Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en ook niet waar ik moet beginnen... ik probeer gewoon maar wat, even van me afschrijven.. Mijn zoon slaap 's nachts prins heerlijk (word wel altijd wakker maar slaapt ook weer verder) maar zodra hij 's ochtends voor de eerste keer zijn oogjes open doet lijkt het net alsof hij alles, maar dan ook alles 3 dubbel-dwars in te halen heeft. Hij drinkt moeilijk/slecht waarvoor ik naar de KA ben geweest. Het bleek reflux en daar kreeg ik zantac (die goed helpt) en enfamilvoeding voor die ik niet bij hem naar binnen krijg. Overigens lijkt hij tegen iedere melk iets te hebben.. tot 80 a 100cc gaat het goed maar daarna lijkt zijn grootste honger gestild en ligt hij wat te spelen met de speen, rond te kijken, te kokhalzen etc etc. Vervolgens lijkt hij zich contstant te vervelen. Het maakt niet uit wat je met hem doet.. na enkele minuten is hij het zat en begint te jammeren/jengelen. Als hij moe word/is en ik zie het (oogjes wrijven, gapen e.d) ga ik het slaapritueeltje af.. slaapzakje aan, in bedje leggen, tutje erin, kusje, weltrusten noah en weggaan. Als hij vervolgens hooguit een uurtje geslapen heeft en wakker word begint hij direct te huilen. Soms valt hij nog in slaap maar 9 van de 10 keer blijft hij aan de gang terwijl hij doodmoe is. Van oppakken word het nog erger en is hij hélemaal niet meer te hebben. Vaak kan hij ook ineens uit het niets een keel opzetten en écht compleet over de rooie gaan, hij krijst dan niet meer maar, hij gilt alles bij elkaar. Hij stikt er dan zelfs half in. Niks lijkt hem goed te zijn. Als niks meer helpt leg ik hem soms zelfs weleens gewoon in zijn bedje om hem daar uit te laten razen, hij drijft me vaak tot wanhoop. Niet dat ik hem wat zo doen hoor maar ga op dat soort momenten wel ook even een potje zitten janken op de bank. Ik heb meerdere malen het cb gebeld, loop bij een fysio, ben naar een osteopaat geweest, ga naar een KA maar niemand schijnt me te kunnen helpen. Ik ben ondertussen een beetje uitgeput en alleen maar verdrietig. Bij elk klein dingetje kan ik al gaan janken. Zelfs als hij er niet is, omdat ik hem bijvoorbeeld naar mijn (schoon)moeder heb mogen brengen hoor ik hem nog in mijn hoofd huilen. Mensen zeggen, wees blij dat hij snacht wel goed slaapt maar, als je de hele godganse dag zo'n kind heb word je enorm gestresst en maken die redelijke nachten het ook niet meer goed. We geven hem al de fles in een kamer zonder tv, zonder radio, steeds op dezelfde plek zodat hij niet word geprikkeld door nieuwe dingen of een andere omgeving. Niet laten huilen, wel laten huilen, wel of geen rust en regelmaat, het maakt allemaal niks uit.. het is hem gewoon nooit goed. Vaak denk ik weleens tot mijn eigen grootste schaamte, waar ben ik aan begonnen en dat terwijl voor ons kinderen krijgen heel moeilijk is Waar verdien ik dit aan, denk ik ook weleens. Vorige maand had hij zijn eerste prikjes gekregen. Na eerst flink gejankt te hebben thuis is hij in slaap gevallen en heb ik hem tussen door wakker moeten maken voor zijn flesje. Hij was zo mak als een lammetje tot de volgende dag... gister zeiden we tegen elkaar tijdens weer één van zijn tirades dat we blij waren als het donderdag is...dan krijgt hij weer spuitjes Toch wil ik niet blijven hangen in het negatieve en probeer mezelf weleens een schop onder mijn kont te geven maar de downs hebben op dit moment toch zeker meer de overhand dan de ups. Het ergste is nog dat mensen in je omgeving met 'goede raad' aankomen.. heb je dit al geprobeerd of dat?... Soms wil ik wel schreeuwen dat ik al bijna 3 maanden niks anders doe dan proberen. Of dat ze zeggen 'joh als je die 3 maanden voorbij bent word het alleen maar beter'.. Dat kan wel, maar ik zit er nu mee. Ik vind het zo erg dat ik niet kan genieten van mijn kleine man, dat ik soms van die gemene gedachtens heb want ik hou zoveel van hem. Het frustreerd zo énorm dat ik gewoon niet weet wat ik kan doen om hem tevreden te stellen. Over 2 weken moet ik weer werken en dan?.. is mijn hele kraamtijd en alles voorbij en is het niks anders dan ellende geweest. Ik vind het zo erg. Morgen heb ik weer een afspraak bij de KA en ben benieuwd wat we dan weer met hem mogen gaan proberen...
Mijn dochter was de eerste 2 maanden ook zo. Nu sinds een paar weken gaat het goed. Ze slaapt overdag af en toe, ligt rustig en alleen te spelen in de box etc. Wat voor mij heel goed gewerkt heeft is: als ze moe werd maar niet wilde slapen, samen op de bank gaan zitten en een pink in haar mond. Die wilde ze namelijk wel en de fup niet Dan sliep ze weer een tijdje en zodra ze goed sliep legde ik haar in de box om verder te slapen (naar bed brengen werkte niet omdat ik dan de trap op moet en dan was ze weer wakker :S) En gewoon doen wat voor jou en hem goed voelt. Dat laten huilen lukt me gewoon niet altijd. Wel voor even maar na 5 minuten niet meer. Je leert vanzelf de verschillende huiltjes en dan merk je welk huiltje in slaap over gaat en welke niet. Wat vooral belangrijk is: luister naar je eigen gevoel!! Niet naar wat anderen zeggen (zelfs het CB heeft het niet altijd goed). Als je kleintje huilt heeft hij iets nodig. Zo klein huilen ze bijna nooit om niets. Soms willen ze eten, soms een schone luier en soms ook gewoon knuffels. Vergeet niet dat hij uit z'n warme, vertrouwde omgeving van jou buik is gesleurd en in de koude grote wereld is gekomen. Dat is eng en het kan echt even duren voor ze daar over heen zijn
Kleine ps hierop trouwens, mijn dochter slaapt overdrag uberhaupt niet veel! Een paar hazenslaapjes van een half uurtje en meer niet. Niet alle kindjes hebben even veel slaap nodig
Herkenbaar, zo gingen onze dagen ook de eerste maanden. Om knettergestoord van te worden en ik hoorde Thirza idd ook nog huilen als ze niet bij me in de buurt was, of toch echt lag te slapen... Bij ons hielp de osteopaat wel, Thirza had kiss-syndroom. Maar daarna gingen we stapsgewijs weer bergafwaarts. Bleek bij 9 mnd dat ze koemelkallergie had. Ik hoor uit jouw verhaal een aantal signalen die daar ook op zouden kunnen duiden: het slechte slapen/wakker worden als ie nog moe is, (klinkt als gevolg van overprikkeld zijn, terwijl dat niet aan jullie manier van omgaan met 'm kan liggen als ik je verhaal zo lees. Zou dus een interne/fysieke oorzaak kunnen hebben, zoals bijv een allergie). Het niet leeg drinken van z'n flesjes, het niet tevreden zijn, de reflux... Ik zou zeggen: bespreek het eens met je kinderarts en als hij zegt dat het niet kan, vraag dan eens of je het toch zou mogen uitproberen met koemelkvrije voeding. (Sommige KA's zeggen dat het geen allergie kan zijn als dat niet in de familie zit, maar het hoeft niet altijd in de familie te zitten. Hetzelfde met eczeem, dat hoeft ook niet perse aanwezig te zijn, (sterker nog: onze KA vertelde dat eczeem helemaal niet door KMA komt meestal, ergo: allergie kan bestaan zonder eczeem)). Succes, en zorg dat je gewoon wekelijks een (mid)dagje voor jezelf krijgt!!! Anders houd je het idd niet vol
Takhen: Ik waardeer je reactie maar hier werkt het toch niet zo helaas. Hier helpt het echt niet om rustig met hem op de bank te gaan zitten. En slapen doet hij dan al helemaal niet. In zijn bed met het gordijntje dicht (zodat het wat donkerder is) in alle rust lijkt voor hem het beste te werken om toch enigzins iets te slapen. Sommige kindjes hebben inderdaad niet veel slaap nodig maar oogjes wrijven en gapen zijn overduidelijke vermoeidheisverschijnselen toch En het herkennen van huiltjes doe ik zeker al, maar uit krijsen/gillen en compleet over de zeik gaan haal ik uit dat er iets niet goed zit. Rozemarijke: Wij hebben een aantal weken hypo allergeen gehad maar hier reageerd hij ook zo op.. kan hij dan evengoed een KMA hebben?
Ik herken ook veel in je verhaal wat betreft je gevoel, het machteloze, denken: waar ben ik aan begonnen, en bij ieder dingetje in huilen uit barsten. Het is soms moeilijk te genieten van deze tijd. Wij zijn gaan inbakeren, na 7 weken onrust overdag, had ik eidelijk wat meer rust en hij ook, nu is hij zelf tevredener, drinkt en slaapt beter.... Kan zich nu ook een tijdje in de box of wipper vermaken. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar hoe dan ook suc6....
Meid, zo herkenbaar..... De eerste vier maanden gingen hier ook zo! En niets hielp! Al die gevoelens die je hebt: herkenbaar!!! Schaam je niet hoor, het is ook om totaal gestressed en uitgeput van te raken. Pas op voor een depressie want die ligt op de loer. Daar zit ik nu nog mee te tobben terwijl mijn zoontje inmiddels al 15 mnd is (en je wilt het niet horen dan maak je je weer om andere dingen druk...)
Oh en inbakeren is zeker een idee, heeft hier wel wat geholpen, zij het niet in een paar dagen: het duurde echt weken maar het hielp zeker!
Het duurde hier ook even voor het hielp, ik had er een boek bij 'regelmaat en inbakeren' van Ria Blom, ik had nu eindelijk weer wat om voor te gaan, dus ik heb me daar helemaal op gestort en ik merkte dat nu ik weer meer controlle had, ik me ook weer beter ging voelen........
Ik herken het KMA verhaal ook... Onze dochter heeft ook heel veel gehuild. Ik kon er ook niet meer tegen op een gegeven moment. Ik ging wel eens op zolder "slapen"/ liggen als mijn man thuis kwam en dan dacht ik dat mijn dochter nog hoorde huilen. Bleken het gewoon de meeuwen of spelende kinderen te zijn. Ik weet dus hoe je je voelt... Bij ons (na een ziekenhuisopname) bleek er sprake van reflux te zijn. De osteopaat constateerde een vastzittende nekwervel. Maar het huilen bleef. Op hypoallergene voeding overgestapt en nog steeds huilen. Toen op aanraden van mijn moeder naar de apotheek gestapt en op eigen initiatief Pepti (voor KMA) gekocht en gegeven. Al kostte het me 100 den euro's; dit was het laatste redmiddel. En.... het huilen stopte!! We kregen een heel tevreden meisje! Naar de kinderarts gegaan en die heeft ons verder geholpen. Ik zou zeggen haal een pak Pepti of andere voeding voor KMA. Probeer het en kijk of het helpt. Misschien zeggen anderen; maar je moet niet gaan experimenteren met voeding. Maar op een gegeven moment wil je alles proberen voor je kindje en omdat ik dit zelf heb ik gedaan zijn we er wel achter gekomen waarom ons meisje zo huilde. Heel veel sterkte meid!!!
Hoi, ik herken je verhaal grotendeels, bij onze nu vrolijke dochter van 4, wat ben ik het 1e halfjaar wanhopig geweest, bij onze dochter had het te maken dat ze teveel prikkels kreeg (van bijna niets)alles probeer je, maar huilen kan ook een uiting zijn, om alle prikkels kwijt te raken. ik werd wanhopig omdat ik niet wist wat er aan de hand was, het maakte me zo machteloos. Achteraf gezien wilde ze gewoon geen baby zijn (klinkt heel vreemd), maar na haar 1e half jaar, jaar, naarmate ze meer kon, ging het beter.Nu is ze een vrolijk meisje wat nog heel erg gevoelig is, en af en toe echt woedeaanvallen heeft. Wat voor jezelf helpt is ritme en regelmaat, het lost het alleen niet op. Ga mee in de situatie en doe wat goed voelt voor jou, dat klinkt een beetje gek, maar als jij je niet goed voelt, kun je ook niet voor hem zorgen, dus als jij het nodig hebt om hem te laten brullen, om even tot rust te komen, moet je dat doen, want hij voelt jou frustratie feilloos aan.Kom dan eerst tot rust, dan geef je hem ook rust Accepteer dat hij huilt, want soms is er geen oorzaak, ik bleef zoeken naar een oorzaak, en wilde het heel graag oplossen, maar op dat moment kon dat niet, en dat maakte mij heel gefrustreerd en machteloos, ik had het gevoel dat er geen bal meer aan was, terwijl als ik foto's terug kijk er toch best leuke momentjes waren, hoe weinig ook. Heel veel sterkte en probeer van de momentjes te genieten die wel goed gaan! en volg je gevoel, als jij echt het gevoel hebt dat er iets is, klopt jou moedergevoel meestal. en over dat werken, als je merkt dat je nog niet de kracht hebt om te werken, meld je dan ziek, alhoewel werk ook een uitlaadklep kan zijn, om er even uit te zijn. en wat die 'gemene'gedachten betreft, ik heb ze ook gehad, is ook deel van het moederschap,die horen er ook bij, doet denk ik niets af aan de liefde voor je kind, in de tijdschriften lijkt het allemaal zo'n mooie roze wolk, maar er zijn ook andere kanten!
Goh meid, ik kan me heel goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt! Jouw situatie is niet normaal en niet "gewoon" de eerste paar maanden! Laat je niet zomaar kisten door al die goed bedoelde adviezen of gepraat van 'het wordt straks vanzelf beter'. Dat hoeft niet altijd zo te zijn, en het is heel goed dat je aan alle kanten even aan de bel hebt getrokken om het uit te zoeken. Al zou het uiteindelijk gewoon aan z'n karakter liggen, dan heb je iig alles geprobeerd! Ik wil je niet nog meer advies geven over wat je moet doen, maar die slaapjes die je noemt zijn wel herkenbaar. Veel baby's slapen in blokjes, van 30-70 minuten. Ik heb er zo eentje die daar 30 min en soms minder van maakt. Ze wordt dan soms ook huilend wakker, wrijvend in d'r rode oogjes, zonder aanwijsbare reden waarom ze wakker is. Ze is hartstikke moe! Maar goed, je kunt het niet veranderen. Ik probeer haar daarom meerdere keren per dag wel op bed te leggen, zodat ze uiteindelijk wel 1,5-2 uur slaapt overdag. Julia slaapt ongeveer vanaf etenstijd, en ik merk dat ik die tijd ook echt gebruik om bij te komen van de dag. Juist dan kan ik er helemaal niet tegen als ze per ongeluk wakker wordt!! Ik heb er geen tips voor, en weet niet wat er aan de hand is, maar geef je er aan over. Ik was ook zo'n control freak, maar dat lukt gewoon niet met zo'n kleintje. Toen ik me aan haar schema en regeltjes overgaf, was een groot deel van mijn frustratie ook weg. Ze werkt zoals ze werkt, en het enige wat ik kan doen is het opgroeien zo gemakkelijk, leuk en veilig mogelijk maken. Dat betekend ook goed kijken of er lichamelijk iets aan de hand is, maar ook je gewoon even voegen naar wat je beeb wil. Je kunt ze niet dwingen!
Hoi Sterre, Ik las je bericht en moest gewoon even reageren. Ook hier hetzelfde meegemaakt als jij. Ons zoontje gedroeg zich de eerste twee weken voorbeeldig en toen begon de ellende.... Veel, heeeeeel veel huilen en niet zo`n beetje ook. Niet willen drinken, overstrekken, de hele dag jengelen en zeuren en als klap op de vuurpijl nog 10 tot 12 keer per nacht wakker worden. Ik dacht dat ik gek werd! Ook ik heb me regelmatig afgevraagd waar ik aan begonnen was. Ik hield zielsveel van hem maar kon hem op een gegeven moment niet meer zien of horen. En de mensen maar zeggen: `het zal vast wel een tandje zijn` `hij is moe`, `is ìe niet fit?` `het gaat wel over` ik kon ze wel wurgen. Alsof niemand wilde zien hoe groot ons probleem was. Ik durfde de deur niet meer met hem uit maar durfde en wilde ook niet alleen met hem thuis zijn. Ik heb ooit eens op zaterdagavond om 21:30 in de ah gelopen, doelloos maar gewoon om weg te zijn! Hulp gezocht bij het cb, de osteopaat, pedagoog, kinderarts, video-hometraining, van het kastje naar de muur gestuurd. Ook hier dachten ze aan een koemelkallergie maar ook dat was het niet. Wat dan wel? De grootste ellende was pas over toen ons zoontje kon staan en lopen. Hij was toen 9 maanden. Het is haast niet te geloven maar het was grotendeels pure frustratie. Het niet kunnen doen wat hij graag wilde. Hij wilde bv ook niet in de box, dat was waarschijnlijk te klein waardoor hij geen bewegingsvrijheid had. Nu is mijn zoontje 15 maanden en gaat het gelukkig over het algemeen goed. Het blijft een pittig ventje ( wordt ook nog steeds iedere keer huilend wakker) met behoorlijk wat temperament maar we hebben nu eindelijk plezier en ik heb weer zin in de dagen met hem. Een half jaar geleden zag ik als een berg op tegen de dag( hoe kom ik deze dag door?). ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt gehad. Ik vond het in ieder geval fijn om te horen dat ik niet de enige was en dat er begrip was voor mijn situatie. Bij deze wil ik je dan ook heel veel succes wensen. Hou vol, het gaat dus echt over ( al kan het wel even duren!!) groetjes Debster ps ik heb ooit een topic geopend `help mijn baby huilt al negen maanden`( of zoiets)
meis heel herkenbaar onze meid heeft tot 4 maanden precies hetzelfde gedaan ik was kapot en had nergens zin in....we zijn ook naar ka gegaan reflux zantac...en echt t was over....troost je met de gedachte dat er een x een dag komt zo ineens dat het over gaat....hoe ik mezelf de dag een beetje doorhielp?veeeeel wandelen in de draagzak en meer kon ik ook niet doen...twas geen roze wolk voor ons eerder een zwarte maar NU dubbel endwars krijgen we alle liefde terug en genieten we met de volle 100 procent heel veel succes en ik hoop dat jou dagen er ook snel beter uit gaan zien!!liefs sjaantje
HaY Ik weet niet of het al gezegd is maar hypo allergene voeding heeft geen nut meer als er al koemelkallergie is .het werkt als voorzorg .Je zou dan iets als Pepti kunnen proberen . Ik kan me heel goed voor stellen hoe ome je je vast zult voelen
Ik wil je heel graag heel veel kracht wensen! Dit is zo moeilijk!! Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen omdat het zo vreselijk herkenbaar is. Wij hebben ook een hele moeilijke start gehad met onze zoon en ik heb ook regelmatig gedacht "waar zijn we aan begonnen?", en nog ergere gedachten ook... En toch....het wordt echt beter, dus leuker...(sorry, je wilde dit niet horen. Snap ik ook wel...) Kun je hem niet een dagje, of weekendje bij je ouders, schoonouders of iemand anders die jij met je kind vertrouwt, brengen, zodat jij en je man even op adem kunnen komen? Hebben wij toen niet gedaan omdat iedereen zo ver weg woont, maar ik denk dat het best goed was geweest om even uit het gehuil te zijn. Ga even lekker naar de film, uiteten, sauna of alleen een lange wandeling. Even opladen... Heel veel succes en een virtuele knuffel
he meid wat rot (zwak uitgedrukt) dat jou kraamtijd en babytijd zo moeizaam is. hier ook helaas herkenbaar. hier hielp het bij de een babymassage en inbakeren heel goed. en onze jongste zoon wilde gewoon bij ons zijn dus die lag in een kinderwagenbak en zo sliep hij zijn uurtjes deed ik hem naar zijn kamer brengen ging t mis. alleen de nacht ging goed, want hij sliep bij mij op de kamer (bv). ik weet niet of je al inbakert en babymasage zou je misschien via je ka (hier kan dat wel) aanvragen. Heel veel sterkte meid en hopelijk gaat je kleine zich snel beter voelen, zodat jullie allebei meer genieten kunnen van een dag, want ik denk wel dat je ventje zich niet lekker voelt.
Zeer herkenbaar je verhaal! Hier ging het precies zo bij de eerste. Wij zijn toen na een aantal weken overgestapt op pepti en dat was een verademing zeg! Een baby die wat meer sliep (in combinatie met inbakeren) niet meer 10 uur op een dag huilde, huiduitslag verdween. Cb had gezegd dat het hormoonbultjes waren, maar binnen 2 dagen na de pepti verdwenen ze als sneeuw voor de zon, dus kma. Hypoallergeen is geen melk om te gebruiken als je baby kma heeft. Het is ter voorkoming van, maar bij kma is het nog te sterk en zul je geen effect zien. Als ik jou was kocht ik gewoon een pak pepti en kijken hoe het gaat! Ik weet hoe verschrikkelijk het is om zo te denken over je baby. Je kan er niks aan doen, zit er helemaal doorheen en tegelijk schaam je je kapot. Tenminste dat was bij mij het geval. Dat weinige slapen bleef hier trouwens altijd, ook bij de 2e. Het is een feit dat sommige baby's gewoon niet zoveel slaap nodig hebben. Wel bij alle vermoeidheidssignalen naar bed, maar vaak niet slapen of nooit langer dan 45 minuten. Heel veel succes!