiefe dingen opschrijf helpt het me meer om sterker te worden als ik daarnaar terug kijk. Maar ik weet meid het gevoel is gewoon heftig. En in een dorp wonen waar iedereen over iedereen kletst dat is hier bij ons meer dan 100% bekend echt vreselijk. En daar kan ik nu net wel weer goed mee omgaan daar lach ik zelfs alleen maar om. Echt zo van wat een zielige mensen ze moesten eens weten dat ze zelf ook beroddeld worden.
Hey meiden, @ Caterine, fijn om te horen dat je iets aan mijn verhalen hebt. Ik kan me voorstellen dat het je beangstigt dat je moeder op vakantie gaat voor 3 weken, en ik snap ook wel dat je er niet mee te koop wil lopen in een dorp. Ik kom zelf ook uit een dorp en wilde het in het begin ook voor mezelf houden maar als ik eerlijk ben werkt dat alleen maar averechts, hoe meer mensen het nu weten hoe rustiger dat mij maakt omdat ik niets hoef te verbergen, snap je het een beetje. Misschien is het wat om (zoals Lely al zegt) een soort dagboekje bij te houden, dat heeft mij ook geholpen, (ik doe dat nog steeds overigens), en de dingen opschrijven die je voor jezelf belangrijk vind. En ik wil je best mijn emailadres geven zodat je in moeilijke periodes (bijv. als je moeder op vakantie is) je ei even bij iemand kwijt kan die jou snapt (althans je gevoel). Ik had ook zo'n vriendin en dat heeft me zo goed gedaan. Dat onrustige gevoel wat je beschrijft herken ik zo goed, het is lastig uit te leggen maar als je bijvoorbeeld op de bank zit bekruipt je ineens een beangstigend gevoel om niks of 's nachts in bed terwijl er niets aan de hand is wordt je angstig/onrustig. Ik heb bij acupunctuur 2 tips gekregen die bij mij op dat soort momenten helpen. 1) diep inademen en bij het uitademen hè hè meezeggen, dat klinkt misschien gek maar zo adem je ontspannen en dat geeft weer rust in je lijf. 2) Leg je hand zo laag mogelijk op je buik en probeer bij het inademen daar naartoe te ademen, 1 tel vasthouden en bij het uitademen denk je: ontspan en terwijl je uitademt verlaat de onrust je lijf. Ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt. Je schrijft ook dat je denkt dat mensen met een angststoornis waarschijnlijk perfectionistisch zijn, nou dat is zeker. Wel goed dat je in therapie bent, maar als het niet goed voelt mag je best verder kijken. En sorry maar dit is niet van de 1 op de andere dag over, dit heeft echt tijd nodig. Ik was in het begin ook heel erg op zoek naar een pilletje, drankje of therapie waardoor het bij wijze van spreken meteen over zou zijn maar helaas dat bestaat niet. Jij bent echt de enige die het probleem kan oplossen en dat heeft tijd nodig zodra je dat geaccepteert hebt zul je zien dat het langzaamaan beter gaat. En in het begin dacht ik ook als mijn psychologe dat tegen mij zei, jaja maar wanneer komt die tijd dan eindelijk want daar ben ik zo aan toe, maar meid die tijd komt echt!!!! Zolang je maar positief probeert te blijven en kan genieten van je dochter. Ik kon dat op een gegeven moment niet meer en dat maakte me zo verdrietig en schuldig. Maar gelukkig kan ik dat nu weer voor 100%, ik denk als zij er niet was geweest dat het dan ook een heel stuk moeilijker was geweest om weer terug te krabbelen. @ Lely, ik houd inderdaad een dagboek bij, dit begon in opdracht van mijn psychologe maar ik ben dit blijven doen omdat het ook wel goed voelt om dingen van je af te schrijven. Ik heb ook veel gelezen over angststoornis en onzekerheid, ik vond dat ook erg fijn om wat meer info erover te weten en in ieder boek stond wel een tip waar ik iets aan had. Je dochter zal misschien wel iets voelen maar zal het nog niet echt begrijpen, ik heb me wel nooit verschuilt voor mijn dochter, als ik moest huilen dan zag ze dat maar want mama's kunnen ook huilen. Als ik een echte rotdag had dan stonden mijn ouders gelukkig voor me klaar en namen haar een dagje mee of ik zat de hele dag bij hun maar ik heb me nooit echt schuldig gevoeld als ze in de buurt was en ik voelde met rot, ik voelde me wel schuldig over het feit dat ik even geen sterke, vrolijke mama was die lekker veel met haar deed. Ik ben af en toe ook nog wel heel erg bang hoor dat ik het zo erg terug krijg als in het begin maar meer voor het radeloze gevoel, het niet weten hoe de onrust stopt. Maar dan denk ik ook weer dat ik toen niet wist wat ik nu allemaal weet en dat stelt me weer gerust. Iedere maand heb ik nog wel dagen dat het iets minder gaat maar dat zijn bij mij wel terugkerende dagen die ook te maken hebben met mijn cyclus, rond mijn ovu en net voor mijn NOD, dat zijn de rottigste dagen, let maar eens op je eigen cyclus, als dat bij jullie ook is dan heb je ook wat last van PMS, indien je voorlopig geen kinderwens hebt dan kan de pil helpen maar ook teunisbloemolie-capsules (etos) maar deze kun je beter bij een kinderwens niet gebruiken. Omega 3&6 zijn wel erg goed. Ze zeggen dat st.janskruid ook zou helpen maar ik heb daar geen effect op gehad maar mijn schoonzus weer wel maar mocht je aan de pil zijn dan moet je opletten omdat dit de werking daarvan kan beïnvloeden. Zo meiden, het is weer een heel verhaal maar ik kan het gewoon niet kort houden, hihi