Kan het me goed voorstellen hoor dat je die gevoelens hebt. Maar 1 geruststelling: van je eigen kind kan je echt veel meer hebben dan van een kind van een ander. Zodra je eigen kind weer even een knuffel komt halen o.i.d. ben je meteen weer vergeten dat hij 2 minuten daarvoor zo druk en 'vervelend' was.
Zo denk ik er ook over! Maar kan het haast niet zeggen want mensen voelen zich zo snel aangevallen. Misschien heb ik dat dadelijk ook wel, als mensen iets zeggen van mijn kind hahaha. En mensen zeggen ook snel wacht maar tot je een eigen kind hebt, je kunt er niet over meepraten want je weet niet hoe het is...En misschien heb ik idd. wel makkelijk praten ja...De tijd zal het leren...
Maar ben blij dat er meiden zijn die dit herkennen en het zich kunnen voorstellen! Voelde me zo'n loeder ineens...Ik ga er maar vanuit dat het met je eigen kind idd. anders is en dat je dan meer kunt hebben. Ben in ieder geval weer iets gerustgesteld door jullie reacties
Om eerlijk te zijn heb ik de reacties niet gelezen. Ik vind het een rare stelling: zijn kinderen wel leuk? Het zijn jouw kinderen! Dus jij voedt ze op. Zijn ze dan niet leuk...dan moet je bij jezelf te raden gaan. Mocht het zo zijn dat ze door omstandigheden "moeilijk" zijn dan is daar een reden voor en moet je je afvragen of het hebben van kinderen altijd makkelijk is. Ik vind dat namelijk nogal een verschil zeg. Tuurlijk kan een kind door problemen "lastig" zijn....maar dat is geen reden om te zeggen dat kinderen niet leuk zijn. Succes met je zwangerschap en je hopelijk leuke kind straks Elmo
Kinderen worden leuk geboren... maar ze zijn denk ik vrij simpel te verpesten. Ga het in ieder geval op mn eigen kids niet uitproberen... tot nu toe doe ik het nog niet zo slecht vind ik. Denk dat je er verder ook wel makkelijk in meegroeit. Van je eigen kind hou je zoveel dat je veel kan hebben. Tuurlijk is elke moeder wel eens compleet aan het eind van haar Latijn maar dan doet je kind weer iets waardoor je hart een sprongetje maakt en kan je er weer ff tegenaan. Verder wen je eraan... toen ik aan kids begon dacht ik jeetje lijkt me druk, toen ik mn dochter had vond ik het best druk maar nu met de 2de denk ik van wat zat ik voeger nou te zeuren. Je verlegt je grenzen en je groeit erin. Je went er gewoon aan en als je eenmaal in het kinder ritme zit maakt het niet zo heel veel uit of je er 1 of 2 hebt. Grootste verandering is toch echt van geen kind naar 1 (of met een tweeling 2).
Ik ben het er niet mee eens dat het enkel aan de opvoeding ligt.....Je kan je kind nog zo goed opvoeden, de meeste kinderen hebben toch echt wel fases waar ze doorheen moeten hoor. Mijn zoontje is een heel leuk kind en ik ben van mening dat we hem goed opvoeden maar toch heeft hij wel eens buien dat ik hem achter het beruchte behang kan plakken. Elk kind krijgt wel eens een periode dat ze uit gaan proberen, gillen, zeuren om een snoepje en ga zo maar door...... Het ligt wel aan de opvoeding hoe lang zo'n periode duurt. Wees consequent en het zal eerder ophouden omdat zo'n kind weet dat het geen nut heeft. Maar wat voor opvoeding ook, elk kind heeft wel eens buien hoor. Is ook alleen maar goed, goed voor de emotionele ontwikkeling en een teken dat het kind bij jou zichzelf durft te zijn.... En ja, dat kun je van je eigen kind beter hebben dan van een ander kind.
Nou, als je je kinder een en al verwend, en alles geeft wat ze willen, krijg je echt wel van die kids zoals me achternicht. Zij kan er niet eens voor zorgen, als ze geld heeft, gaat ze eerst bijna alles opshoppen, en dan pas boodschappen halen, nou, zoveel boodschappen doe je dan niet meer, als je niet eens met geld om kan gaan. 't Hele huishouden is een zooitje, die kinderen zijn erg, en dan is ze nu weer zwanger. Ik kan ook niet alles uitleggen hier, ik weet zelf wel hoe het daar aan toe gaat. En ik vind die kinderen van haar echt vreselijk!
Toen ik nog geen kinderen had, kon ik me ook best behoorlijk ergeren aan kinderen. Vooral als je ergens moet wachten of bijvoorbeeld uit eten bent, dan kon ik dat gegil en rondrennen echt niet goed hebben. Ik twijfelde ook wel een beetje of ik kinderen wel leuk kon vinden. Maar nu heb ik kinderen en ik vind het fantastisch. En ja, het is nou eenmaal zo, je eigen kinderen zijn toch een stuk leuker en beter opgevoed dan al die andere kinderen..... (of zouden die andere moeders zich weer erg ergeren aan mijn kinderen...)
ik heb niet alle antwoorden gelezen. Kinderen zijn leuk! Niet elke dag, dat is waar. Maar je kan kinderen ook nog opvoeden. Dus je kunt ze weg zetten als ze zo doen en er is visite. Laat je het gaan, tja dan worden ze steeds vervelender...... Linda
NOu, misschien was de stelling dan wat verwarrend. Het gaat er eigenlijk om of IK kinderen wel leuk (genoeg) vind. En dat ik kinderen dus echt niet altijd leuk vind. En dat er kinderen zijn die ik leuker vind dan andere kinderen. En dat ik op zulk soort momenten, als ik me erger aan andermans kinderen, twijfel of kinderen krijgen/opvoeden wel zo leuk is. En ja, dan vraag ik me af zijn kinderen wel leuk (genoeg)? En of ik wel geschikt ben. En dan vraag ik me af zijn er meer meiden die dit gevoel, deze gedachte herkennen. Voel me er nl. best een bitch onder. Het klinkt zo egoistisch. Tuurlijk kun je je kind deels vormen en een goede, consequente opvoeding zal zeker wel helpen. Maar ik denk toch dat het karakter voor het grootste deel is aangeboren. En idd. kinderen brullen, schreeuwen, gillen en huilen. Kan ik dat hebben? (en ik weet ook heus wel dat er ook leuke kanten aan zitten. Als je kind naar je lacht, als het ligt te slapen, als het zoet speelt etc) Maar daar kunnen jullie ook geen antwoord op geven. Maar wel of meerdere meiden diezelfde twijfels hebben...
Vandaar ook mijn verschil tussen leuk en makkelijk. Dat zijn twee heel verschillende dingen. Ik weet zeker dat als het je eigen kinderen zijn je er inderdaad heel anders mee omgaat. Hoe je het ook went of keert...je bent zwanger! Leuk of niet leuk...er komt er sowieso eentje aan Komt vast wel goed met je. Ik heb ook (in het begin van mijn zwangerschap) heel erg afgevraagd of ik het allemaal wel kan, kinderen opvoeden. De twijfel of ik ze "wel leuk genoeg vind" vind ik echt heel anders, vandaar mijn reactie.
Ik begrijp wel wat je bedoelt. En ik ben natuurlijk niet voor niets voor een kindje gegaan! Nogmaals, ik weet dat er ook een hele hoop leuke momenten zullen komen. Maar de twijfel is er voornamelijk als ik andere kinderen meemaak bij vriendinnen. Het gebeurt nl. zo vaak dat de kinderen van mijn vriendinnen (meerdere vriendinnen dus) alle aandacht opeisen, zoveel lawaai maken dat een gesprek moeilijk is. Op dat soort momenten vind ik die kinderen dus echt niet leuk! En idd. dan denk ik hetzelfde als jij dacht: lukt het me wel? zijn kinderen wel leuk, helemaal als je ze 24/7/7 om je heen hebt?
Over je heen laten komen meid. Je krijgt niet in 1x een vervelende peuter...je groeit erin! + dat het eigenschappen zijn van jou en je partner....die ben je ook beter gewend dan die van je vriendin en haar partner
Je hoeft niet alle kinderen leuk te vinden... dat vindt niemand, volgens mij. Maar het schijnt dat je je eigen kinderen altijd geweldig vindt. Dat heeft moeder natuur zo geregeld. En ja, er zullen ook momenten zijn dat je ze achter het behang wil plakken. Dat heeft volgens mij ook (bijna) elke ouder.
Ik heb ook niks met andermans kinderen. Maar met mijn nichtjes en alles daar ben ik supergek op en kan ik alles van hebben. En denk dat je ook moe bent doordat je zwanger bent. Straks heb je echt wel energie om het op te voeden hoor. Het komt echt allemaal goed. Kan best begrijpen dat je er een beetje tegenop ziet.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik niet alle antwoorden heb gelezen.. Maar ik ben ervan overtuigd dat je je kinderen zelf moet opvoeden. Ik zeg niet dat mijn kinderen werkelijk altijd super lief zijn of zo (ze hebben natuurlijk allemaal hun fases enz) maar wel dat ze (in ieder geval, tot nu toe, de oudste) luisteren! Ik wil ook niet dat mijn kinderen k-kinderen worden! Mijn dochter is ruim 2 en ze moet gewoon luisteren. Ze huilt natuurlijk wel eens, en zit ook vaak op de stoute kruk maar dat is de leeftijd! Elke leeftijd heeft minder leuke kanten. Een baby kan nog niet zo veel maar het is ook best frustrerend als een baby huilt en hij/zij kan niet vertellen wat er is! Geniet er nou maar van en laat geen dingen toe die je niet wilt! Sterkte ermee!
Nou mijn vriendin heeft een zoontje maar dat is een draak, ( en geloof me dat is echt een klein draakje haha) maar mijn dochter is ontzettend lief en luisterd super! Dat zeg je nu eenmaal over je eigen kinderen. Meid geloof me je krijgt zoveel liefde van ze terug. Ik ben nu nog steeds iedere dag weer verbaasd dat dit kleine mensje echt van ons is. Ik kan het niet eens beschrijven dat gevoel. Maare komt vast goed hoor met die gevoelens!
Ik herken deze twijfels wel een beetje... Ik ben zelf heel onverwacht zwanger geraakt, ben nu net 6 weekjes zwanger en moet er ook nog best aan wennen. Maar ik weet wel dat ik altijd graag kinderen heb gewild, dus we gaan er gewoon helemaal samen voor! Maar mijn vriend heeft al een dochtertje, van 7, en soms, als ze er is, moet ik me zo inhouden... Het is best een lief meisje hoor, maar wel echt een meisje van 7, met haar nukken en kattige momenten, echt een meid zullen we maar zeggen. En ja, soms heb ik daar wel even moeite mee, omdat ik dan even rust wil, even geen gezuer (want zeuren kan ze soms echt wel...) en dan kook ik inwendig. Maar dan zie ik hem, en soms ook een blik van "pfff, moet dat nou...", maar dan zie ik ook de liefde voor haar in zijn ogen als ze lekker bij mijn vriend op schoot krijgt, en dan is hij alles alweer vergeten. Gelukkig begrijpt hij dit, en laat hij mij ook lekker mijn eigen gang gaan als ze er is. Natuurlijk speel ik met haar en geef ik haar aandacht die ze nodig heeft, en ik merk dat ik er ook steeds meer en beter een weg in vind, en nu ik merk dat ik ook al echt van haar ga houden, hoef ik me daar bij mijn kindje ook niet meer druk om te maken... Komt allemaal goed!
Dit verhaal ken ik helemaal (behalve dan dat ik niet onverwacht zwanger ben geraakt ), ik ben het echt 100% met je eens! Het dochtertje van mijn vriend is 8 jaar, en die buien en gezeur ken ik maar al te goed! Maar ik hou ook echt van haar, alleen is het misschien niet 100% hetzelfde gevoel als dat ik bij m'n 'eigen' kinderen ga hebben, maar dat weet ik dus nog niet. Maar ik denk maar zo: als ik al goed met zo'n monstertje overweg kan, dat 'nog niet eens' van mij is, moet het met m'n eigen kinderen helemaal goedkomen! P.S.: als je de behoefte mocht voelen om over dit onderwerp verder te praten, mag je me altijd PB-en!