Hoi dames! Wanneer zijn jullie begonnen om je kind te waarschuwen voor mensen met slechte bedoelingen? En wat heb je toen precies gezegd? Zl (net 3 jaar) had ik nog nooit gewaarschuwd voor kinderlokkers en dergelijke tot vanmorgen. Ik liep met zl en dl in de supermarkt en merkte dat er steeds een kerel naar ons keek, oké dat kan, het maakte me nog niet meteen bezorgd oid. Later mocht zl even bij de tijdschriften kijken, terwijl ik in een ander gangpad nog een boodschap pakte. Toen ik terug kwam bij mijn zoon, stond die vent dus ook bij de tijdschriften (bij mijn zoon dus) en maakte zich uit de voeten toen hij mij zag. Ik weet zeker dat er niets is gebeurd, maar die kerel had mijn zoon zo aan de hand de supermarkt uit kunnen loodsen (geen idee of zl alarm had geslagen). Ik heb toen tegen zl gezegd dat hij nooit met andere mensen mag meegaan, zonder het tegen papa of mama te zeggen, wat die mensen hem ook beloven! Heb ik hier goed aan gedaan? Is hij hier te jong voor of had ik iets anders moeten zeggen? Ik verlies hem nooit een seconde uit het oog, behalve dus bij die tijdschriftenbak. Ik wil nog even een kanttekening maken dat ik erg slecht van vertrouwen ben naar andere mensen toe. Ik weet dus helemaal niet of die kerel iets slechts van plan was (het was geen lieve-oude-opa-type, hij was van middelbare leeftijd en zag er onverzorgd uit), ik kreeg door de situatie een erg onbehagelijk gevoel.
Oei, lastig onderwerp. Ik ben zelf heel goed van vertrouwen, maar ik ben ook realistisch. En helaas loopt je kind het meeste risico bij mensen in de naaste omgeving. De meeste slachtoffers van kindermisbruik kennen de dader. Ik ben er zelf dus niet van om te waarschuwen voor 'een enge, vreemde mijnheer'. Wat wij onze zoons al vanaf heel jongs af aan leren is: je lijf is van jou. Iemand anders mag niet zomaar aan jouw lijf zitten. Als iemand iets bij je doet wat je niet prettig vindt, mag je dit aangeven. Dit leren ze uiteraard in hele kleine stapjes. Daarnaast leren we ze dat ze moeten blijven waar wij ze 'achterlaten'. Dus niet zomaar met iemand meegaan. Ik heb dit juist ook uitgelegd met voorbeelden van bekenden. Bijvoorbeeld: oudste zoon speelt buiten en stel dat de buurvrouw vraagt of je even meegaat naar haar huis om een koekje te eten. Als mama dat niet weet, dan weet mama niet waar je bent en dan word ik heel ongerust. Dus altijd even komen zeggen dat je ergens naartoe gaat. En dergelijke voorbeelden probeer ik af te wisselen: wat als een vreemde vraagt of je meegaat voor een snoepje of om naar een klein hondje te kijken etc. Zodat ze leren dat het antwoord altijd is: EERST AAN PAPA OF MAMA VRAGEN!!! En natuurlijk beangstigd mij het idee dat iemand mijn kinderen iets aan zou kunnen doen. Dat is de ergste nachtmerrie van elke ouder. Maar ik wil vanuit die angst mijn kinderen en mijzelf niet belemmeren een normaal leven te leiden. Het is dus een combinatie van gezond verstand, leren loslaten en je kinderen leren vertrouwen op zichzelf.
Of die man iets van plan was of niet, het kan altijd eng overkomen en dan moet je altijd je gevoel volgen. geen idee wanneer je zoiets aan het kindje moet vertellen, je wil je kind niet bang maken maar je wil ook het risico verkleinen. Ik vind dat ook wel een moeilijk iets.
Ik denk eerlijk gezegd dat waarschuwen geen zin heeft. Denk even aan alle verhalen die je kent en of die kinderen destijds door zelf anders te handelen hun lot hadden kunnen ombuigen. Als een volwassene kwaad in de zin heeft bij een kind kan dat kind er niets aan doen. Dat verhaal van snoepjes en hondjes ken ik alleen uit de waarschuwingsvoorbeelden, de echte verhalen zijn van bekende daders en gewelddadige ontvoeringen. Ik geloof echt niet dat een kind dan nog iets uithaalt door te zeggen dat hij het eerst aan zijn moeder gaat vragen. Wat je natuurlijk wel bereikt is dat je je terecht zorgen maakt als je kind weg is en niet heeft gezegd waar hij heen is.
Als je kan praten met ze. En niet alleen over die vreemde maar ook juist over die bekende. Leer waar mensen bij je kind aan mogen zitten en leer ook je kind dat ze altijd naar ( mama) mogen om te vertellen wat een ander doet. wie wel je broek kan en mag verschonen en als die het doet wat die wel en niet mag doen broek om hoog laag maar verder niet aan jouw als kindje mag zitten. ( dat het meestal de mama is die kijkt of het kriebelt ) en zelfs ja papa kan wel maar een beetje papa stuurt dit soort dingen automatisch door naar de mama. Pas was het nog op tv het grote gevaar zit hem niet in die onbekende maar juist in het kringetje van bekende. Dus je moet eigenlijk niemand uitsluiten en zeggen wat prive is voor het kind zelf en als iemand aan dat prive zit dat het het altijd aan mama kan vertellen. Ja ook papa en toch voorbeelden genoeg dat ook papa ( niet te vertrouwen is) nu zeg ik niet dat de meeste papa.s zo zijn maar je kunt het nooit uit sluiten. Dus van oom opa oom neef broer buurman buurjongen. Die blijven uit bepaalde ( zone.s) En wat het ook is dat je aan mama alles kan vertellen wat een ander ook zeg als een ander zeg geheimpje dat je kind weet dat je speciale geheimpjes juist met je moeder ( moet blijven delen) zo ver moet je wel helaas gaan.
Ik weet niet of waarschuwen zin heeft, maar hij moet natuurlijk sowieso weten dat hij niet met anderen moet meegaan. Met welke leeftijd begin je dat te vertellen? Ik weet nog dat het mij is verteld en dat ik vanaf dat moment bang was voor mannen . Later is dat weer bijgetrokken . Ik wil mijn kind dus niet bang maken, maar zich er wel bewust van laten zijn dat hij niet zomaar met vreemden mag meegaan. Ik weet ook dat misbruik vaak door bekenden wordt gepleegd. Ik zie echt nu al op tegen toekomstige speelafspraakjes op de basisschool, tegelijkertijd wil ik ook dat hij een normaal leven leidt met steeds meer vrijheden. Ik heb zelf nooit een negatieve sexuele ervaring gehad trouwens, denk dat het door de diverse verhalen (oa Robert M.) komt. Het lijkt me zoiets verschrikkelijks als je kind misbruikt is/wordt.
Ik ben het hier mee eens. Met de voorbeelden probeer ik ook niet te voorkomen dat hij wordt ontvoerd (bijvoorbeeld), ik waarschuw hem ook nergens voor. Ik wil weten waar hij is en ik wil dat hij leert dat hij op zijn eigen oordeel kan vertrouwen.
Huh? Hier staat papa gelijk aan mama hoor! Ook al stuurt papa vaak door naar mama maar dat is meer omdat mama gewoon in de meeste dingen wat handiger is. Maar een beetje papa stuurt door naar mama? Hoezo? Ik vind het ook lastig hoor. Maar denk dat het aanleren dat ze altijd even moeten vragen of melden dat ze ergens naartoe gaan wel een goede is. Dan weet je wat ze van plan zijn en kun jij inschatten of het veilig is. Niet alleen met 'vreemde' mensen maar ook gewoon situaties, zoals spelen bij open water.
Goed boek: Met jou ga ik niet echt niet mee - wel voor iets ouder, wij lazen het vanaf 4 jaar. Verder blijf ik er altijd op hameren en herhalen op 'éérst aan mama vragen!' Maar er zijn ondanks dat veel mensen die doen, op internet ook filmpjes te vinden van sociale experimenten zeg maar, van een man -die in overleg met de ouders- uitprobeert of hun kindje met hem mee zou gaan. En eigenlijk ging dat héél gemakkelijk mis! (kinderlokker experiment) .
Nee hij is er nog niet te jong voor hoor, maar de kans is natuurlijk wel groter dat ie t in zo'n situatie zal vergeten als ie wordt "verleid" door zo'n vent. Je kunt t beste t spelenderwijs doen en veel herhalen. Inderdaad door boekjes te lezen bijv
Van af en bepaalde leeftijd vind ik zelf dat een beetje. Paps het automatisch door gestuurd aan mama ja. 99 van papa.s zijn te vertrouwen en v toch niet je alleen zijn. En er niet zo maar van uit gaan papa doet niks. Legio voorbeelden te noemen waarbij de vader de dader is. Dus ook papa blijft van bepaalde dingen af. Ik bedoel het op een juiste manier. Maar je niet wil ver gaan om kinderen te waarschuwden niet in v het totaal plaatje. Dochter is nu bijna c zes. Papa geeft geen v zetpil meer bijvoorbeeld
Ik snap je wel, maar vind het toch wel een rare redenatie. Ik denk wel dat als mijn dochter iets ouder is en ze een probleempje heeft down under dat ze naar mij komt (nu ook al trouwens) maar dat is omdat zij dat wil. Niet omdat ze er niet mee naar haar vader zou mogen gaan... Voor mijn zoontje geldt hetzelfde. Denk zelfs dat papa op bepaalde gebieden beter advies kan geven dan mama Ik zou mijn kind niet het gevoel willen geven dat papa op dat gebied niet te vertrouwen kan zijn of zoiets... Ik leer haar liever dat er een aantal mensen zijn die ze altijd kan vertrouwen en de rest van de wereld moet je eerst goed over nadenken.
Ik heb de kinderen altijd uitgelegd dat ze nooit en te nimmer mee moeten gaan met iemand die ze niet kennen. Dat mensen die het goed met je bedoelen, je niet ongevraagd en zonder je papa of mama meenemen. En als mensen dat dus wel willen, ze mogelijk slechte bedoelingen hebben. Ook met bekenden mogen ze niet mee als ik niet zelf tegen ze heb gezegd dat dat mag. In dat geval is de uitleg: papa of mama moet altijd weten waar je bent.
Wow, hoe zorg je ervoor dat je kind een basaal wantrouwen ontwikkelt naar de wereld, als papa niet eens een zetpil mag geven? Wat jij doet, is echt heel ongezond. Als je je eigen man niet eens kunt vertrouwen, hoor je niet met 'm samen te zijn en al helemaal geen kinderen samen te hebben. Ik kan mijn man hierin 100% vertrouwen. Kon ik dat niet, dat waren we niet samen. En ja: ik weet dat er mannen zijn die gruwelijke dingen doen, maar als dat bij je eigen partner het basale uitgangspunt is, dan is er echt iets grondig mis. Even wat betreft cijfers daarin: meestal is het NIET de vader, maar veel vaker stiefvaders, opa's, vrienden van de familie....
Wij zijn al lang bezig onze zoon te leren dat hij alleen met papa & mama of opa's & oma's mee mag. Alle andere mensen -ook bekenden!!- alleen als papa en mama het weten en goed vinden. Wat iemand een stuk verder naar boven al zei: als iemand je vraagt om mee te gaan eerst aan papa of mama vragen. Ook als dat de buurvrouw of de juf is. Papa of mama moet altijd weten waar je bent. Verder leren we hem dat hij nee mag zeggen als hij iets niet fijn vindt. En dat als mensen iets vervelends doen, dat hij dit altijd tegen papa en mama moet vertellen. Ook als mensen hem bang maken of zeggen dat hij het niet mag doorvertellen, moet hij het toch zegggen. We hebben daar ook een boek over trouwens, over nee zeggen. Dat gaat over luisteren naar het 'nee' van iemand anders en over zelf nee zeggen. Ook wordt het onderscheid gemaakt tussen dingen die niet altijd leuk zijn maar moeten voor je eigen bestwil. Maar dat in andere situaties altijd naar 'nee' moet worden geluisterd. Er zit ook een stukje in over lijfsbeschikking. Dat lees is soms voor en ik verwijs er regelmatig naar.
Ik herhaal elke week tegen mijn dochter dat ze niet zomaar met vreemden mee mag gaan en dat ze om het geheime wachtwoord moet vragen. Weet die persoon dat niet dan moet ze wegrennen en mag ze van mij gillen schreeuwen schoppen slaan etc. Ik benoem dit elke week zodat ze het niet vergeet. Of ze het ook gaat toepassen? Geen idee. Ik hoop het (mocht het ooit nodig zijn maar dag hoop ik niet)
Weet je hoeveel moeders hun kind hebben vermoord afgelopen jaren (meer dan vaders laat ik het je maar verklappen) Als ik jou was zou ik dus je dochter niet bij jezelf alleen laten, dadelijk doe je haar wat aan. Sorry, ik vind jouw gedachtengang over het normaal omgaan tussen vader en kind niet gezond..
Ik wilde al een heel verhaal typen op de reactie van Elmo maar eigenlijk dit. Papa is voor mij gelijk aan mama. En als dat niet zo is moet je ook mama uit de buurt houden want weet je hoeveel VROUWEN rare dingen hebben gedaan met kinderen de afgelopen jaren (decennia, altijd al?) Wat het topic betreft: ik weet het niet zo goed. Het zet me wel aan het denken. Mijn zoontje is 1,5 dus dat ljkt mij wat vroeg maar je wil het inderdaad wel op tijd doen zonder ze bang te maken.
Vind ik heel raar. Moet je het zelf ook niet meer doen, want er zijn ook genoeg moeders schuldig aan kindermisbruik. Ot: ik waarschuw wel, niet geschoten is altijd mis, misschien is het wel net voldoende om weg te komen.