Ik ben de eerste keer bevallen via een KS omdat Dinand een stuitligger bleek te zijn. Met Fabiënne ging het psychisch niet goed met me. Omdat ik vanaf 34 weken onder de gyn kwam te lopen vanwege de KS, heb ik er op gehamerd om ingeleid te worden. Ik was er klaar voor en vooral heel erg klaar mee. Natuurlijk leiden ze je niet in met 34 weken. Met 36 weken mocht ik weer bij de gyn komen. En weer heb ik het over inleiden gehad. De kasn dat een oud litteken scheurt is 2 op de 200. Een risico die ik wel durfde te nemen! Met 37 weken weer bij de gyn, en toen zijn ze eens gaan kijken hoe het down under was. De boel was verweekt, maar nog geen ontsluiting. Ze hebben me toen geprobeerd te strippen. Die vrijdag erop mocht ik weer komen. Ik had toen 1 cm ontsluiting en toen konden ze me goed strippen. Zaterdagavond nog naar het ZH geweest om te kijken hoe het ervoor stond. 2 cm had ik ondertussen. Zou er mogen blijven, maar ben lekker naar huis gegaan! De afspraak stond al dat ik maandag 20 juni ingeleid zou worden. Die maandag zijn mijn vliezen gebroken en ben ik aan het infuus gegaan. In een 2 uur lag de kleine Fabiënne al op mijn buik. Last van mijn litteken heb ik nooit gehad! Natuurlijk denk ik dat niet iedere gy zomaar vrouwen inleid mits daar geen reden voor is. Maar in mijn geval zag ik het al helemaal gebeuren dat ik na de bevalling in een of andere postnatale depressie terecht zou komen als ik nog langer door zou blijven lopen. Uiteindelijk hebben ze gelukkig naar me geluisterd!
Wil je echt een heel eerlijk antwoord?? Ik hoop echt met heel mijn hart dat ze je niet zomaar in gaan leiden met 37 weken. En het 'ik kan niet meer en heb toch ook al 2 andere kinderen' vind ik geen goede reden om al zo vroeg te gaan inleiden. En ja misschien komt dit wel heel bot over hoor, maar ik ben met 38 weken ingeleid omdat het hartje van onze dochter niet goed ging maar ik had toch echt liever gehad dat alles goed was met die kleine meid en ik gewoon spontaan zou bevallen met, ik noem maar wat, 42 weken. Wij hebben vanaf 15 weken zwangerschap tussen hoop en vrees geleefd.. Sorry dat ik me dit zo aantrek hoor.. maar ik kan gewoon niet tegen dat ikke-ikke-ikke mentaliteit.. hoe vaak ik wel niet lees dat mensen ingeleid willen worden.. denk toch alsjeblieft eens aan je ongeboren baby.. Ik zal je mijn bevallingsverhaal dan ook maar besparen..
37 weken, Damn het lijkt wel een trend... Iedereen die maar ingeleid wilt worden! Wat egoistisch eigenlijk! JIJ wilt dat het kind komt, dus dan moet het maar gebeuren? Thank god, dat er nog iets bestaat als gynaecologie!! En dat er gelukkig wel mensen bestaan die snappen dat inleiding echt voor de hoogste nood is!
Pffff ik krijg hier echt kriebelende vingers van maar ik zeg wel niks. Sluit me bij mijn voorgangsters aan die het hebben over de egoistische ikke mentaliteit. Je kindje hoort voorop te staan!
Ik snap heel goed dat je het zat bent deze laatste werken, zeker als er al twee kindjes rondlopen en jezelf niet in optima forma bent. Maar een kindje dat geboren wordt met 37 weken is echt eigenlijk gewoon nog te klein (in de meeste gevallen). In mijn omgeving heb ik dat al een paar keer meegemaakt: couveuse, warmtebedjes, ziekenhuisopname, grote problemen met drinken, zeer laag geboorte gewicht etc. Kun je niet extra hulp inschakelen? De kids een lang weekend naar opa en oma en het huishouden even laten voor wat het is. Dan moet je partner maar even wat mee doen naast zn eigen bezigheden ... tja. In voor en tegenspoed toch? Ik heb geen idee wat het beleid van gyns is tegenwoordig. Ik hoop met heel mijn hart dat ze de gezondheid van moeder en kind altijd voorop laten gaan ... Sterkte met de laatste loodjes!
ik denk niet dat ze je gaan inleiden, om nou te zeggen ik hoop dat ze je niet inleiden want het word een trent zoals eerder gezegd, nee dat heb ik nu ook weer niet, ik ben ervan overtuigt dat als jij met 37 weken ingeleid word, de gyn het met je eens is dat het zowel voor jou als je kindje beter is dat het kindje geboren word. daarbij... dames... het gaat echt niet alleen in het belang van het kindje !!!! ik ben chronische ziek, kon niet eens zwanger en anders zou ik met maximaal 34/35 weken bevallen, beide zijn tot 36 blijven zitten, spontaan geboren, moesten afkicken van alle medicatie die ik heb moeten gebruiken om het te laten slagen, heb cholestase gehad en ben tijdens zwangerschap ssa antistof positief, en dit allemaal vanaf de 20 weken, ze zijn nu zover met de onderzoeken dat als ik ooit nog zwanger word, de cholestase er extra overheen bij mijn antistoffen en dan ook nog in combi met mijn ziekte en medicatie.... 80 % mijn dood kan betekenen. met andere woorde.... mocht ik weer zwanger worden ( wat we dus niet gaan doen ) dan zullen ze ook gaan inleiden wanneer ze zien in het bloed dat de antistof en cholestase erg actief zijn, en dit kan zelfs al met 28 weken zijn ! ( laat het duidelijk wezen dat wij dus niet voor een 3e kindje gaan omdat het risico te groot is ) maar het is puur het : stel dat : hiermee wil ik dus allemaal maar duidelijk maken dat het echt niet altijd alleen voor de baby is, maar ook de gezondheid van de moeder.
OMG! Ik schrik echt van de heftige reacties die ik op deze vraag krijg. Het enige wat ik wil weten is of ik het kan eisen of dat als ik er op sta dat de gyn het dan ook zal doen. De reden dat ik mn kindje zsm wil is niet zozeer voor MIJ, maar voor mn kinderen. Als ik geen 2 kinderen had om voor te zorgen blijf ik zonder probleem wel een maandje extra op bed liggen! Huishouden doe ik al niet meer dus ook dat punt is het niet. Maar ik kan niet genoeg rust nemen met 2 kids, rust die ik met mn bi heel erg nodig heb! En wat denk je dat het herstel achteraf zal zijn? Mn gyn zei al dat ze blij was dat ik gestopt was met werken omdat ze bang was dat ik anders naderhand heel slecht zou gaan herstellen. Helaas was er afgelopen controle een assistente en heb ik mn gyn er zelf niet over kunnen spreken, ga het komende afspraak uiteraard wel bespeken. (niet eisen, wel bespreken) Mn eerste bevalling moest ingeleid worden omdat het met de baby niet goed ging, dat hebben ze maar uitgesteld omdat de gyn na herhaaldelijke vragen van mij om eens goed te kijken (ik voelde dat het niet goed zat) dat maar onzin vond, uiteindelijk heeft de vk van het ziekenhuis me terug laten komen. Omdat ik nog niet verweekt was oid heb ik gel gehad om wel week te worden, toen is het uiteindelijke zelf doorgezet, na 24 uur bleek mn zoon scheef te zitten en sterrenkijker te zijn. Spoed ks dus. 2e bevalling ben ik helemaal zelf begonnen, ook een week overtijd. Weeen waren niet krachtig genoeg dus toen moest er toch al snel een infuus met wee-opwekkers komen. Die ging ook al snel op de hoogste stand. Ook dit kindje lag scheef en ben uiteindelijk geholpen met een vacuumpomp. Dus na 2 bevallingen die niet echt geweldig waren en waarin ik bij alle 2 geholpen moest worden met wee-opwekkers... Ga ik er niet van uit dat deze keer het kind er gewoon zelf uitkomt, dus waarom dan nog lang wachten. Ik wil er voor mn kinderen kunnen zijn. Dat kan ik nu niet en hoe langer de zwangerschap duurt hoe langer ik niet fatsoenlijk voor mn kinderen kan zorgen en hoe groter de kans is dat mn herstel langer duurt dan normaal. Dus egoistisch? Tja, als je het zo wil zien... Ik denk alleen maar aan mn kinderen....
Sorry, ik vind het ook vreemd als je zonder duidelijke medische reden (voor je kindje) zou kunnen eisen om ingeleid te worden. Natuurlijk zijn de laatste weken zwaar en zeker met BI en 2 kinderen kan ik me voorstellen dat het uitputtend is. Maar heb je niet een mogelijkheid om (meer) hulp in te schakelen? Misschien om regelmatig op je kids te passen zodat jij rust kan nemen? Ik ben met 38 weken ingeleid en mijn lichaam was hier helemaal nog niet klaar voor. Na 2 dagen inleiden en veel pijn maar slechts 2 cm ontsluiting liet de placenta los en kwam ons kleintje zonder zuurstof te zitten. Godzijdank waren we in het ziekenhuis en kon ze met een spoedkeizersnee gehaald worden. Maar het is voor mij heel duidelijk dat als je je lichaam forceert tot iets waar het niet klaar voor is, het enorm mis kán gaan. Je lichaam en je kindje weten zelf denk ik het beste wanneer HET moment is aangebroken. Maar goed, voor de duidelijkheid, dit is mijn mening hoor!! Het beste kun je het denk ik met je gynaecoloog overleggen. Ik neem aan dat hij het beleid hierin helemaal kan uitleggen! En desnoods kunnen jullie ervoor kiezen naar een ander zkh te gaan als het daar eventueel wel gedaan zou worden. Sterkte!
En extra hulp inschakelen zit er niet in, mn ouders zijn bijna failliet en werken allebei heel erg veel, ook in het weekend. Mn schoonouders doen niet aan slaapfeestjes zoals ze dat noemen en hebben het erg druk met leuke dingen voor zichzelf. Mn schoonzusje past wel eens op, daar logeren ze ook wel eens, maar die heeft zelf 2 kinderen dus ik kan ze daar ook niet elke 2 weken brengen ofzo... Meer mensen in mn omgeving heb ik niet, dus meer hulp vragen als ik nu krijg zit er niet in... 2 dagen ben ik alleen met mn kindjes en mn man doet verder al ALLES in huis. Ik doe meestal de was in de wasmachine en ruim het op (lees zoek het uit en gooi het zonder strijken en vouwen in de betreffende kast) kook meestal (wat ook niet altijd lukt) maar bijna alle andere dingen doet hij. Als ik alleen ben doe ik natuurlijk alles voor de kids (wat wel vaak neerkomt op kids in de stoelen en dvdtje aan zodat ik kan liggen), zodra hij thuis is ga ik op de bank liggen en neemt hij alles over. En dat terwijl hij net een neiuwe baan heeft en het met hem ook niet zo goed gaat. mama doet het grote poetswerk (badkamer, dweilen, poetsen) en mn man (in het weekend nogmaals) dweilen (katten), kattenbakken, boodschappen, kinderen douchen... Van hem kan ik echt niet zeggen dat hij er niet alles aan doet....
Misschien kun je met je huisarts of verloskundige bespreken dat je hulp nodig hebt, in de vorm van thuiszorg of kinderopvang? Wie weet wat er mogelijk is met je ziektekostenverzekering.
Je kan in ieder geval thuishulp krijgen,mijn zus heeft dat ook gehad omdat ze van de gyn niks meer kon en mocht! Plus ik ben 36.6 bevallen en ik vond dat niet leuk! Mn zoontje dronk slecht (maanden erna nog) bv mislukte hierdoor en sliep ontzettend veel. Vk en kraamvp zeiden beide dat dit kwam omdat hij te vroeg was. Weet dus wat je wenst...
Thuishulp (dus hulp in de huishouding) krijg je niet zo snel als je nog een partner hebt die dingen kan doen. Je partner wordt dan geacht dat over te nemen. Medische hulp is natuurlijk iets anders.
Ik zie nu trouwens ineens dat je "pas" 26 weken zwanger bent. Daarom wil ik je nu het advies meegeven om eerst nog eens 11 weken te wachten en kijk dan weer verder. Het nu al bespreken met je gyn of verloskundige heeft helemaal geen zin, want je weet helemaal nog niet hoe het tegen die tijd is allemaal. Misschien komen ze er dan zelf al wel mee als het allemaal nog erger wordt.