Ja hier ook, ik ben 15 jaar jonger dan mijn man (al is hij van doen en laten nog steeds jong haha)en ik was maar een tijdelijke bevlieging, zou nnooit wat worden, kreeg zelf te horen dat ik uit Polen gekocht was whahaha. Ja je kunt het niet zo gek bedenken. Daarom is de oudste ook zo. Zij was altijd pappa's meid en ja mamma hing er bij en toen kwam ik. Ik zal wel een soort bedreiging zijn. Dat mag en kan, ik vind het jammer dat ze er zo over denkt, want ik ben er niet om een plek in te nemen en een geliefde is een heel ander soort houden van als met kinderen. Er is ruimte voor alle 2, maar de oudste ziet dat niet en onze dochter is niet nieuw om haar uit te wissen, het is een aanvulling. Hij houdt niet meer of minder van onze dochter dan zijn andere 2. Maar ik heb het idee dat ze het wel zo ziet jammer genoeg. Mijn man had het er moeilijk mee toen ze weg was naar Duitsland met toenmalig vriendje, ze was gevlucht van haar ouders (ze was net geen 18, dus terug halen had geen zin) ze wilde bij haar moeder weg en vader was ook stom, dus ga je met vriendje de hort op. Toen had hij het slecht. Nu is ze weer terug bij haar moeder en gelukkig ongedeerd, maar toch. Verder heeft hij het een plekje gegeven. Ze komt een dag op de stoep om verhaal te halen en dan kunnen we alles voorleggen, uitspraken, wat wij geprobeerd hebben om te communiceren met haar en met ex. Die dag komt ze tot inkeer of laat ze het er bij en neemt ze echt afscheid, wat wij heel jammer zouden vinden. Nee partneralimentatie is 12 jaar. Kinderen tot 18 op rekening van ex (we kregen het niet voor elkaar om op de rekeningen van de kinderen te laten storten) ex heeft geen gat in de hand, die heeft gewoon geen hand, dus kinderen zien er zwaar verwaarloosd uit qua kleding en hebben soms ook niet te eten. Ex heeft wel haar Amaretto en haar peuken. Na 18 jaar ga je in overleg met het kind, gaat het studeren, dan spring je bij in de kosten, je kunt met het kind zelf een bedrag afspreken billig naar wat deze nodig heeft. Als kind gaat werken kun je opperen om te minderen. Als ze BBL met stage doen een tussenweg. Na de 18e jaar ben je tot 21 verplicht op het kind de eigen rekening te betalen. Uitspraak van de rechter is dan bindend, mits anders afgesproken en getekend op papier. Onderling moet je er eerst uit proberen te komen. Ze krijgen bijv 50 euro meer huurtoeslag omdat die 18 is geworden, kan zorgtoeslag aanvragen, op een paar euro na is dat gedekt. Het gaat dus om eten drinken beetje kleding, mits mogelijk in de studie ondersteunen en wa verzekering als moeder die niet heeft. De rechter heeft bij ons beslist dat wij voor de oudste niet hoeven te betalen. Zij is niet komen opdagen met hoger beroep, omdat ze vluchtte met vriendje. Deze uitspraak blijft gelden al is zij terug.Nu heeft de een fulltime baan hamburgers draaien en zij kan in eigen kosten voorzien. Dus we betalen niets zoals de uitspraak is. Ook met het oog, als ze wat moet hebben, komt ze eerst naar ons voor overleg. Alles wat ze verdient heeft en af heeft moeten staan aan haar moeder (ze betaalt kostgeld aan haar moeder en dan gaat het niet zo zijn dat je in ene bij ons komt halen). We krijgen van ex nog zo'n 4000 euro teveel betaalde alimentatie, dus komt er een rechtzaak, dan willen we ook gelijk alimentatie voor de jongste en dat geld van ex terug. Dat trekken we er gelijk bij. Want een rechtzaak heeft nu geen zin voor de jongste. Dan mag ex 25 euro per maand betalen en dat is over 4 jaar gezien minder dan wat de rechtzaak gaat kosten. Je kunt trouwens wel bij geboorte van het kind een herziening alimentatie aanvragen, omdat de situatie veranderd is. Dan wordt het ook via de nieuwe regels vastgesteld en ik denk dat het een stuk gunstiger uit gaat vallen voor jullie, krijg je ook zorgkorting voor de dagen dat de jongens bij jullie zijn. Ik weet niet wat jullie betalen, maar voor ons scheelde het enorm. (toen diende hoger beroep namelijk, toen het net ingevoerd was). Zijn de Nibud tabellen. Er mag niet zomaar een herziening aangevraagd worden maar gezinsuitbreiding is een goede reden. Voor geboorte wordt niet meegeteld, werd er bij mij ook niet, wel kun je voor die tijd een herziening indienen, duurt toch een half jaar voor het dient. Ze hebben het op dat gebied best druk. Ja soms is het vervelend, maar na de 18e hoef je niet meer aan ex te betalen, maar aan de kinderen tot ze op eigen benen kunnen staan of tot 21. Erg eigenlijk dat ik het allemaal weet. Haha ervaringsdeskundige... Je bent al ver over de helft, nog even. Het is een lange adem, maar jullie komen er wel.
Hele moeilijke situatie. Mijn stiefzoon van bijna 10 is gelukkig dolblij met zijn broertje, dus ik kan er niet over mee praten. Maar begrijp dat het heel lastig is. Heel veel succes ermee!!
Dankje voor je bericht... Wie weet gaat t hier straks ook weer beter. Maar vrees dat z'n ex er alles aan zal doen om dat tegen te houden. Pfff
Jeetje wat lastig zeg, hier was het in het begin ook allemaal mijn schuld, bla bla bla. Elke keer heel rustig uitgelegd en met feiten gekomen en nu geloven ze hun moeder niet meer als die weer eens negatief over ons of ons kind praat. Dat heeft echt geholpen om met feiten aan te komen en rustig te praten. Toen ik zwanger was werd er gelijk gezegd, nou dan is het nu gedaan met de rust, het wordt hartstikke druk, jullie hebben geen tijd meer voor ons, enz. Vorige week op terug gekomen bij de kids en ze zeiden dat er helemaal niks veranderd is en dat het juist veel gezelliger is! Ze zijn ook helemaal weg van hun broertje. elke keer knuffelen en lachen Hier dus ook zo'n (h)ex. Begrijp ook echt niet waarom die vrouwen zo lang over doorpraten en slecht praten. Communicatie gaat hier idd ook via de school. Krijgen we toch het meeste info en via Magister. Weten we toch een beetje hoe ze er voor staan. één kind komt hier ook niet meer. Al jaren niet. Heel veel tijd ingestoken, maar op een gegeven moment toch los gelaten. De andere die wel graag komen daar de aandacht en liefde ingestopt en ze komen hier heel graag! Zie hier trouwens handige tips voorbij komen wat betreft de alimentatie, hier ook zo één die geen hand heeft... Zal het toch eens gaan nakijken. t is toch elke keer wel een hap geld waarvan je niks voor terug ziet qua kleding etc. En idd soms dacht ik dat ook wel eens van waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Maar t is het allemaal waard geweest, heb de liefde van mijn leven en een prachtig kind en nu hele lieve stiefkindjes (haat het woord stief btw!) Dat kan ze mij niet afpakken. En ik houd altijd voor me dat ze het niet waard is om er druk om te maken, hoe moeilijk ik dat ook soms vind!
Bedankt voor je verhaal. Zo herkenbaar ook. Wat fijn dat het allemaal goed bij jullie gaat (met de uitzondering dat er een niet meer komt. Hoe kwam dat zo?), hoop inderdaad ook dat het ook deze kant op zal gaan maar ik betwijfel het soms wel. Gelukkig krijg ik idd een hoop tips en genoeg reacties waardoor ik beter met bepaalde dingen om kan gaan, dat scheelt. In het begin zei de oudste ook dat hij bang was dat zijn vader zijn kinderen niet meer zag staan, maar dat lijkt nu uit de wereld te zijn. Althans ze hebben een goed gesprek gehad. Heb sindsdien ook geen rotopmerkingen gehoord, maar van de andere Kant zeggen of vragen ze niks over mijn zwangerschap of iets dergelijks, alsof ze doen dat het er niet is. Nu 17 weken dus je ziet wel degelijk dat ik zwanger ben.... Zijn ex was vorige week aan de deur waarom vriend vroeg of ze eigenlijk al wist dat ik zwanger was: het antwoord: ja dat had ik gehoord. Voor de rest niks. Prima, ik lig er ook niet wakker van. Ik ben benieuwd hoe het gaat. Probeer ze erbij te betrekken, maar dat wil nog niet echt lukken. Ben dus erg benieuwd naar de zomervakantie....dan komen ze 3 weken hierheen. Hou jullie op de hoogte!
Kwam door ex... Hele slechte verhalen over hun vader vertellen wat niet waar is en hij is daar vatbaar voor. de andere gelukkig niet. Toen ik zwanger was toonden ze ook niet veel interesse hoor. De 3D echo vonden ze wel heel leuk om te zien. Pas toen hij geboren was, vonden ze het helemaal te gek! Ben ook benieuwd hoe dat gaat ja. Dan zijn ze ook gewend hoe het gaat, miss dat ze dan meer interesse tonen
Vervelend dat gesteuk van ex. Zou hier ook zo kunnen gebeuren. Weet je waar ik bangvoor ben? Dat mijn vriend nauwelijks aandacht geeft aan ons kids er zijn. Toevallig zei vandaag tegen een kennis dat de oudste zo jaloers was en bang was dat ze geen dingen meer met zn drieen kunnen doen. Vriend zei dat dat zeker nog ging en dat hij dat ook zou doen. Kennis zei dat hij de kids juist meer moest betrekken bij dingen en ook vaker moet zeggen dat t iets leuks is. Ze worden straks grote broer..en horen natuurlijk negatieve verhalen van ex. Ik ben benieuwd....en begrijp me niet verkeerd, hij ziet de kinderen niet zo vaak als die van ons straks dus tuurlijk geeft hij ze veel aandacht, maar ik hoop er op dat hij t goed verdeelt Odat we ook echt een gezinnetje worden...
Is ook vervelend, maar ben er echt boven gaan staan. Dat is bij mij echt het enig wat werkt! Was ik ook bang voor, vriendlief zei ook van dat hij veel met de kids ging ondernemen. Eigenlijk is er niks veranderd. Tuurlijk gaat hij wel eens alleen met ze op pad maar verder zijn we echt een gezin Hij zei zelf laatst ook dat het helemaal niet zo moeilijk is om met zn allen wat te gaan ondernemen. Achteraf was hij daar dus bang voor dat het allemaal te veel rompslomp is om weg te gaan als de baby er is. T is hem echt meegevallen!
Heb hier al even zitten meelezen dus kom hier nu zomaar binnenvallen , hoop dat dat niet erg is... Ik herken me toch wel in sommige verhalen hier, jammer genoeg ... Ik ben 32, mijn vriend 41 en hij heeft een dochter van 14 uit een eerdere relatie. Intussen ben ik 22 weken zwanger van ons kindje. Stellen dat zijn dochter niet wil dat we een kindje krijgen is misschien veel gezegd maar ik weet dat ze er toch niet helemaal gelukkig mee is. Mijn vriend heeft toch al van haar vragen gekregen als "ga je dan alleen nog maar met die baby bezig zijn?" en toen wij rond 14 weken zwangerschap het nieuws op facebook zetten heeft ze daar ook niet op gereageerd en zelfs bij mijn vriend haar "ongenoegen" laten blijken. Spontane interesse is er dus ook weinig of niet. Ze heeft wel al eens van die "opflakkeringen" gehad toen we onder andere het geslacht te weten zouden komen enzo, maar dat gaat dan altijd weer liggen. Zij is ook opgegroeid in een wereld waarin alles alleen maar om haar draait, rotverwend door haar oma en daardoor ook nog helemaal niet zelfstandig of verantwoordelijk ondanks haar leeftijd. Ons baby'tje lijkt voor haar wel net alleen maar interessant als zij daardoor in the picture staat (in de zin van dat zij grote zus wordt). Ik vrees soms ook wel een beetje dat mijn vriend zich geen houding gaat weten geven als ons zoontje er is omdat zijn dochter hem zo een beetje het gevoel geeft dat hij moet kiezen. Nu is het ook zo dat mijn vriend zo de rol van toffe, fijne, plezante papa op zich neemt bij wie de dochter eigenlijk weinig of geen regels moet naleven (dan denk ik aan 's weekends nog op blijven tot een gat in de nacht als wij tegen middernacht gaan slapen, aan bioscoopbezoekjes waar mijn vriend haar dan naartoe MOET brengen wanneer zij het wil, enz enz). Ik voel me soms best schuldig dat ik zo denk naar haar toe, maar hoe ik mijn best ook doe, een echte band schijn ik niet met haar te krijgen. Heb daar nochtans altijd erg mijn best voor gedaan, maar het is toch altijd meer eenrichtingsverkeer geweest. Nu ik zelf een kind verwacht merk ik dat ik ook minder mijn best doe. Niet mmoi van mij, ik weet het, maar het is gewoon niet makkelijk.
Bedankt alweer voor jullie reacties. @miek89. Wat fijn dat jullie ondanks het leeftijdsverschil toch leuke dingen samen kunnen doen. Lijkt me soms best lastig, maar goed. Vriendlief gaat vaak wandelen, dus die kinderwagen kan best een keer mee lijkt me he? @dolce82. Bedankt voor je bericht. Ik herken me juist ook weer in het verhaal van jou. Jammer dat zijn dochter ook zo doet, zal ook wel te maken hebben met het puberen, maar leuk is t niet nee. Je hoopt ze graag dat je samen een gezinnetje kan worden en dat alles soepel verloopt, maar die hoop heb ik inderdaad ook al opgegeven. Sinds dat ik zwanger ben, voel ik juist ook minder band met ze. En ik ben zelf kind van gescheiden ouders dus ik wil het juist allemaal goed doen, maar vooral bij de oudste voel ik afstand. Ik weet dat hij liever heeft dat ik er niet ben. Pff moeilijk. Kan me jouw gevoel dus wel begrijpen. Denk er ook wel eens zo over, en dan denk ik, tja t moet wel van 2 kanten komen maar t zijn kids dus dan probeer ik daar wel boven te staan maar makkelijk is het niet moet ik zeggen. Heb zelfs ook wel eens gedacht, Pff was hij er maar niet. En dat vind ik heel erg, maar dat komt dus gewoon door al te gedoe. Ik weet dat het niet makkelijk werd om een relatie met een man te beginnen, met ex en 2 kids. Maar als ik verhalen van anderen (zus en goede vriendin) gaat t daar juist wel allemaal goed en dam frustreert t me waarom t hier niet "gewoon" kan gaan. En precies, ik denk ook aan de ene kant dat m'n vriend niet goed zal weten hoe hij ermee om moet gaan. Denk zelfs dat hij er alles aan zal doen dat de jongens blijven komen: denk aan nauwelijks aangeven aan ons kindje als zij er zijn, alles doen om het hen naar de zin te maken etc etc. Zelfs als de kinderen er opmerkingen overmaken dan zegt hij er nooit wat van, wat weer tot frustraties leidt bij mij. Het voelt allemaal zo "zwaar en negatief dat ik zwanger ben" terwijl als er hij ook eens probeert om er een leuke draai aan te geven dan komt t Miss wel goed..... Ofja, wordt het beter. We zullen zien.
Oh Nurse89, wat zeg je daar weer rake dingen die echt wel uit mijn mond hadden kunnen komen! Ik heb het ook opgegeven om nog een band met haar te krijgen, ik heb vaak genoeg geprobeerd en heb er nu gewoon genoeg van. Als ze 's weekends naar hier komt voel ik me soms een vreemde in ons huis, ik zit er zo precies maar wat bij, ik meng me al eens in gesprekken, bvb door eens grapjes te maken en haar het gevoel te geven van "de meisjes tegen de papa" maar dat voelt voor mezelf vaak zo geforceerd en onnatuurlijk dat ik dat ook minder en minder doe. En ja ik geef toe dat ik ook wel eens gedacht heb "was ze er maar niet" maar eigenlijk onmiddellijk als die gedachte in me opkomt neemt mijn geweten het in zekere zin over en weet ik dat ik dat ook niet meen omdat mijn vriend zijn dochter natuurlijk heel graag ziet en ik zo gewoonweg niet mág denken. En inderdaad, we wisten waar we aan begonnen door een relatie aan te gaan met een man met kind(eren) maar ik had me alleszins toch wel anders voorgesteld , en het is zeker niet dat ik niet genoeg inspanning gedaan heb. Ik hoor ook verhalen van meiden in onze situatie waar het wel goed gaat, maar ik weet zeker dat het "falen" niet aan mij ligt. En dat is bij jou ook niet het geval, ik weet zeker dat jij ook alles gedaan hebt om het te doen werken, maar eens is het genoeg geweest. Dan doet het er niet meer toe dat wij de volwassene zijn en zij de kinderen. Dan ligt het gewoon aan de kinderen... Mijn stiefdochter heeft ook een heel speciaal karakter, ze is eigenlijk (erg om te zeggen) geen lief meisje, tegen haar moeder hoor ik haar soms bezig aan de telefoon en als je dat hoort is het eigenlijk heel logisch dat ze zeker tegen mij ook niet lief is. Haar algemene omgang met mijn vriend is ook erg veranderd sinds mijn zwangerschap, en ook al een beetje vanaf het moment dat ze wist dat mijn vriend en ik voor een kindje gingen. Zo is ze nooit een kind geweest dat veel affectie toonde naar haar papa, hij moest altijd smeken om een knuffel of een kus. Maar sinds ik zwanger ben hangt ze constant rond mijn vriend, zegt 10x op een dag "ik hou van je papa" op zo'n gemaakte manier dat ik er soms niet goed van word. Op Facebook word ik ook om de oren geslagen met statussen van haar die verwijzen naar haar papa "de allerbeste van de hele wereld", hoe zij en haar papa 1 zijn en niemand daar ooit tussen zal komen (ook geen broertje dus?), enz enz... Ik weet dat ik daar moet boven staan maar ik kan het niet, het voedt alleen maar mijn frustraties en meer zelfs het geeft mij het gevoel dat ik nu in de plaats van mijn ongeboren kind moet vechten tegen haar om de liefde van mijn vriend! En dat vind ik echt het allerergste ... En dat brengt me dan bij dat "zware en negatieve gevoel" over de zwangerschap waar jij het over hebt. Soms voelt mijn zwangerschap en het kindje dat er dus in mij groeit echt aan als het ergste wat mijn stiefdochter had kunnen overkomen en moet ik me dus haast schuldig voelen voor het "overhoop gooien van haar perfecte leventje". En dat terwijl ik gelukkig hoor te zijn, hoor te genieten van deze maanden en hoor uit te kijken naar wat er komen gaat. En natuurlijk ben ik wel gelukkig, geniet ik en kijk ik ernaar uit, maar het voelt soms echt aan alsof ik dat niet mag uitspreken...
Pfff ja inderdaad, wij kunnen echt Hetzelfde zeggen. Ook jij zegt veel dingen die van mij afkomstig zouden kunnen zijn. Ik vind dat zo irritant dat gedrag wat je beschrijft over haar statussen op Facebook.....verschrikkelijk, ik kan me aan zoiets echt kapot ergeren, maar ik heb nu geleerd daar boven te staan. Hier hebben de kids geen Facebook maar ik kan me heel goed het gevoel voorstellen als je weer zoiets leest. Gewoon niet reageren er op en doen alsof je t niet gezien hebt, luchtig blijven doen, mocht ze er eens over beginnen om je aandacht te trekken. Hier was het een keer zo erg dat toen we op vakantie gingen de oudste zoon dagen lang een baby heeft gespeeld. Ik was toen niet eens zwanger maar hij wilde duidelijk maken hoe vermoeiend "zo'n kind kan zijn". Pfff brabbelen als een baby, kruipen, de hele dag krijsen, als je m wat vroeg deed hij of hij niks begreep.... Knoeien met eten..Verschrikkelijk en mijn vriend maar lachen om alles, die wist zich geen houding te geven. Ik daarentegen ergerde me mateloos, maar ik heb gedaan alsof het me koud liet, nergens op gereageerd en toen hield het na 3 lange dagen op. Tja, kids halen alles uit de kast.... Nu valt het gelukkig weer een hele tijd mee, maar ik houd m'n hart vast. Vorige week ook een klein lichtpuntje. Omdat zij nooit vragen naar mijn zwangerschap en ik het toch een beetje leuk wilde maken (de moeder zegt alleen maar negatieve dingen) begon mijn vriend erover of het een jongen of een meisje zou worden. De oudste zei toen dat hij stemt voor een jongen, de jongste zei dat hij allebei wel goed zou vinden. T is niet veel en t stelt weinig voor, maar eindelijk wordt er heel even toch over ons kleintje gesproken. En volgende week weten we wat het wordt! Spannend,...
Oh meid, wat een beproeving seg die 3 dagen van "getreiter" want dat is het wel! Ik weet niet of ik dat zou trekken. Maar ja, het is ook zoals je zegt, wat kan je meer doen dan het negeren ... Wat leuk dat je volgende week het geslacht weet! Heb je een voorgevoel? Hoeveel weken ben je ver? Ik hoop echt voor je dat de kinderen van je vriend dan wat enthousiaster gaan worden en blijven!! Hier was de dochter van mijn vriend rond de periode dat we het geslacht gingen weten ook enthousiast. Ik weet nog dat ik daar toen zo blij om was, ik hoopte dat ze nu eindelijk mee was in het verhaal, maar dat is jammer genoeg alweer gaan liggen. Ik had haar toen gezegd dat ik in de grote vakantie een afspraak voor een echo had waarbij mijn vriend niet aanwezig kon zijn en stelde voor dat zij dan, als ze dat wilde, een keer mee mocht. Ze zag dat toen helemaal zitten dus ik ook helemaal blij, want ja tenslotte is ze toch de dochter van mijn vriend én de grote zus van ons kleine mannetje. Echter, we zijn nu een dikke maand verder en in tussentijd heeft ze geen enkele keer nog een iets gevraagd ofzo, wij praten er nochtans vaak over in haar bijzijn maar ze gaat er nooit op in, meer zelfs ze onderbreekt ons soms om iets van zichzelf te zeggen of voor zichzelf te vragen :x (zo gesprekken onderbreken is één van de eigenschappen die ze heeft waar ik me altijd aan gestoord heb trouwens). Nu heb ik dus vrijdag terug een echo, en ik zit zo'n beetje met nog enige twijfel van "zou ik haar meevragen of niet" ? Ik weet niet wat ik best doe, eigenlijk heb ik er geen zin in maar aan de andere kant voel ik me dan ook weer schuldig... Het is verdorie niet gemakkelijk hè ...
Pfff nee makkelijk is het echt niet. Maar als ik jou was zou ik haar gewoon mee vragen, zo betrek je haar er wel bij en kan ze jou nooit verwijten maken. Kan me wel voorstellen dat je er geen zin in hebt, maar ik denk juist dat het goed zal zijn als ze de kleine ook ziet op de echo. Zo begint het bij haar ook wat meer te leven en mischien begint ze het zelfs wel een beetje leuk te vinden. Hoewel er ook botte reacties kunnen komen, denk ik toch dat je er goed aan doet om haar in ieder geval mee te vragen. Ze kan zelf kijken wat ze doet.... Ik wil de kids ook meevragen als ze in de zomer hier zijn. Zie er ook tegenop hoor, vooral de reactie: oh nee heb ik echt geen zin in..... Maar goed dan klop ik me zelf maar op m'n schouder en kan ik zeggen dat ik ze er wel bij betrokken heb.... Ben momenteel 18w. Volgende week maandag dus 19weken en dan krijg ik de 20w echo. Ben zo benieuwd wat het wordt! De meesten denken als ze me zien een jongen, dus ik denk dat het dan een jongen wordt, haha. Succes nog met (eventueel) meevragen van dochter... Als je wil en het leuk vindt mag je me ook een privebericht sturen .
Heftig meiden, maar echt wel gaan genieten van jullie zwangerschap hoor! T is zo'n mooie periode. En hier is het godzijdank omgeslagen. En VL vindt het fantastisch nu dat hij 24/7 een kindje bij zich heeft. Dat merk ik echt. Ik denk toch ook echt dat papa duidelijk moet zijn. Hier heeft VL het de kop ingedrukt door een goed gesprek. En heel duidelijk gezegd dat hij niet vatbaar is voor 'chantage'. Als ze bijv aan dreigen van ik ga weer terug naar ma als hun iets niet zint. Maar t is idd echt moeilijk soms.
Ja tuurlijk kan de kinderwagen mee. Op een egeven moment moeten ze het toch accepteren, of ze willen of niet. Denk dat je man hier ook een grotere rol in kan gaan spelen. T is al best een tijdje terug dat ze gescheiden zijn, dus de kids moeten ook weten dat het leven doorgaat. Valt me echt op dat die vrouwen er altijd zo in blijven hangen:x is echt niet grappig soms he...
Het is een beetje zoeken maar er zijn best leuke uitjes te vinden die leuk zijn voor kleine kinderen en grote kinderen hoor, zo gaan wij vrijdag met de kids (3, 10,17) naar pretpark kalkar in Duitsland. Die hebben attracties die leuk zijn voor de oudsten en ook een groot gedeelte voor peuters. Mijn man heeft sinds vorige week vakantie (stiefzoon is nu dus 3 weken bij ons) en ik heb doorgewerkt (ben gastouder dus werk thuis, dochter is altijd thuis) , ben nu een week vrij en man nog twee weken. Moet er voor waken dat hij zijn tijd eerlijk verdeelt want hij heeft de neiging om continue met stiefzoon de hort op te gaan en dochteflief bij mij te laten. Nou zit mijn kind me natuurlijk niet in de weg maar ik vind dat zij ook recht heeft op 1 op 1 aandacht van papa. Manlief werkt fulltime, komt normaal voor het eten thuis en dochter gaat na het eten naar bed dus ook al woont papa 24/7 bij ons, zoveel doet hij niet met dochter. Na een goed gesprek heeft hij de afgelopen week elke dag ook iets met alleen onze dochter ondernomen, stukje fietsen, kinderboerderij, ijsje halen enz. Hoewel ik het jammer vind dat hij zulke dingen niet uit zichzelf doet (terwijl hij het met stiefzoons wel uit zichzelf doet) ben ik toch blij dat hij wel naar me luisterd en de tijd eerlijk verdeelt. Dat merk ik dus wel, doordat stiefzoons hier veel minder is is papa geneigd de tijd dat ze er zijn volledig aan hun te besteden terwijl onze dochter die er altijd is voor lief word genomen en dus eigenlijk veel minder aandacht krijg. Gelukkig ben ik er nog bij Laat mijn meisje niet benadeelt worden.
Toch enorm veel herkenbaarheid hier , doet ergens wel plezier want op den duur denk ik echt dat het allemaal mijn schuld is... Dit weekend was stiefdochter weer bij ons. Ze arriveerde vrij laat (zaterdag rond 22u) want was nog ergens naartoe geweest. Mijn zus en haar vriend waren thuis als ze aankwam, ze zei zo snel gedag en verdween toen naar boven om naar eigen zeggen haar spullen er te gaan zetten. Boven staan er sinds deze week zo wat meubeltjes enzo nog in dozen voor de baby. Plots kreeg mijn vriend een sms van haar "what te fuck is hier boven gebeurd?". Ik moet dan zo op mijn tanden bijten om te blijven lachen want hoe hatelijk kan je zijn vraag ik me af!?!?!? Ze is dan bovendien van heel de avond niet meer beneden geweest. Nochtans is mijn zus altijd superlief voor haar, dus het is niet dat het daaraan ligt. Toen mijn zus vertrokken was maakte ik er wel een opmerking over tegen mijn vriend, als bij wonder gaf hij me wel gelijk. Iets later hoorde ik dat hij er wel iets van zei tegen haar, zij heeft daar toen op haar eigen "vriendelijke" manier iets op teruggezegd maar ik kon niet verstaan wat. De rest van de avond heeft ze me echt heel duidelijk lopen ontwijken. Zo was ze bij mijn vriend op onze kamer aan het praten en toen ik uit de badkamer kwam ging ze als de bliksem terug naar haar kamer om dan heel uitdrukkelijk de deur dicht te doen. 's Zondags gaat mijn vriend in de voormiddag altijd naar zijn werk een paar uurtjes om daar wat voorbereidingen te treffen voor de nieuwe werkweek. Ik ben dan dus alleen bij haar. Ze slaapt graag uit en tegen 11u roep ik haar meestal op. Vroeger kwam ze dan altijd bij mij beneden wat babbelen maar nu blijft ze dus boven prullen en prullen om maar niet bij mij te moeten komen zitten en als mijn vriend dan terug is komt ze naar beneden. Tegen hem begint ze dan te praten en te vertellen en ik, ik zit er eigenlijk maar bij voor spek en bonen :x. Soms doe ik nog eens een toenaderingspoging. Zo heeft ze sinds kort een vriendje en dan is soms mijn vriend haar zo aan het plagen, ik doe dan zo altijd speels "mee met haar tegen papa", maar voel me vaak een onnozel wicht omdat ze daar niet of slechts heel flauwtjes op reageert. Heb nu dit weekend er wel met mijn vriend over kunnen praten, hij geeft me wel gelijk en verwijt me gelukkig niks, dat is eigenlijk op dit moment voor mij het belangrijkste. Ik hou me intussen maar in en geniet van mijn zwangerschap. In huis begint meer en meer zichtbaar te worden dat er een baby op komst is en ik word daar zo blij van . Dat zij dat niet leuk vindt negeer ik maar, ze zal er zich toch moeten bij neerleggen...
Precies cvm1985, ik ben ook bang dat ons kleintje benadeelt gaat worden. Toevallig zei m'n vriend vorige week tegen vrienden dat hij de kinderen extra aandacht geeft als ze bij ons zijn, want de rest van de 12 dagen (ze komen om het weekend) krijgt ons kindje dan ook al de aandacht. Pfff.. Nou ik snap dat hij de aandacht moet verdelen, maar zoals hij het zei raakte me diep. Ik gaf al aan dat het logisch is als hij ook even wat dingen met ze alleen gaan doen, maar hij moet zijn kinderen niet "apart" van elkaar gaan zien.... Dat idee krijg ik wel een beetje als hij erover praat. De moeder van de kinderen geeft veel negativiteit af, dus wij moeten er juist voor zorgen dat het helemaal niet zwaar beladen is en dat we straks een gezinnetje (proberen) te zijn.... En uiteraard geniet ik van de zwangerschap miek89. Ben alleen een beetje zorgen voor wat komen gaat... Vooral ook nu het meisje wordt!! Wij zijn er echt blij mee, vooral ook omdat m'n vriend dus al 2 jongens heeft. Is het voor hem toch ook een beetje nieuw allemaal zoals ik al eerder schreef hoopten de jongens op een jongen..misschien ontstaat de liefde toch plots als ze een lief klein zusje hebben, haha. Trekt wel bij denk ik, we vertellen het als ze er weer zijn in de vakantie. Zijn nu met moeder weg.... En de ex zal ook wel jaloers zijn want zij wilde juist graag een meisje. Wilde in de tijd toen mijn vriend en zij nog samen waren voor een derde gaan in de hoop dat het een meisje zou worden, maar dat wilde vriend niet in die tijd (ondertussen dus al meer dan 10 jaar geleden) Dus ik heb eigenlijk precies wat zij graag wilde.....Maarja, hoe je t ook bekijkt, het kan me gestolen worden hoe ze erover denkt en wat er komen gaat.... Pf dolce, beetje irritant om zo de aandacht op te eisen, maar probeer er boven te staan, hoe moeilijk het soms ook is. Wel goed dat je er met je vriend over kan praten nu. Gaat bij ons over het algemeen ook wat beter nu. In het begin voelde m'n vriend zich altijd aangevallen als ik iets over de kinderen zei. Is zo nu en dan nog steeds wel zo, maar hij probeert er dan ook vanuit mijn kant naar te kijken.
Oh Nurse, ik snap wat je bedoelt als je zegt dat je dat diep raakte als je vriend dat zei van die extra aandacht... Ik heb dat ook soms in kleine dingen die mijn vriend zegt dat ik dan echt bang ben dat hij idd ons kleintje gaat laten links liggen als zijn dochter er is. Zo was er vorige week even een discussie over uitgaven van de uitzet. Mijn vriend zei op zeker ogenblik dat ik nu toch effe moest "stoppen met kopen", en dat terwijl ik van kleertjes nog bijna niets gekocht heb aangezien we een herfst/winter-kindje krijgen en ik dus wacht op de wat warmere kleertjes?!?! Het maakte me zo boos dat hij dat zei omdat zijn dochter bijna dagelijks aan de telefoon hangt om te vragen of ze geen 25 euro krijgt voor het één of het ander!? Toen hij dus dat zei tegen mij van effe stoppen met kopen werd ik echt boos! Ik ben om te beginnen al heel spaarzaam, kijk altijd wat financieel kan op welk moment enz enz dus die opmerking was erg onterecht. Ik ben dus zeker de eerste om effe kalm aan te doen als het moet maar ik vind dat mijn vriend dan ook maar niet te pas en te onpas geld aan zijn dochter moet geven. Ik heb hem toen in al mijn boosheid ook verweten dat ik maar al te goed besef dat mijn, ons, kind altijd zou minder geteld worden dan zijn dochter. Toen had ik teveel gezegd, want dat was volgens hem absoluut niet waar enz enz... Dus ja, Nurse, ik snap je heel heel goed!! Ik betrap mezelf er ook vaak op dat ik vaak denk "wij hebben altijd maar ruzie over of door zijn kind" ... Wat leuk dat jullie een meisje krijgen Nurse , dan kan je nu beginnen aan je uitzet in functie van een klein meisje . Ik vond het pas echt aanvoelen eens ik het geslacht wist, zalig is dat!