sinds enkele weken is mijn dochter van bijna 4 jr ineens heel erg bang als ze naar bed moet.... ze kijkt eerst om zich heen zodra ze boven is, doet lle lampen aan, en vliegt dan heel snel in een hoekje tussen haar kledingkast en bureau in en wil daar alleen maar staan... dan wil ik haar tandjes poetsen en moet ze nog even een plas doen in de badkamer... weer durft ze niet alleen dus ga ik gewoon mee.... en weer vliegt ze daarna tussen de kast en bureau in... lijkt alsof ze ergens bang voor is in haar kamer achterin waar ze dus nooit meer wil staan, en vooral niet met haar gezicht ernaartoe! zodra ze in bed ligt gaat ze met haar hoofd onder de dekens en blijft zo tot de ochtend liggen... wt dus enorm zweten betekend en warmtebultjes in haar gezicht als gevolg.... ik heb er al meerdere malen geprobeerd achter te komen wat er nou is maar ze verteld niks.... en blijft angstig.... wat moet ik hier nou mee? vind het zo zielig dat ze zo angstig is... ook durft ze smorgens terwijl het al licht is in haar kamer niet haar bed uit en roept mij eerst en zodra ik in haar kamer kom springt ze het bed uit en vliegt onze slaapkamer in............
Heel herkenbaar. Onze dochter van bijna 4,5 jaar is ineens ook erg bang in het donker. Je zou kunnen proberen om samen met haar het 'monster' het raam uit te jagen. Doe je net of je hem vangt en uit het raam gooit. Dat wil nog wel eens helpen. Of een extra lampje naast haar bed. Staan er toevallig knuffels of andere dingen die enge schaduwen kunnen geven op de muur? Ik ben in het donker op mijn dochters bed gaan liggen en kwam er achter dat twee knuffels angstaanjagende schaduwen maakte. Ze is nu nog steeds wel bang in het donker en wil bijv. niet alleen naar de wc. Maar ze slaapt wel rustiger. Succes!
ik denk dat als ik probeer zogenaamd een monster uit het raam te doen dat ze dan nog angstiger word, omdat ik de angst dan voed.... er bestaan dus monsters! ze heeft best veel dingen in haar kamertje staan ja, een krijtbord, achterin bij haar ramen, veel schilderijtjes , een klok, bankje (zithoekje) met speelgoed, een tafeltje met een groot houten poppenhuis. een bureau met allemaal spulletjes erop en erin.... een kledingkast, bed, en nog vanalles aan de muur zoals plankjes en wandlampen e.d. er branden standaard 2 doffe lampjes omdat ze anders niet wil slapen... ik zal het morgen eens uitproberen om te kijken of er iets angstaanjagends te zien is door schaduwen! ze durft ook snachts niet naar de wc... dan roept ze ons... en rent ze daarna hard naar de badkamer... en vervolgens weer hard terug en springt dr bed in... haha.... ik ben er nog niet achter, maar ga er vanuit dat dit tijdelijk is!
toch proberen uit te vragen waarom ze bang is ik weet van onze oudste dat hij graag de deur op een kier wil hebben en de licht op de overloop brand totdat wij op bed gaan anders voelt hij zich opgesloten en bang de jongens slapen sinds kort bij elkaar de jongste wil graag deuren dicht en lampen uiit na lang meerdere malen uitleg snapt ook hij dat de deur op een kiertje blijft en licht overloop aan (voorheen had de oudste de deur helemaal open en lichtoverloop aan nu dus op een kier)
Ik heb dat hier ook met mijn zoontje van 4 jaar, maar hij is altijd al bang geweest in het donker, rent ook altijd heel snel naar het licht om hem aan te doen en alleen naar de wc durft hij nog niet eens als het licht in de hal uit is, dan moet ik altijd mee om het licht aan te doen (kan niet bij het licht van de wc) Als ik vraag waarom hij bang is komt er ook niet echt een reden, gewoon bang in het donker, als hij gaat slapen ,zegt hij ook bijna elke avond mama ik ben bang in het donker, hij heeft een nachtlampje naast zijn bed staan, want anders gaat hij al helemaal niet slapen. Weet dus ook niet echt wat het hier is, soms vraagt hij idd ook wat voor schaduwen er zijn, maar dan leg ik uit dat het een schaduw is en dan is dat ook wel goed, maar hij blijft gewoon angstig.
Ik snap je angst wat betreft het weggooien van de monsters, maar het ontkennen of zeggen dat ze niet bestaan helpt ook niet. Als een kind aangeeft dat het monsters ziet, dan zijn ze er voor hem/ haar ook echt. Ontkennen heeft dus ook geen zin. Mijn broer heeft dit gehad met zijn zoontje. Ze hebben toen samen het monster het raam uit gegooid en daarmee was voor mijn neefje de kous af. Ik zeg niet dat je dit moet doen hoor. Zeker niet als je niet weet of dit het probleem is. Maar ontkennen/ bagatelliseren (wat veel ouders doen) van een angst helpt bij kleine kinderen echt niet en maakt ze alleen maar banger. Samen een oplossing zoeken is beter.