Bij de eerste ging alles voor de bevalling super soepel. Met inleiding Buik en been weeën betekende stil liggen en rustig opvangen. Appeltje eitje. Alleen die laatste cm wilde maar niet waardoor ik een wisseling van de wacht kreeg. Daar ging het mis en op moment van pers weeën was er niemand die op de bel af kwam. Na een half uur persweeën tegenhouden kwam er uiteindelijk de verlossende hulp! Hartje van mijn dochter ging niet goed, dus ze moest snel gaan komen. Werd verdoofd voor een knip, dus niks gemerkt van dat laatste stukje uitdrijving en hoofd staan. Het was een rot bevalling waarbij ik mijn houding niet mocht bepalen en kan je vertellen dat je met been weeën niet heel relext in beugels perst.. Bij mijn 2e veel gesproken over deze bevalling en iedereen in het ziekenhuis wist er van. 2e bevalling ging ook via inleiding en veel fijner. Ook nu weer buik en been weeën, maar ging toen het eenmaal goed op gang was heel snel. Had nog niet het idee dat ik al echt aan het persen was. Pas toen het hoofdje stond werd het duidelijk en dat was vervelend omdat mijn lijf golfde dat ze eruit moest, maar dat mocht nog niet. Dit had ik de vorige keer dus gemist en vond ik het minst prettige aan de 2e bevalling. Verder dat hele bevallen... Kom maar op! Ik weet wat ik wel en niet wil en wat ik kan. Dus ja, ik kijk ook al weer uit naar de bevalling en om ons 3e kleintje te ontmoeten!
Dat had ik bij de eerste, nou daar ben ik mooi ingestonken. Ik had n soort gevoel van kom maar op, moet ik makkelijk kunnen, hoge pijngrens bladibla. Nou als ik iets niet had, was t controle. Totale paniek en verkramping in een 23vuur durende bevalling met 1.5 uur persen en uiteindelijk een knip en pomp. Ben zeker een jaar getraumatiseerd hierdoor, nachtmerries over dat ik weer moest etc. Nu ben ik bang, helemaal geen zin in... en ik probeer nu alles los te laten en te laten gebeuren zonder van tevoren te bedenken hoe t zou moeten zijn of hoe ik er mee omga (puffen is niks voor mij, werd daar alleen maar gestresst van). En de optie van pijnstilling is er nu zeker (wilde ik toen absoluut niet, wist ik veel...) Dus nee, geen zin in. Wel in de tijd erna natuurlijk.
De grootte van het kind is veel minder van belang. Jouw lichaam (hormonen en fysiologie) en de mate van ontspanning waarin je verkeert plus ook nog eens het wel/niet voldoende tijd krijgen (indien ziekenhuisbevalling) voor je bevalling, zijn van vele malen grotere invloed. Laat je niks wijs maken. Gefeliciteerd met de 37 weken!!! En... bevallen van een kindje waarvan je weet dat het gaat overlijden, is hoe dan ook totaal andere koek dan bevallen van een kindje dat je in je armen kunt blijven houden.
Ik ben er ook klaar voor en heb er zin in. Ben zo nieuwsgierig! Naar de bevalling, naar de ontmoeting met onze zoon, naar de geboortedatum en -termijn en niet het minste naar de ontmoeting met zijn grote zus. Dit keer nog een stapje zelfstandiger en hopelijk een hands-off thuisbevalling in bad.
Ik kon de foto's van de vorige bevalling pas na een jaar of 3 zien en was ook pas toen toe aan een tweede kindje. Het rustige gevoel begint wel weer te komen en ik ga er ook wel weer voor. Maar uitkijken naar de pijn lukt me niet
Wat superrot!! Mijn eerste bevalling was ook traumatisch. Duurde jaren voor ik weer durfde ook. En de tweede bevalling, appeltje eitje. Ik had wel met mezelf afgesproken dat ik pijnstilling wilde, puur vanwege het gevoel op controle. En dat heeft me zo geholpen .
Eigenlijk hoor ik hier niet te zijn want ben 3 weken geleden bevallen, maar ik ben stiekem weer beetje jaloers op dit topic. Ik had nog meer moeten genieten van het feit dat je kindje nog zo dicht bij je zit en nog even van jou alleen is. Ah well.. Veel succes met de nakende bevallingen dames! Jullie gaan dit goed doen!
Ik had dit bij de eerste ook, daarom heb ik dubbel en dwars genoten van de tweede zwangerschap. Was eigenlijk een beetje in shock toen de bevalling van de tweede begon, want ik was er nog niet klaar mee/voor. succes dames! Ik vind bevallen echt zo geweldig hè, ik zou het nog wel 10 x willen doen.
Hier ook het besef dat dit de laatste keer gaat zijn. Wij willen het echt bij 2 kindjes houden. Maar met de zwangerschap zelf ben ik wel behoorlijk klaar. Echt waar..
Waarom zou het deze keer meer pijn doen? Omdat het groter zou zijn? Dat hoeft echt niet perse! Dat vertrouwen hebben is goed! Hou daar aan vast en een fijne bevalling! X
Heel veel succes toegewenst, als je er nu al klaar mee bent... Ik wens je een spoedige en geweldige bevalling toe!
Ik denk dat als ik eerder beval dan 40 weken ik ook ff in shock ben, ga er zo vanuit dat ik toch gewoon 40 vol maak En ondanks de lichamelijke ongemakken idd nog lang niet klaar mee hoewel mijn vorige bevalling super was en ik er nog wel een paar van die zou willen doen
Hallo dames, Ik ben morgen 35 weken. Ik ben enorm moe en kijk dus ook erg uit naar de bevalling. De eerste bevalling was een keizersnede, waarbij ik alles gevoeld heb. Hoop dat de 2e ervaring met de bevalling anders mag zijn. Hoe gaat het met jullie allemaal? Xx
Dankje, haha. We gaan het zien. Op de ziekenhuistas en een volle camera na zijn we klaar voor baby 2. Jij ook veel succes, al ben je inmiddels wellicht al bevallen?
Hoeft zeker niet! Ben zelf ook bij ruim 22 weken bevallen, en het is niet te vergelijken. De pijn is zó anders, bij mij leefde m'n oudste dochter nog tijdens de bevalling dus probeerde ik - tegen beter weten in - alles om de bevalling en het persen etc tegen te houden. Vorige keer ruim 38 weken; ik vond het erg spannend (bang dat er alsnog iets mis zou gaan), maar wetende dat het mag en kan en dat ze bijna in onze armen lag, wauw! Succes met je bevalling en ik hoop dat alles goed mag gaan! Ikzelf kijk inmiddels ook steeds meer uit naar m'n bevalling, zo bijzonder weer! Hopelijk kan ik nu, in tegenstelling tot de vorige keer, m'n angst wat meer uitschakelen. We gaan er voor (maar minimaal nog 3 weken wachten ).