Zin in de bevalling?

Ik keek er ook naar uit.. beide keren.. natuurlijk wel spannend (vooral de eerste keer) maar ik realiseerde me heel goed dat alle bevallingen anders zijn en dat de verhalen van anderen dus niets zeggen.. en je krijgt er zo'n groot kado voor terug!

Beide keren spontaan met gebroken vliezen begonnen. De eerste in het ziekenhuis met bijstimulatie maar niets van gemerkt (wel goed geweest voor het eruit krijgen van de placenta) en de tweede thuis. Mocht het lukken om zwanger te worden en te blijven van een derde dan graag thuis maar ik denk dat dat niet meer zal kunnen ivm met GBS.

Bevallen gaf mij een kick (letterlijk en figuurlijk!)

 

Voor het eerst dat ik er tegenop zie...
Andere 2 keer liet ik het op me afkomen.
Denk dat het laatst stukje bij de jongste te snel is gegaan.
Raakte in paniek bij de persweeen. Moet t uit m'n hoofd zetten. Maar hoe?

 

Begin eens met er over te praten met je toenmalige verloskundige. Sterkte het is lastig als het eenmaal in je hoofd zit maar praten helpt meestal wel. Succes

 

Ik kijk er best naar uit! Vooral omdat ik ons kindje zo graag in mijn armen wil hebben.. Ik ben niet angstig voor de bevalling. Voor mijn gevoel heb je er toch geen invloed op en is het vooral belangrijk om er nuchter in te gaan en zoveel mogelijk ontspannen te blijven..

 

Vanmiddag idd bevallingsverhaaltje bij de Vk.
Maar niet met degene die er toen bij was.
Hoop gewoon dat ik eraan toe ben als het gaat beginnen.
Go with the flow en niet teveel bij nadenken.
Klinkt zo makkelijk he. Haha

 

Na al twee bevalling mee te hebben gemaakt heb ik er zin in. Vooral het laatste stukje dat je de kleine bij je krijgt.

 

Ik kijk er nu wel naar uit.
Gemakkelijke bevallingen achter de rug.
Ik had me echt voorgenomen, na 2x gestript te zijn nu de natuur zijn gang te laten gaan. Maar ik zit er de laatste 2 weken zo doorheen dat ik toch een strippoging in de agenda heb laten zetten.

Ik wil gewoon mijn kind zien, gezond en wel. Eigenlijk kijk ik daar naar uit en daarvoor zal ik een bevalling moeten overhebben.

 

De vk had ook nog nooit iemand zo enthousiast gezien die zo in zin had in strippen en de bevalling.
Met een Big smile! Hahaha

 

Ik werd redelijk voor gek verklaard door m'n omgeving omdat ik naar de bevalling uit keek en er zin in had. Het leek me zo'n bijzondere ervaring en dat was het ook.

Ondanks de pijn kijk ik er ook nog steeds met een heel positief gevoel op terug!

 

Ik heb er eigenlijk ook wel zin in. de eerste bevalling van mijn zoontje heb ik ook als prettig ervaren. hoewel het natuurlijk wel pijn doet enzo, maar heb er goeie herinneringen aan

ik zie er nu ook wel naar uit, alleen de vorige keer hadden we een ziekenhuis in de buurt, maar daar doen ze nu geen bevallingen meer.
moet nu dus bijna een uur in de auto. en daar zie ik wel tegenop.
ben steeds wat bang dat we te laat komen.

 

Ik kijk er naar uit omdat ik benieuwd ben hoe het begint, wanneer het begint en hoe ze eruit ziet. Ik wil graag lekker knuffelen en me kindje bewonderen. Ben erg nieuwsgierig geworden.
Maar.. Ik kijk als een BERG tegen de bevalling op. Ben zo bang voor de weeeen en of alles goed gaat. Als ik eraan denk voel ik me hart overslaan en tinteling in me buik.

Maar goed, het moet er toch uit en de natuur gaat ze gang wel..

Dus hier gemixte gevoelens!

 

oh nee ik zie er totaal niet tegenop, heb er wel zin in ook Ben gewoon benieuwd hoe het dit keer zal gaan. Deze zwangerschap verloopt een stuk relaxter, bij mijn dochter keek ik er zo erg naar uit omdat ik ervanaf wilde zijn maar nu heb ik echt zin om het hele gebeuren weer mee te maken. Die spannende eerste weeen, met je koffertje naar het ziekenhuis.. en alles wat erop volgt. Al mogen de rugweeen wel wegblijven van mij dit keer. Maar ik wil voorlopig nog lekker zwanger zijn hoor Geniet er nog veel te veel van!

 

Laat die bevalling maar komen ! (over een paar weken)

Ik vind zwanger zijn zo zwaar, dat ik (net als vorige keren) reikhalzend uitkijk naar de bevalling want dan is het eindelijk weer voorbij en heb ik, als het goed is, gezond en wel in mijn armen waar het allemaal om ging: baby!
(en dan kan ik me weer een beetje mezelf gaan voelen!)

Bevallingen waren overigens ook snel en makkelijk, echt peanuts, vergeleken met die zware maanden er voor...

 

Ik wissel steeds. Soms ben ik een beetje angstig. Vooral bang dat ik het niet kan. Of het bij de eerste wee op een janken zet en in blinde paniek raak.
Van de andere kant ga ik er heerlijk naief in. Heb me op de pijnmedicati na nergens in verdiept. Heel sterk het gevoel: ik zie het wel en laat t lekker op me afkomen. En soms denk ik zelfs: ik ga iedereen es ff laten zien dat ik t wel kan. Kom maar op.
Kortom ik ben even helemaal in de war met alles.

 

Hm, ben ik dan de enige die er echt enorm tegenop ziet? Misschien heeft het te maken met het feit dat ik nog 'maar' 25 weken ben, en moet mijn moed nog groeien Maar op dit moment kan ik af en toe echt in paniek raken bij de gedachte dat ik er een kindje uit moet gaan persen...Ik kan me er niets bij voorstellen en ik heb teveel negatieve verhalen gehoord. Ik hoop dat de cursus die ik sinds gister volg, me iets rustiger gaat maken.

 

Ik kijk er ook naar uit ondanks dat de eerste in een spoedkeizersnede is geeindigd. Vanwege de ks heb ik nu een medische indicatie en moet straks via het ziekenhuis lopen. Als ik te horen zou krijgen dat het een geplande ks zou worden zou ik best teleurgesteld zijn. De weeen moeten missen, de spanning wanneer er voledige ontsluiting is.
Zou het best jammer vinden om dat te moeten missen, het is toch een beetje een avondtuur

 

Oh ik zou het zoooo graag nog een keer willen doen (helaas gaat dat niet gebeuren).

Iemand van wie ik het moet overnemen?

 

Zin is een groot woord, maar als deze bevalling net zo gaat als de vorige keer heb ik niets te klagen.
Van mij mag ie trouwens wel komen, dit zijn echt de laatste loodjes juk .

 

Oh jazeker hoor, inmiddels is het achter de rug en zou het nog wel eens mee willen maken. Maar helaas hier niet meer kindjes..

De eerste viel enorm tegen (achteraf) doordat ik me totaal niet verdiept had in wat komen ging. Dus toen vliezen werden gebroken brak de hel los en wist ik zéker dat ik het niet kon..naar t zkh gegaan voor ruggenprik en alles in een roes en emotieloos meegemaakt. (20 uur totaal)

Deze keer heerlijk thuis gebleven tot 5cm, weeën heel relaxed weg geblazen op mn gemakkie met in mijn hoofd: mn meisje weer een stukje dichter bij de uitgang.
In het ziekenhuis heel snel al 9cm en vliezen doorgeprikt, en zelfs de persweeën rustig weg geblazen tot ik niet meer kon. En toen was ze er ook al 15min later (1 uur en 55 minuten vanaf de regelmatige pijnlijke weeën...)