Zijn jullie compleet qua kinderen?

Ik kan steeds stelliger zeggen dat we conpleet zijn. Ik zag mezlef latijd als moeder van 3 of zelfs 4, maar nu S wat groter wordt voelt het steeds meer 'af'. Het is goed zo, we kunnen beiden onze ambities wb werk waarmaken en ook nog tijd met zijn allen doorbrengen. Financieel zou het prima kunnen, we hebben ruimte in huis, maar ik neem zonder blikken of blozen afscheid van de babyspullen inmiddels..
Mijn vriend had had voordat Y kwam de wens voor 1 kind, maar is nu heel blij met S. Ik zou best nog eens willen bevallen, maar dan zonder zwangerschap vooraf (en dat kan helaas niet)

 

Mijn man en ik wilden allebei twee kinderen. Heel misschien drie. Nou, dat liep iets anders We zijn nooit meer compleet, maar we hoeven geen kindje meer. Ik zou het sowieso niet aandurven omdat ik ‘bang’ zou zijn voor weer een meerling. Praktisch is het niet handig. Ons huis wordt dan te klein, de auto, vakanties lastiger etc. Maar omdat we erg makkelijke kinderen hebben, alles gewoon lekker loopt en ik me moeilijk kan voorstellen dat dit de laatste keer is dat we de fases doormaken, denk ik soms wel: Is dit echt de laatste keer? Maar al snel denk ik daarna: Ja, het is goed zo

 

Helemaal! De derde is een onverwacht kadootje. We werden van de jongens heel moeilijk zwanger en de derde is het gevolg van: ach zo'n vaart loopt dat niet. En ik/wij zouden haar niet willen missen. Ze maakt ons gezin helemaal compleet. En de stiekeme wens voor nog een kindje (want na de tweede rationeel al besloten om te stoppen) is ook totaal weg. Mijn man is 1,5 week geleden gesteriliseerd en daar ben ik heel blij mee. Nog even en dan gewoon heerlijk zorgeloos vrijen, want de gedachte aan nog een zwangerschap leidt nu echt alleen tot paniek.

 

Vroeger wou ik er 6, leek me geweldig !

Toen we er twee hadden was het voor mijn man wel prima, voor mij de eerste twee jaar ook maar daarna begon het toch te kriebelen, ook mijn man zag een derde toch zitten,

Deze derde was een hand vol, weglopen, niet luisteren, overal om gillen en huilen, alles van tafel pakken, in de nacht letterlijk van 00.00 tot 06.00 wakker waardoor we hele dagen zoooo moe waren, dat we een vierde echt niet wouden, maar de vierde dacht daar anders over, ongepland zwanger van nr 4, de zwangerschappen van de eerste drie gingen door medische redenen al niet over rozen en de vierde was nog een tikkeltje erger, 8 maand in het ziekenhuis gelegen met Hg, cholestase en galsteenaanvallen. De geboorte ging ook niet soepel, het heeft niet veel gescheeld of we waren hem kwijt geweest omdat niemand wist dat hij een aangeboren afwijking had ondanks elke twee weken een echo.

Op het moment dat we hem uit het ziekenhuis mochten nemen viel het gevoel van rust over ons heen, het is niet alleen praktische maar ook qua gevoel goed zo, dit is hoe ons gezin altijd heeft horen te zijn. Vier kinderen hebben ons balans gebracht, dingen liepen makkelijker en gesmeerder dan met drie, het is goed zo.

 

Ik ben ontzettend dankbaar dat ons twee kindjes gegund zijn, want zelfs dat leek niet mogelijk een paar jaar geleden maar..

Na M. dacht ik echt nooit meer een zwangerschap of bevalling (PE gehad, kraamweek met een kindje op de NEO en later bleek dat ze KMA had en reflux). Maar toen was ik ineens zwanger van S. Een helse zwangerschap maar een droombevalling en zo'n heerlijke baby. Nu snap ik pas wat mensen bedoelen met een roze wolk.

En de wens voor een eventuele derde begint daarom wel een beetje op te spelen. Maar dan wel pas over een paar jaar het liefst.

 

Ja.
Omdat het prima voelt zo.
Ik had in mijn hoofd 2 kinderen, man had geen vaste aantal. We mochten 3 kids verwelkomen, en het is prima zo.

 

Nee nog niet. Hopelijk snel in verwachting van een 2de. Wat daarna gebeurt geen idee. Man wil het bij 2 laten.

 

Lastig onderwerp.
Wij zijn gezegend met 3 kinderen. Zwanger zijn en baren is niks voor mij.
Heel de derde zwangerschap geroepen:nooooit meer.

Medisch gezien "mogen" we niet meer. En sinds een tijd valt me dat zwaar.. we hebben laatst oprecht kunnen zeggen: als alles anders was gegaan (laatste bevalling) dan waren wij waarschijnlijk nog voor een vierde gegaan.

Zijn we compleet? Waarschijnlijk wel. Voelt het af? Nee.
En dat is een verwarrende gedachte.

Vooraf altijd gedacht aan meerdere kinderen. En blijkbaar zijn dat er 3. En we zijn dankbaar. Ons leven wordt weer makkelijker, de meiden groeien op , gaan allemaal naar school. Maar toch.. "nooit meer"

 

Waar ik al een tijdje benieuwd naar ben of meerlingen in je familie voorkomt. Of is dit een groot toeval twee meerlinzwangerschappen.

Zelf hebben we drie kinderen. Aan deze drie hebben we onze handen vol, maar... zeg nooit nooit
Ben er nog niet over uit.

 

Voor zover ik weet niet! Ik heb wel een erg grote familie en met een bepaald deel ook al heel lang geen contact, dus misschien dat daar iets tussen zit. Maar dat zijn geen familieleden die dichtbij ‘in de lijn’ staan, mocht het zo zijn. Echt toeval dus.

 

Ja hoor helemaal compleet met drie kinderen. Ik ga er steeds meer de voordelen van zien er merken naarmate ze ouder worden.

 

Bedankt voor je antwoord! Vroeg het me al zo lang af.
Was vast twee keer een verrassing


Leuk! Maar ook wel druk en aanpoten soms lijkt mij.

 

Ja wij zijn compleet.. 2 kids uit mn eerste huwelijk. met mn huidige man wilde ik graag nog een kindje, na 6 jaar mmm hadden we het opgegeven, maar toen kwam daar spontaan nummer 3 echt een groot geschenk, terwijl de kans op een zwangerschap zonder medische hulp 0.0 waszei de arts

 

Nee,

Ik wilde vroeger een groot gezin, 5,6,7 kinderen. Toen ik mijn man leerde kennen, wilde hij dat ook graag. Helaas waren we al wat ouder toen we elkaar leerde kennen (27/28).

Vervolgens deden we ruim 5 jaar over onze zoon..

Ik twijfel of we ons ooit compleet gaan voelen.. maar we zijn al super blij met onze zoon. We gaan nu voor een tweede, maar de vraag is of dat ooit gaat lukken.

We zullen zien.

 

Nee.

Ik wilde vroeger altijd al graag een groot gezin en nu zou ik ook heel graag nog een kindje (of 2 of 3 ) willen. We hebben er twee en na de jongste ben ik nog wel een paar keer zwanger geweest, maar dat werd steeds een miskraam. Een aantal jaar geleden besloten dat het goed was zo en toen bleek ik 2 jaar geleden toch weer zwanger te zijn. ML stond er eerst niet zo achter, maar uiteindelijk samen besloten er toch voor te gaan. En toen kreeg ik wéér een miskraam. Dat wil ik echt niet nog een keer meemaken, dus ik heb me er bij neergelegd dat het voor altijd bij twee kindjes blijft, maar het blijft wel lastig.

 

We zullen nooit compleet zijn.

Bij beide is de wens er nog voor nog een kindje, maar het kan niet meer.
Mijn zwangerschappen zijn erg zwaar (hg waardoor ik heel de zws weinig kan, vroeg harde buiken waardoor ik bedrust moet houden, en grotere kans op prematuriteit, en nog een grotere kans op een kindje met een hartafwijking)

Daarbij is de situatie thuis ook zwaar genoeg.
Alle 3 de kids hebben hun problemen en een volgende zou waarschijnlijk ook die problemen gaan krijgen.