Ik denk er precies hetzelfde over als jij Ik herinner me de ergere rugweeën nog goed en zal dat volgens mij nooit helemaal vergeten. En ik rekende erop dat ik het dus zou zijn vergeten toen mijn dochter op mijn borst/buik werd gelegd en het verbaasde me dus enorm dat ik het totaal niet vergeten was. Dat heb ik ook wel 5 keer tegen de verloskundige en verpleegsters gezegd Vooral doordat zoveel vrouwen dat zeggen.. "zodra de baby bij je wordt gelegd ben je alles weer vergeten" dacht ik dat het bij mij ook zo zou zijn
De eerste weken niet.. en natuurlijk denk ik nog wel terug aan de bevalling.. aan hoe het ging. Maar de echte pijn ben ik vergeten en kan ik ook niet meer voor de geest halen eigenlijk.
ik weet het van beide bevallingen nog heel goed, zeker bij de 2e herrinerde ik mij weer wat voor een hel het de 1e keer was ik zeg daarom ook voor mijzelf: nooit weer!!
Ik weet nog dat ik serieus dacht dat ik dood ging van de pijn, tijdens ruggenprik schreeuwde (en vloekte) ik waarom ze zo'n zeikerds waren en ik niet gewoon een keizersnee kreeg Maar van de pijn zelf kan ik me echt niks meer voorstellen, vreemd eigenlijk, want heb van me hele leven nooit zoveel pijn gevoeld. Over paar maanden weer...
Hier kan ik me de precieze pijn niet meer herinneren maar wel dat het verschrikkelijk was. En als ik nu aan een bevalling denk (zal toch over een 7 a 8 maand weer moeten), sta ik er niet meer zo onbevangen in als bij de 1e keer. Ik zie er best wel tegenop. Hier was ik het eerste jaar nog vaak bezig met herinneringen terug halen. Daarna niet meer tot nu haha.
Nou mooi niet ! Zeker niet toen ik vanaf 05.30 uur al vreselijke persdrang kreeg en m'n zoontje uiteindelijk na allerlei mislukte ingrepen pas om 17.51 uur met een spoedkeizersnede is geboren :x. Ik krijg nu alweer stress dat ik in juni weer het haasje ben -). Het liefst word ik 's-ochtends vroeg wakker met een heerlijk ruikend en schoon kindje in m'n armen .
@Zinaa, Erg herkenbaar! Ik vond het ook vreselijk dat ik eindelijk was verlost vd weeenpijn ik nog werd gehecht wat zo'n pijn deed, en dat was het laatste wat ik kon hebben en op dat moment schreeuwde ik het van de pijn leek t wel, terwijl ik gedurende de weeen niet schreeuwde o.i.d. Dat hechten was dus de druppel! En met die stolses ook idd, gelukkig werd ik van te voren geinformeerd want anders dacht ik ook nog even dat het mn baarmoeder was die eruit was gekanteld haha. Mijn god wat zijn die weeen toch gruwelijk man, nu kan ik me even niet voorstellen hoe pijnlijk het was, maar bij de 2e bevalling dacht ik: oh ships dit was het (nadat ik tig keer dacht dat het begonnen was door de voorweeen) Het rare is, op het moment dat zo'n wee komt, lijkt het net alsof je onderlichaam uiteen wilt scheuren vd pijn.... wie herkent dit?
Ik vond het dus helemaal niet pijn doen hihi... Was 'klaar' zoontje op mn borst, was wel kapot natuurlijk. De gyn kwam later en vroeg hoe ik het had ervaren. Zei gelijk zou het zo nog 10x doen, appeltje eitje (nooit moeten zeggen heb drna van de knip 3 maanden moeilijk kunnen lopen/zitten/staan). De tijd na de bevalling vond ik echt 100x erger als de bevalling zelf. Die zou ik zou voor iedereeen willen doen
Leuk al die verschillende ervaringen! Ik heb echt heel veel pijn gehad... 6 uur lang in een weeën storm gezeten door de weeën opwekkers (ben ingeleid met 38 weken) Er zat geen begin en eind aan voor mijn gevoel en het leek wel of ik uit elkaar getrokken werd aan de onderkant.... Op een duur mocht ik wel wat meepersen dat was erg fijn. Bij volledige ontsluiting wilde het kindje er niet uit (al een uur aan het persen) toen ben ik flink geknipt hoorde ze het zeggen en ik dacht nog ik moet even naar dat geluid luisteren (zei mijn vriendin altijd dat dat zo een rot geluid is zij werkt als verpleegkundige op een kraamafdeling ) Vacuum vond ik voor mezelf helemaal niet erg niks van gevoelt maar wel zielig voor Nina. Toen ze eruit was voelde ik niks meer alleen RUST echt zo lekker!!!! Heb ook nergens geen pijn meer aan gehad ook niet aan de mega knip met vele hechtingen. Heb wel de eerste paar maanden gezegd geen bevalling meer voor mij... Maar een paar weken terug dacht ik ineens een baby zou toch wel weer erg leuk zijn Maar nu nog niet hoor haha...
Klinkt heel bekend! Ik heb die angst (ik wilde vrij snel een tweede) heel lang gehad. Ik kon me alles herinneren. Niet fysiek maar wel de moedeloosheid. Het duurde 24 uur en eindigde bijna in een keizersnede door vreemde ligging. Nee, ik was niet alles vergeten toen mijn dochter op me lag. Ik ben nog maandenlang erg boos geweest, als ik eraan dacht en mezelf toestond erover te denken dan. Toen ik eenmaal weer zwanger was, was dit gevoel helemaal verdwenen. Vreemd genoeg. Maar het cliche is niet altijd waar nee.
Op het moment zelf vond ik het heftig, maar toen ons meisje er eenmaal was had ik direct zoiets: 'ik zou het zo weer voor haar over hebben gedaan!'
ik ben niet tot volledige ontsluiting gekomen maar heb wel een weeenstorm gehad. Nou, lekker was het niet, dat weet ik nog wel. Maar ach, je krijgt er zo veel moois voor terug. Ik zou het zo weer over doen. En nee, de precieze pijn kan ik me niet meer herinneren. Maar dat is per definitie zo met pijn denk ik. Ik heb ook galsteenaanvallen gehad (en die vond ik erger dan de weeen...) maar ik kan me niet meer precies herinneren hoe die voelde.
Liever 10 keer bevallen dan 1 keer zwanger. Dus ik denk dat ik de pijn wel redelijk vergeten ben ja. Ik denk dat het scheelt dat mijn zwangerschap redelijk vreselijk was, lang misselijk, daarna fijngedrukte longen en daarna een kind wat ontzettend ingedaald was waardoor ik het voelde als ik me omdraaide in bed. Ik was zo blij toen de bevalling begon. Ik heb een redelijk zware bevalling gehad, vooral qua persen, maar dat gedeelte vond ik ook op dat moment niet zo pijnlijk. De ontsluitingsweeen deden bruut veel pijn, maar dat is ook het enige wat ik er nog van kan zeggen. Ik kan het me verder niet meer voor de geest halen. Ik zou het trouwens zo weer doen en baal alleen maar dat ik net weer ongesteld ben geworden.
Ik ben ook het ook niet vergeten. Bij de eerste wist ik het nog precies toen ik zwanger was van de 2e was ik zo bang voor de bevalling.. Hoe dichter bij de 40 weken hoe banger ik werdt! Ik voelde de pijn nog.... En de 2e bevalling. Een weeeen storm van 1 uur en 10 minuten ( Incl uitdrijving) Een totaalruptuur.. Nou ik voel de pijn weer!!! Tuurlijk was ik heel blij dat mn mannetje op mn buik lag.
Nou ik kan het me nog heel goed voor de geest houden! Zeg dan ook altijd tegen vriendinnen enzo: Begin er niet aan!!! hihi (al wil ik er zelf nog wel meer hoor )
heb zelf het 'geluk' van weeen niet gehad maar weet nog wel heel goed hoe de spoedKS verlopen is en wat voor angst (en ook pijn!) ik heb gehad...neemt niet weg dat ik het er zo weer voorover heb...alle ellende en daarna van ons kindje 10 dagen in couveuse enz, zou nu wel weer zwanger willen raken maar heeft ff geduurd tot ik erover heen was!
Ik weet het nog precies. De eerste weeen waren te doen. Gelijk regelmatig maar om de 10 min. Na 9 uur kwamen ze om de 5 min. De vk gebeld en die voelde 1 cm ontsluiting, na 2 uur nog steeds, toen gestript en daarna kwam de rugween om de 3 min en dat bleef zo... alleen na vervolgens een uurtje of 6 nog steeds krap 3 cm ontsluiting. de weeen waren enorm heftig en uiteindelijk in zhuis ruggenprik gehad. Hemels! Ik heb er flink doorheen gezeten, kon me op den duur niet meer ontspannen en dacht echt dat ik het niet meer kon, ook omdat ik de nachten ervoor amper geslapen had (en de laatste nacht 1 uurtje, meer lukte niet met de weeen) maar ach, wat zijn uiteindelijk die 24,5 uur op een mensenleven? Maar de pijn was hels en weet ik nog precies hoor, haha!
Helaas nog steeds niet vergeten (17 maanden later).. Ben er doodsbang door geworden en wilde eigenlijk al niet meer aan een 2e kindje denken. Uiteindelijk heeft de gezamelijke wens voor een 2e toch gewonnen en is het weer gelukt om zwanger te worden maar ben nu dus al weer zo bang voor wat komen gaat.. Toen ik in het ziekenhuis was om de mirena te laten verwijderen moest ik ook meteen huilen toen de vraag kwam of we graag weer een kindje wilden.. Ik kende die gynaecoloog niet eens maar blijkbaar zat (zit) het nog zo diep die angst. Maar nu is afgesproken dat ze met mij een plan gaan opstellen...