Hoi allemaal, Wij zitten momenteel in de molen om uit te zoeken waar het concentratieprobleem van onze zoon bijna 8 doorkomt. Op school heeft haar we last van ook schoolresultaten gaan achteruit. Thuis weinig last (gelukkig). Nu mijn vraag zijn jullie er open over. Ik zou er denk ik geen geheim van maken. Ook niet op zijn voorhoofd natuurlijk. Mijn man is van mening dat als school het weet en wij/opa oma bijvoorbeeld dat genoeg is. Dat alleen maae tegen hem gebruikt kan worden. Terwijl ik juist denk begrip kan krijgen als andere het weten. Hoor graag hoe jullie daarin staan of ervaring mee hebben. Gr vruchtje
Ik zou gewoon kijken waar het meerwaarde heeft. Is hij bijvoorbeeld soms een stoorzender bij de sportclub, dan kan uitleg veel begrip kweken, maar zijn er verder geen dingen waar hij tegenaan loopt, dan zou ik het niet zeggen. Bij onze zoon staat het wel op zijn voorhoofd (bij wijze van spreken), dus iedereen weet het. Onze zoon heeft autisme en dan zo zwaar dat hij onder andere niet praat.
Dit idd. Ik denk dat ik bijvoorbeeld ouders van (beste) vriendjes ook wel zou vertellen, als het 'zichtbaar' is in contact. Maar dat is wellicht ook 'ergens tegenaan lopen'. Mijn zoon is ook zo anders dat iedereen het wel weet. Ik leg het ook vaak uit aan ouders van vriendinnetjes van mijn dochter, omdat zijn aanwezigheid wel mijn 'keuzes' beïnvloedt en ik soms dingen niet kan die wel gebruikelijk zijn voor ouders.
Ik ben er vrij open in eigenlijk, begin er niet meteen zelf over, maar als ze een opmerking maken, van die is druk zeg of iets in die trant vertel ik het wel dat hij ADHD heeft
Hier alleen bekenden (vrienden en familie) en de ouders van beste vriendinnetjes. Sowieso omdat dochter tijdens de onderzoeken een aantal keer niet op school was en ik vragen kreeg waar ze was. En die houden we nu dus ook op de hoogte van hoe en wat. Lijkt mij handig ook omdat onze dochter daar vaak over de vloer is. En school uiteraard.
Hier ook gewoon open over maar alleen als het van belang is bv op school voetbal ect Niks om voor te schamen dus kan gewoon besproken worden.
Wij zijn er ook zeer open over. Niet dat we het luid verkondigen als we ergens zijn ofzo, maar doen er absoluut niet geheimzinnig over. Dit ook om mijn zoon niet het gevoel te geven dat hij "anders" is. Hij heeft overigens ADHD...
Onze oudste heeft ADD en daar zijn we altijd open over geweest. Bijvoorbeeld op basketbal heeft hij moeite om meerdere opdrachten tegelijk te doen. Ik heb liever dat ze snappen hoe dit komt dan dat zijn team zich gaat ergeren aan hem oid. Voor hem is het ook veel fijner dat er begrip is, dan dat mensen standaard denken dat hij niet luistert.
Wij zijn er open in en zoon zelf ook. Het is gewoon makkelijker als bekend is dat het geen onwil is maar onkunde om bijv. langdurig op te letten.
Ik loop er niet mee te koop, maar maak er ook geen geheim van. Dus als het zo uitkomt vertel ik het wel. Familie ed weten het natuurlijk wel.
Wij zijn er volledig open over. Vooral omdat we vinden dat we er met dochter open over moeten kunnen praten en ze niet het gevoel heeft dat het iets raars of geheimzinnigs is. Daarbij krijgt ze medicatie en dat neemt ze op school, maar ook als ze ergens anders is in. Geen zin om daar geheimzinnig over te doen. Mijn dochter kan precies uitleggen wat adhd is en hoe dat voor haar voelt. Dat doet ze trots als iemand er naar vraagt, of vraagt waarom ze een pilletje moet innemen. En in ons geval zijn wij er dus niet persé open over om haar gedrag te verklaren oid, maar gewoon omdat het iets is wat bij onze dochter hoort. Net zo goed als het feit dat ze pleegkind is en naast ons nog een hele extra familie heeft. We merken voor haar de meerwaarde om overal open en duidelijk over te zijn.
Bedankt allemaal voor de reacties. Ik was hier erg benieuwd naar. Morgen heb ik een belafspraak met de psychologe. Zij heeft dan de door ons ingevulde formulieren bekeken en die van school. Aan de hand daarvan overleggen of we traject starten of niet. Vorige week hadden we de intake en vanuit daaruit kon ze nog niets concreets zeggen. Om het probleem (voor)namelijk vanuit school komt. Als school niet aan de bel had getrokken, dan hadden we daar niet gezeten. Ik denk ook dat openheid hierover (niet aan de grote klok hangen natuurlijk) het allerbeste is. Hoe zijn jullie het traject ingekomen? Doordat je thuis tegen dingen aanliep of ook vanuit school of kdv etc. ?
Heel open. Juist ook omdat ik heel erg het gevoel heb dat met name ouders van school dit soort kinderen zien als lastige drukke vervelende kinderen. Ook samen met school het traject gestart en merk dat er op school veel meer aandacht word geschonken en uitleg word gegeven waarom ze zijn zoals ze zijn en dat ze er mogen zijn. Zo werd brammetje baas gekeken in de klas en ligt de nadruk nu vooral op de mooie kanten van het kind. Ik ben heel blij met school.en de verandering.
Hier kwam het eerst vanuit thuis..al vanaf dat ze een jaar of 5 was had ik een onderbuik gevoel dat er iets niet "klopte". Vorig jaar eens bij CJG aangeklopt, die is een aantal keren bij ons thuis geweest. Herkende heel erg wat ik vertelde. Op school nog eens voorzichtig aangekaart, maar nee hoor. Ging allemaal prima. Verder toen niks meegedaan omdat wij er thuis wel enigzins onze weg in gevonden hadden en van wat toen leek had het op school geen gevolgen. Dit jaar hele andere samenstelling van de klas, andere juf. En bij het eerste oudergesprek benoemde ze exact wat wij dus al 3 jaar opmerkten en wat onze zorgen waren. En nu bleek dat het dus wel degelijk invloed had op haar schoolwerk. Dus toen weer onze persoon van CJG gebeld, samen met haar een zorgvraag/plan op papier gezet en daarmee contact opgenomen met een praktijk hier in de buurt waar ik goede verhalen over gehoord had. Daar tijdens de intake zagen zij ook direct aanleiding om 3 soorten onderzoeken te doen. En uiteindelijk is daar dus AD(H)D uitgekomen.
ik zou het vertellen als het ter sprake komt (zijn gedrag bijv.) ik zou niet preventief aan iedereen gaan vertellen dat hij adhd heeft. dat kan ook overkomen alsof je een excuusje gebruikt voor zijn gedrag en je er makkelijk vanaf maakt. dat zie ik heel veel gebeuren.. kindje loopt iemand te pesten, ouder wordt er op aangesproken, jaamaar hij heeft adhd dus ja daar kan hij niets aan doen. juffen horen het sowieso wel te weten natuurlijk, en familie ook.
Hoe 'normaler' jullie erover doen, hoe normaler je dochter het vindt. Het gevaar van dingen achterhouden is dat ze zichzelf gaan zien als anders... en dat is nergens voor nodig. Ze zijn wie ze zijn met of zonder stoornis en net zo leuk en gewild.
Hier ben ik het volledig mee eens. Onze oudste heeft ADD, maar ik vind dat voor veel dingen geen excuus. Sommige dingen qua gedrag zijn ook meer leeftijd gerelateerd is mijn mening.