Ohjee Meijtje, uit wat voor haast schrijnende situatie komt je stief seg!? Niet te geloven zoiets... Zij gaat wonen bij jullie alleen maar meer en meer gaan appreciëren naarmate de tijd vordert wed ik. Het is ook zoals je zegt, ze moet haar draai nog wat vinden en eens ze sociale contacten gaat leggen in haar nieuwe omgeving ga jij je ook niet meer zo "gevangen" vielen door haar aanwezigheid. Wat mijn stief betreft volg ik jou en Hopmarjanneke best wel. Mijn verstand weet dat allemaal wel, maar doordat het slechts een druppel in al op overlopen staande emmer water is, is het voor mij moeilijk om te relativeren. Zeker als ik dan merk dat mijn vriend het allemaal geweldig vindt dat zijn dochter zó veel van hem houdt, want "andere kinderen doen dat toch niet", nee precies; die doen dat niet omdat het ook erover ís gewoon! Het beangstigt me dat ze blijkbaar wel mijn vriend op die manier voor haar kar kan spannen...
Andere kinderen doen dat ook alleen als hun plekje bedreigd wordt. Onzekere kinderen en manipulerende kinderen. Kinderen van gescheiden ouders hebben het ook vaker. Juist als er een nieuw kindje op stapel staat.
Dat sms'en is idd irritant, ik herken het hier ook, al benadrukken ze niet zozeer het liefste papa e.d. Maar sinds de komst van whatsapp en FaceTime krijgt hij dagelijks allemaal van die irritante sms'jes (vind ik) die sms'jes die nergens over gaan en ze blijven appen totdat hij reageert. Soms hoor je dus 20x achter elkaar dat ding piepen. Zucht... Voor de mensen die vroegen hoe het ging, tis anders moet ik zeggen. Denk dat ze heel erg geschrokken zijn van de mening van ons. De oudste kwam een dag later nog naar z'n vader toe en zei toen dat hij een goede vader was...... Denk dat hij zich schuldig voelde. Zie aan de jongens ook dat ze zich toch wat anders opstellen. Zo was m'n nichtje van 8 blijven slapen en hebben ze met haar gespeeld, een vriendin was op bezoek en de oudste kwam ff erbij zitten (had gezegd dat hij soms best meer interesse mocht tonen) .. En de jongste is zelfs vandaag mee gegaan naar de verloskundige. Al met al moet ik dus zeggen dat ik tevreden ben met hoe het gaat nu, al denk ik ook: tis nu niet een weekje lief doen en de volgende keer als ze komen is alles weer vergeten en vergeven. Dus moet nog maar zien hoe het loopt. Ben in ieder geval blij met dit begin!
Nurse, goed dat je toch zichtbare veranderingen merkt. Ik hoop ook voor je dat het zo blijft, want het is toch erg "belastend", die negatieve sfeer en negatieve gevoelens... Het is zo bevrijdend als het gewoon goed gaat. Ik merk dat op de zeldzame keren dat het hier eens even gewoon goed gaat (niet super hoor, maar gewoon goed) er echt een last van me afvalt en dat dat mijn humeur ten goede komt...
Ik ben het volledig met je eens, maar helaas kunnen we niet alles sturen. Ik ben wel blij dat de bom is gebarsten eigenlijk. Zo weet ik zeker dat het niet aan mij lag, had altijd gevoel van...doe ik t wel goed... Of moet ik misschien meer m'n best doen...maar ook familieleden hebben al laten weten dat we niet meer kunnen doen dan nu. Moet ook van twee kanten komen... Dus ik zal ze zeker de kans geven om ook te kunnen "herstellen" al denk ik van de andere kant.... Pfffffff
@nurse het is inderdaad zo dat 2 kanten er energie in moeten steken, anders kom je nergens. Hoe is het nu?
Nurse, ik snap je dubbel-pffff-gevoel .... Aan de ene kant wil je natuurlijk niet liever dan een normale fijne relatie met de kinderen van je vriend, maar aan de andere kant heb je zoiets van is het de energie wel waard... Dat is toch hoe ik me voel.... Dit weekend had ik me voorgenomen nog eens wat extra moeite te doen. Stief heeft een vriendje dus ik maakte daar zowat insinuaties op enzo, maar niks hoor, het was weer net alsof ik er niet was :x. Vrijdag gingen mijn vriend en zij naar een voetbalwedstrijd kijken, iets waar ik normaal ook mee naartoe ga maar nu met de zwangerschap pas ik. Ik reed hen met de auto ernaartoe en de hele autorit lang werd ik genegeerd, het was één en al getetter maar geen woord tegen mij... Ik voelde me met de minuut slechter gezind worden en toen we dan op de bestemming aankwamen en mijn vriend even iets vroeg reageerde ik bitsig, gewoon uit het niets. Ben met tranen in mijn ogen terug huiswaarts gereden. Ik was zo boos op mezelf dat ik mijn gemoed zo laat beheersen door het gedrag van mijn stiefdochter. Ik heb daarna mijn vriend wel nog gesmst dat ik spijt had en dat ik mijn ergernissen niet op hem mag uitwerken. Maar hij leek helaas niet eens te snappen waar ik op doelde . Toen ik hen 's avonds terug ging halen liet ik het me al wat minder raken en ging het wel... Gisteren was er dan even een aanvaring tussen mijn vriend en zijn dochter. Ze was bij haar oma en mijn vriend kwam tot de vaststelling dat het dakraam op haar kamer wagenwijd open stond, en dat terwijl hij haar voor we vertrokken gevraagd had of dat gesloten was en zij bevestigend geantwoord had. Mijn vriend belde haar hierover op, vroeg haar waarom ze gezegd had datbhet dicht was terwijl dat niet zo was en wees haar erop dat het had kunnen regenen enz enz. Twee minuten later een sms'je van haar "jij bent altijd boos op mij en ik heb je vorige week nog een cadeautje gekocht, stuur je altijd lieve sms'jes en zet statussen over jou op mijn Facebook". Ik vroeg mijn vriend of hij dat nu normaal vond? Hij heeft er niet echt antwoord op gegeven, maar ik ben zeker dat ze zo wel op zijn hart kan inspelen. 'S Avonds stuurde ze nog "toen jij eens heel kwaad op mij was had ik gezegd dat ik niet meer naar jou ging komen". Mijn haren gaan nog omhoog nu ik dit zo neerschrijf! Hoe manipulatief kan een kind van 14j zijn?!?! Vandaag het er nog met mijn vriend over gehad. Heb hem mijn mening gezegd maar er ook aan toegevoegd dat ik hem geen verwijten wil maken en me eigenlijk, voor het welzijn van onze relatie, in de mate van het mogelijk "erbuiten hou". Ik vind het zo erg dat ik niet gewoon een gemoedelijke, fijne relatie kan hebben met de dochter van mijn vriend. Nu lijkt het wel alsof zij het donkerste, slechtste (want positieve gevoelens en gedachten roept zijnetten mijn schaamte niet meer bij mij op) in mij naar boven haalt, en dat háát ik want zo lijk ik wel de "boze stiefmoeder" .
Lieve dolce jij bent niet de boze stiefmoeder, Zij is de arrogante, manipulerende, achter de ellebogen schoondochter, die alles er aan doet om maar om te kopen (moet ze toch ergens geleerd hebben). Jij hebt het geprobeerd, maar het is een mega puber die flink egoïstisch en egocentrisch is en dat ze dat laatste binnenkort niet meer heeft bij jullie, daar ergert ze zich aan. Ze wil het liefst middelpunt van de belangstelling zijn en straks met een kleine komen er mensen over de vloer voor de kleine en moet zij de aandacht van pappa delen, dat doet zeer en dat botviert ze op jou. Ja ze mag er boos om zijn, ja ze mag er onzeker over zijn. Maar nee je mag het niet op andere botvieren en dat moet haar maar eens duidelijk gemaakt worden. Ik ben daar echt een botte hork in. Ik ben erg van de 'ik' boodschap. En dat werkt hier goed
Ik moet weer even komen stoom aflaten hier want heb weer "tumultueuze" dagen achter de rug. Zaterdag gingen we (mijn vriend, zijn dochter en ikzelf) iets eten met mijn schoonouders. Op een gegeven moment ging het aan tafel over de naamkeuze van ons zoontje. Stief pikte daar onmiddellijk op in dat ze het wilde weten enz enz, en ik repliceerde daar direct op dat we dat echt tegen niemand gingen zeggen, dat dat iets was tussen mijn vriend en mij. Gevolg: het gezicht van stief veranderde in een donderwolk en haar ogen werden net kogels die me elk moment konden doorboren, voorts werd ik gedurende het verdere verloop van het gebeuren gewoon straal genegeerd. Bij het thuiskomen ging dat verder, maar ja dat was niet zo heel anders als anders want dan wordt er ook nooit veel tegen me gezegd door haar. Zondag in de voormiddag moet mijn vriend altijd op zijn werk zijn, toen we zaterdag gingen slapen zei ze tegen mijn vriend dat hij haar om 9u moest wakker maken want zij ging zich douchen, haren wassen, de hele cirque. Mijn vriend richtte zich daarop naar mij en zei dat ik haar dan maar moest wekken. Ik had echter zo mijn buik vol van heel het voorgaande dat ik zei "ik weet niet eens of ikzelf dan wel wakker ben. Bel jij haar dan maar wakker op haar gsm of anders moet ze zoals een groot meisje maar haar wekker zetten". Ik slaap immers 's nachts de laatste weken al niet heel goed dus ben blij als ik in het weekend 's ochtends al eens naar geen klok moet kijken. Zondag omstreeks 9u30 gaat mijn gsm over. Het was mijn vriend, hij was al een half uur aan het proberen zijn dochter te bellen maar haar gsm stond blijkbaar af. Of ik haar dan maar wilde wekken. Schoorvoetend ik naar haar kamer en maakte haar wakker. Omdat ik weet dat ze, eens ze in de badkamer is, nogal wat tijd in beslag neemt ging ik snel naar de badkamer, friste me wat op en liet haar geworden met de bedoeling me nadien wel verder klaar te maken. Om 12u moesten we ergens zijn, dus dat moest wel lukken dacht ik. Om 11u30 echter was de juffrouw nog steeds niet uit de badkamer. Ik begon me op te winden want moest zelf me ook nog zien klaar te maken. Op dat moment komt mijn vriend thuis, die ziet me zitten in de zetel en zegt "ben jij nog niet klaar?", ik zei dat dat nogal moeilijk was omdat zijn dochter als bijna 2u onafgebroken in de badkamer vertoefde :x. Eerst zei mijn vriend nog dat ik haar dan toch even had kunnen aanspreken vooraf betreffende de planning, maar ik wees hem er nog maar eens op dat zij niet anders doet dan me ontlopen, dat ik gewoon haar niet zie, dat deuren voor mijn neus gesloten worden enz... Op dat ging mijn vriend naar boven en maakt zich boos, dat ze wel ook met anderen moet rekening houden enz enz. Als antwoord kreeg mijn vriend "ik zal 's weekends niet meer komen als het zo zit". Er is dan nog wat heen en weer gezegd geworden maar op dat moment was ik zo nerveus, had ik de bibber op mijn lijf en voelde me werkelijk niet goed, door de hele heisa! En dat dus in mijn toestand ! In de namiddag ben ik dan terug wat tot rust gekomen ook al bleef het toch nog aan mij knagen. Gisterenochtend dan staan mijn vriend en ik samen op om werken te gaan en had hij eens sms van zijn dochter gekregen, er stond letterlijk in: "Ik ben jouw dochter en ik mag niet eens weten hoe dat kind heet, mijn eigen broer. Hoe belachelijk!". Mijn maag draaide als hij het me liet lezen, vooral de uitspraak "dat kind" maakte me zo boos. Ik heb tegen mijn vriend alles eruit gegooid wat me op mijn lever ligt, dat ze nooit lief is zonder bijbedoelingen, dat ze manipulatief en egocentrisch is, dat ze doet alsof ik niks ben en dat zij me (naar mijn gevoel) echt mijn leven moeilijk maakt. Ik zei er zelfs bij dat ik me nog inhou voor hem, maar dat ook dat me alsmaar zwaarder valt! Het enige dat mijn vriend daarop zei was dat hij dat wel zag, maar dat hij dat negeerde en dat het dan wel allemaal zou overwaaien?? Nadien, toen ik op mijn werk was, stuurde hij me ook nog door wat hij haar geantwoord had op haar sms en dat was gewoon een uitleg dat dat normaal was dat een naam voor de geboorte niet bekend gemaakt werd enz enz. Hij verantwoordde zich dus gewoon tegenover haar :x!! Hij noemt dat "een kind iets doen inzien zodat ze het begrijpt", maar ik vind dat zij gewoon ronduit onbeschoft was in en met die sms en dat hij daar wel iets van had mogen zeggen!!! Intussen zijn mijn gevoelens naar haar toe zo verschrikkelijk negatief geworden en loop ik rond met een soort van "beschermingsdrang" van mijn ongeboren zoontje tegenover haar. Het beangstigt me dat ik zo negatief denk, ik heb soms zelfs schrik dat ik hiervoor "gestraft" ga worden en dat mijn zoontje niet helemaal gezond zal blijken of weet ik wat... Ik probeer me te fixeren op het wondertje dat in mijn buik groeit en spendeer mijn tijd zoveel mogelijk met uit te kijken naar zijn geboorte en de voorbereiding ervan. De negatieve gevoelens die ik heb jegens mijn stiefdochter zijn echter altijd aanwezig en ik vraag me soms echt af waar dit allemaal gaat eindigen ...
Hoi, ik lees normaal alleen mee eigenlijk maar ik had in dit geval toch even de behoefte om te reageren. Heb zelf een stiefzoontje van 8 die hier om het weekend is en die gelukkig goed omgaat met de aankomende geboorte van zijn broertje, maar als ik jouw situatie zo lees... Brrr! Wat denk ik slim was geweest is als je vriend in eerste instantie op zijn dochter had gereageerd toen het over de naamkeuze voor het kindje ging. Misschien had ze het dan wat beter gepikt. Ik ben zelf net zo dat ik, vooral op 'domme/gemene/confronterende/claimerige' vragen en opmerkingen het liefst zelf zo snel en fel mogelijk antwoord geef, maar ik denk dat jouw vriend in dit geval de verantwoordelijkheid had moeten nemen. En misschien ook niet expliciet zeggen 'wij vertellen dat aan niemand', maar meer iets van 'oh dan zien we nog wel' of gewoon niet ingaan op wat je stiefdochter zegt. Achteraf makkelijk gezegd, maar dat is wat me opvalt aan dit verhaal. Verder vind ik het heel jammer dat je vriend zoveel van die verantwoordelijkheden bij jou neerlegt, zoals het wakker maken van zijn dochter etc. Dat is voor hem wel lekker gemakkelijk, maar hij moet niet vergeten dat het zíjn dochter is en dat dat ook uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid blijft. En verder... zie ik gewoon heel veel bekende dingen. Mijn man voelt bij zijn zoontje ook steeds de drang om alles tot in den treure uit te leggen, terwijl nee soms ook gewoon alleen nee mag zijn. Misschien is het even beter dat je vriend ook niet alle smsjes etc aan jou laat lezen, maar dat hij de situatie gewoon even zelf aanpakt en een gesprek met haar aangaat? Hij mag best even hard zijn, die tuthola denkt het mooi voor elkaar te hebben door gelijk met het 'ik kom niet meer' te dreigen als iets haar niet zint. Heel veel succes, ik blijf meelezen!
Miertje89, heel erg bedankt voor je reactie! Jouw woorden van erkenning en herkenning doen me echt goed. Ondanks dat ik wel voel dat het probleem initieel niet bij mij ligt voel ik me toch vaak erg schuldig. Ik wil niet "de boze stiefmoeder" zijn die wrok, of toch alleszins negatieve gevoelens, koestert jegens haar stiefkind , maar toch is het hoe ik me voel... Dat mijn vriend in dit hele verhaal tekort schiet weet ik zelf ook wel, maar het lijkt wel alsof ik me daar niet té hard op wil focussen omdat ik vrees dat ik dan veel van mijn frustraties op hem ga uitwerken, en dat heeft dan weer een slechte invloed op onze relatie. En dat niet focussen lukt wel omdat ik, gelukkig!, enkel 's weekends echt in contact kom met mijn stiefdochter. Het probleem in dat alles is ook dat mijn stiefdochter altijd veel is bij mijn schoonmoeder geweest als kind, en nu nog. Dat is daar haast haar thuis en daar wordt ze opgediend als een prinses. Mijn schoonmoeder heeft gewoon ook altijd de verantwoordelijkheid uit handen van mijn vriend genomen. Ik durf het zelfs zo stellen dat mijn vriend in theorie wel voor de 2e keer papa wordt maar in de praktijk eigenlijk pas voor de 1e keer. Met zijn dochter heeft hij dus meer zo'n "goede vriend-relatie" dan een vader-dochterrelatie, en dat werkt in mijn ogen niet! Nu kan het, voor hem althans want ik vind de situatie nu ook al allsbehalve, wel nog op deze manier, maar in een normale opvoedkundige situatie is dat volgens mij totaal niet werkbaar. Ik ben echt soms bang voor de toekomst, weet niet wat ervan te verwachten. Want ofwel gaat mijn vriend, als de baby er eens is en hij echt het mensje in zijn armen kan houden en bij hem heeft, zelf niet meer kunnen verdragen als zijn dochter zo doet naar zijn zoontje toe. Ofwel gaat hij juist, als zijn dochter bij ons is, ons zoontje minder knuffelen en aandacht geven "om haar niet te kwetsen". En dat laatste zal ik nooit pikken, dat weet ik nu al!! Misschien, heel misschien, draait zijn dochter ook nog bij, maar ik vrees ervoor. De jaloezie gaat volgens mij alleen maar meer de kop gaan opsteken nog... Het is vreselijk van mij om te zeggen maar wat mij betreft kan mijn stiefdochter niet snel genoeg volwassen zijn. Ik tel haast af ! Vorige week nog zei mijn vriend dat we volgende zomer waarschijnlijk ook nog niet op vakantie zullen gaan omdat ons zoontje dan nog wat jong is (en we moeten zomervakantie gaan met warme temperaturen omdat hij natuurlijk absoluut zijn dochter mee wil) en dat we dan het jaar erop wel zouden gaan en zijn dochter haar (eventueel) vriendje mee kon nemen. Dat zie ik dus absoluut niet zitten!! Ik mag er niet aan denken nog ergens een week met dat kind (nu gebruik ik die uitspraak ook en bedoel het dus ook niet positief) te gaan zitten. Heb me vorig jaar al rot geërgerd aan de 24u op 24u confrontatie met haar gedrag, en toen was het allemaal nog bijlange niet zo erg als nu . Soit, nog eens erg bedankt om te reageren en voor je begrip! Ik zie dat het voor jou wel heel kort komt, de bevalling! Superspannend! Heb je niet teveel last? Heel veel succes alvast !!
Sorry meid voor mijn late reactie, ik ben zelf op 6 september bevallen en dan kom je echt in zo'n stroomversnelling terecht. Maar wat een herkenning weer als ik je verhaal zo lees! Ik heb op zich helemaal geen moeilijk stiefzoontje, maar het feit dat mijn man in de vijf jaar dat ik nog niet in beeld was ook steeds de goede-vriend-relatie heeft onderhouden met hem, heb ik (en moet ik nu nog) veel moeten sturen bij het opvoeden omdat het anders een 'lang leve de lol' weekend wordt en geen weekend waarin iedereen evenveel zijn steentje bijdraagt. Voorbeeld: een kind van acht kan toch prima zijn eigen bord naar de keuken brengen als zijn broodje op is? Als ik niet oplet hoeft het jochie zijn arm niet eens te strekken maar pakt papa alles aan en brengt alles voor m naar de keuken. Dit gaat ook zo met schoenen in de hal zetten, kleren in de wasmand doen, etc etc. Het gaat nu al een stuk beter dan in het begin hoor, maar nog steeds heeft manlief er niet zoveel problemen mee als zijn zoontje op de leuning van de bank zit, stampt op de trap of hard door het huis schreeuwt terwijl dat niet nodig is. Hij zíet het gewoon niet, of hij ergert zich er niet aan, geen idee. Maar ik kan dit ook niet aan me voorbij laten gaan als ik ook prettig in hetzelfde huis wil kunnen wonen tijdens zo'n weekend. Ik moet ook lachen om je vakantiefrustraties, wat herkenbaar. Alles gaat zo snel om het kind draaien he in plaats van om het hele gezin. Bij ons waren de zomervakanties van de eerste twee jaren samen ook absoluut geen succes. De eerste was te lang (direct een week, samen op 1 hotelkamer, niet doen!) en de tweede was qua locatie verkeerd gekozen (twee a drie dagen in een huisje op het terrein van een pretpark, zodat je eigenlijk iedere dag weer achter het kind aanloopt. Wij zijn dit jaar ivm de baby ook niet op vakantie geweest, en als we nu weer gaan kiezen wij een soort van bungalowhuisje in de bossen ofzo zodat iedereen vrij is om te gaan en staan waar 'ie wil. Maar daar hebben we ook door schade en schande achter moeten komen. Ik zou persoonlijk ook niet met stiefdochter en haar vriendje op vakantie willen gaan als ik jou was! Als je je niet 100% rustig en op je gemak kunt voelen bij je stiefdochter, is een vakantie (van een week) misschien al geen goed idee en al helemaal niet als zij nog iemand mee neemt. Nu ik hier zelf met een baby van twee weken oud zit, wil ik je even wat mogelijke toekomstbeelden schetsen. Toen ik zelf zestien was, kreeg mijn moeder nog een baby met mijn stiefvader. Ik vond het in het begin moeilijk, kon maar weinig begrip opbrengen etc, maar toen de baby eenmaal geboren was? Ik was enorm verliefd op dat kleintje! Ik denk dat het een beetje in meisjes/vrouwen zit om toch wel naar baby's toe te trekken, dus misschien gebeurt dat ook wel bij jouw stiefdochter. Bij mij was het misschien wel anders omdat mijn moeder de baby kreeg en niet mijn vader, maar hopelijk draait ze toch bij. Wat ik persoonlijk wel merk, is dat ik best wel bezitterig ben over de baby naar mijn stiefzoontje toe. Ik denk dat jij dat ook gaat voelen! Ik erger me eraan als de baby net slaapt en stiefzoontje gaat erboven hangen of uitgebreid aaien, of als de baby lekker in zijn wagen ligt te slapen en meneer moet per se de spelcomputer aan en náást die wagen gaan springen met de controllers in zijn handen. Ik denk dan: laat mijn baby met rust! Ik kan wel verder proberen advies te geven, maar ik denk dat jij net als ik gewoon de sterke behoefte voelt om de boel eens lekker van je af te kletsen en bevestiging te hebben dat je niet de enige bent! Want dat ben je zeker niet, geloof me. Je stiefkind hoeft ook niet eens moeilijk te zijn om je rol als stiefmoeder écht ff niet tof te vinden. Ik betrap mezelf vaak op de gedachte dat iedereen het in huis prima naar zijn zin lijkt te hebben, en dat iedereen zich goed op hun plek voelt, behalve ik Herkenbaar? Succes weer, ben benieuwd hoe het nu gaat!
Miertje, van harte proficiat met de geboorte van je zoontje! Ik geloof best dat je je handen nu wel vol hebt ! Geniet ervan meid! Fijn je hier toch nog even "langskomt". En wat zeg je weer rake dingen , Dat bezitterige waar jij het over hebt; dat weet ik gewoon nu al dat ik ook ga hebben!!! Wat mij betreft hoeft mijn stiefdochter geen te hechte band te krijgen met mijn zoontje, dat klinkt hard maar zo voel ik het wel. Ik vind mijn stiefdochter gewoon erg onverantwoordelijk, ze heeft niet de waarden en normen die ik belangrijk vind en is gewoon rotverwend en weet altijd haar zin te krijgen. Dat zijn eigenschappen die ik niet bepaald als voorbeeld voor mijn kind wil. Mijn vriend heeft gedurende de laatste weken verscheidene keren uitgesproken dat hij zich ook erg stoort aan bepaalde gedragingen van haar, maar dat hij zich moet inhouden want dat ze anders niet meer komt. Daar dreigt ze dan ook keer op keer mee als mijn vriend haar ook maar de minste opmerking maakt. Ik vind dat hij zich daar niet mag door laten leiden maar ergens weet ik ook wel dat ik natuurlijk makkelijk praten heb... Ik merk wel dat het me enigszins "kalmeert" te weten dat mijn vriend toch ook de dingen waar ik me bij haar aan stoor opmerkt en in feite ook afkeurt. Ik sukkel nu ook met hoge bloeddruk en moet er medicatie voor nemen en vaker opgevolgd worden door de gynae. Ik kreeg tijdens het laatste consult het advies me niet op te winden en kalm te blijven, maar dat is niet zo simpel in de gegeven situatie. Ik moet dagelijks mijn bloeddruk nemen en registreren. Over het algemeen blijft hij goed maar 's weekends is hij keer op keer te hoog. Vind dit erg frappant om zo zwart op wit te zien staan. Ach ja, nog 6 weekjes te gaan tot ons zoontje er is. Ik probeer me bezig te houden met de voorbereidingen daarvoor en niet te hard aan mijn stiefdochter te denken. Het is toch wat het is. Maar één ding is zeker, als ons zoontje er is zal het toch gedaan zijn met maar haar eigen zin te doen, dan zal ze toch moeten rekening houden met structuur en zich aan bepaalde regels moeten houden. Zo niet, sta ik niet in voor de gevolgen...
Hee dolce82, Ben ik weer! Heb veel gemist zo te zien, maar ik ben de laatste tijd niet echt actief geweest op het forum. Heb eigenlijk alleen af en toe wat meegelezen. Mijn advies is inderdaad ook, richt je lekker op jullie kindje en steek daar je energie in. Ze zal zich uiteindelijk zeker moeten aanpassen, al vrees ik dat dat niet altijd soepel zal verlopen. Wel jammer dat je vriend zich inhoudt omdat hij bang is dat ze niet meer komt. Mijn vriend was daar juist ook altijd bang voor, maar zoals je weet na de uitbarsting in de zomer heeft hij ze haarfijn uitgelegd hoe hij erover denkt en sindsdien moet ik zeggen dat het hier anders is in huis. Kinderen hebben gewoon niks te bepalen, iedereen moet wat water bij de wijn doen, zij dus ook. Snap de reactie van je vriend ook wel, maar ik ging me er op een gegeven moment hier aan storen thuis en achteraf is m'n vriend ook blij dat hij gewoon heeft gezegd wat hij dacht. En als zijn kinderen niet meer willen komen? Dan blijven ze maar thuis, heeft hij ook letterlijk gezegd toen. Denk dat ze daar wel van geschrokken zijn. En misschien is het wel goed als je vriend zoiets ook iets zegt tegen zijn dochter, ze kan niet alles bepalen en je vriend moet niet op z'n tenen lopen in zijn eigen huis toch!? Als ze niet meer zou komen....Dan denk ik dat het ook maar iets tijdelijks is. Succes met de laatste loodjes!!
Ben ik weer. Je vriend moet een schop onder zn hol. Dan moet hij zeggen prima, dan kom je niet, maar wees voorbereid, dat al het extra wat je nu krijgt ook stop wordt gezet. Mijn man heeft letterlijk tegen zijn dochters gezegd, jullie hebben niet het recht mijn toekomst te ontnemen. Ik ga dingen doen waar jullie misschien niet achter staan, maar dat gaan jullie ij geen mogelijkheid beïnvloeden. Jullie krijgen eigen vriendje, eigen relatie en ik ben niet met jullie getrouwd. Later mogen jullie eigen beslissingen nemen en willen jullie me niet meer zien, Dan is het Ruben keuze. Deur staat hier altijd open. Dreigen helpt niet, doe het pf niet, maar dreigen ermee is gebakken lucht. Ene is bijgedraaid en woont nu hier en de andere zien we niet. Maar ik denk dat hij duidelijkere grenzen moet stellen, want eigenlijk weet stief ook nooit waar ze aan toe is en als je geen grenzen stelt blijft ze ze opzoeken.
Ik zie dat je drie dagen geleden bevallen bent... van harte gefeliciteerd!! Ik hoop echt dat je lekker de kans krijgt om je op dit moois te focussen en dat het een positieve verandering betekent in de omgang met je stiefdochter...
Van harte gefeliciteerd! Hoe is het gegaan, hoe is het met jou de kleine? Hopelijk is alles goed gegaan. Lekker genieten! Ik hoop dat zijn dochter er leuk op reageert.
Ik heb ook even teruggelezen en ben ook erg nieuwsgierig miertje. Van harte gefeliciteerd overigens!! Ik ben heel erg benieuwd hoe het gegaan is!!