Heel dubbel hier eigenlijk! Enerzijds heb ik echt zin in de bevalling, anderzijds ben ik er ook stiekem een beetje bang voor. Het is mijn eerste zwangerschap en eerste bevalling. Het is denk ik het 'onbekende' waar ik bang voor ben.. En je weet natuurlijk ook niet hoe het verloopt en moet je de touwtjes uit handen geven. Dat vind ik persoonlijk helemaal niks, naar zal mij er echt aan over moeten geven en ik denk dat je dat op zo'n moment ook wel doet.. maar ondanks de angst, Heb ik er ook wel zin in. Het betekend ook, einde zwangerschap natuurlijk en je kindje echt bij je mogen hebben.. De nieuwsgierigheid & ongeduld speelt daarin voor mij ook een grote rol! Nu ik aankomende zaterdag 36weken ben, komt het ook wel ineens heel dichtbij! Of het moet 'uitlopen' naar zo'n 41 Of 42 weken, Nee liever niet hahaa!
Had ik ook en viel ook reuze mee. Denk dat het al hielp dat ik zo ontspannen was, dat is de helft van het werk..
Ik kijk ook zeker niet op tegen de bevalling. Nu met 40w+1d denk ik: ''kom maar op met die bevalling''. Met het zwanger zijn ben ik nu wel klaar. Mijn vorige bevalling was wel pittig, vooral het persen (ruim 1,5 uur), maar ik kijk er daardoor nu niet ineens heel erg tegen op. Iedere bevalling is anders, dus laat het weer helemaal op mij afkomen!
Ik zag er ook niet tegenop. Dacht: alle vrouwen kunnen dit dus ik ook. Bevalling heb ik als heel mooi en bijzonder ervaren hoewel hij best pittig was. (2,5 uur persen, vacuumverlossing, half-ruptuur) Bij een eventuele tweede zal ik er denk ik wel wat meer tegenop zien, maar hoop dat ik weer net zo zen de weeen kan opvangen. Dan komt het wel gied.