Ik kan me elke minuut van mijn 'Hel van 63' nog levendig voor de geest halen, helaas Ik weet ook nog precies hoe het voelde, vooral die persweeën die ik het laatste uur moest wegpuffen Ook de uitdrijving doe ik in gedachten nog wel eens over. Het enige dat ik wel een beetje ben vergeten is het gevoel en de beleving van alles wat er ná de feitelijke geboorte nog gebeurde (uur lang hechten, OK voor manuele placentaverwijdering, uitslaapkamer, eerste kraambezoek 's avonds in zkh). Dat is allemaal een beetje een roes geweest, maar dat was ook niet zo raar na bijna 2 liter bloedverlies, hahaha!
Ik weet nog dat het gruwelijk pijn deed maar je kan het je niet meer voorstellen hoe die pijn precies voelt. Het heeft bij mij 1 dag geduurd voordat ik de pijn niet meer voor de geest kon halen. Dat ze op mn buik werd gelegd, had ik nog steeds pijn. Was ook wel een beetje een tegenvaller want ik had (romantisch ..) verwacht meteen overweldigd te worden met liefde voor haar en niks meer te voelen. Maar ik ben te nuchter denk ik haha. De eerste 24 uur was ik dan ook niet zeker of ik het ooit wel nog een keer wilde meemaken. Daarna kon ik me niet meer voorstellen dat ik het ooit niet zou willen. Zal wel een trucje van de natuur zijn hihi
Ik heb binnen 24 uur mogen ervaren hoe het is om ingeleid te worden, weeën op te vangen, vacuümverlossing (van de eerste) te krijgen om dan vervolgens door te gaan voor een keizersnede (van de tweede) ... Ik kan mij wel herinneren dat ik helse pijnen had en dat ik zelfs op het punt stond om maar gewoon weg te rennen! Er moesten 3 zusters en een gynaecologe aan te pas komen die mij in mijn bed moesten drukken Maar, nu 2 jaar verder, kan ik mij de pijn niet meer voor de geest halen! Gelukkig maar ook want ik moet over 4 maanden weer!
Ik weet niet echt meer hoe de pijn voelde van de weeen, ik weet wel dat het ECHT pijn deed! Dus ja, ben ik het dan vergeten? Aan de ene kant wel. En toen ze er eenmaal uit was, was ik wel heel erg opgelucht. Ja het was het waard. Heb de eerste paar dagen wel gezegd dit doe ik nooit meer!! Dat heb ik nu niet meer, maar goed denk als ik weer zwanger zou zijn ik wel een klein beetje bang ben hoor
Ik dacht de tweede keer serieus: ik heb dit toch al eens eerder gedaan, of niet? Hoe heb ik dat toen overleefd? En als er ooit nog een derde volgt zal t me waarschijnlijk weer ff gaan tegenvallen haha. Ik weet dat het veel pijn gedaan heeft, maar heb er geen pijngevoelens meer bij.
Ja ik was het wel meteen vergeten! Na de eerste bevalling (die best moeizaam was) had ik direct zoiets van "dit doe ik morgen weer" maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik er zoooooooo tegen op zag dat het me ondanks alles nog mee was gevallen. Na de 2e bevalling (die wederom moeizaam was) was ik de pijn wel direct vergeten en alle ellende maar had ik niet zoiets van dit doe ik snel weer had me er toch op ingesteld dat het de 2e keer makkelijker zou gaan maar helaas. Ik weet wel dat ik die middag zei tegen mijn broer dat ik de volgende keer niet weer thuis zou beginnen omdat ik toch steeds op het laatst naar het ziekenhuis moest. Toen zei hij nog 'ze heeft het al over de volgende' maar ik heb nog wel even geroepen dat mijn man de 3e bevalling mocht doen hoor Maar nee, de pijn was ik wel zo vergeten en zie ook niet op tegen een evt. volgende bevalling vanwege de pijn. Het is even behoorlijk pittig maar dan heb je wel een prachtig kind op de wereld gezet en de grootste prestatie geleverd die je als vrouw kan leveren!!
Ik weet nog wel hoe de pijn voelde, en waar ik die pijn voelde enz. Maar het is niet dat ik daar nog vaak aan denk. Ik zou het zo weer doen.... Het zou me niet tegenhouden voor een 3e.
Ook ik ben het echt "vergeten" ik weet wel dat ik heel veel pijn had en dat ik niet op mijn rug kon liggen, maar ik kan je de pijn niet navertellen.. Ik was ook helemaal in mezelf gekeerd (ging vanzelf) en ben blij dat mijn man gefilmd heeft en dat heb ik nog vaak zitten te bekijken! Misschien dat ik straks bij de 2e denk, O ja maar dat zie ik dan wel en als ik op dat punt kom dat is de bevalling bijna voorbij (hoop ik!)
ik ben ingeleid en ben in 3 kwartier van 4 naar 10 cm gegaan... Dat voelde ik zeg maar maar al te goed. Als ik heel goed mijn best doe kan ik het me nog een beetje voor de geest halen hoe ik me toen voelde. Ik heb de week na de werp mn verhaal op papier gezet omdat ik wel eens hoorde dat mensen delen van de bevalling vergaten. Dat wilde ik niet overkomen. Ik heb het stuk sindsdien niet meer gelezen maar kan mij zo uit mn blote hoofd nog wel herinneren dat ik het allemaal wel behoorlijk voelde. Ik weet ook dat ik tijdens de ontsluiting (hoofdje stond toen) het ff uitgegild heb van de pijn. Maar hoe die pijn nou precies voelde?? Ik kan het me niet meer helemaal voor de geest halen. Het cliche klopt trouwens bij mij: tijdens de weeen zei ik tegen mijn vriend dat we onze laatste cryo (we zijn mbv IVF zwanger geworden) niet meer gingen ophalen... Maar een paar minuten nadat ik onze dochter op mijn buik had zei ik: daar meende ik net niets van! Ik ben in een paar uurtjes bevallen. Wat is dat nou als je bekijkt wat je er voor terug krijgt als je de mazzel hebt om een kindje te mogen krijgen. Ja, als het zou gaan lukken om weer zwanger te worden... Dan ben ik niet bang voor de bevalling
De pijn vergeten? Ja, meteen!! Echt waar. Niet omdat mijn zoontje op mijn buik lag, maar vooral omdat het eindelijk over was. De eerste was nogal een akelige bevalling. Het duurde lang, het kind was groot en daarbij ook nog eens een sterrenkijker. Nee, leuk was het niet en nee, de ervaring zal ik ook zeker niet vergeten. Maar de pijn? Tijdens de weeënstorm bij de 2de (ingeleid en na 2 uur heftige weeën bevallen) had ik wel een vlaag van herkenning: shit, dat was ook zo, ZO voelde dat Tja... Maar echt hoor, ik kan me ook nu, na twee keer, nog niet weer inbeelden hoe het voelde of gevoeld heeft. Wel het feit dat het pijn deed, maar niet hoe die pijn voelde.
Vergeten? Tja, ja en nee... Ik weet nog heel goed dat de laatste 5 cm ontsluitingsweeen hels waren (heb daar een half uurtje over gedaan, dus dat was vrij pittig), en dat ik op dat moment dacht dat ik dat echt nooit nog een keer zou kunnen doorstaan. Maar ik merk dat ik het inmiddels steeds meer ga bagatelliseren ('ja, t deed pijn, maar t was wel goed te doen', dat soort dingen), waardoor ik zonder aarzeling het over zou doen. Wreed trucje van de natuur denk ik
geloof ook niet dat je de pijn vergeet, ik niet in ieder geval. mijn tweeling is 10,5 maand en weet nog goed hoe pijnlijk de bevalling was. de weeen heb ik niet heel erg ervaren doordat ik vrij snel een infuus kreeg met pomje en moet zeggen zou dat ook zo weer doen. ik kon gewoon mijn krachten sparen en lekker babbelen. maar het bevallen zelf poeh dat was geen pretje maar het wel allemaal dubbel en dwars waard, het zou me niet weerhouden van nog een keer te bevallen. een vriendin heeft een kind van 11 en die weet het nog precies en doet het nooit meer. maargoed
Bij de 1ste er 20 uur over gedaan en toen vond ik het niet zo schokkend allemaal. Ik heb wel een ruggenprik gehad maar die zat niet helemaal goed waardoor ik aan 1 kant nog wel weeen voelde. Maar goed, het was natuurlijk wel minder daardoor en daarom was ik het toen inderdaad zo vergeten. Bij de 2e was het héél anders en kan ik me nog goed voor de geest halen hoe het was en dat ik toen dacht "dit noooit meer!".. Een bevalling van net aan 5 uurtjes, flinke weeen(storm) en nog net het zkh gehaald voordat de kleine geboren werd. Ik heb ook alles bij elkaar gegild Wij willen nog wel een 3e maar de drang zoals ik die toen voelde naar een 2e is nu niet echt aanwezig Eerst de bevalling 'vergeten' haha
De scherpe randjes zijn er wel vanaf, maar mn hobby zal het nooit worden. Weeen waren op zich nog wel te doen, maar de persweeen en dan horen dat ze nog een uurtje wachten ... hell .... dat uurtje heb ik ook niet afgewacht na 3 persweeen begonnen en mn kleintje met een tractie ter wereld gekomen.
k herinner me het maar al te goed! na vier uur persweeen werd het een spoedks. die pijn vergeet ik echt niet meer! Wat een hel. daarom ook zo ontzettend blij dat bij mn 2e ik geplande ks kreeg. ben super blij met mn 2 gezonde meiden, maar nee ik zou mijn bevallingen graag vergeten!
Ik vergeet het echt niet meer. Kan ook precies uitleggen wat ik voelde. Ik ben ingeleid en had continu erg veel pijn in de buik. Alsof er aan twee kanten aan getrokken werd. Had het nooit verwacht, de zwangerschap ging zo goed zonder kwaaltjes dat ik dacht ik doe die bevalling wel even. Dat viel tegen haha. Het eerste wat ik zei tegen mijn vriend was jij bent de volgende keer aan de beurt (als dat toch eens zou kunnen) dus vergeten nee, maar relativeer het nu wel. Ik had in het begin zoiets van nooit meer, maar daar ben ik nu wel op terug aan het komen. Je krijgt er hoe cliche toch zoiets moois voor terug! Dat heb ik er nog wel een keer voor over
Ik weet wel dat de momenten van heftige weeen echt vreselijk zijn, of beter gezegd: verschrikkelijk! Bij mn 2e zwangerschap was ik minder enthousiast over de bevalling, omdat ik wist wat voor gruwelpijn het was. Maar toch weerhoud het mij niet om straks meer kinderen te krijgen, die ene vreselijke dag in ruil voor zo'n prachtig kind die (hopelijk) je hele leven met je is, is het allemaal waard! En ik geloof dat dit daarom ook de moederschap zo uniek maakt!
Leuke vraag! Ik had het er toevallig laatst met een collega over. Ik ben het zeker niet vergeten, ik wéét nog dat het gruwelijk verschrikkelijk veel pijn deed (rug- en beenweeën), maar ik kan me niet meer voor de geest halen hóeveel pijn het deed. Gelukkig ook maar, anders zou ik nooit aan een tweede beginnen! Ik weet nog wel dat ik het hechten ook verschrikkelijk vond. Ik was bevallen, ik had mijn kind en toen begon er nog weer nieuwe ellende. Eerst kreeg ik van verschillende personen vingers in alle gaten om te kijken wat de schade was. En daarna begon de hechtellende: duurde zeker anderhalf uur, zonder verdoving. Voelde heel vervelend en deed ook zeer. En ik was er he-le-maal klaar mee. Ik heb ook een paar gezegd dat ik er nu geen zin meer in had en of ze nou eindelijk eens een keer klaar waren. Hun waren mij ook zat geloof ik. Nee, daar heb ik me echt op verkeken zeg. Bloeden was ook niet leuk. De eerste avond kon ik moeilijk plassen en toen ik heel voorzichtig een beetje druk zette verloor ik een stolsel groter dan twee vuisten en belde ik in paniek de verloskundige (dacht echt dat ik mijn baarmoeder verloor ofzo haha). Daarna toch zeker een week echt flink gebloed en twee tot drie weken zware menstruatie idee.