Hoi dames, Sinds ik mij kan herinneren wilt mijn dochter alleen maar bij mama zijn. Mama moet helpen, mama moet mee spelen, mama moet boterham maken ect. Ik vind het echt vervelend voor mijn man want hij wilt ook graag dingen met haar doen maar dan is het gelijk huilen. Als ik er niet ben dan gaat het prima, maar zodra ze mij maar hoort dan is het gelijk raak. En dit is niet alleen bij mijn man, maar ook bij opa's en oma's. Ook wilt ze dat ik constant met haar speel. Ik hou zielsveel van mijn dochter, maar soms heb ik even rust nodig (huishouden gaat ook niet vanzelf)! Is er iemand die dit herkent? Iemand tips? Ik las ergens op internet dat dit een fase is, maar ik ben bang dat het niet zo is (het is al zo lang ik mij kan herinneren). Gr, Danielle
Heeeeeeeeeeeel erg herkenbaar...Hier nog zo eentje. Wat Misha ook heel erg heeft, is dat ze, als ze alleen bij mijn man is of bij mijn vader en moeder als ik moet werken, ze niet tot weinig jammert. Maar zodra ik de deur opendoe, begint dat vervelende jammer gedrag..Ik probeer dat zoveel mogelijk te negeren, maar als het de spuigaten uitloopt zet ik haar op haar kamer, met de boodschap dat weer naar beneden mag komen als ze stopt met dat gemekker. Meestal werkt dat heel erg goed, maar de volgende dag is ze dat weer vergeten Ook wil ze inderdaad door mij naar bed gebracht worden, maar dat wil mijn zoon ook weleens. Zodoende wisselen mijn man en ik het toch regelmatig af, tot grote onvrede van madam..Maar als mijn man dan bezig is en hij leidt haar af met een stoeipartijtje, spelletje en een leuk verhaaltje voorleest, komt het toch meestal wel weer goed.. Of hij neemt haar eens mee om een boodschapje oid te doen of gewoon voor een rondje fietsen of wandelen. Ze wil dan wel dat ik ook meega, maar we zijn daar dan heel erg duidelijk in; "Nèè, mama gaat niet mee, je gaat even met papa" Meestal als ze een paar minuutjes onderweg zijn, begint ze de lol ervan in te zien en hebben beiden toch een hoop plezier.. We hebben ook geaccepteerd dat kinderen soms gewoon sterker naar de ene ouder trekken, dan naar de ander. Dat is nu eenmaal zo. En je ziet dat meiden toch wel heel erg vaak naar de mama trekken. Betekend niet dat je daarin altijd maar moet toegeven, in tegendeel. Maar als je het accepteerd, wordt het wel makkelijker (vwb schuldgevoel richting je man etc...)
Ik lees net in een ander topic, dat je man weinig met je dochter onderneemt, omdat hij bang is om afgewezen te worden. Ik denk dat je man heel erg goed moet beseffen dat het geen persoonlijke afwijzing is, kinderen denken niet zo rationeel, dat maken wij volwassenen ervan, waardoor er een probleem gecreëerd wordt, wat er dus helemaal niet is...
Het is belangrijk dat je er in ieder geval niet standaard aan toe geeft. Daar wordt het probleem alleen maar groter van. Het is goed dat je af en toe op zo'n moment juist afstand neemt, ondanks haar zeuren/huilen en het aan papa overlaat. Al is dat voor papa niet leuk, het is toch een kwestie van door de zure appel heenbijten. Yasmine heeft dat ook wel eens, dat mama moet komen, dat alleen mama mag helpen met aankleden etc. Tja, dan heeft ze dus gewoon even pech he. Ik ga daar zéker niet aan toegeven, want dan wordt het alleen maar erger.
Hoi dames, Bedankt voor jullie reactie. Hier kan ik zeker wat mee. Ik probeer ook niet toe te geven, maar soms doe je het, ook al heb je het niet door ( je wilt niet spelen, maar ze wilt dat je een popje vast pakt en dan ben je ineens aan het spelen..). Ik ga proberen wat grenzen te stellen. Dus bepaalde tijden dat ik echt 100 procent met haar bezig ben en daarnaast moet ze toch even alleen (of met een vriendje) spelen. Kan ik toch nog wat in het huishouden doen. Denken jullie dat dit kan helpen? Ik zal iig aan mijn man doorgeven dat hij het niet moet opgeven! Gr, Danielle
hier hetzelfde,ze is dan nog maar net 1 maar ook als ze bij opa en oma speelt blijft ze net zolang jammeren tot ik terug ben. ook zoekt ze me dan constant. ik vind het wel leuk hoor,en mn man vind het wel lekker denk ik,kan hij zijn eigen ding doen
Hier zijn het fases. De ene keer is mama degene die steeds in beeld komt, dan weer is het een tijdje papa. We geven er ook niet teveel aan toe. Soms staat mama opeens met de handen vol, tja dan moet papa wel even helpen nietwaar? Of ze wijst bv. papa af, roept mama, en mama zegt dan: nee hoor, papa wilde toch al helpen? (En dan doe ik het vervolgens ook echt niet.) Dan moppert ze wel, maar uiteindelijk kiest ze toch eieren voor haar geld en staat ze wel toe dat papa het doet.