Hier ook, enorm! Fijn om gelijkgestemden te hebben. Wordt al snel afgedaan als raar of zelfs opschepperig. Ik vind bevallen oprecht het leukste aan de hele zwangerschap. Nu ben ik ook niet zo goed in zwanger zijn (veel angsten en zorgen), maar gaat bevallen mij goed af en kijk ik er ook echt weer naar uit! Nu de 37 weken bereikt zijn, wordt mijn geduld ook wel op de proef gesteld. Ik ga voor een 2e thuisbevalling. Hopelijk binnen nu en 2 weken...
Precies dit! Voor het bevallen zou ik zo nog 10 baby's op de wereld willen zetten. Ondanks dat het fuuucking pijn doet haha! Maar het blijft zoiets magisch, zo'n oerkracht en gevoel dat je alles aan kunt. En het moment dat het koppie komt een dat je de haartjes al kunt voelen.. de ontlading als je kindje bij je wordt gelegd van pure euforie, trots en overweldigende liefde...jaaaa... zucht. Ik mis mn bevalling oprecht nu al!! Kan er zelfs om huilen dat dat moment (voor mij echt het hoogtepunt van de zwangerschap) alweer zo snel voorbij ging.
Zwanger zijn hoeft voor mij echt niet meer maar nog een keer bevallen zou ik zo doen. Zo bijzonder.. 2x ingeleid en echt wel 2 heftige bevallingen gehad op hun eigen manier maar zou het zo weer over doen.
Ik heb zoooo hard gehuild gisteren in het ziekenhuis... ik word maandag eindelijk ingeleid!!!! Ik heb er zo veel zin in! Eindelijk verlost van 9 maanden HEL!!! En toen ook het besef gisteren dat het onze laatste dagen met z'n tweetjes zijn, en daar ook weer om gebruld voelde een beetje alsof we de relatie moeten verbreken en het nooit meer terug komt zoals het nu is haha.
Mij niet bellen haha! (Tenzij je verloskundige partusassistentie wil, dan juist wel bellen. ) Er naast staan heb ik geen moeite mee, zolang ik zelf maar niet hoef te bevallen. Nee echt niet hoor. Ik vond bevallen verschrikkelijk! Vooral dat laatste stukje ontsluiting.....
Oh mennnn ik zou ook heeeeeel graag nog een keer willen bevallen ! maar dan graag ZONDER (blijvende) schade zoals bij 4de… Wie weet … ooit, over poosje….
Bij de eerste stond ik er vrij neutraal in, als in hoe dan ook het moet er toch wel uit. Dat werd uiteindelijk een weeënstorm, ruggenprik en knip. Niks te heftigs. Maar nu moet ik eerlijk bekennen dat nu het dichterbij komt de angst toch wel lichtelijk toeslaat. Heel veel “wat als” horrorscenario's die door mijn hoofd gaan, juist omdat je nu al een kind hebt lopen. Hartstikke overdreven natuurlijk dus zullen de hormonen wel zijn maar moet er niet aan denken dat er iets gebeurt waardoor ik er niet meer voor haar kan zijn
Ja!! Ik heb er nu al zin in, vind het zoiets bijzonders. Dat je lijf dat gewoon kan! Bij de 1e echt geen hele fijne bevalling gehad, weeenstorm en na afloop retour naar het ziekenhuis ivm veel bloedverlies. Bij de 2e 12 uur vrij pittige voorweeën (moest ze echt wegpuffen/ademen) en daarna een bevalling van een uur. Op het moment dat ik dacht, nu gaat het zeer doen was meneer er al Maar dat gevoel dat je lichaam bezig is voor je kindje en je zo'n kleintje voelt zakken. Persweeën die echt niet tegen te houden zijn (bij de 2e wilde de vk nog even kijken of ik echt als mocht persen, had 5 min daarvoor nog maar 6cm, maar ze zag zijn hoofdje al). Overigens vind ik zwanger zijn ook heel fijn en bijzonder. Alleen dat eerste trimester kan mij echt, echt gestolen worden