Bizzy: wat goed dat je hier je verhaal durft te vertellen! Ik hoop, dat afgelopen zaterdag voor jullie beiden een nieuw begin heeft ingeluid! Cilnia: die royal jelly kan ik eens proberen. Mja...staat het er in grote letters op dat het voor libidotoestanden is? Want dat zal ie wel niet willen..
Vind het zo erg voor je... Ik snap hoe frustrerend dit kan zijn... Verlangen naar de man die je graag ziet, maar hij heeft dit niet. Gisteren komt mijn vriend me van het werk halen en staat "loops" terwijl ik sta te koken, dus we spreken af dat we na het eten lekker gaan je-weet-wel-wat. Hij kon daarna niet vroeg genoeg gaan slapen. Hij is zonder overdrijven zelfs om 20u in bed gekropen. Afgelopen vrijdag zijn we naar vrienden op bezoek gegaan. De mannen hadden zoals verwacht redelijk wat biertjes gedronken en thuis aangekomen heeft ie me in bed praktisch besprongen. Ja dan klagen we natuurlijk niet. Maar soms voelt het aan alsof ik meelift op zijn emoties. Als hij zich goed voelt dan voel ik me ook goed. Is hij down ben ik ook down. dit is zo vermoeiend! Pendel jij? Groetjes
Nou dames, Hier is het helemaal triest. Zaterdag te horen gekregen dat hij toch (nog) geen kind wil en hij vind dat ik hem teveel druk opleg om te presteren en daarom wilt tie helemaal niet meer. Ook is hij bang voor de toekomst dus lijkt het hem beter om er nu niet aan te beginnen....En dat allemaal omdat zn libido tanende is en hij praktisch nooit zin heeft. Ben dus weer gestart met de pil, aangezien ik onwijs veel pijn heb elke maand. Maar heb hem ook meteen duidelijk gemaakt dat hij over een tijdje niet hoeft te komen dat hij ineens wel wilt. Elke keer die loze beloften en als puntje bij paaltje komt kan hij niet presteren.
Oei, wat zal jij je beroerd voelen! Wat erg zeg, dat hij zich terugtrekt. Pff, lijkt me heeeel moeilijk mee te dealen! Is het geen opwelling van hem? Kan hij niet volgende week spijt hebben van zijn besluit? Ik vind het echt heel erg voor je! Sterkte!
Of het een opwelling is....ik hoop het niet voor hem. In 2009-2010 ben ik ook 1,5 jaar van de pil af geweest en zouden we er ook voor gaan. Niks gebeurt al die tijd en toen door medicijnen weer aan de pil gegaan. Nu hadden we woorden over iets anders, en heeft hij dit eerst tegen zn zusje gezegd en toen kreeg ik het ook te horen. Hij zegt dat hij het deze week al eerder tegen me heeft gezegd maar ik weet van niks. Ben nu druk aan het nadenken wat ik wil....8,5 jaar een relatie met heel veel downs en soms wat ups....gooi je niet zomaar weg. Maar aan de andere kant het doet me telkens zoveel verdriet. Dacht echt dat hij dit jaar ook wou....maar helaas
Mannen... En dit zijn lastige zaken, French Bull. Ik wou dat ik een oplossing voor je had, maar velen hier zitten met problemen die ze niet kunnen oplossen. Ik mág deze ronde niet eens zwanger worden..maar ook nu is het dus alweer 3 weken geleden dat we sex hadden. Positief hieraan is, dat het in zijn geval dus kennelijk niet de druk om te presteren is. Anderzijds blijft het voor mij onverteerbaar, dat ie nog niet eens naar me taant. He-le-maal niet. Hij geeft zelf wel aan dat het écht niet aan mij ligt, afgelopen week nog. Maar toch voelt het wel steeds zo. En ik ben bang, dat hoe langer deze sexloze periodes gaqan duren, hoe kleiner de kans is dat het weer een beetje "Back to normal" wordt. Want we hádden een geweldig sexleven. Dus ik weet ook des te beter wat ik mis...... En het steekt enorm dat hij dat dus niet mist. En dus blijft het toch voelen of het mijn schuld is...
Een relatie van 8-9 jaar gooi je inderdaad niet zomaar weg. Maar kan het niet zijn dat hij zegt dat hij geen kids meer wil omdat hij er zelf onzeker van wordt? Dat zijn libido niet goed genoeg meer is, dat hij voelt dat hij niet goed genoeg meer is voor jou? Kan dat niet? Bij ons was het gisteren weer 8 dagen geleden. Zelfs me aanraken een simpele streling leek te veel. Overdag smst hij me dat hij me mist maar als ik dan 's avonds van mijn werk kom om 17u, kruipt hij om 20u in zijn bed. Ik zit elke avond alleen te hobbyen om me bezig te houden. We groeien op deze manier uit elkaar. Ik heb uit lichte wrok tegenover hem geregeld dat ik nu 2 avonden per week met een vriendin ga zwemmen omdat ik anders toch maar alleen in die zetel zit. Ik doe alle moeite van de wereld om hem gelukkig te maken, maar wat ik ook doe het lijkt alsof ik nog steeds alleen sta. Soms denk ik bij mezelf om er gewoon een punt achter te zetten want we beginnen naast elkaar te leven. Als er geen intimiteit tussen een koppel is, wat heb je dan nog? Ik begin op een punt te komen dat ik hem zelfs niet meer wil kussen en aanraken omdat het me gewoon te veel pijn doet. Ik merk dat ik stilaan mezelf wegtrek van hem, maar als ik me te hard hecht aan hem, doe ik enkel mezelf maar meer pijn.
Diabolique, ik herken het hoor: je durft op een goed moment ook geen enkele vorm van intimiteit aan te gaan, want je wéét gewoon dat er toch niets van komt en jij teleurgesteld en twijfelend aan jezelf achterblijft. Hte leven als broer-en-zus bevalt me ook zeker niet. Hij verschanst zich avonden en nachtenlang in zijn "mancave"op zolder, waar hij de vele games die hij speelt véél spannender vind dan mij. Ik slaap vrijwel altijd naakt, maar daar komt geenr eactie op. Ik ben inmiddels zo ver, dat ik maar overweeg om maar niet meer naakt te zijn in zijn nabijheid. Wellicht mist ie dan iets en anderzijds voel ik me dan ook niet meer zo genegeerd. Hij houdt van me, zegt dat ook, ik krijg nog wel kusjes en knuffels ( hoewel nooit meer een lekkere passievolle tongzoen) en ik wéét dat ie ook van me houdt. En dat ie veel stress heeft, momenteel. Maar toch: als ik na amper 3 maanden samenwonen denk aan dat de situatie zoals ie nu is voortduurt en dat dit het dus is qua leven als man en vrouw samen, dan vliegt me dat echt naar de keel. Want zo wil en kan ik niet blijven leven....
Inderdaad zo is het perfect gezegd zelfs Hellen, elke vorm van intimiteit begin ik uit de weg te gaan. Zelfs als hij me in de keuken een knuffel geeft merk ik dat ik het moeilijk heb om hem terug te knuffelen. Ik heb dat ook geprobeerd om mezelf niet meer naakt te tonen aan hem, maar dan komt hij plots binnen als ik sta te douchen om iets te vragen ofwel vraagt hij om samen te douchen. dan gaan we samen in de douche en dan gaat hij even later slapen. Ik ben nu niet van de magersten, maar hij valt op volle dames zoals ik. Soms wordt ik daar zo onzeker van: vind hij me niet meer mooi? Ben ik wel goed genoeg? Ik ben nu sinds vandaag daarvoor zelfs op dieet gegaan en ga beginnen sporten. Misschien vind hij dan wel weer terug zijn aantrekking tot me. Jij zit dus ook vaak alleen... En dan gaat hij eens langs bij een vriend of dergelijke en als ik dan bij een vriendin langs wil gaan zegt hij: en ik dan? Mag ik ni meer mee? Hij gaat toch ook alleen waarom ik dan ook niet? Nu als men vriendin en ik gaan zwemmen enkele keren per week kan hij niet mee want er is geen plaats meer in de auto dan en dan heb ik al 2 avonden om even te ventileren en te ontsnappen aan het alleen zitten omdat hij om 20u in bed kruipt en er 11u later weer uit komt. Pffffff soms wil ik echt terug gaan naar men kinderperiode (10jaar oud) geen zorgen, spelen, lachen, groot willen worden,...