Op het moment is het echt Jantje lacht, jantje huilt hier. Mijn dochter van 2 jaar en 1 maand kan echt om het minste geringste boos worden. Dan zijn we bijvoorbeeld gezellig aan het lezen, knutselen of met de Lego, en er gaat even niet iets zoals ze wil, met een enorme driftbui tot gevolg. Ze smijt dan alle kleurtjes/Legoblokjes/boekjes op de grond en lijkt echt te stampvoeten. Afleiden werkt tot nu goed om haar uit zo'n bui te halen. Dan opeens begint ze weer met een normale stem te vertellen, dus het zijn volgens mij echt krokodillentranen. Eerlijk gezegd word ik er een beetje moe van omdat ik ook het gevoel heb dat ik continu loop te verbieden. Ze weet wat niet mag en gaat in zo'n bui dan specifiek dat doen (op mijn laptop slaan terwijl ze daar niet aan mag komen, alle keukenkastjes openzetten terwijl ze er niet in mag, etc.) Die dingen die echt niet mogen, daar ben ik wel consequent in maar daardoor is het hier niet zo gezellig de laatste tijd. Ook gilt en zeurt ze veel (ze vraagt om dingen maar op een dwingende toon en als ik niet meteen in de houding schiet gaat het ook over in huilen van boosheid). Hoe moet ik dit aanpakken? Wat niet mag mag niet, maar waarom wordt ze zo kwaad? Doe ik iets niet goed, bied ik haar niet genoeg uitdaging? Ik word er erg onzeker van... Ze gaat naar de creche en daar is ze de gezelligheid zelve. Ze komt ook met hele verhalen thuis en kent inmiddels alle kinderen en de leidsters bij naam.
Zeker niet onzeker worden..tis echt een karaktertje icm een stukje frustratie. Mijn zoontje is pas 16 maanden maar wat een driftkikkertje...als hij een blokje niet in zn vormenstoof krijgt...woehoe dan komen de muren zowat naar beneden Het is vermoeiend en kost je een hoop energie maar wees ook blij met zo'n karakter...deze kinderen komen zover als zij ergens hun tanden in zetten. Ik vond het altijd heerlijk dat mijn oudste zo relaxt was maar nu op school is het erg moeilijk om haar voor uitdagingen te motiveren..als het ook maar ietwat moeilijk lijkt gooit ze het bijltje erbij neer. hier heb ik al wel duidelijke regels...met een driftbui zet ik hem in de kinderstoel (wat eigenlijk de trap moet zijn, maar dan klimt tie naar boven. Als je rustig bij mama komt zitten help ik je. Ik denk dat je duidelijk voor haar moet stellen wat je accepteert en wat niet. Dus driftig zijn doen we op de gang en als je iets niet netjes kan vragen dan kun je blijven gillen tot je een ons weegt luister jij niet naar mama, dan hoef ik ook niet naar jou te luisteren.
Dank je tuc! Ik vind het ook wel fijn dat er echt "een kop op staat" zoals mijn vader het noemt. Als ze zo zeurt negeer ik haar ook, maar dat kan laaang duren en dat is gewoon niet gezellig. Daarbij is mijn man veel toegeeflijker en geeft hij haar veel keuzes (teveel, in mijn ogen). Als ze dan zeurderig huilt om niks komt hij al aan: "Wat wil je?" Dat kan ze nog niet eens verwoorden en daarbij trekt het mijn "consequente aanpak" scheef. We zijn hierover al aan het discussieren en hij gaat proberen haar net als ik te negeren als ze zo zeurt. Hij is trouwens wel streng met toepassen van straf, nee is nee en bij nog een keer niet luisteren gaat ze resoluut naar de gang.
Hier hetzelfde als Tuc, maar dan andersom. Mijn oudste is de driftkikker hier in huis, zoontje is daarentegen juist heel relax (maar het nadeel is dus dat hij inderdaad snel het bijltje erbij neergooit). Ik heb ook duidelijke regels. Driftig zijn mag absoluut, maar dan doen we dat inderdaad even afgezonderd. Zodra ze weer in staat is om te praten, doen we dat. Gillen om iets voor elkaar te krijgen gebeurd niet. Ik vertel haar dan duidelijk dat als ze rustig is en op een normale toon met mij kan praten ik verder in gesprek ga met haar. Dit karakter heeft ook absoluut hele positieve kanten. Mijn dochter is een doorzetter, opgeven heb ik haar bijna nooit zien doen. Hier werkt het dus absoluut op consequent te zijn. Als ik haar duidelijk vertel wat ik bedoel, van haar wil/juist niet wil merk ik dat de driftbuien korter duren. Voel je absoluut niet onzeker! Dit heeft helemaal niets met jou te maken.
Nescio je ziet aan onze voorbeelden dat dit soort karakters niks met jou te maken hebben...beide 2 totaal verschillende kinderen met dezelfde opvoeding. De manier waarop je ermee omgaat is denk ik voor een gedeelte wel bepalend voor hoe het later gaat. Samen op 1 lijn is belangrijk maar idd moeilijk hoor. Het verschil merk ik hier al wanneer ik er al een hele dag bij ben en hij net binnen komt
Op één lijn zitten is inderdaad wel heel belangrijk, ze hebben het heel gauw door als de ene ouder een stuk 'makkelijker' is. Ik zie bijvoorbeeld veel om me heen, vooral op de psz dat ouders hun kind graag te vriend houden. Het lijkt wel alsof ze alles uit de kast halen om geen huilende peuter in het bijzijn van anderen te hebben. Ik heb daar nooit zo'n last van.. Mira zette het van de week eens op een gillen: "IK BEN MOE! PLANKJE!" Op zo'n moment ga ik op ooghoogte voor haar zitten en zeg heel duidelijk dat ik begrijp dat ze moe is, maar dat ik eerst wil dat ze het op een normale manier aan me vraagt, dat ik daarop wacht en ze anders absoluut niet op het plankje mag. Dit gebeurd uiteraard precies voor de voordeur waar alle moeders wachten op hun kinderen van de basisschool . Ze blijft gillen, ik loop een klein stukje door en ze loopt gillend achter me aan.. Ik had nog geen 10 stappen gezet en ze zegt; "Mama, mag ik alsjeblieft op het plankje". Ik ga weer voor haar zitten en zeg haar dat ze absoluut op het plankje mag als ze het zo lief vraagt. Dat als ze het schreeuwend en gillend vraagt het antwoord altijd nee is. Dan even knuffel en een kusje en ze mag op het plankje. Voorheen kon dit soort gedrag heel lang duren, dat hield ze makkelijk vol.. Dit is echt iets wat met de tijd steeds beter is gegaan, hoe consequenter ik in dit soort dingen ben hoe meer en vooral sneller ze het oppikt. Ik ben echt heel makkelijk, maar wel consequent. Hier ook 2 kinderen met een heel ander karakter, maar dezelfde opvoeding. Ik ben benieuwd hoe het straks met mijn zoon is als hij 2 is.
Oooh zo herkenbaar! Hier een dochter van 26 maanden en idd bij alles huilen..Alles uitproberen.. En ach.. Je weet het eigenlijk allemaal wel Alles wat niet mag is leuk.. Zie aan je onderschrift dat jij ook zwanger bent en dat voelen ze haarfijn aan heb ik zo het idee.. Hier resulteert het de laatste week ook in drinken doelloos omver gooien terwijl ze prima uit een normale beker kan drinken.. Uit een tuitbeker weigert ze dus wij zijn weer tijdelijk aan de fles.. Verder is het de laatste tijd gewoon go with the flow maar zeker niet toegeven aan de buien..
Bedankt, ik voel me gesterkt door jullie reacties. Heb ook wel gemerkt dat rustig iets uitleggen goed werkt bij haar. Dat nee nee blijft als ze zo zeurt, maar dat ze het ook gewoon kan vragen. Maar soms fietst mijn man erdoorheen met zijn "snelle oplossingen" En huilen op straat doet ze ook gerust, jammer dan. Dan zie ik mensen weleens kijken van "zo die heeft haar kind niet in de hand". Ze moesten eens weten
Precies! Echt zo herkenbaar. Het doelloos op de grond gooien van bestek, kleurtjes, zelfs een beker water... en dan hoeft ze niet eens boos te zijn, ze doet het gewoon en kijkt dan naar mij: "oh oh, beker gevallen." Als ik dan boos wordt ("wij gooien niet met bekers!") maakt dat weinig indruk. Ze vindt het wel heel leuk om mij te gaan helpen met opvegen (mama dweilen, mama helpen!) Zou ik haar hier ook op de strafplek zetten, want ik vind dat gooien erg vervelend worden. Ze kan het ook ineens doen met haar eten. Het ene moment zit ze rustig te eten, het andere moment smijt ze de lepel neer en graait ze met haar handen in haar bord... Ik denk ook dat ze steeds meer van de zwangerschap meekrijgt, want ik kan haar door mijn gammele rug niet meer zo lang tillen, en dan zet ik haar op de grond of tilt papa haar. Maar nee, mama MOET optillen. Dat gaat dan ook niet.
Inderdaad! Daar kan ik me ook echt niet druk om maken. Rustig blijven is de keyword.. niet altijd even makkelijk, maar het werkt hier altijd heel goed. Als ze door heeft dat het gegil en geschreeuw me niet veel doet en ik bij mijn punt blijf is de lol er snel vanaf.
Het is alsof je mijn zoon beschrijft, hahaha! Hij doet precies hetzelfde; als iets niet precies gaat zoals hij wil, wordt hij direct heel boos en gaat hij met dingen gooien. Ook uitdagen als er niets aan de hand is; gewoon van ene op het andere moment zijn beker op de grond leeg gieten, en ga zo maar door! Als hij boos wordt als iets niet lukt, zeggen we altijd 'is niet erg schatje dat je toren in elkaar valt, snap dat je boos bent maar dan probeer je het gewoon opnieuw'. Nu zijn er eindelijk soms momenten dat hij dan zegt 'ja' en dat hij het rustig opnieuw gaat proberen. Ik wil hem op deze manier leren om door te zetten en rustig met situaties om te leren gaan waarin het niet loopt zoals hij wil. Wel handig voor de toekomst dacht ik met zijn temperament . Verder enorm consequent zijn inderdaad. Als hij zomaar met dingen gaat gooien en het gaat nergens om gaat ie op de trap en als ie daar vanaf komt, moet hij het oprapen. Blijft aanpoten met die pittige karaktertjes maar aan de andere kant ook weer onwijs leuk om te zien dat ze zo hun eigen weg zoeken..
Hier hetzelfde verhaal met zoontje van 2.5... Stapelgek word ik van die 2 van mij de afgelopen weken. De hele dag door schreeuwen (ook naar elkaar) en alleen maar politieagentje spelen en verbieden...pffffffff.... En zodra iets niet lukt of mag wordt er gegild, gegooid en volgt er een driftbui waar je u tegen zegt.... Dit geldt trouwens al voor beiden dus dat beloofd nog wat. En ik had nog zo gehoopt dat er tenminste ééntje op mijn man ging lijken!
Een groot feest van herkenning.. Alles moet mama doen.. Overal moet mama mee naar toe... Ook het ineens graaien in het eten is bekend.. Al is dat hier al een stuk minder net als met eten gooien.. Met drinken gooien is er dan wel voor in de plaats gekomen.. En we weten heel goed dat het fases zijn.. Maar nu (hoog)zwanger kan je gewoon ook een stuk minder hebben...
Heel herkenbaar!! Mijn zoontje van tweeëneenhalf heeft ook dit dwingende gedrag. Gillen, huilen, jengelen om het minste of geringste. Met een bijna-kleuter en een baby die ook aandacht willen/nodig hebben, vind ik het soms wel moeilijk mijn geduld niet te verliezen als de middelste weer eens dit gedrag vertoont. Eigenlijk weet je wel hoe je moet reageren, maar consequent zijn is soms zó lastig. Maar dit topic heeft me nieuwe 'moed' gegeven. Morgen ga ik de tips die ik hier gelezen heb consequent toepassen.
Fijn dat er zoveel herkenning is! Ik ben ook blij dat ze zo'n karakter heeft want ik denk inderdaad dat ze zich niet snel gaat laten vangen. Ikzelf was ontzettend rustig en bedeesd maar daardoor ook snel doelwit van pesterijen. Ik hoop zo dat dat mijn dochter nooit hoeft te overkomen. Gisteren kwam ze thuis van de creche met een plekje op haar jukbeen. "Gevochten"... blijkbaar wilde ze hetzelfde speelgoed als een ander kind en heeft ze haar een flinke zet gegeven, waarop dat kind uithaalde. Ze eist dus ook haar plek in de groep op.
Heel herkenbaar. Hier ook zo'n driftige dame. Nadat we hadden gemerkt dat ze echt een loopje met ons nam zijn we een stuk strengen geworden. Gillen/ bijten/ gooien/ noem maar op is naar de gang. Nu moet ik nog leren om wat minder snel toe te geven als ze aan het zeuren is......
Wij hebben hier ook zo'n driftkikkertje, alleen zijn ze vergeten de handleiding mee te sturen. Als mevrouw iets wil, dan wil ze het ook NU! En als iets niet lukt, dan vliegt het door de kamer. En dat 'zeuren', daar gaan mijn haren echt recht van overeind staan. Ze wil het zelf doen, maar als het niet lukt dan is het gillen. Ze moet het van mij ook gewoon zeggen, anders help ik haar niet. Maar pfoe, wat heeft ze een lange adem. Hier is op dit moment tandenpoetsen, haren kammen en afdrogen/aankleden echt een draaaama. Lees: ze horen haar vijf straten verderop gillen. Maar hoe doorbreek je dat? Ik maak grapjes, zing liedjes, etc. Maar niks helpt.