Goeiemorgen Ons zoontje is vreselijk opstandig en het gekke is: hij doet dat alleen bij mij. Op zich zegt hij tegen z'n papa ook wel eens 'nee' als hij iets moet doen (of laten), maar tegen mij gaat hij maar door. Omdat hij zich bij mij zo veilig voelt dat hij alles kan uitproberen? Of juist omdat ik er niet goed mee omga en snel uit mijn slof schiet? Ik had altijd veel geduld, maar na een paar weken dit gedoe is er weinig van over helaas. Het begint 's ochtends al, hij wil niet naar me toe komen om aan te kleden (ik zit op z'n bed met z'n kleren en hij staat aan de andere kant van de kamer afwachtend naar me te kijken). Vervolgens wil hij beneden niet zijn eten opeten, daarna wil hij geen tandenpoetsen. Pas als hij een paar keer twee minuten op het matje heeft moeten zitten (ja, Supernanny-methode ), doet hij het wel. Maar dan ben je zo een kwartier verder (voor alleen tandenpoetsen!). Ik heb ook nog een baby die aandacht, verzorging en voeding nodig heeft... Ook kan hij erg moeilijk alleen spelen. Hij wil het eigenlijk gewoon niet. Of ik nou een kwartier, een half uur of een uur met hem heb gespeeld: zodra ik hem duidelijk heb verteld dat hij nu even alleen moet spelen en dat ik ga opruimen/wassen/wat dan ook ga doen, dan begint het. Hij blijft om me heen drentelen, wil me niet helpen, wil alleen maar in de weg lopen en wacht tot ik een waarschuwing heb gegeven en hem de keer daarna op het matje zet. Dan gaat hij hysterisch zitten huilen, belooft na twee minuten zich beter te gedragen en het riedeltje begint weer opnieuw. Ik krijg hem niet alleen aan het spelen. Op het kdv vindt hij het trouwens heerlijk om alleen te spelen (ook met andere kinderen trouwens, maar af en toe gaat hij even alleen zitten daar). Volgens mij zit ik er te dicht op en zie ik gewoon niet meer wat ik hieraan kan doen. Inmiddels begint elke dag ellendig en het gaat zo door. Ik weet dat hij me te snel op de kast krijgt, maar mijn geduld is bij het opstaan al zo'n beetje op, omdat hij direct weer begint met uitdagen. Ongetwijfeld dat meerdere mama's hier hetzelfde hebben meegemaakt. Hoe hebben jullie dit aangepakt? Wat kan ik anders doen om de sfeer er wat leuker op te maken? Ik zou zo graag genieten van deze tijd: een peuter en een baby die heel lief voor elkaar zijn, maar de peuter wil even niet lief zijn tegen z'n mama... (Overigens: dit speelt als de baby slaapt en wakker is, daar lijkt geen verschil in te zitten. Zijn zusje is inmiddels vier maanden en slaapt nog bijna de hele dag (ze is overdag vier keer een uurtje wakker).) Dus ik heb genoeg tijd en aandacht voor hem. Hmm, sorry, lang verhaal geworden. Even samengevat zijn het dus twee problemen: hij blijft mij de hele dag uitdagen en hij wil niet alleen spelen.
Deels herkenbaar gedrag. Mijn dochter kan ook niet zo heel goed zelf spelen, maar toch lukt het me vaak wel haar daartoe te stimuleren. Ook al is het soms maar 5 minuten (tekenen, kleien, stempelen etc en natuurlijk veel afwisselen hierin). Ik ga ook vaak met haar buitenshuis dingen doen, dan kan ze wel goed spelen, liefst in nieuwe omgevingen of waar ze niet vaak komt/andere kindjes zijn. Ze vind het wel leuk om mij te helpen, maar af en toe is dat ook erg lastig. Wil ze perse de stofzuiger vasthouden, dan zeg ik dat dat mag, maar ze m onderaan bij de slang mag vasthouden.. Met poetsen geef ik haar een doekje en eigen spray (water). Ik laat haar meehelpen met de vaatwasser uitladen, bijv de pannen wegzetten etc. Overigens kan zij zich over t algemeen wel beter vermaken als ik zelf bezig ben, dan wanneer ik zit. De dingen die je beschrijft over 'niet willen' pak ik wel anders aan. Als ze niet wil aankleden, nou prima, dan laat ik haar (even). We douchen vaak samen en dan kleed ik me eerst aan, zij wil graag nog even naakt rondlopen . Als ik haar ga aankleden (vraag het niet) en ze wil niet, nou dan niet. Dan ga ik gewoon nog even door met mezelf (aankleden, opmaken etc). Meestal komt ze dan vanzelf wel of ze gaat het zelf proberen. Soms zeg ik als ze echt niet wil, nou ik ben vast naar beneden he, ik hoor t wel als je ook wilt aankleden en naar beneden wil. Ze wil bv perse zelf tandenpoetsen. Eerst ging ik dan ook nog door met 'nee, mama eerst, daarna mag jij' Maar dat werd een strijd en toen heb ik gewoon maar toegegeven. Prima, mag jij eerst, daarna mama. Ik denk dat je meot proberen van zo weinig dingen een strijd te maken. Mijn dochter heeft anders heel erg het gevoel dat alles zo moet als ik wil. Ik probeer haar dus het gevoel te geven dat zij ook veel dingen mag beslissen, ik geef dr ook vaak 2 keuzes. Over sommige zaken ben ik gewoon heel strikt en daar blijf ik ook bij, dat accepteert ze dan ook beter. Maar als er een strijd lijkt te komen, ga ik mezelf heel hard afvragen, hoe erg het is als het zo gaat als zij wil. Vaak wil ze niet wassen met een washand (op de dag dat ze niet hoeft te douchen). Dan maak ik er een grapje van. Pak ik de varkenswashand, doe een varken na en zeg dat ik het varkentje even ga wassen! Dan moet ze lachen en laat ze t wel toe. Ik kan ook snel boos worden hoor van dat lastige gedrag, maar op deze manier ben ik veel relaxter. Hetzelfde probeer ik te doen met dingen die 'niet mogen'. Niet direct op alles nee roepen, maar ff rustig blijven en de situatie bekijken, is het echt zo erg wat ze doet? Zo ja, dan mag het natuurlijk niet en leg ik het uit. Anders laat ik dr maar. Wat ook goed werkt is duidelijk van te voren aangeven dat ik bijv nog één boekje ga lezen en ze daarna zelf iets gaat doen. Dan mag je puzzelen, kleien, met de poppen spelen. Is het trouwens erger geworden sinds de baby er is of is het altijd zo geweest? Hopelijk heb je dr iets aan..
Ja, daar mag ik inderdaad wat losser in worden. Ik roep bij alles nee, terwijl het meeste eigenlijk niet eens erg is, maar niet voor hem bedoeld. Daar ga ik eens op letten. Dit doe ik vaak, maar helpt niet. Als ik het zeg, dan is het: 'ja, is goed', maar zodra het boekje dan uit is en hij alleen moet spelen, is het niet meer goed... Het is even erger geweest toen ze net was geboren, toen was het een tijdje weg en nu is het weer terug. Zeker, dankjewel!
Hmm hier juist andersom.. nee is nee en blijft vooral ook nee. wellicht verschilt het tussen jongens/meiden wat werkt... maar hier weet ze feilloos waar ze wel wat rek heeft en waar ze dat niet heeft en als ze wel rek heeft maakt ze er ook zeker gebruik van. Dus beter nee=nee bij ons En ik ga voor het gemak maar even uit van het idee dat je zoontje 2 is.. (ivm de 2 minuten op het matje) en dat is niet echt de leeftijd waarop ze gek zijn op alleen spelen over het algemeen. Plus ze ontdekken dat ze NEE kunnen zeggen als jij juist JA wil. Gelukkig gaat dat wel over.. maar minder eigenwijs worden ze dan weer niet
Hij is inderdaad ruim 2,5. Rond zijn verjaardag had hij ook zo'n 'nee-periode', maar die was snel voorbij. Doet-ie het nu nog eens over? Ik ga eens uitzoeken of hij wat meer rek nodig heeft of juist niet. Maar dat alleen spelen, dat doen meerdere kindjes liever niet op deze leeftijd? Hij heeft het nooit echt goed gekund, maar momenteel bakt hij er helemaal niets van. Ik hoop echt dat het gauw overgaat, want zo schiet het niet op, ik kom nergens aan toe (behalve telkens in die 2 minuten dat hij op het matje zit )
Wat ik toen vaak deed was tijdens middagdutje hoop doen.. maarja om nou te zeggen dat dat ideaal is Nu kan ik dr op bed of de bank parkeren met een boek of playmobil en zeggen dat ze moet "uitrusten" maarja.. bijna 4 he.. ander verhaal alweer