Al onze kinderen hebben autisme en ze hebben alle 4 in meer of mindere mate niet gespeeld. De jongens waren/zijn “erger” dan de meisjes. Die kwamen enigszins nog tot een bepaald spel. De jongens niet. Onze oudste raakte helemaal geen speelgoed aan. Uuuuuren mee op de grond doorgebracht om hem te “leren” spelen. Allerlei speelgoed gekocht in de hoop dat iets hem wel zou aanspreken. Speltherapie gehad, niks hielp. Inmiddels is hij 15 en hoeft hij niet meer te spelen. Onze jongste zoon is 3 en wil wel speelgoed hebben maar ook hij kan nauwelijks spelen. Keukentje was een tijdje favoriet maar alles moet echt. Dus speelgoed pannen en speelgoed eten werkt niet. Het moet met mijn keuken spullen en echt eten. (Hij mag mij ook elke dag helpen met koken) maar met echt eten alleen maar spelen wil ik niet. Dat vind ik echt zonde. al het andere speelgoed dat we hebben doet hij niks mee. Het is al gauw: dat kan ik niet, wil jij het doen? Help ik niet dan doet hij niks, en gaat lopen klieren en mokken. Help ik wel dan gaat hij regisseren en bepalen wat ik moet doen. (Meestal op een nare manier, en wat je ook doet, het is nooit goed genoeg) Zelf helpt hij niet mee, ook al probeer ik hem overal bij te betrekken en kleine opdrachten te geven die hij echt wel zou moeten kunnen. Buiten spelen gaat precies zo. inmiddels krijg ik gewoon hartkloppingen en stress bij het woord spelen en speelgoed. Maar ja, we moeten ook de dag doorkomen… iemand tips? Want na 15 jaar, en 4 kinderen hebben we echt van alles geprobeerd, ook met hulp van therapeuten, en niks helpt…
Lastig. Fantasie spel of samen spelen ging hier niet. Maken is het enige wat gaat. En dan van obsessie naar obsessie. Of in het geval van mijn oudste enkel treintjes waarin hij gelijk is blijven hangen. Puzzelen en bouwen doen het hier goed. Later kwamen er spellen bij. Die leeftijd begint mijn dochter nu ook te krijgen. Boekjes met opdrachten gaan wel een soort van samen (5-). Dan moet ik telkens uitleggen wat de bedoeling is en dan gaat het kind even aan de slag ermee. Heb je de speel o theek al geprobeerd als dat nog bestaat? Daar kan je alles uitproberen. Geen ass diagnose hier. Wel vermoedens.
Sensory tables dan? Zandtafel, waterparels, rijst, enzo. Lekker voelen, beetje scheppen in bakjes. Niks moeten. Gewoon bezig zijn.
En herbruikbaar eten als droge rijst en macaroni? Dat is tenminste mijn eerste ingeving, dan maar gedroogd herbruikbaar eten. Of moet er dan ook water enzo bij? Lastig zeg dat ze niet tot spel komen.
Fantasie en rollen spellen veranderen mijn kinderen in dictators die, als je een voet scheef zet (in hun ogen), compleet over de rooie gaan. puzzelen en bouwen willen ze ook niet zelf, alleen kijken hoe ik het doe, Incl commentaar. een speel ‘o theek hebben we hier helaas niet. hij gaat wel 4 dagdelen naar de psz. Daar leek het beter te gaan maar al snel bleek dat hij daar hetzelfde doet als thuis. Ook al speelgoed mee naar huis gekregen van hun, maar dat werkt niet want dat speelgoed “hoort” op de psz en daar ga je dan natuurlijk thuis niet mee spelen…
In het begin was dat nog wel goed. Maar omdat hij altijd mee helpt met koken weet hij hoe dat gaat. Dus er moeten kruiden, water, groenten etc bij, anders is het niet echt.
Hij kliert en mokt omdat het voor hem geen spel is. Net zoals jij niet snapt hoe hij speelt, snapt hij niet hoe jij speelt. Waarom moet hij spelen zoals neurotypische kinderen dat doen? Hij is niet neurotypisch tenslotte. Noch zou hij NT moeten worden, toch? Kinderen weten hoe ze moeten spelen, daar hebben ze geen hulp bij nodig. Geef een NT peuter een touwtje en een afstandsbediening en zeg: 'ga spelen.' Wat denk je dat er gebeurd? Het gaat een beetje rommelen, gooit het aan de kant en gaat iets zoeken waarmee het wel kan spelen. Of het gaat ermee doen wat hij leuk vindt en hoort dan 'nee niet zo! gewoon spelen!' ...maar wat is gewoon spelen? Hij doet wat natuurlijk is voor hem. 'Doe jij het dan maar, mama, ik weet niet hoe het moet' Kijk naar je peuter, wat doet hij nu? Dat is zijn spel. Begrijp je het? Waarschijnlijk niet. Maakt dat uit? Nee. Ik herken wat je zegt hoor. Mijn kind wilde ook niet NT-spelen. Wat ik ook deed, niets werkte. Maar dat is logisch als ik de wereld bekijkt door zijn ogen. Zijn behoeftes zijn anders, zijn ervaren, zijn prosessen, alles is anders. Nàtuurlijk is zijn spel dan ook anders. En is dat verkeerd? Nee.. ik denk dat spel heel belangrijk is voor kinderen; het is goed voor de ontwikkeling van de hersenen, het zelfvertrouwen, en wat nog meer. Autistische kinderen doen dat op de autistische manier. Hun manier van spelen is heel belangrijk. En spel is spel. Er is geen gepast of ongepast. Je moet niet vergelijken met neurotypische ontwikkeling. Het is een uitdaging, I know. Ze zien spel in compleet onverwachte dingen waardoor het soms ook gevaarlijk kan worden. Het willen spelen met echt groente en fruit is hier ook. Hij wil het dan ook echt snijden, maar het niet eten. Ja jongen.. dat kunnen we niet doen. Makkelijk is het niet, maar fout is het sowieso niet. Je hoeft ook zeker niet altijd toe te geven, maar als je spel bekijkt vanuit hem, dan kan dat een hele hoop frustratie schelen. Je kan hem dan helpen in het zoeken naar manieren waarop hij zijn spel wel kan spelen. Het 'doorslaan' in spel hoort daarbij. Ook dat is niet makkelijk ; maar wel belangrijk voor hun. Natuurlijk kan hij niet elk minuut van de dag de kraan open en dicht doen. Maar de behoefte om dat te ontdekken, om daarmee te spelen is er wel en die is echt, en niet verkeerd.
Hij heeft trouwens ook een tijdje een fascinatie gehad voor gereedschap. Speelgoed gereedschap was heel even leuk maar daarna wilde hij de echte spullen van papa. Vond ik niet zo’n goed idee met net 2 jaar. Hij kreeg wel een plank met echte spijkers om te timmeren en een speelgoed setje met kleine plankjes en spijkers en houtlijm. Enorm goed in de gaten moeten houden dat hij niet in andere spullen ging timmeren natuurlijk. Maar de fascinatie is er wel weer af.
@Saartje33 , ik snap het. Ik voel je door je berichtje heen dat je er even doorheen zit. Voor jou is dit loodzwaar. En dan keer 4 .. ik weet niet hoe je het doet. *doet buiging* Ik snap nu ook meer hoe hij speelt en wat je zelf al doet/weet/enz. Ik denk dat je nu ook vooral even steun nodig hebt. Ik las je berichtje vanuit je zoon, nu lees ik hem vanuit jou, als moeder van. Een knuffel! Ik ga nadenken of ik misschien iets weet wat kan helpen.
Alles 1 x doen. Met mij er naast. Daarna niks meer willen doen maar ook niet naar huis willen. Keer erna, bij de zelfde speeltuin exact hetzelfde doen als de eerste keer (we wisselen speeltuinen af) en de derde keer helemaal niks meer willen doen, maar ook niet weg willen
Ik heb er ook een die niet zelf kan spelen. Geen autist, maar hb. Hij zegt dat ie thuis alles al een keer gedaan heeft. In speeltuinen staat ie met volwassenen te kletsen ipv te spelen. Het enige waar ik hem even mee bezig kan houden is een nieuwe legoset. Ik heb geen idee hoe dat op te lossen. Hij komt nu op een leeftijd dat spelen met vriendjes goed gaat. Eerst raakte hij er te overprikkeld van. En heeft een paar vrienden waarbij hij zelf naar huis kan. Met vrienden kan hij gelukkig wel spelen. Al speelt ie dan ook niet met speelgoed. Nu is hij ziek en heb ik hem de hele dag thuis. Doodvermoeiend. De hele dag mamaaa mama mama mama mama. Of schermpjes.
Dat is lief en waardeer ik enorm! De twee meiden deden nog iets. Meestal was dat de bak met diertjes een voor een uitpakken, al kletsend. Ze speelden er niet mee, maar bekeken ze 1 voor 1 en benoemde wat ze waren etc. Ze waren dan ook op een positieve manier aan het kletsen tegen mij. Dan gingen we weer samen wat doen. Ruimden de diertjes op, gingen lunchen, en dan pakten ze de bak met playmobil. Pakten alles 1 voor 1 uit de bak, wederom al kletsend tegen mij. Deden er verder niks mee maar waren op hun eigen manier wel even een kwartiertje bezig. Had ik nog geen seconde rust maar het was positieve aandacht die ze vroegen, zeg maar. de jongens doen dus verder niks en vragen vooral heeeeel veel negatieve aandacht. Allemaal vragen stellen waar je nee (al dan niet met uitleg) op moet antwoorden. En dat blijven herhalen. De oudste is inmiddels 15 en echt de meest lieve zachtaardige en best slimme jongen die ik me kon wensen. Met een jaar of 8/9 verdween dit gedrag compleet. Hij gaat inmiddels ook naar regulier onderwijs en doet het daar super. Dus ik hoop dat het met de jongste ook goed komt. Voor nu is hij vooral alleen maar boos en zeurderig. Ik ben 6 jaar thuis geweest bij de kinderen maar toen de jongste exact hetzelfde gedrag begon te vertonen als de oudste ben ik parttime gaan werken en mijn man is minder gaan werken zodat er toch altijd iemand thuis is voor de kinderen. Maar anders ga ik er gewoon aan onderdoor.
Dat klinkt inderdaad behoorlijk hetzelfde. Behalve dat ik dan zelf de Lego set moet opbouwen en ze dan even “bezig zijn” met het kijken naar mij. Fijn dat het met vriendjes wel goed gaat! Dat hebben mijn dochters ook, dan komen ze beter tot een soort van spel.
Ja, man en ik zeiden laatst tegen elkaar dat het gewoon niet meer leuk is om überhaupt nog iets te proberen te gaan doen, en we merken dat we maar steeds vaker niks meer doen. Word ik heel verdrietig van
Leren programmeren? Zit een vast stramien van regels (want code), ze kunnen hun eigen spel ontwikkelen en hun creativiteit daarin los laten. Wel weer een scherm, maar je leert er behoorlijk wat van en allicht is het een oase van rust. Is op verschillende niveaus te doen, je hebt op basis van symbolen instructies voorbereiden om een rups van a naar b te krijgen. Maar ook gewoon hele programma's voor 6 en ouder.