Laat ik maar beginnen met het gegeven dat het mij erg verdrietig maakt.. Snap er ook helemaal niks van, Jesse kan zomaar uit het niets mij gaan knijpen. En dan niet zachtjes ook en alleen maar in mijn gezicht. Niemand anders is de klos alleen ik. Vooral met het naar bed gaan is het raak. Heeft er iemand een tip voor mij of ervaring?
Hier ook een knulletje dat knijpt.. Als hij zijn zin niet krijgt, boos is, of iets lukt niet word hij soms heel driftig. Hij kan nog niet praten. Wel woordjes, maar geen zinnetjes oid. Ik probeer hem uit te leggen dat knijpen pijn doet, dat dat niet lief is. Kusjes geven en aaien is wel lief, en vaak gaat hij dan aaien of geeft me een knuffel. Maar van de week ben ik ook heel boos geworden, hij kneep echt heel hard in mijn gezicht (hij kwam uit bed en moest een schone luier en zn kleertjes weer aan, en daar had hij geen zin in blijkbaar) Toen heb ik wel even mijn stem verheft dat het nu klaar is met die onzin Pedagogisch misschien niet netjes, maar ik ben ook maar mens. Hij schrok en papa kwam ook gelijk aangelopen natuurlijk. Toen was het ook wel even klaar met knijpen gelukkig voor die dag. Niet echt tips, maar wel herkenning. Oh ja, hij knijpt ook alleen mij..
Ik zou ook flink boos worden. Of terug knijpen zodat die kan voelen hoe het Of in de hoek Je laat je toch zeker geen pijn doen door je eigen kind! Gelijk afstraffen dit gedrag is mijn mening!
Terugknijpen lijkt me nou niet echt het goede voorbeeld geven.. Kan hij nog niet goed praten? Vaak is het een manier van niet weten hoe ze een emotie moeten uitten. Kleine kinderen leren door herhalen, herhalen en herhalen.. Bovendien kunnen ze zich nog niet (goed) verplaatsen in een ander. En daarbij hebben ze nog geen ontwikkeld geweten, ze kunnen zich dus ook nog niet schuldig voelen. Als je het ziet aankomen, kun je hem iets anders geven waar hij in kan knijpen.. Misschien kun je ook vragen waarom hij het doet, maar ik weet niet of hij dat al kan uitleggen. Misschien heb je zelf een idee?
Terug knijpen kan prima hoor. Dat gemutst altijd met dat dat O zo slecht is geloof ik echt niet. Hoe moet die dan begrijpen wat die doet als uitleggen dus niet werkt? Ik laat me echt niet pijn door mn kind hoor. Zou wel heel raar zijn. T mag gewoon niet... Punt... Maar goed das mijn mening natuurlijk.
Terugknijpen is voor mij absoluut geen optie. Hij begrijpt al heel veel maar praten en hem echt al uitleggen zit er nog niet in. Ik maak hem dus wel duidelijk dat mama er verdrietig van word en dan wil hij het ook wel eens goedmaken met een dikke knuffel. Hij herhaalt mij dan ook met 'mag niet'.. Maar helaas werkt het niet en komt iedere keer dat knijphandje weer omhoog..
Hij doet dit niet met opzet dat begrijp ik echt wel. Dus om nu te zeggen 'je laat je toch geen pijn doen door je eigen kind'.. Terwijl hij het nog niet snapt?? Ik was gewoon benieuwd of er meer mama's waren die hier ervaring mee hadden.. Het gebeurd vaak voor het slapen gaan, dan ga ik hem niet helemaal overstuur maken omdat ik boos op hem word. Dan gaat hij ook niet slapen, lijkt mij niet heel erg handig. Natuurlijk keur ik het niet goed en wil ik er wat aan doen maar het moet wel op een normale manier. Terug knijpen vind ik een soort van goed keuren, dan denkt hij straks dat het gewoon mag.
Nouja mijn mening is dat ze op deze leeftijd echt al wel dingen gaan begrijpen. Iig kun je ze duidelijk maken als iets niet mag. En dit mag niet... Als jij het laat gebeuren zie ik hem er echt niet zelf mee stoppen... Dus om nou te zeggen hij doet het niet met opzet... Het gebeurt telkens weer ondanks wat je zegt... Maar goed de enige mening die ik hierin heb is strenger zijn. En als dit niet bij jullie past hoop ik dat een ander een betere tip heeft.
Niet ieder kind is op deze leeftijd hetzelfde he?.. De een begrijpt al heel veel de andere doet er wat langer over. Nou tot die laatste categorie behoort mijn mannetje. Niks mis mee maar daardoor soms moeilijk om al dingen uit te leggen. Ik begrijp je mening, daarvoor is dit forum ook dus evengoed bedankt daarvoor! Helaas past die manier inderdaad niet bij mijn kijk van opvoeden. Strenger zijn klopt maar het kan op verschillende manier..
Hij is bijna 2,5 zie ik? Dan kan hij toch heel duidelijk uitgelegd worden dat dat absoluut niet mag? Ik zou daarnaast vertellen wat wel mag: aaien, kusjes geven, knuffelen, enz. En het eens bij hem zelf laten doen. Of anders zou ik het toch heel niet pedagogisch bij hem doen. En dan ook zo dat het echt wel eventjes pijn doet. En daarbij uitleggen dat het niet leuk is en dat dat niet mag. En als dat allemaal niet werkt, dan zou ik er een consequentie/straf aan verbinden. Lastig, maar heel consequent reageren helpt vast! En hij begrijpt dat echt wel op deze leeftijd hoor. Natuurlijk kan hij zich niet echt inleven, maar het begint bij leren dat iets niet mag omdat dit pijn doet. Inleven komt er later bij en dan klopt de puzzel wel. Maar hij moet echt weten dat dit niet kan, zou ik denken.
De eerste keer dat we onze dochter in de hoek parkeerden was ze nog geen 2, en ze had heel goed door dat dat was omdat ze iets deed wat niet mocht. Dus jouw zoontje van 2,5 snapt dat echt wel. Hier is knijpen, slaan en op een andere manier iemand pijn doen verboden. Een keer uitgelegd: als je iemand pijn doet ga je direct in de hoek (niet alleen thuis). En dan ook consequent in de hoek, met de uitleg, je doet iemand pijn en dat mag niet. Geen waarschuwing. 1 minuut in de hoek en daarna sorry zeggen tegen het slachtoffer. Kusje en knuffel en dan is het weer voorbij. En daar is ze niet langer overstuur van dan die ene minuut in de hoek. Het werkt wel, tegenwoordig zelden meer dit gedrag. Ik ben ook geen voorstander van terugknijpen trouwens, maar wel van consequent zijn en leren dat iets niet mag. Overigens denk ik wel dat het voortkomt uit een soort frustratie over zich nog niet goed genoeg kunnen uiten, dus blijf ook vooral communiceren. Misschien ook uit proberen te vinden wat de reden van de frustratie is.
ik zou het toch steeds benoemen en uitleggen dat knijjpen pijn doet. Dat snapt hij naar mijn idee echt wel. Hier regelmatig dat zoon mijn trapt met luier verschonen. Ben ook daarin heel streng en zeg hem duidelijk dat hij mama pijn doet en dat dat mama heel verdrietig maakt. Hij krijgt ook 1 waarschuwing, houdt hij niet op gaat ie in de hoek. Het is inmiddels al veel minder en hij zegt dan ook als het wel gebeurd sorry mama en een knuffel.
Kinderen leren door herhaling. Het feit dat hij (na afloop) wel iets van mag niet zegt, geeft wel aan dat hij t begrijpt (dan komt t weer boven, misschien door jouw reactie..oeps, oja..). Als je streng reageert en duidelijk zegt dat het niet mag, is dit vaak al genoeg 'straf' voor een klein kind en om t te snappen. Als ik t zo hoor, klinkt het meer alsof hij het uit een impuls doet? Doet hij het zomaar, zie je het aankomen? Straffen kan hoor. Mijn dochter doet het soms wel eens als ze heel erg boos is. Puur uit frustratie, dan weet ze even niet wat ze met haar boosheid aan moet. Dan probeert ze me te slaan of te bijten. Ik zie t wel aankomen, dus kan t dan wel voorkomen. Zij krijgt wel straf dan of iig een strenge toespreking. (Maar ze is 5 jaar) Maar ik vind het net anders als het vanuit een impuls komt, die een kind moet leren beheersen. Je kunt met hem praten. Ben je boos, verdrietig? Er achter zien te komen vanuit welke emotie het komt. Die emotie dus benoemen. En daar begrip voor tonen, plus een alternatief bieden. Dat is vaak nog moeilijk voor een peuter. Toen mijn dochter 2-3jr was, hielp straffen totaal niet. Was ook niet vaak nodig, maar de keren dat ik vond dat t wel nodig was, kon ik haar 100x terug brengen naar dr strafplek en liep ze lachend weg. Het voorval was ze uiteindelijk al lang vergeten. Keer erop (maand later ofzo) kon ik weer opnieuw beginnen. Maakte totaal geen indruk. Nu snapt ze dat prima. Dat kan per kind verschillen.
Als ouder hoor je je volwassen te gedragen. Hoe wil je een kind leren dat hij niet mag knijpen als je zelf terug knijpt? Als hij schopt, schop je toch ook niet terug?! Consequent en duidelijk optreden is m.i. het beste. Uitleggen en er een acceptabele consequentie aan geven.
Nou sorry hoor maar als mijn kind mij opzettelijk pijn doet en ik blijf het uitleggen tot ik een ons weer laat ik t dr gewoon een keer ervaren. Natuurlijk met uitleg dat het dit dus inhoud en dit niet fijn is. Alsof ze van die ene keer gaat denken dat ik altijd knijp... Wat een onzin zeg. En daarbij... Ongeacht wat ik doe ben ik nog steeds de baas en heeft ze maar te luisteren.
Ja, als je dat een keertje doet, vind ik het idd niet heel erg schokkend en kan soms misschien wel net het kwartje laten vallen. Het ligt misschien ook aan de situatie, hier komt het maar heel weinig voor. En ik weet niet of ik haar bewust, met voorbedachte rade zeg maar, echt pijn zou kunnen doen. Ik vind het iig niet de meest voor de hand liggende optie, die ik als eerste zou gebruiken..
Ik zeg ook niet dat je kind gaat denken dat je altijd knijpt. Wat ik probeer duidelijk te maken is dat het verwarrend kan zijn dat je je kind (terug)knijpt, terwijl je duidelijk wilt maken dat je kind dit niet mag doen. Als jij 'au' zegt snapt je kind echt wel dat het zeer doet, daar hoef je je kind zelf geen pijn voor te doen... Daarom zeg ik ook 'als je kind schopt, schop je toch ook niet terug'? Want ook daar geldt dat je kind wel weet dat ze je daarmee zeer doet. Daar hoef je ook niet voor terug te schoppen. Als je het uitlegt snappen ze het echt wel. Wat ze er vervolgens wel/niet mee doen, dat heeft meer met de pedagogische aanpak te maken (duidelijkheid, regels, consequenties). Je wilt niet dat je kind je niet meer knijpt omdat je dan terug knijpt, maar je wilt dat je kind niet knijpt omdat het niet hoort dat ze een ander pijn doet. Ik ben van mening dat je je kind nooit mag slaan, knijpen, 'pedagogische tik' mag geven, etc. Dat is hier in huis echt not-done!
Hier eentje die slaat als 'm iets niet zint en al zit ik aan de andere kant van de kamer en ben ik niet degene die 'm aanspreekt, hij komt er speciaal voor naar mij toe want ik ben enige die hij slaat. Hij slaat dan op m'n arm en het is niet hard en soms raakt ie me niet eens maar ik vind het erg vervelend gedrag. Echter de gang op helpt niet, blijf het consequent doen (hij loopt er soms zelf al naartoe) en blijf uitleggen dat het niet lief is en als ie weer binnen komt zegt ie "sorry mama, niet slaan/niet gillen/niet gooien"....zou het graag pedagogisch verantwoord willen oplossen maar het moment van terug'slaan' komt steeds dichterbij.
Dat lijkt me dan het moment om hulp in te schakelen. Bel het cjf of een goede pedagoog. Altijd goed als iemand even meekijkt en tips geeft! Daar kun je alleen maar van leren en het helpt een heel gezin vooruit! Met slaan doe je echt veel meer kwaad dan goed! Slaan kan echt serieuze gevolgen hebben voor je kindje.