Mijn zoontje is net 2 jaar en wil als we buiten zijn bijna altijd gedragen worden. Ik vind dat op zich niet erg maar het is geen klein ventje dus hij wordt me inmiddels gewoon te zwaar. Even lukt me nog wel maar ik hou het niet lang meer vol. Bovendien vind ik eigenlijk dat hij meer zelf zou moeten lopen gewoon omdat hij dat kan. Ik zou zo gaag willen dat hij gewoon aan mijn hand meeloopt. Soms doet hij dat ook wel maar het duurt niet lang. Begrijp me niet verkeerd ik zie dit niet als een groot probleem ofzo, maar ik dacht misschien zijn er moeders die het herkennen en die tips hebben? Dankjewel! p.s. voor de grote afstanden gebruik ik natuurlijk wel een wandelwagen en dat gaat prima, daar wil hij wel graag in zitten.
Mijn dochter heeft dat ook gehad... Totdat ik hoogzwanger was van nummer twee en dragen gewoon echt niet meer ging.Ik heb haar toen gewoon niet meer gedragen. In het begin was ze erg aan het tegenstribbelen tot dramatisch midden op straat liggen aan toe. Ik zette haar op die momenten weer op haar voeten en gaf duidelijk aan dat ze zelf moest lopen en na 1 a 2 weken wist ze niet anders meer dan dat ze zelf moest lopen en ik haar echt niet meer ging optillen. Waarna ze eigenlijk gewoon meeloopt. (dit was trouwens ook bij het traplopen het geval) Bij haar vader probeert ze het nog wel eens omdat die haar nog wel eens wilt tillen om wat sneller op te schieten...
Toevallig wilde mijn dochter vanmiddag en niet in de buggy en niet zelf lopen. Stukje gaat nog maar krijg echt last van me rug dus dan zet ik haar op haar voeten. Daar was ze het niet mee eens nou dan niet mama loopt wel door. Ging ze op haar knieen kruipend naar mij. Ik liep natuurlijk niet hard en ik pakte haar ook niet op ik zeg of lopen of in de buggy ze heeft uit eindelijk gelopen maar je moet niet vragen hoe. Bij huis aan gekomen heb ik er wel even op getild ze had voldoende gelopen. Tja Ben geen pakezel dat hou ik me altijd maar voor.
Ja drama's op straat herken ik ook wel Soms laat ik hem ook gewoon staan maar dan gaat hij gewoon op straat zitten huilen en dan komt hij echt niet. En ik ben dan wel zo iemand die er niet tegen kan dat de omgeving zo kijkt dus ja dan til ik hem maar weer op..
Onze dochter heeft dat ook heel lang gehad. Nu ik zwanger ben kan het gewoon ook niet meer en moet ze meer zelf lopen. Ze lijkt het te begrijpen en wil dan wel een handje (natuurlijk krijgt ze dan een handje ) Misschien, en dan word ik misschien wat zweverig, is het wel dat hij zich nog zo klein voelt in de grote wereld en graag zo dicht mogelijk bij mama wil zijn. Het meeste lichaamscontact buiten het dragen dat je dan kan hebben is een handje vast houden. Misschien helpt dat wel bij je zoontje.