Zijn jullie compleet qua kinderen?

Ik ben zelf enig kind en heb altijd gezegd dat ik 2 kinderen wil. Eind juli ben ik voor de eerste keer moeder geworden. Ik ben alleenstaand, bewuste keuze overigens, en ik dacht dat ik in deze situatie maar 1 kind zou willen. Toen mijn zoontje een paar weken oud was begon het al te kriebelen voor een 2e kindje. Het zwanger zijn vond ik helemaal geweldig, de bevalling iets minder, maar toch zou ik dat allemaal nog een keer mee willen maken! Het idee dat ik niet meer zwanger ga zijn, niet meer een eerste ontmoeting met mijn baby ga hebben, en al het andere geweldige niet meer ga meemaken, maakt me erg verdrietig. Ik heb gelukkig een heel makkelijk kindje (tot nu toe!) maar ik denk dat 2 kindjes in je eentje ook best pittig kan zijn. Als ik besluit om voor een 2e kindje te gaan dan zou ik willen starten als mijn zoontje 1 jaar wordt, want ik word er ook niet jonger op. Ik denk er letterlijk elke dag aan.. maar heb werkelijk nog geen idee wat ik ga doen!

 

Ik weet het niet.. de eerste twee alleen gedaan, oudste is zorgintensief en dat kost me ontzettend veel energie, de tweede is nu 4 en slaapt eindelijk door. Dat was een krijsbaby en peuter. Tevens kreeg ik tijdens haar bevalling een insult door pre eclampsie en ben ik al blij dat we er beide ongeschonden uit zijn gekomen.
Toch kriebeld het soms, en soms juist helemaal niet om met mijn nieuwe partner samen een kindje te krijgen. De tijd zal het zeggen.

 

Nooit een specifieke wens gehad voor aantal kinderen. Ik kom zelf uit een groot gezin en dat heb ik als waardevol en leuk ervaren. Als nr 4 er is dan is het klaar. Financieel wordt het dan echt niet te doen, ondanks dat we een goede baan hebben. En stiekem verlang ik ook wel naar wat meer tijd samen met m'n man.
Tot nu toe zijn alle zwangerschappen en bevallingen prima verlopen en wederom gaat het nu ook goed.

 

Deze vraag drijft mij al bijna een jaar tot wanhoop, wij komen er niet uit. Wij hebben 2 heerlijke jongens van 7 en 4 en hebben met volle teugen genoten van iedere minuut dat ze in ons leven zijn. Het hebben van een baby vind ik heerlijk, knalroze wolken hier beide keren, en eigenlijk alle fases zijn super. Maar nu gaan ze allebei naar school, zijn ze wat zelfstandiger, makkelijker onder te brengen voor een logeerpartijtje, en daardoor hebben mijn man en ik ook weer wat meer tijd voor onszelf en elkaar. En heel eerlijk is dat toch ook wel heel fijn. We gaan af en toe een weekendje weg of een avondje uit en dan merk je pas dat je dat toch best gemist had.

Mijn man heeft altijd 3 kinderen gewild. Ik had niet zo’n duidelijk aantal voor ogen. Volgend jaar gaan we verhuizen naar een groot nieuw huis, waar voldoende ruimte is voor een eventuele nieuwe baby. Maar willen we dat nog? Willen we die vrijheid weer opgeven, en dan voor een veel langere periode, want het onderbrengen van 3 kinderen wordt in onze situatie lastiger, dus dit zal betekenen dat wij een flink aantal jaar zullen moeten wachten hierop. Mijn zwangerschappen waren HG-zwangerschappen en dus loodzwaar, ik moet er echt niet aan denken om weer 9 maanden door die hel heen te gaan. En bevallen, ook niet echt super veel zin in. Daarbij zijn we allebei al 39. Financieel betekent het ook nogal wat, een derde. We zullen weer ouderschapsverlof moeten opnemen, opvang regelen, enzv.

Maar ja, als ik dan babyfoto’s bekijk of vertederd raak door mijn kleuter die iets grappigs doet en me besef hoe snel ook deze fase weer voorbij gaat, dan twijfel ik weer: wil ik het niet nog 1 keertje meemaken, al die heerlijke eerste keren..?

We hebben onszelf tot het einde van dit jaar gegeven om een beslissing te nemen. Maar ik weet het gewoon niet, is dit herkenbaar voor iemand?

 

2 jongens van 4 en 8. Ik heb lang getwijfeld, te lang eigenlijk. Momenteel mag ik niet zwanger worden wegens schildklierproblemen. Maar ik ben al 38, dus de kans is heel klein dat we nog een biologisch kindje krijgen. Ik heb er ook wel vrede mee... het is druk zat zo. We hebben de mantelzorg voor mijn vader er nog bij, jongste heeft doktersbezoeken om in te plannen, ik zelf en opa dus ook... een baby past er niet bij in de agenda eigenlijk
Ik heb altijd geroepen dat ik iets met pleegzorg wil doen, daar kunnen we nog naar kijken tzt.
In ons hart is er nog heel veel ruimte, alleen in mijn hoofd nu even niet.

 

Ik heb altijd graag een gezin met 2 kindjes gewild, helaas duurde het 2.5 jaar voordat ik eindelijk zwanger was en door zwangerschapsvergiftiging werd onze dochter na 29 weken geboren.
Ondanks dat dit ruim 5.5 jaar geleden is zit de angst er nog altijd in en is de kans op herhaling gewoon te groot. (+50%) en heel stiekem ben ik soms ook gewoon jaloers gezinnen met meerdere kindjes omdat ik dit ook zo graag had gewild! Maar ons gezinnetje is compleet❤

 

Na de geboorte van mn dochter was ik er wel he-le-maal klaar mee met heel dat zwanger zijn en vooral die bevalling. Doelbewust hebben we alle definitieve beslissingen en gesprekken laten wachten. Eerst tot ze 1 was, toen heroverweging als ze 2 zou worden.

Nou dat is over 3 weken en gezien onderstaande banner...hoeven WIJ niet meer met elkaar om de tafel. Beetje overwacht, en misschien voor ons angsthazen ook maar goed ook.

Schrok me wel even kapot hoor maar inmiddels wel ontzettend blij. Al hebben we wel gezegd, na deze is t klaar.

't moet financieel ook haalbaar blijven en we willen de evt studies kunnen betalen zodat zij niet, net als mama nu nog, een studieschuld aan t afbetalen zijn als ze inmiddels zelf aan een gezin begonnen zijn.

Bedoel, mijn oudste wordt 9 tegen de tijd dat ik er klaar mee ben...Man heeft gelukkig niks. Het is te doen en ik betaal al hoger dan ik zou moeten, maar het is niet echt prettig. (en ja hij was fors, en nee er was geen alternatief mogelijk) Dat leed wil ik mn kind(eren) graag besparen. En betalen zij hun studie zelf middels bijbaantjes oid of willen helemaal niet studeren (kan ook) dan is dat bedrag voor de aankoop van een woning. Tegen die tijd is huren namelijk helemaal kansloos.

 

Na de tweede riep ik wel dat we compleet waren maar na een paar jaar ging het toch weer kriebelen.
Nu zwanger van de derde en het is goed hierna. Zowel lichamelijk (derde keer zwangerschapssuiker etc) als plek in ons huis. We zijn straks rijk met 3 kinderen <3

 

Nou, en zo sta je een week later opeens tot je eigen grote shock en volledig onverwacht met een positieve test in je handen.....

Alle twijfels die ik hier vorige week nog beschreef zijn vertienvoudigd de afgelopen week de revue gepasseerd, iedere emotie die er bestaat ook. En nu is het dus zover, er komt toch een derde. De eerste dagen overheerste vooral bij mij een hell no-gevoel. Mijn man was vrij snel over de schok heen, ik had iets langer nodig. Maar nu begint het gelukkig te komen en voelen alle praktische bezwaren toch wat minder groot. En vind ik het stiekem ook wel iets heel moois hebben. Zo'n wondertje dat gewoon maar zelf heeft besloten toch te komen, dwars door alle voorzorgsmaatregelen heen. Morgen hebben we een echo, eerst maar eens zien of alles goed is. Spannende tijden weer.

 

@EdN

Ooh dat schrikken! Maar gefeliciteerd!

 

@EdN ja dat schrik gevoel herken ik heeeeeeeeel goed. Zo stond ik paar weken geleden ook met een "zwanger" in een display. Vandaag eerste echo bij vk gehad, alles goed nu +- 8+1 volgende echo de echte termijn bepalen.