Oké, dan snap ik het. Ik vroeg me al af hoe je bij een 1,5 jarige überhaubt het vermoeden van ADHD zou kunnen hebben. (In principe is iedere peuter hyperactief met een aandachtstekort.) Maa er is bij jullie zoontje dus meer aan de hand. Dat moet een enorme zorg voor jullie zijn zeg! Hoe ga je daarmee om? Zelf,heb ik niet echt rekening gehouden met erfelijkheid, om je eerdere vraag te beantwoorden. In ieder geval niet in de zin dat ik er daardoor voor zou kiezen om geen kinderen te krijgen of dat ik me er extra zorgen om maak ofzo. De factor erfelijkheid was voor mij wel een extra reden om nu voor eens en voor altijd uit te zoeken of ik het heb. En dat bleek dus zo te zijn. In mijn werk (juf) heb ik al regelmatig met kinderen met (het vermoeden van) ADHD te maken gehad. In de regel kan ik daar heel goed mee omgaan. Wat me bij mezelf niet lukt, krijg ik bij leerlingen wel voor elkaar. (Stukje regelmaat en structuur) Ik merk dat bij mijn zoon ook al. Het is merkwaardig hoe ik altijd mijn eigen spullen kwijt ben en de helft vergeet van wat ik mee moet nemen. Maar bij hem nooit. Ik weet feilloos waar zijn schoenen liggen, waar we ze ook uitgedaan hebben. Zijn tas is altijd op orde. Echt bizar hoe het dan ineens wel klopt in mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat als hij ook ADHD zou hebben, dat ik daar dan prima mee om zou kunnen gaan. En dat ik hem de opvoeding / hulp kan bieden doe een ADHD-er nodig heeft. Misschien is een kind zonder ADHD wel moeilijker voor mij.
Ben ik helemaal met je eens. Alleen hij doet dingen die ik bij andere kinderen echt niet zie of bijna niet. Klein voorbeeldje: als hij zijn zin niet krijgt of soms vanuit het niets gaat hij gewoon met z'n hoofd tegen de muur grond slaan. Er zijn nog wel meer dingen maar dit was toch wel iets waarvan ik zoiets had van, dat is ook niet normaal. Verder herken ik mezelf heel erg in hem. (in hyperactieve zin). Ik denk trouwens ook wel dat ik er goed mee om zal kunnen gaan. Zou het erger vinden als hij bijvoorbeeld autistisch zijn, lijkt me veeeel heftiger...
Waarschijnlijk vinden wij autisme e.d. heftig omdat we met ADHD zelf ervaring hebben. We snappen dus wat er in zo'n koppie omgaat. Voor 'normale mensen' zal ADHD misschien net zo heftig zijn. Onze zoon heeft ook een periode gehad dat hij uit boosheid met zijn hoofd op de grond bonkte. En dat deed pijn en dan werd hij nog bozer. Als ik gauw mijn hand of een kussen ertussen deed werd hij helemaal nijdig. (Mocht-ie ook nog niet eens met z'n eigen hoofd op de grond bonken als hij daar zin in had. ) Gelukkig was dat en fase die nu alweer voorbij lijkt te zijn. Hoewel hij soms nog wel heel driftig kan worden. Maar een jaar geleden werd ik er af en toe echt eng van, dan leek hij wel bezeten. Nu gaat het heel goed. 't Is een braaf mannetje. Hij is wel vrij druk, maar ik denk dat het ook gewoon normaal gedrag is voor een jongetje van 2 om AAAAAA-schreeuwend door de woonkamer te rennen. (Zeker als je bedenkt dat mama er AAAAAA achterraan rent. )
Hallo meid, Ja kan erfelijk zijn, hoeft niet. Kan ook een generatie overslaan he ?? Jullie dit bekend? kan het op internet niet vinden, maar schijnt echt zo te zijn... Dat het een generatie kan overslaan... @ Emma, ja natuurlijk welkom welkom!!!
Meiden, Ik kan heel goed met mijn eigen ADHD omgaan (meestal, behalve als 't TE druk in mijn hoofd word, dan wordt tijd om dokter te bellen en te overleggen over de NEP ritalin )... Gebruik ik een paar maandjes de neppers en dan gaat alles weer goed. Waarom ik er zo goed mee kan omgaan? Ik weet al bijna 20 jaar dat ik het heb. Ben op mijn 8e getest in het Academisch Ziekenhuis hier door een echte professor/psychiater. En niet een paar lullige formuliertjes invullen en je hebt het... Er was toen nog heel weinig over bekend en zo. Denk dat het vermoeden steeds te snel bij kinderen bijvoorbeeld de stempel krijgen. Niet elk hyperactief kind is een ADHD'er.. Er komt zoveel meer bij kijken. Anyway ik wijk af (hoezo hak op de tak )... Ik heb in al die jaren er mee om leren te gaan. Mensen die nu pas de diagnose krijgen (volwassenen) moeten er helemaal nog mee leren om gaan. Ik heb in de loop der jaren gewoon geleerd van teleurstellingen, of fouten... Maar laten we wel wezen soms is het toch gewoon klote om ADHD te hebben. Dat je weer iets te hard heb geschreeuwd met je grote mond, dat je dan weer sorry moet gaan zeggen (alvorens nachten lang gepiekerd te hebben omdat je per ongelukg zonder na te denken dat riep)... Het hyperactieve, soms heb ik buien, kan ik heel slecht stil zitten (als kind was dat wel anders haha)..> Maar nu kan ik ook heel goed lui zijn en heel vroeg naar bed ... Ben benieuwd hoe het gaat als ik een kleine heb... Hopelijk gaat die mij niet zo voor lul zetten als ik bij mijn ouders wel eens deed (dingen er uit floepen die alleen voor ons als gezin waren waar visite er bij was)... Bijvoorbeeld over scheten laten in bed haha.. Ging ons alleen aan... Ik riep dat dan keihard door de woonkamer waar dan mensen bij zitten die dat niet konden waarderen ... Typisch een gevalletje van *oeps*.... Mijn ouders begrijpen mij ook heel goed, daar ben ik heel blij om... Gelukkig ben ik niet de enige hier Hoe is het @ Emma, om met PDD-NOS door het leven te gaan? Is ook niet altijd even makkelijk denk ik he???
@ tupp: Ja dat is ook waar. Alleen wil niet te voorbarig zijn. Iedere keer als we denken dat alles goed is (ook met de achterstand) blijkt dat het gewoon niet goed is. We wachten dus maar gewoon even de uitslag af. @ Lotje1986: Ook ik ben rond mijn 9e getest in het ziekenhuis door een neuroloog gespecialiseerd op adhd. Kan er inmiddels ook goed mee omgaan, maar kleine dingetjes hou je toch, zoals je ze zelf al noemt. Ik vraag me wel een ding af, wat voor (voor) opleiding hebben jullie gehad? Ik heb zelf VMBO basis gehad. Mijn broer en zussen hebben atheneum/gymnasium gedaan. Daar baal ik wel eens van.
@Susanne, kan het schelen, jij kan toch misschien in tegenstelling tot hen als beste genieten van dingen ??? Ik heb mezelf een schop onder de kont kunnen geven, van speciaal onderwijs, naar mbo2 naar mbo3... Dus heb mijn SPW3 diploma gehaald
De 30 voordelen van het hebben van ADHD 1 ) Je bent een gevoelsmens en hebt een enorm rechtvaardigheidsgevoel. 2 ) Je kunt heel goed emoties van andere invoelen. 3 ) Je kunt intenser van dingen genieten dan de meeste andere. 4 ) Je bent creatief en blinkt vaak uit in het theater, beeldende kunst of culinaire uitspattingen. 5 ) Je bent een kei in het bedenken van oplossingen. 6 ) Je bekijkt de wereld vanuit een unieke, onbevangen invalshoek. 7 ) Je bent fantastsch in het vinden van dingen ( zoals geld op de grond ) en mensen in menigte. 8 ) Je bent verbazingwekkend scherpzinnig. 9 ) Je bent vaak de gangmaker op een feest en de dansvloer. 10 ) Je impulsiviteit maakt je een spontaan en openhartig mens. 11 ) Je kunt plezier hebben als geen ander. 12 ) Je bent energiek: vervuld van een krachtig en volhardend streven, wanneer je een doel wilt bereiken. 13 ) Je bent recht door zee. 14 ) Je wilt graag gewaardeerd worden en werk daar ook hard voor. 15) Je bloeit van positivieve kritiek, maar doorziet huichelarij meteen. 16 ) Je maakt van je hart geen moordkuil. 17 ) Je bent ontzettend enthousiast en goed als je iets graag doet. 18 ) Je bent moeilijk voor de gek te houden. 19 ) Je komt op voor je zelf. 20 ) Je prikt onmiddellijk door uiterlijke schijn van mensen en zaken heen. 21 ) Je staat met beide benen op de grond. 22 ) Je maakt snel contact met andere en bent daardoor een uitstekend netwerker. 23 ) Je voelt meteen aan wanneer er een unieke relatie tussen mensen en dingen bestaat. 24 ) Je kunt met alle lagen van bevolking door een deur. 25 ) Je bent niet iemand die snel in een sleur terecht komt of saai wordt. 26 ) Je bent origineel en hebt een groot gevoel voor humor. 27 ) Je bent een goed verstaander die vaak een half woord nodig heeft. 28 ) Je bent loyaal en gaat door vuur voor mensen waar je van houdt. 29 ) Niemand is meer hartstochtelijk dan jij, wanneer je gek bent van iets of op iemand. 30 ) Je doet iets eerder omdat je het wilt, dan omdat het moet. En wat je doet, doe je met hart en ziel.
@Lotje: Ik ben wel voor een positive kijk. Ken je "schietgebedjes van ADHD-ers"? Die zijn ook leuk, zal ze zo wel eens opzoeken. Wat betft leeftijd van ontdekking; bij mij is het dus op volwassen leeftijd pas officieel geworden. Toch heb ik niet het idee dat ik het nu zwaar moet gaan verwerken en er nog mee moet leren omgaan. Op zich verandert die diagnose niet zoveel. Het heeft nu een naam, maar ik weet al heel lang dat ik bepaalde dingen anders ervaar of doe dan anderen. En voorzover dat problemen oplevert, heb ik daar zelf al redelijk goed mee om leren gaan. Het scheelt misschien dat ik al wel heel lang van mezelf denk / weet dat ik het heb. Op mijn 18e (vlak voor ik naar de PABO ging, las ik toevallig een artikel over ADHD. ik had er daarvoor echt nog nooit van gehoord, maar het was alsof ik over mezelf las. Daarna ben ik op de PABO en voor de klas natuurlijk wel vaker met ADHD in aanraking gekomen. Zowel in theorie als de praktijk. Het scheelt dus dat ik er al veel van af wist. Voor mij liep de kennis over ADHD en het besef dat ik dat ook heb, welredelijk hand in hand. Als je pas laat hoort dat je het hebt en je moet dan nog uitzoeken wat het nu eigenlijk is, zal het wel anders zijn. Ik kom nu trouwens nog wel tot de ontdekking dat bepaalde 'onverklaarde' problemen, mogelijk toch met de ADHD te maken hebben. Zo heb ik eigenlijk vooral last van het hyperactieve. Tenminste: als je terugkijkt naar mijn jeugd. Maar dat heb ik dus heel erg leren onderdrukken (uiterlijk dan). Dus veel mensen ervaren mij helemaal niet als 'druk'. Maar door het onderdrukken van die hyperactiviteit heb ik dus een enorm hoge spierspanning. Al vanaf mijn 11e heb ik vaak nek- en rugklachten en spierspanningshoofdpijn. Dat was voor mij wel een eye-opener. Dat verklaart ook waarom allerlei fysiotherapie en mensendieck altijd maar beperkt hielpen. Ondanks het feit dat ik vooral tot de hyperactieve tak behoor, merk ik trouwens zelf dat de concentratiestoornis mij in het dagelijks leven de meeste last bezorgt.
Meen je dat??? Ik kan ook niet ontspannen :O en volgens de fysio ook een hoge spierspanning... Ik doe altijd ook mijn best in eerste instantie.. Maar mijn (voor mijn collega's) chaotische manier van werken valt vaak op (ik vind mezelf altijd juist zo gestructureerd want ik kan juist niet tegen chaos) ... Maar soms heb ik 't ff druk in mijn hoofd, en ben ik soms wel met 3 dingen tegelijk bezig... Maar het komt altijd goed, over mij kunnen ze niet zeggen dat ik een rommel achterlaat... Ben juist altijd volgens de regeltjes en keurig... Goh wie weet ben ik het dan onbewust toch aan het onderdrukken??? Geen idee... Kamp wel met een pijnlijke schouder... Die na veel werken wel weer gaat opspelen... Dat kan dan ook weer komen doordat ik eerder op een hele zware groep heb gewerkt... En te zwaar lichamelijk werk moest doen... Sindsdien speelt het namelijk...
En die schietgebedjes zijn idd heeeel erg leuk!!! ... Drie maal drie is negen. Ieder schreeuwt zijn eigen lied. Ik zing dit lied wel honderd keer. Want stoppen kan ik niet
Haha, nee niet altijd. Ik heb gelukkig een milde vorm en ben best slim dus kan daarmee soms wat sociaal moeilijke momenten daarmee redelijk ondervangen. Meestal dan. Waar ik wel echt last van heb is dat ik snel moe ben. Waar ADHD-ers meestal hyper van worden (bijvoorbeeld een drukke omgeving waar vanalles tegelijk gebeurt) daar word ik juist heel erg moe van. Ik kan gebeurtenissen niet zo snel verwerken als 'normale mensen'. Dat blijft op een of andere manier maar door mijn hoofd gaan en dan ben ik zooo moe. Mijn hoofd loopt dan over. Dus met kinderen krijgen ben ik bang dat ik het niet zo goed aan kan omdat ik meer rust nodig heb dan een ander. Ook hoofd- en bijzaken onderscheiden kan ik niet zo goed. Als ik in mijn hoofd heb dat iets gedaan moet worden dan moet dat ook, terwijl dat misschien helemaal geen prioriteit is. Ik vind ook dat mensen tegenwoordig heel makkelijk het etiket ADHD op kinderen plakken. Druk kind? oh, dat is ADHD. Maar ook met andere dingen hoor. Slim kind? Dan wordt het gelijk getest of het hoogbegaafd is (zoals bij een neefje van mijn man). Kan een kind wat minder meekomen met lezen? Ohh, dyslexie. Was laatst op de radio. Zouden 9 kinderen in 1 klas dyslexie hebben. Die professor: dat is echt onmogelijk, zoveel in 1 klas. Het lijkt wel of we tegenwoordig te hoge verwachtingen hebben en dat de wereld in hokjes is ingedeeld. Zodra iemand enigzins buiten het hokje 'normaal' valt dan moet er een ander hokje zijn waar diegene in past. Gewoon lekker leven en laten leven, ieder mens heeft zijn of haar eigenaardigheden toch?
Voor mij was het overschot aan etiketjes ook heel lang een van de redenen om me niet te laten onderzoeken. Je kunt wel een etiket hebben, maar daarnaast ben je ook gewoon je eigen unieke zelf. Dat ik een chaoot ben zal vast veroorzaakt worden door de ADHD. maar het is ook gewoon een onderdeel van mezelf. Een vriendin van mij is een meerbegaafde ADHD-er. Ze vermoedt dat dit voor mij ook geldt en is verbaasd dat ik me niet laat onderzoeken op meer- of hoogbegaafdheid. Maar ik vind dat niet nodig, nog een plakkertje. Ik weet van mezelf ook wel dat ik slim ben. En dat levert geen probleem op. Het is juist iets wat er voor zorgt dat ik behoorlijk kan compenseren. Geen reden tot zorg dus. Ik merk wel dat ik van de ADHD soms last heb. Ik heb al veel leren compenseren. Maar er zijn na al die jaren van mezelf 'trainen' nog een paar dingen waar ik tegen aan blijf lopen. Daar wil ik wat extra hulp voor en dan is een onderzoek wel noodzakelijk. Bovendien had ik behoefte aan duidelijkheid. En mocht ik in de toekomst bij mijn zoon merken dat hij er wel veel last van heeft (zoveel dat we het zelf niet voldoende kunnen handelen) dan kan mijn diagnose er misschien voor zorgen dat hij eerder / makkelijker hulp krijgt. Hoe reageert jullie omgeving trouwens? (En dan met name degenen die als volwassene de diagnose kregen.) De mensen die mij goed kennen en waar ik het meest mezelf ben, die zijn op zich niet verbaasd dat ik ADHD heb. Maar het verrast sommige mensen wel om te horen dat ik er wel degelijk zelf last van heb en tegen dingen aanloop. Mensen die mij niet goed kennen zijn vaak wel verbaasd of zelfs ongelovig als ze horen dat ik die diagnose heb. (Collega's bijvoorbeeld.) Want zo druk ben ik toch niet? Maar vooral de reactie van mijn vader is... Uhm... Interessant. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik erfelijk belast ben, haha. En wel door hem. (En ik vermoed sterk mijn broer ook, alleen dan ADD.) Maar hij vindt dat ik geen ADHD kan hebben, want ik ben gewoon normaal. (Zegt al genoeg toch, haha) Mijn moeder had de laatste jaren het idee dat ik er zelf geen ast van had, dus ze was verbaasd dat ik dit onderzoek wilde. Maar ze heeft wel meegewerkt en ziet wel in dat de diagnose gewoon klopt. (En denkt nu ook aan mijn vader en broer.) Mijn vader heeft er echt veel moeite mee, die vindt het maar onzin. Te confronterend misschien? Onze band is verder prima hoor en die lijdt hier verder ook niet onder. Ik vind het alleen wel bijzonder om te zien hoe hij hier toch mee worstelt.
Voor mij was het etiketje juist een hele openbaring, het was zelf nooit in mij opgekomen dat ik ADD zou hebben. Ik liep bij een psycholoog voor een depressie en nog wat dingetjes en zij kwam ermee. Heb de diagnose ook pas een paar maanden terug gekregen. Nou alles viel op zijn plaats. Wat is het fijn om te weten dat ik niet gewoon lui enzo ben, maar dat alles gewoon moeilijker gaat. Mijn omgeving reageert erg verschillend, de een gelooft er gewoon niet in en vind het maar een etiket die op je word geplakt en voor anderen is het ook erg herkenbaar als ze er over gaan lezen. Ik heb helaas nog geen medicijnen kunnen slikken, want wilde meteen zwanger worden en ben nu zwanger. Maar ben erg benieuwd hoe ik daar in de toekomst op ga reageren. Wel krijg ik groeps cursussen van ADHD binnenkort, en heb een soort coach dus hoop dat dat helpt. Het belemmert me toch wel mijn hele leven al in een hoop.
Hier weten de meeste mensen het niet, ik praat er niet veel over. Heb het etiket wel gekregen van mijn psychiater/svp'er maar een test willen ze niet doen. Mijn moeder vind het maar raar want ze heeft nooit iets gemerkt, maar anderen vinden me druk en afwezig. Nu ik medicijnen slik niet meer.
Als het goed is start er hier binnenkort ook een groep voor volwassenen met ADHD. Daar krijg ik nog bericht van. Ik vind het nu alleen wel moeilijk om de afweging te maken of ik al mee zal doen. Ik ben nu zwanger (8 wkn) en ik weet nog van de vorige keer dat ik dan toch anders ben dan normaal. Verder lijkt het me wel wat om wat ervaringen uit te wisselen met mensen die tegen (ongeveer) dezelfde problemen aanlopen. Alleen moet ik eerlijk bekennen dat ik me wel afvraag wat voor mensen er komen. ADHD heb je natuurlijk ook in verschillende mate van ernst. Ik heb mijn leven verder goed op orde. Als ik dan in een groep zou komen zitten met mensen die bijvoorbeeld geen baan of relatie kunnen houden en met verslavingsproblematiek enzo... Tja, dan ben ik er snel klaar mee vrees ik. Ik ken trouwens in mijn directe omgeving nog twee (volwassen) ADHD-ers. Een vriendin en een collega waar ik goed mee omga. Dus ook daar vind ik (al langer trouwens) veel herkenning. Maar ik vind het met iemand die zo dicht bij me staat toch lastiger om echt dingen uit te wisselen. Het blijft vaak toch een beetje hangen bij anekdotes. (Collega kwam laatst binnenstuiven om te vertellen dat haar huis ..alweer.. bijna was afgefikt. Het akelige is, dat ik dat dan nog snap ook. Ze had de pit aan laten staan terwijl er een ovenschotel op stond en was toen weg gegaan. Dit is dus één van de redenen dat ik niet kook. En niet strijk.)
Lieve meiden sorry hoor, Maar in het topic waar ik nu zit vind ik het zo vervelend om er steeds over te beginnen maar!!!! Ik zoek achter elk dingetje in mijn buik of lichaam wel iets... Ik maak me zo druk om zwanger te worden dat ik bang ben dat het zo alleen maar nog langer duurt... Ik probeer het los te laten, maar dan gebeurt er weer iets en dan denk, zal het dan toch... Terwijl het gewoon niet kan... Oh meiden, soms wou ik echt dat ik mijn hersenen uit kon zetten... PFFFF
Als eerst gefeliciteerd met je zwangerschap ... 8 weekjes, schiet al op naar de 12 weken... Ik ben ook bij zo'n groep geweest, is echt wel leuk hoor!!! @ Emma, snap echt dat je sneller moe bent... Ik heb ook een PDD-NOS'er in de familie... Is soms ook heel erg lastig voor jezelf, geloof ik direct Wel fijn dat hier zoveel "lotgenoten" zijn!
Wow ben ff een halve dag niet op het forum geweest Welkom voor alle nieuwe mensen Lotje1986: Die lijst van 30 goeie dingen vind ik een hele goede. Ik ben dd heel erg creatief aangelegd. Ik maak taarten van fondant, en krijg steeds meer opdrachten. Zal even een fototje plaatsen Ik merk wel dat ik in mijn oorspronkelijke werk tegen een groot probleem aan loop. Ik ben eigenlijk schoonheidsspecialiste maar hier doe ik bijna niks in omdat ik bang ben om met klanten in contact te komen, dit omdat ik mijn producten moet kunnen uitleggen en weet dat ik dan niet uit mijn woorden kom. Dit klinkt toch eigenlijk niet als ADHD of vinden jullie wel. (het eerste gedeelte dan). En lotje ik snap jouw zorgen wel. Toen ik zwanger wilde worden van de eerste was ik ook heel bang dat er van alles fout zou gaan. Allereerst werd er tegen me gezegd omdat ik boulimia en zwaar overgewicht heb gehad ( 53 kilo afgevallen nu) dat het lang kon duren voordat ik zwanger werd. Toen het meteen lukte dacht ik dan zal er wel iets anders fout gaan. En ja hoor vanaf 32 weken paar keer in het ziekenhuis gekomen en met 36 weken vliezen te vroeg gebroken. Toen dacht ik nu heb ik het wel gehad. Kreeg ik zo'n zware bevalling, dat mijn zoontje het heel moeilijk had. En zelfs nu nog hebben we dus problemen met ons zoontje. Maarja ik denk dat wij gewoon vette pech hebben gehad. Alleen door de ADHD ga je er denk ik anders bij denken
Tis gewoon allemaal zo spannend... Huh ben jij bang @susanne dat je niet uit je woorden komt bij de producten?? Kun jij niet net als heel veel anders ADHD'ers als de beste kwebbelen ???? Ik heb voor de rest niet echt iets waar ik bang voor zou moeten zijn om zwanger te worden (ja bang dat het niet lukt of heeel lang duurt)... Ik ben gezond, 7,5 maand gestopt met roken... Leef gezond. Mijn vriend is gezond... Dus... Tja... Maar toch angstig... Ik lees ook teveel hier denk ik... Maar vind het op 't forum zo gezellig... Wat moet ik toch doen???