Persoonlijk vind ik heel veel in het land waar ik woon, en zal ook verder weinig tot niets met Nederland hebben mocht mijn familie hier niet meer zijn. Ik ben moslima en woon in een islamitisch land en dat brengt voor mij veel gemakken met zich mee. En ook een stukje rust, me niet overal voor hoeven te verantwoorden, rare blikken op straat heb ik geen last meer van. En we hebben er alles, plus zoveel extra aan dingen die we nodig hebben.
Eerst wel. Ik heb 14 jaar in Engeland gewoond omdat mijn vriend daar vandaan komt (hij wilde eigenlijk liever naar Nederland komen, maar daar wilde ik niet meer wonen). Nu wonen we in Frankrijk omdat het zo leuk en mooi leek. We hadden er al bijna 10 jaar een vakantiehuis, dus zó groot was de stap niet meer. Het voordeel hier is dat de natuur gewoon zo veel mooier is dan in Nederland, de lucht is fris (we zijn omringd door bossen), en we ons huis met heel grote tuin voor een prikkie hebben gekocht indertijd. Ook de mensen zijn erg vriendelijk hier (maar vriendelijke mensen kun je overal vinden). Ja en nee. Het is natuurlijk heel anders dan vakantie omdat je inderdaad ook gewoon moet werken, de rekeningen ook elke maand betaald moeten worden enz. Het verschil voor ons nu is dat wij een soortgelijk huis in Nederland of Engeland gewoon niet hadden kunnen betalen. En ja, ik mis mijn familie soms best wel, maar ik ben altijd heel regelmatig naar Nederland gegaan (en we gaan nu ook regelmatig naar de schoonfamilie in Engeland), zó ver wonen we er niet vandaan.
Juist. Maar vond het bericht hooguit irritant. Ga leraar worden denk ik dan of iemand anders beledigen (ik heb het niet tegen jouw Adorable, no worries). Of corrigeer iedereen zijn fouten, dan ben je wel lekker lang bezig op t' forum om dat tegen iedereen te zeggen. Niemand is perfekt en zelfs jij ook niet. Ik ben ook 100% Nederlander. Ik studeer Deens en mijn hersens werken continu door. Engels praten met mijn vriend. Indonesisch praten met mijn moeder op skype, Duits praten met mijn beste vriend, Deens proberen te praten met de rest. En mijn collega's komen uit Malmoe (Zweden). Als ik in Nederland ben, hoor ik alle gesprekken van alle mensen zo scherp! Daarom heb ik een mp3 speler en luister naar Japanse en Koreaanse muziek. Ik hou van de klanken, ook al versta ik geen ruk. Maar van actie komt reactie. Ik ben een vriendelijke Brabander maar ben direkt met mijn uitspraken. Gewoon BAM! Recht voor z'n bakkus, jonguh! Soms weet ik het niet meer wat mijn nationaliteit is. Maar ben van plan om Deens te worden. K'heb iedergeval een doel.
Ik heb alleen mijn moeder hier. Mijn moeder waar ik oneindig veel van hou. Daarom is het ook niet zo erg dat ik die jaren nog even moet volmaken. Zij is het enige dilemma hierin. Ik heb ook een broer maar ondanks dat ik van hem hou en altijd zielsveel van hem zal blijven houden loopt ons contact niet. Het loopt alleen als ik daartoe het initiatief blijf nemen en dat ben ik afgelopen jaar zo zat geraakt dat ik daarmee ben gestopt. Dus voor hem hoef ik niet te blijven. Ja ik mis zijn familie heel erg. Familie, vrienden etc. Vooral de familie natuurlijk. Vervelende is als ik daar ben ik mijn moeder weer zo verschrikkelijk mis. Maar zou mijn moeder niet in beeld zijn (mag ik in hemelsnaam hopen dat ze dat nog minstens 100 jaar is) dan zou niets me ook maar hier houden. Helemaal niets. Zijn moeder is als een tweede moeder voor mij. Zijn vader, typische eigenwijze Griek maar voor mij is het een vader die ik nooit had. Ik heb in tijden dat ik zelf vreselijk moeilijk zat en, hoe dramatisch het ook klinkt, het geen probleem had gevonden als ik mijn auto tegen een boom had geparkeerd, zoveel liefde van hen ontvangen dat je alleen maar van zulke mensen kan houden. Zij wisten overigens niet eens van die gevoelens. Ze zagen me, ze namen me zoals ik ben en ze houden van me. Als een warme deken viel dat over me heen. Maar voordat ik uberhaupt mijn vriend ontmoet heb en zijn familie had ik al die hele spirituele ervaring die ik aan dat haventje had. Ik kan het niet uitleggen maar het was een heel sterk gevoel van 'ik ben thuis'. Ik sprak de taal nog niet, kende nog niemand maar dat indringende gevoel was er wel ineens.
Natuurlijk wordt ook daar alles gewoon. En werken moeten de meesten ook. Maar dat vind ik persoonlijk niet erg. Zou ik ook willen. Ik ben altijd avontuurlijk van mezelf geweest. Ik heb ook altijd van kinds af aan geweten dat ik nooit hier zou blijven. Dat gevoel van 'niet thuis' zijn zoals ik eerder vertelde. Ik heb ook altijd wel geweten dat het een land zou zijn waar ik die dingen zou vinden die ik eerder noemde. Simpeler, armer, meer met 'elkaar'. Dat zal mijn turkse kant wel zijn. Mijn vader heb ik kort gekend maar ik weet dat hij uit de bergen kwam van Elazig. Meer back to basic vind je het denk ik niet. Dat zit in het bloed vrees ik . Het klinkt allemaal heel zweverig maar kan het niet anders uitleggen. Natuurlijk is er ook de kans dat het tegenvalt maar er is nu eenmaal maar een manier om dat uit te vinden.
Ik stelde een vrij beleefde vraag uit pure interesse. Heb geen kritiek op jou geuit, noch heb ik iemands 'fouten' verbeterd. Ik vind dat namelijk een heel irritante gewoonte. Ik vond jouw reaktie best wel kort door de bocht. Je had ook op een normale manier kunnen reageren.
Er was een topic, waar sommige mensen mij ging vertellen over mijn Nederlands. Ik heb de topic gesloten omdat ik er geen zin had in negativiteit. En deze topic wil ik graag leuk houden. Door jouw bericht, gaat nu iedereen op m'n Nederlands letten. Maar ja, soms boeit het mij niet meer omdat ik toch niet meer in Nederland woont. Ik probeer mijn best om zoveel mogelijk ABN te praten in het echte leven, maar kom op, we zijn op het forum. Maak je niet te druk. Zand erover. Indische mensen voelen zich snel beledigd. De oudere generatie was zeer beledigd dat zij opnieuw Nederlands moesten leren omdat zij niet geboren zijn in Nederland maar hebben wel de Nederlandse taal geleerd. Waar ik momenteel druk om maak is eigenlijk dat mijn Nederlands is verslechterd. Ik zal voortaan mijn best doen.
Ish okie! <3 Het spijt mij ook. @ all Misschien leuk om penvrienden te worden? Brieven opsturen, leuke kaarten, mini kadootjes, ik vind dat heel leuk!
Mijn man heeft altijd in de horeca gewerkt. Heeft daar ook al zijn papieren voor en hogere opleidingen voor gevolgd. Nu runt hij een restaurant. In Belgie zijn vooral de talen belangrijk als je bijv verpleegster bent kun je je diploma om laten zetten.
Het hangt er heel erg vanaf waar je heen wilt. Sommige landen kom je inderdaad niet in tenzij je de juiste skills/opleiding hebt. In Engeland (Londen) heb ik altijd heel makkelijk werk kunnen vinden (het is een groot voordeel als je je talen spreekt, je hebt daar geen 'gerichte' opleiding nodig mits je jezelf goed kan verkopen en gedegen werkervaring hebt). Wij zouden op de bonnefooi naar Frankrijk gaan en daar werk zoeken, maar e.e.a. heeft zich wat gunstiger voor ons uitgepakt, aangezien mijn baas in Engeland me nu vanuit huis laat werken.
Ik woon nu sinds twee jaar in Frankrijk. We zijn vertrokken toen de kinderen 1,5 4,5 en bijna 6 waren. De oudste had/heeft het het moeilijkste gehad zeker qua school. Maar gelukkig gaat het erg goed. De jongste sprak weinig toen we hier kwamen en hij moest dus twee talen leren. Lastig voor hem maar gelukkig gaat het goed. Missen van familie en vrienden: ja ik mis ze zeker. Maar gelukkig is er skype, telefoon,whatsapp etc etc. Familie komt zeker 1 keer per jaar naar Frankrijk en wij proberen 1 keer per jaar naar NL te gaan. Zelfs vrienden komen hierheen op vakantie. Ik had verwacht iedereen veel meer te missen maar het valt mij dus erg mee. Werk: we hebben het geluk gehad dan mijn man binnen 5 weken werk had. Dat is echt wel een geluk geweest voor ons. Waarom Frankrijk: niet omdat we dachten dat we in een stukje van de hemel zouden komen maar gewoon omdat we NL zat waren. Het weer, de mentaliteit, minder stress en omdat we onze droom wouden waar maken. Het was 1 grote gok die we namen. Geen huis, geen werk geen echte vrienden, alleen een meisje die ik via internet kende. Huis verkocht, verhuiswagen ingeladen en gegaan. En nog gen dag spijt gehad. We wonen nu sinds 3 weken in ons nieuwe huis. Een huis dat we hebben laten bouwen. Ik hoef niet te werken en kan dus heerlijk genieten van mijn kindjes. We hebben veel minder stress, genieten van de kleine dingen die het leven je kan bieden en onze relatie is beter dan ooit!! Een hoop dingen die in NL moeilijk of niet te realiseren waren en nu dus wel kunnen. Dromen hebben is mooi maar soms moet je ophouden met dromen en ze gaan waar maken. Oorspronkelijk geplaatst door Minny Hebben jullie dan allemaal een bepaalde binding met het land waar je woont door bijvoorbeeld familie? Of zijn er ook mensen die gewoon een bepaald land hebben gekozen omdat het zo leuk en mooi lijkt? Ik vraag me af of het leven dan ook echt anders is als hier. Ik heb het er weleens over met mijn ouders en die zeggen dan dat daar alles ook gewoon wordt en je moet werken. En dan zit je daar alleen zonder familie... Wij hebben geen binding met frankrijk in de zin van werk of familie/vrienden. Maar idd puur op onze vakantie ervaringen en het feit dat we Frankrijk gewoon een schitterend land vinden. Ja mijn man werkt gewoon maar ik hoef hier niet te werken. En gewoon, nee echt gewoon wordt het nooit. Door dat we zoveel minder stress hebben en veel meer kunnen genieten is het leven hier, voor ons, beter dan ons leven in Nederland.
ik woon in uk al 3 jaar al ! .. de eerste anderhalf jaar was het heel erg moeilijk ..maar moet zeggen nu wel echt wel gewend geraakt ben en naar me zin hebt
Ik woon op Corsica (Frankrijk). Altijd al een voorkeur gehad voor de Franse taal en cultuur, en na een jaar Frans studeren heb ik toen besloten in de zomer als au pair naar Frankrijk te gaan. Uiteindelijk heb ik toen mijn vriend hier ontmoet en ben gebleven. Het bevalt me hier zeker, maar ik heb ook vaak heimwee naar Nederland. Corsica is ook nog eens een land apart binnen een land, alle gewoonten etc zijn weer heel anders dan op het 'continent' zoals het franse vasteland hier wordt genoemd. Wat ik hier prettig vind is de kwaliteit van leven. Alles gaat hier zooveel relaxter en aangenamer. Ik kom ongeveer om de drie maanden naar Nederland en zodra ik daar ben dan voel ik meteen die druk en die stress van het Nederlandse leven weer op me. Moeilijk uit te leggen eigenlijk. En de ruimte. Bijna overal om ons heen is natuur, we wonen op het platteland en hebben een enorme lap grond, een eigen moestuin, sinaasappelbomen etc. In de zomer zitten we binnen 10 min op het strand of aan de rivier, en in de winter zitten we binnen drie kwartier in de bergen waar je kunt skien. Ook is het klimaat een stuk aangenamer dan in Nederland, het weer is veel zachter. Wat ik hier minder prettig vind zijn sommige gewoonten waar ik als rasechte nederlandse slecht mee overweg kan; zoals dat familie voor alles gaat en je die dus never nooit iets kunt weigeren. Of de grote aanwezigheid van (bij)geloof. De auto's zitten vol met attributen voor geluk, o wee als je op vrijdag iets nieuws koopt en waag het niet de kinderkamer in elkaar te zetten voor de baby geboren is. Heb af en toe het gevoel dat ik in een 'oude' wereld leef, alsof ik terug ben gegaan in de tijd ofzo. Alle winkels zijn dicht tussen 12 en 2 want dan is het lunchtijd. Zoveel winkels zijn er hier trouwens niet en dat vind ik ook jammer, qua voorzieningen mankeert het er nog wel aan. Maar langzaamaan komt daar wel verbetering in merk ik, en hoe beter ik zelf integreer hoe meer ik ook ontdek. Qua werk heb ik het wel even moeilijk op het moment. Ik heb de juiste diploma's niet om aan de slag te kunnen (heb een bachelor psychologie en moet de master nog doen), maar het systeem zit hier net anders in elkaar waardoor een Nederlandse master waarschijnlijk minder waard is in Frankrijk en hij dus alsnog waardeloos is. En zonder diploma kan ik alleen baantjes in winkels ed vinden. Wel heb ik een groot voordeel met taal, omdat ik vloeiend engels spreek. Fransen blinken niet echt uit in hun engels Dus ik vertrouw er wel op dat het goed komt, maar het duurt langer dan wanneer ik gewoon in Nederland was gebleven. Ik hoef trouwens niet te werken, maar wil zelf graag werken. Op het moment ben ik thuis bij mijn dochtertje maar ik merk dat ik teveel geisoleerd ben van de buitenwereld dus ik wil proberen een beetje te integreren in de maatschappij. Mijn dochter is hier geboren en die wordt straks volledig tweetalig opgevoed. Ik vind het belangrijk dat ze Nederlands leert, het is immers de helft van haar afkomst en ik wil dat ze normaal kan communiceren met haar opa, oma en tante. Nu mijn dochter is geboren mis ik mijn ouders en zus wel, had ze natuurlijk liever om de hoek gehad. Maar we zien elkaar minstens om de drie maanden dus het is goed te doen. Als ik zelf echt heimwee krijg of behoefte heb mijn vriendinnen of familie te zien, of om even terug naar de 'beschaving' te gaan, dan pak ik gewoon de ferry en kan ik vanuit Marseille voor 50 euro een vliegtuig naar Eindhoven pakken. Vriendinnen mis ik hier nog wel. Ik heb mijn eigen vriendinnen in NL achtergelaten en dat vind ik nog steeds jammer, vooral als ik dan op facebook ed lees dat ze weer met zijn allen iets leuks zijn gaan doen, of als ik foto's zie etc. Maar door mijn moeilijke zwangerschap heb ik nog niet echt de kans gehad om te socializen hier, en aangezien ik op het platteland woon kom je ook niet zomaar de buren tegen. Maar daar werk ik nu aan, ga express naar de sportschool om mensen te leren kennen, en samen met mijn vriend hebben we wat andere stellen met kids leren kennen dus daar gaan we zo af en toe langs. Stukje bij beetje bouw je je leven gewoon weer op. Ik ben hier helemaal opnieuw begonnen bij wijze van, maar mijn 'oude' leven zal ik nooit helemaal loslaten. Dus het voelt een beetje als een dubbelleven. Als ik in NL ben is het of ik thuis kom, maar zodra ik weer terug ga naar Corsica, voel ik me ook weer thuis. Wat ik misschien nog wel het jammerst vind, is dat ik hier geen enkele Nederlander ken. Zou het wel prettig vinden om ervaringen uit te wisselen enzo, maar dat kan dus niet en daar baal ik soms wel van
Ik heb in de loop der jaren bij mij ook gemerkt dat mijn NL schrijven een stukken minder is geworden. Vooral het goed onder woorden brengen van gedachten en het zakelijke schrijven. Ik kan gewoonweg heel vaak niet meer het juiste woord of uitdrukking vinden en dat vind ik heel frustrerend. Ondanks dat ik al jaren Engels moet spreken is dit niet van een dusdanig hoog nivo aangezien het hoofdzakelijk Engelse vocabulaire betreft die je gebruikt in de winkels, op straat en onderling met de andere vrouwen en dat gaat ook altijd maar over hetzelfde Dus mijn NL gaat er op achteruit en het Engels er niet op vooruit
Ik kom oorspronkelijk uit Brabant, op m'n 21e ben ik naar Amsterdam verhuisd. Mijn verwachtingen waren groot, maar op het eind zeer teleurstellend. De kei harde wereld, ik werd gepest door mijn Brabants accent. Ik kan de R en G niet als een echte ABN'er uitspreken. Hoewel ik succes momenten gehad heb in Amsterdam, hakte ik de knoop door. Ik ´voelde me zeer eenzaam, want iedereen was druk bezig met hun eigen, ik kreeg stress, heel veel dingen doen voor mensen maar ik kreeg nooit een bedankje, het slechte nieuws op me heen, leedvermaak op tv en later de OV chipkaart. Al die kleine dingen werden een groot probleem. Sinds ik in Denemarken woon, voel ik me gelukkig. Ik ga naar Deense spraakschool en heb heel veel buitenlandse vrienden van alle kanten van de wereld. Het is geweldig! We spelen ouderwets bordspelletjes, we kijken samen tv, we koken voorelkaar. Dit doen we aantal keren in de maand. Soms moet ik huilen van geluk. Dat mensen gewoon accepteren wie ik ben. Ik heb dat ook. Als ik in Nederland ben, zeg ik de moelijke woord in het Engels of moet ik heel hard nadenken totdat ik de juiste woord heb gevonden.
Klinkt geweldig allemaal. En ik denk dat als je er zelf heel veel tijd aan besteed en op de juiste plaatsen bent dat je zo ook weer nieuwe vrienden maakt. Ik heb zelf veel last van stress en hyperventilatie en soms denk ik weleens dat het in een relaxter land veel beter met me zou gaan. Kan er echt over dromen. Geen idee trouwens waar ik heen zou willen. Als de zon er maar schijnt... Maar het ontbreekt me aan lef en ik ben nog zo afhankelijk van mijn ouders. Ondanks dat ik 31 jaar ben en een gezin heb met 2 kleine kinderen, kan ik gewoon niet zonder mijn ouders. Zou niet eens in een andere stad kunnen wonen in Nederland, want ben gewend om ze meerdere keren per week te zien. Maar als je vraagt of ik echt gelukkig ben in de stad waar ik woon? Nee, ik denk dat het nog mooier kan. Niet qua gezin enzo hoor, maar wel qua omgeving.
Zo herkenbaar. Ik heb dat ook. Overal ter wereld wel mensen die ik ken. Een vriend noem ik iemand niet snel maar ik vind het heel leuk om overal mensen te kennen en zo ook verschillende culturen te kunnen leren. Ik heb ze allemaal op facebook. De hedendaagse techniek is geweldig om zo een beetje contact met elkaar te kunnen houden. Dat accepteren wie ik ben voel ik in Griekenland. Men kijkt niet naar hoe ik eruit zie ofzo. Ze nemen me gewoon zoals ik ben. Dat heb ik hier eigenlijk nog nooit ervaren. Niet dat ik nou heel negatief over Nederland wil zijn. Natuurlijk heeft NL ook goede dingen maar ze wegen voor mij niet op tegen wat ik daar vind. Helaas wordt het hier in NL ook alleen maar minder en minder en de haat groter en groter