ik ben altijd een persoon geweest die vele dingen heeft veel ziektes en slecht werkende organen.. dus zelf wel over donor zijn nagedacht maar omdat er veel van mijn organen niet bruikbaar zijn laat ik het over aan de personen die mij lief hebben en aan de artsen of er überhaupt bruikbare organen zijn. maar pas gelden hebben we gehoord dat mijn lever een vergevorderde cirrose heeft ( opgelopen door mijn chronische hartziekte) en uiteindelijk een levertransplantatie de enige optie is.. sinds deze tijd is mijn man er erg aan het over nadenken dat donoren toch erg belangrijk zijn enz.. en hij laat zich nu ook als orgaan donor registreren terwijl hij eerst de gedachte had dat nabestaanden daar maar over moesten beslissen. ik ben benieuwd hoe jullie er over denken.. zijn jullie orgaan donor waarom wel of niet zou je het overwegen zo ja waarom wel of niet?
Ik ben het wel, om de hele simpele reden dat ik er toch niets meer aan heb als ik dood ben. Als er iemand met mijn organen gered kan worden waarom niet?!
Ik ben donor.. Ze mogen alles van mij hebben behalve mijn 'uiterlijk' zodat ik 'normaal' ben voor mijn nabestaande.
Mijn nabestaanden mogen kiezen maat heb bij mijn man aangegeven dat als het op dat moment voor hem goed voelt ik mijn organen graag af sta
volgens mij ben ik idd ook donor. ooit es zoiets ingevuld dacht ik toen ik 18 werd. het maakt me niet uit eigenlijk wat ze eruit halen als ik er niet meer ben... anders beslist mn familie maar. ik zou het alleen niet zo geslaagd vinden als een of andere kloothommel iets van me krijgt. maar ja dat weet je dan zelf toch niet meer whahaa
Ik en mijn man zijn allebei donor. op zich vind ik het idee niet echt prettig, maar we merken er niets van natuurlijk. Mocht een van onze kinderen onverhoopt ooit een orgaandonor nodig hebben, dan willen we uiteraard niets liever dan dat ze snel geholpen kunnen worden. En zo zijn er duizenden mensen die met smart op een donor wachten..
Ik ben donor! Zelf heb ik er niks meer aan. En op het moment dat ik iets nodig zou hebben vind ik het hypocriet als ik zelf niks zou willen geven (tenzij medisch, maar dan is het niet kunnen ipv niet willen) Mijn moeder heeft een aantal jaar geleden bij leven haar nier afgestaan aan mijn vader. Het mooiste dat je kunt doen toch!? Anders was hij er nu waarschijnlijk niet meer geweest.
Vanaf mijn 18de verjaardag ben ik donor. Nu mn moeder wacht op een donor, merk ik pas echt hoe belangrijk het is. Ikzelf ben ook erg voor het systeem dat iedereen donor is behalve als je zelf aangeeft dat je geen donor wilt zijn.
Ik ben donor. Ze mogen alles van mij hebben. Ik vind het een mooi idee als ik er straks iemand mee kan helpen.
Ik ben al sinds mijn 13de orgaandonor maar toen met toestemming van mijn ouders. Mijn nichtje is overleden toen zij 13 jaar was aan een hersenbloeding (ik was toen 12 jaar) en zij was ook orgaandonor met toestemming van haar ouders, doordat ze is overleden aan een hersenbloeding en verder geen lichamelijk trauma had, zijn vrijwel al haar organen, ogen en eigenlijk alles gebruikt kunnen worden om andere mensen te helpen. Ik was daar toen al heel erg van onder de indruk en heb toen een paar maanden (toen was ik ondertussen zelf 13 jaar) later besloten dat ik ook orgaandonor wilde zijn en mijn ouders vonden dat helemaal geweldig. Toen ik 18 jaar was heb ik me zelf ingeschreven, toen kreeg je nog zo'n pasje wat je in je beurs mee moest dragen en toen het allemaal via internet moest heb ik dat nogmaals gedaan. Als ik overleden ben mogen ze alles van me hebben, ik heb er op dat moment zelf toch niks meer aan Tenslotte, als ik zelf iets zou krijgen en een orgaan nodig zou hebben, dan zou ik ook heel erg blij zijn dat mensen orgaandonor zijn.
Ik ben bewust geen donor. Niet heel duidelijke (rationele) argumenten voor, maar vooral dat het niet OK voelt. Dat gevoel heb ik ook bij het idee een donororgaan zelf nodig te hebben, lijkt me ook helemaal niet fijn, (en er kleven natuurlijk ook echt een hele serie nadelen aan leven met een donororgaan, dat is bepaald geen rozegeur en maneschijn). Dus ik ben om die reden geen donor. Organen die ik af zou kunnen staan bij leven, dat voelt weer anders en zou ik wel OK vinden. Zoals bijvoorbeeld bij nieren.
Ik ben donor, heb er toch niks meer aan als ik dood ben en als iemand anders met mijn organen kan blijven leven, waarom niet. Ik hoop ook dat er een donor zal zijn als ik het ooit nodig zou hebben.
Ik ben al jaren donor. Ze mogen van mij alles gebruiken wat ze kunnen zolang ze de buitenkant maar toonbaar houden. Huid en ogen etc mogen ze niet aankomen. Ik ben sinds een aantal jaren ook bloeddonor (nu even niet ivm zwangerschap) en stamceldonor. Waarom niet iemand helpen als je zelf gezond bent? Ik zou het andersom ook fijn vinden om geholpen te worden als ik iets nodig heb.
Ik ben ook donor, maar soms twijfel ik wel, ik zou heel graag volledig aan de wetenschap geschonken willen worden. Lijkt mij alleen zo moeilijk voor de kinderen, daarom dat nu nog even niet.