Hoi, Het is vandaag maandag kwart voor zeven, en ik ben vandaag 4 dagen overtijd. Klaarwakker om het feit dat ik weer NEGATIEF heb getest. De dag begint dus alweer lekker. Ik schrijf dit omdat ik heel veel onbegrip krijg uit mijn omgeving. Vooral mijn schoonfamilie. Het begon eigenlijk vorige maand 24 december. De dag voor kerst werd ik ongesteld, dus ik had totaal geen zin in de kerstdagen. Ik kan niet gezellig doen als ik dat totaal niet ben. Eerste kerstdag zouden we naar mijn schoonvader, ik heb tegen mijn man gezegd dat ik ECHT geen zin had. Okee hij begreep het en is alleen naar zijn vader gegaan. Tweede kerstdag zouden we naar mijn ouders, mijn man heeft me overgehaald om toch maar heen te gaan. Ik ging dus met tegenzin heen. Bij ons is er dus ook nog een derde kerstdag namelijk bij mijn schoonmoeder, schoonouders zijn gescheiden. Daar moesten we dus ook nog heen, daar ging ik dus ook niet met plezier heen. Ik hou dus totaal niet van die verplichte dagen. En vooral niet als je ongesteld bent geworden terwijl je hoopt zwanger te zijn. We hebben geen een dag voor ons zelf. Zondags ging mijn man naar zijn vader, ik ging niet mee omdat ik nog niet lekker in mijn vel zat. Toen heeft mijn schoonvader even aan mijn man duidelijk gemaakt dat ik daar niet meer welkom was. Mijn man heeft proberen uit te leggen dat de dat fout bij hem lag maar mijn schoonvader was niet voor rede vatbaar. Ik zeg eerlijk mijn schoonvader is een stijfkop en heel ouderwets. Wij zijn nu inmiddels bijna anderhalf jaar bezig om zwanger te worden en vorig jaar kerst gingen we zoals elk jaar gourmetten. Ik ben gek op biefstuk en ik lust ook wel een alcoholisch drankje. Maar sinds we bezig zijn om zwanger te worden, drink ik geen alcohol meer en eet ook geen rauwvlees producten. Het klinkt misschien stom maar nu ben ik er inmiddels aan gewend. toen ik dat vertelde tegen mijn schoonfamilie op die bewuste eerste kerstdag 2007. Zei mijn schoonvader dat hij niet wist dat we bezig waren zwanger te worden. Dat bleek dus klinkklare onzin te wezen, want toen wij nog maar net met de pil waren gestopt hebben we gelijk tegen onze families gezegt dat wij graag zwanger wilden worden. Mijn schoonfamilie begrijpt dus ook totaal niet hoe ik mij voel als ik weer ongesteld ben geworden. Voor een tijdje terug was ik met mijn schoonzusje op msn beetje kletsen vertelde ik haar dus dat wij in het ziekenhuis liepen om zwanger te worden. Vroeg ze aan mij of ik al bezig was met ivf. Ik zei nee dat is iets wat pas later aan bod komt. Ik vertelde haar dat we in de beginfase zaten van het onderzoek. Ze begreep er helemaal niks van. Ze zouden ook nooit uit zichzelf vragen hoe het nu gaat op dit moment. En ik heb niet altijd zin om erover te praten, dus dan hoop je dat zij interesse tonen maar dat gebeurt dus niet. Zij denken gewoon dat als je stopt met de pil dat je ook gelijk zwanger bent. Ik moet eerlijk bekennen zo dacht ik in het begin ook, als ik stop met de pil dan ben ik volgende maand zwanger maar dat dat niet zo werkt daar ben ik wel achter. En dan zeggen ze ook nog eens van, dat je er niet te veel mee bezig moet zijn dat schiet me dan helemaal in het verkeerde keelgat. Je bent op dat moment al heel emotioneel gaan ze ook nog eens zeggen dat je er niet teveel mee bezig moet zijn. Wie zijn zij om dat te zeggen ze weten totaal niet hoe het in zijn werk gaat daar in het ziekenhuis en dan ook nog commentaar leveren. Het doet me pijn dat ik niet met die mensen kan praten. Ik wil zo graag mijn hart kunnen luchten bij mijn familie maar blijkbaar kan dat niet. Het is niet alleen mijn schoonfamilie die dat doet maar ook een vriendin. Die zegt ook steeds je moet niet teveel bezig zijn met zwanger worden want dan gaat het niet lukken. Zij heeft makkelijk praten, zij was gelijk zwanger nadat ze gestopt was met de pil. Hoop dat er meiden zijn die in hetzelfde schuitje zitten als ik. En dat we er samen over kunnen praten. Ga vandaag het zieknhuis maar weer eens bellen. Liefs Astrid
he bah wat verveledn meid... je hoopt toch dat je in ieder geval steun van je familie krijgt... vruchtbaarheidsproblemen word als zo,n understatement gezien.... nu ik zwanger ben en het pas echt inzinkt wat er afgelopen jaren allemaal is gebeurd.... en wat we bijna niet hadden gehad ben ik daar nog steeds heel verdrietig om... maar nu ik zwanger ben mag ik er van mensen niet meer over praten want wat zeur ik nou.... en ik ben toch zwanger... juist nu realiseer ik me hoe down en depresief ik me heb gevoeld... en maar door ben gegaan op de automatische piloot.... en juist nu ik ervaar hoe een onbeschrijvelijk natuurlijk oergevoel het is om als vrouw zwanger te zijn ..... doet het me zoveel pijn te weten dat het bij zovelen niet of moeilijk gaat.... ze hebben gewoon geen idee. als ik een ding heb geleerd dan is het tijd voor jezelf te maken... op het moment dat het nodig is..... al is het kerstmis.... al is er een verjaardag... al is het wat voor mega belangrijke dag dan ook.... julllie zijn belangrijk... jij en je partner... dat jullie tijd voor elkaar nemen en rust inbouwen als dat moet.. en als jullie naaste familieleden dat niet begrijpen dan is dat heel erg verdrietig en ik kan me voorstellen dat dat pijn doet... en die opmerkingen van je vriendin... hoe kun je er niet mee bezig zijn? al is het maar om alle rompslomp in een behandeling die je moet volgen.. medicatie moet nemen waar je je niet zo lekker van voelt... wachten op uitslagen etc..... gr jose
Hoi Astrid, Ik denk dat bijna iedereen hier zich wel kan vinden in jouw verhaal. We lopen allemaal tegen een muur van onbegrip op. En hoe dichter die mensen bij je staan, hoe meer pijn dat doet. Ikzelf heb ook een vriendin die er compleet niks van begrijpt. En mijn familie is allesbehalve meelevend. Een koude douche, zo voelt het. Die vriendin laat ik tegenwoordig behoorlijk links liggen maar met je familie kun je dat niet makkelijk doen. Ik probeer mezelf dan maar harder te maken en tegen hen ook niet meer erover te praten, behalve als ze oprecht interesse tonen. Maar ik heb geen verwachtingen meer. De mmm is een zenuwslopend proces wat alleen maar oneerlijk is. Niemand die het niet heeft meegemaakt kan begrijpen hoe het is. Daarom is dit forum zo fijn, want hier begrijpt iedereen je en leven we met elkaar mee. Dikke knuffel en kom gezellig in een topic meepraten en delen, dan zal je je hopelijk snel iets beter voelen.
Sinds mijn schoonvader mij de deur heeft gewezen ben ik daar niet weer geweest. Laatst vertelde mijn man dat ik daar wel weer mocht komen. Maar denk je dat ik daar zin in heb. Nee absoluut niet want dan moet ik het goedmaken en ik vind dat ik niks fout heb gedaan. Laat die beste man maar een keer bij ons komen. Om zijn excuses aan te bieden. Vorig jaar zijn wij verhuisd we hebben een woning gekocht. En de hulp die we hadden was van mijn vader, schoonvader en vrienden. Op een gegeven moment was mijn vader bezig met een verlaagd plafond in de keuken te maken en omdat mijn vader voor timmerman heeft gelered weet hij precies hoe zo'n plafond er waterpas in komt. Heeft mijn vader gezegd laat mij dat maar doen. Toen was mijn schoonvader dus op zijn teentjes getrapt. Hij had het gevoel dat mijn vader alles alleen wilde doen en zo in veer in zijn gestoken zou krijgen. Maar dat was totaal niet het geval. Mijn schoonvader is heel snel gepikeert als hem iets niet zint. Ik bedoel hier maar mee te zeggen dat die man altijd wat te zeuren en te zanikken heeft.
Hoi meid, Wat vervelend dat het allemaal zo gelopen is en dat je tegen zoveel onbegrip oploopt. Ook hier in mijn omgeving soms een muur van onbegrip of ontkennen. Waar maken we ons druk om? Dan doe je toch gewoon even IUI of IVF? Dan raak je vanzelf wel zwanger. Helaas zijn deze opmerkingen harde realiteit van onwetende mensen. Vaak mensen die zelf in een wip zwanger raken of geraakt zijn. Ik vind het fijn dat zij niet mee hoeven te maken wat wij meemaken, maar ik zou ze graag eens een paar dagen in mijn situatie zetten zodat ze mij en jullie en ons allemaal beter zullen begrijpen. Heel veel sterkte ermee en blijf voor jezelf kiezen. Liefs Zora
Is heel herkenbaar allemaal. Joh, ga lekker op vakantie!Waarom ga je niet gewoon adopteren? En de opmerking ; je moet er niet zoveel ann denken is helemaal taboe. Vooral als je zelf onder de hormonsters zit.Ik ben gestopt met mezelf te verdedigen.Zolang je niet zelf in de mm zit heb je geen clou.Mensen zijn gewoon dom en onwetend. Maar hier kun je je hart luchten,iedereen weet wat je doormaakt en dat is prettig. En laat de rest maar stikken.Denk aan jezelf, het is al moeilijk genoeg,zónder ook nog eens commentaar van een ander te moeten aanhoren!
Hoi Astrid. Er zijn altijd mensen die het niet of nooit zullen of willen begrijpen. Probeer je te richten op diegenen die wel zijn of haar best doen om het te begrijpen. Want die zullen er ook zeker zijn. Zelf hebben we aardig wat mensen om ons heen die heel meelevend zijn. Niet dat ze alles begrijpen, maar ze doen er wel hun best voor. Ik heb het geluk dat ik hele lieve schoonouders heb, waar ik goed mee kan praten. Bij mijn eigen ouders is de band veel minder sterk, maar ik merk dat ook zij hun best doen (op hun manier). En dan zijn er natuurlijk ook altijd nog de mensen waarvan je juist zou verwachten dat ze het allemaal zouden begrijpen en je zouden steunen, maar waarbij het tegenovergestelde de waarheid is. Zo heb ik ook zo'n vriendin. Zelf heeft ze 2 kids en was ze bij beide vrij snel (binnen 2 maanden en was ze zelf al 33 jaar oud) zwanger. Toen ze bij de 1e maand proberen niet direct zwanger was, ging ze al helemaal door het lint toen haar buurvrouw haar meldde dat zij wel zwanger was. Wij zijn inmiddels al meer dan 2 jaar bezig en dat is volgens haar niet zo bijzonder en we moeten er ook niet zoveel mee bezig zijn... :x . Van haar had ik dus wel iets anders verwacht. Maar goed, ik richt me dan ook een stuk minder op haar dan op een aantal andere vriendschappen. Die frustratie kan ik er niet bij de andere -het zwanger willen worden- frustratie hebben. Dat kost me teveel energie. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen: meis, denk aan jezelf. Er niet mee bezig zijn, dat kan gewoonweg niet, dus voel je daar niet rot over. Als men denkt dat wanneer we er gewoonweg niet meer over praten, dat we er dan niet meer zo mee bezig zijn, dan hebben ze dat goed mis! Praten lucht op en kan je helpen alles een plekje te geven. Dus vooral doorgaan! Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling mag gaan. Succes en sterkte. Liefs, M
Hoi Astrid, Moeilijk he dit soort situaties? Je maakt al een hele moeilijke tijd door en dan moet je ook nog eens rekening gaan houden met mensen om je heen terwijl juist jij degene bent voor wie mensen begrip zouden moeten hebben. Mensen weten toch nooit echt hoe je je voelt en soms wordt dat helaas alleen maar bevestigd door hun gedrag. Tja... wat kun je daar dan mee? Heel weinig... Soms heb je zelfs het gevoel dat je 'zeurt' als je het 'weer' over je kinderwens hebt en je familie nonchalant en luchtig hierop reageert. Vaak moet je je troost toch bij jezelf zoeken, hoe moeilijk dat ook is. Maar je leert er ook heel veel van. Ik wens je heel veel succes toe, en hoop dat dit jaar jou veel moois zal brengen. Succes meid. Grt Vanilia
Hey meid, Ook hier voor mij is het heel herkenbaar wat je schrijft. Zit ook in zo'n ongeveer zelfde situatie met mijn shoon(familie) Noem ze liever niet zo meer. Het zijn gewoon ontwetende domme mensen en heb uiteindelijk voor mijzelf gekozen. Hoe moeilijk het soms is, maar jijzelf gaat voor alles en zeker in deze tijd. We zitten nou eenmaal in een achtbaan van emotie's. En de mensen die dat niet begrijpen of ( willen ) begrijpen, die gooi ik zo de prullenbak in! Succes ermee! Liefs Snowy