Ik hou veel van ze, echt waar, maar soms word ik knettergek van ze. Jongste (ruim 2 jaar) zit midden in een pittige peuterpubertijd met flinke driftbuien. Ik moet haar dan echt even in haar sop laten gaarkoken en wachten tot ze weer openstaat voor mij. En consequent voet bij stuk houden. Maar het gegil/gekrijs heeft heftige impact op de 2 oudere kinderen. Mijn ASS-er kan (uiteraard) niet tegen het geluid en krijgt vaak een spontane meltdown, waarbij hij zelf ook controle verliest (schreeuwen, spartelen, beuken tegen deuren etc). De middelste, hoogsensitief, wordt dan ook overweldigd door het geluid en de negatieve sfeer en barst dan ook in tranen uit. Door al die tranen raakt de jongste dan nog meer overstuur en voila, een heerlijk vicieuze cirkel waarbij ze allemaal eigenlijk 1-op-1 nodig hebben om 'eruit' te komen. Pfffff.... En dat dan een paar keer per dag (naast tientallen kleine 'incidentjes'), dan heb ik ook echt zin om gillend weg te rennen... Iemand idee hoe ik deze fase beter doorkom!? (het helpt natuurlijk niet dat het vakantie is ...)
Wel een klein beetje herkenning dat ze elkaar en zichzelf enorm in de weg zitten en ik blij ben dat ze maandag weer naar school gaan, maar geen tips voor je. Wel een dikke knuffel, want het valt niet mee.