Mijn man en ik hebben altijd gezegd dat we twee kindjes zouden willen, als alles zou lukken. We hebben nu 2 kindjes en het voelt ook echt compleet. Mijn zoontje heeft een wat heftige eerste paar maanden gehad, met heel veel (lees: HEEEEUL veel) huilen. Moedeloos en verdrietig werden we ervan. Hij is net 1 geworden en zo ontzettend lief en knuffelig en vrolijk. We genieten echt zo! En toch vind ik het ergens jammer dat ik niet meer zwanger ga raken. Geen dikke buik, geen pasgeboren blote baby op je buik, geen babygeur, geen hummeltje die bij je in slaap valt.. maar ik denk dat dat er ook een beetje bij hoort. Dat ga je natuurlijk missen na elke ‘laatste’ baby. Want ik zie ons echt niet een gezin met 3 kinderen hebben. Het is echt goed zo. @Tuttebella wel super leuk dat jullie voor een 5e gaan. Wordt er vast weer één met zo’n prachtige naam
Ik dacht altijd van wel.. en misschien is dat ook wel zo en spelen hormonen en de hele situatie wel een rol hierin. Maar we hebben zo niet genoten het afgelopen jaar door alle onzekerheid met onze jongste, onderzoeken en ga zo maar door. Natuurlijk ook heus ergens wel hoor haha maar lastig uit te leggen. Voor me gevoel zijn we niet compleet, heel weird want ik dacht een jaar terug van wel. Als ik de keuze kon maken zou ik er heel graag een 4e bij willen, maar helaas gaat dat niet. En als het wel kon zouden er ook genoeg twijfels zijn haha. De drukte.. ruimte.. nog minder tijd voor jezelf. Als ik nou een fulltime nanny had ofzo zodat je zelf iets meer ruimte hebt misschien maar dat zit er niet in Hopelijk krijg ik ook gauw het gevoel van compleet zijn haha
Vanaf het moment dat ik zwanger probeerden te worden hadden wij het idee; we willen heel graag één kindje en daar houden we het bij. De zwangerschap en de bevalling heb ik daarom ook heel bewust op die manier beleefd, wetende dat ik dit waarschijnlijk maar één keer mee ga maken. Na de bevalling voelde ik me ook direct compleet! Zeg nooit nooit maar op dit moment voelen wij ons dus 100% compleet.
Ja wij zijn zeker compleet. Na onze oudste dachten we vaak aan 3 kinderen maar na de 2de wisten we zeker dat het goed was zo. Een ppd hielp daar ook aan mee. Ik zou nooit meer zwanger willen worden of voor een baby willen zorgen.
Ik heb altijd 3 kinderen gewild. Maar dolblij met de 2 die we hebben. Bij ons ging het niet allemaal vanzelf. In mijn hart is er nog plek voor 1, maar mijn verstand zegt nee. De eerste 1,5 jaar met de jongste was best pittig, qua gezondheid en slapen. We gaan zoiezo de mmm niet in. Als het spontaan gebeurt is het van harte welkom, maar we genieten ook van de tijd die we nu hebben.
Nee ik voel me nog niet compleet qua kinderen, helaas. Ik ben een alleenstaande moeder van een intussen peuter. Met zijn vader had ik een lat-relatie en daaruit is mijn zoon ontstaan. We hebben nooit samen gewoond en ik doe de zorg rondom mijn zoon grotendeels alleen. Ze zien elkaar wel af en toe, maar dat is alles. Ik merk dat er bij nog steeds een kinderwens is, maar ik heb ook besloten dat ik niet alleen nog een kindje ga krijgen. Ik kan de zorg voor mijn zoon goed aan, maar ik heb na zijn geboorte ook een angststoornis ontwikkeld en daarom lijkt het mij niet verstandig om ook nog alleen voor een tweede te gaan. (Ben wel nog steeds in therapie, dus wordt aan gewerkt). Liefst zou ik natuurlijk een leuke partner leren kennen, maar ja dan heb je natuurlijk wel een klik nodig met ons beide. Lang verhaal kort gemaakt. Ik heb nog steeds een grote kinderwens maar die gaat voorlopig niet in vervulling. Ik heb trouwens altijd veel kinderen geweld, zo ongeveer 5 ofzo, maar gezien mijn leeftijd denk ik niet dat er nog 4 kindjes bij zullen komen.
Ja en nee. Dolgelukkig met mijn dochter en we hebben ons erbij neergelegd dat ze alleen is, maar het doet wel pijn als ze zegt dat ze zo graag een zusje had willen hebben.
Ik had heel graag een derde kindje gewild, maar mijn man wil niet meer na de 2e die een 'slechte' start heeft gehad wb groeu, huilen en slapen.
Ik gaf een ‘Leuk’, maar op dit soort momenten mis ik een knuffel/respect knopje. Want leuk is anders...
Herkenbaar.... inmiddels is mijn dochter 10 en heeft ze zich er een soort van bij neergelegd. Al roept ze soms nog wel eens dat we best “gewoon” een pleeg of adoptie kindje kunnen “nemen.
nee, wij voelen ons niet compleet, ik "verlang" nog best naar een derde. Tegelijkertijd durf ik niet nog een keer een zwangerschap en de baby tijd aan. Het voelt als een keuze tussen hoofd en hart. Het hoofd heeft gewonnen maar ik vind het accepteren niet altijd makkelijk.
Ik heb mijn zoon heel jong gekregen. Hij heeft een vorm van autisme en ik heb na zijn vierde psychoses ontwikkeld. Hierdoor vind ik dat ik genoeg uitdagingen heb en zou geen tweede kind meer nemen. Ik vind het ook echt mooi genoeg om het 1 keer mee te maken en ben erg blij met een zoon en niet een dochter.
Ik ben er nog niet over uit. De babytijd van mijn zoon was niet leuk; rot relatie, kind laat ontdekte kma en zelf flink overspannen geraakt. Toen hij ruim 1 jaar (en 3 mdn) was alleenstaand geworden. Ook dat eerste jaar was erg zwaar, waardoor ik de 2 meest verrotte jaren van tot nu toe, toen heb gehad. Dat icm dat ik het nu zoon 3 is echt steeds leuker ga vinden en uitkijk naar de tijd dat hij nog wat ouder is, is voor mij de reden om geen kind meer te willen. Echter.. stiekem weet ik ook dat die babytijd anders kan zijn en ben ik daar wel benieuwd naar. Ik zit nu op 80% klaar en 20% nog nieuwsgierig naar een tweede kind.
Ik wilde altijd maar 1 kind, maar nu we 1 kind hebben fantaseer ik vaak over een groot gezin. Het kan echter niet, man en ik zijn nu al half overspannen Maar het had me leuk geleken. Ik mis het 'gewone' ouderschap over een kind/meerdere kinderen die wel kunnen praten, die je vooruit ziet gaan, etc. Maar ik ben inmiddels alweer 34, denk niet dat het er nog van komt.
Ik denk dat wij na dit kindje compleet zijn, maar ik ben nog maar 23 en weet niet wat de toekomst zal brengen.
Mag ik vragen hoe jij daar mee omgaat tegenover je dochter? Die van mij begint er steeds vaker over dat ze een broertje of zusje wilt.. Weet eigenlijk niet zo goed hoe daarop te reageren..
Ja wij zijn compleet, beide altijd gezegd dat we graag 2 kindjes zouden willen. Mijn partner zei ooit 4 maar dat vind ik veel te veel. En 3 geen optie. ( ik ben 1 vd 3 en er viel en valt nogsteeds altijd 1 iemand buiten de boot )
Voor nu denk ik zeker dat we compleet zijn. We hadden een wens voor drie kinderen, maar doordat ik de laatste zwangerschap HG had en een flinke PPD met opname en alles blijft het hier bij. Toch blijft er wel een klein deurtje open voor over wat aantal jaren. Ik ben nog maar 25 dus geen tijdsdruk.
Mijn partner wilde maar 1 kind, Ik wilde dolgraag nog een 2e. Na veel wikken en wegen besloten om nog voor een 2e te gaan zo zal het compleet zijn (als het ons gegund is)
Wij hebben nu 1 kind, ik heb er altijd maar 1 gewilt maar nu hij er is vind ik het zo ontzettend leuk dat ik twijfel voor een tweede, man zou heel graag een tweede willen. Helaas is man ernstig ziek geworden, door de behandeling kan hij zeer waarschijnlijk geen kindjes meer maken en is de kans dat hij er over een paar jaar niet meer is erg groot. En dat wil ik een kindje niet laten meemaken.. terwijl ik soms dan ook denk, dan heeft zl tenminste nog een brusje om het leed mee te delen. Ik weet het gewoon niet, voor nu focussen we ons maar op onze zoon en op het beter worden van mijn man, ik ben nog jong dus wie weet wat de toekomst brengt