Je hoorde altijd dat het erg moeilijk was voor ouders om hun kinderen los te laten als ze het huis uit gaan en op zichzelf gaan wonen. Maar jeetje ik vindt dat je nu al veel je kind moet loslaten. Hier is de oudste 2,5 en ik merk nu dat ik het echt moet leren al als moeder dat ik me niet zo druk moet maken en haar het moet laten leren. Hebben jullie dat nu ook?
Zeker te weten. Ik zeg altijd: Loslaten begint al bij de geboorte. (ik klink vast als een "oud wijf" maar zo voel ik het echt). Eerst de geboorte zelf, vanuit je veilige buik in de boze buitenwereld. Dan vanuit je veilige huisje naar Gastouder of Kinderdagverblijf. Dan naar school... etc etc.
Oja heel bekend hier! Vorige week ging mijn zoontje van 4 voor het eerst opschoolreisje en heb me bijna staan brullen toen ik die bus zag vertrekken...pffft echt vond het zo moeilijk,gelukkig kan ik me altijd wel staande weten te houden met een lach op mijn gezicht maar heb toen ik thuis kwam toch wel even een traantje gelaten. Telkens weer die gedachte die elke keer komt bij zo'n mijlpaal; wat worden ze snel groot
ja erg is het he.... Ik had nooit gedacht dat je zo beschermend zou zijn...ja dat je van je kind houdt en niet wilt dat er iets gebeurt..maar soms denk ik ben ik niet tè? Van de nuchtere persoon die ik vroeger was ik niet meer veel over hahahaha... Het is zo`n tweestrijd je weet dat je dingen moet toelaten maar je gevoel zegt.....oh nee...... Maar soms laat ik het gevoel gewoon gebeuren hoor...zoals niet meer aan een handje lopen overal...je kindje moet natuurlijk leren bij ons te blijven maar ik ga het niet uitproberen bij een drukke weg zeg maar...en zo heb je genoeg van die situaties he
Ja het gaat snel! Ik heb als mama al veel stappen moeten nemen: Geboorte, eerste keer bij iemand anders op de arm, eerste keer kinderdagverblijf (toen heb ik echt wel even gehuild, de kleine niet haha). En ik heb zo'n vermoeden dat dit alleen nog maar de kleine stapjes waren..
Pff.. ik herken het! Zo zit ik al maanden te twijfelen of ik hem wel of niet naar een peuterspeelzaal doe 2 ochtenden. Ik kan em zo moeilijk loslaten.. Maar soms kan ik em wel achter het behang plakken haha!
ja eigenlijk zou het even lekker zijn he even naar een psz maar ik ben van mening dat ze thuis ook goedzitten hoor hahahaha
Oh, de psz! Vreselijk! Sinds begin maart gaat hij erheen en hij vindt het er zó ontzettend leuk! Maar ik ging de eerste paar keer met natte ogen richting huis hoor, want jeetje zeg! Wat vond/vind ik dat moeilijk om 'm die 2 ochtenden 'los te moeten laten'. Gelukkig heeft hij deze week vakantie.
Herkenbaar, maar nodig. Zo worden ze wel zelfstandig En aan het handje lopen? Dat doen we nog omdat we het zo lekker vinden
@Kaboutertje ja idd nodig hoor! Hahaha lekker he! Hier gaat ze nog niet naar de psz maar einde deze zomder wel. Ergens vindt ik het ook wel fijn hoor en voor haar is het superleuk, dat maakt voor mijn gevoel al een hoop goed. Zo kan ik me voorbereiden op de basisschool.
Ik heb er ook echt moeite mee... Nu al je kindje "los" te laten. En straks gaat ze al naar school. Wat gaat de tijd toch snel. Zoveel mogelijk volop genieten dan nog maar!!!
Nee, valt hier wel mee Maar dat komt denk ik hier ook wel doordat enerzijds een aantal dingen moeizaam gaan vanwege alle gezondheidsproblemen die er geweest zijn, (oppas kan alleen als de dame al op bed ligt, ze laat zich door iemand anders dan papa of mama niet op bed brengen), en anderzijds doordat ze toch wel een heel zelfstandig karaktertje heeft. Ze loopt dus al heel lang niet meer aan de hand bijvoorbeeld, want ze wil zelf lopen. Dus hier geniet ik juist dubbel en dwars van die dingen die ze wel zelfstandig wil en geniet ik bijvoorbeeld ook van een dag gastouder als ik zelf vrij ben. Heerlijk! De eerste keer gastouder vond ik wel lastig en als ze niet helemaal lekker is en huilt als ik wegga, vind ik dat ook moeilijk, maar verder sta ik vooral een gat in de lucht te springen als ze me vrolijk uit staat te zwaaien en dan gauw de kamer alweer inrent om te gaan spelen
Inderdaad denk ik ook maar: gelukkig vindt kk het wel leuk en dan heb ik er vrede mee. ( moet er vrede mee hebben )
Ik herken het ook wel Het helpt ook niet mee dat wij in een rotbuurt wonen (helaas). Hier is afgelopen zondag een buurman van onze gallerij zomaar neergstoken voor onze flat en dat maakt het erg moeilijk om dan je kind los te laten...Of te denken hij moet alles leren dus gewoon laten gaan. Je denkt toch wat als.. Maar we belemmeren hem niet verder we laten hem gewoon bij opa en oma logeren en laten hem gewoon wel zelf lopen enz. Hij gaat nog niet naar oppas, kdv of psz maar dat gaat wel komen..en dat vind ik wel heeeel erg eng en spannend maar ook dat hoort erbij en gelukkig steunt en helpt mijn moeder me hier ook erg bij.
Oh ja héél herkenbaar! Begon al toen ze net was geboren: bij anderen op de arm (ja, omdat ik dat MOEST toelaten van mezelf, anders had ik haar 3 maanden aan 1 stuk alleen aan mij en mijn man toevertrouwd!), voor het eerst op haar eigen kamertje slapen (2 volle uren zitten janken op de rand van ons bed), voor het eerst naar het kdv (2 dagen gehuild), voor het eerst logeren (korte huilbui maar wel 5x gebeld of het wel allemaal goed ging )..... kan nog wel even doorgaan. Nu is ze 2j4m en logeert ze regelmatig, gaat 2 dagen naar kdv en 1 dag past oma op en ik moet zeggen: het went. Het is ook wel heerlijk om lekker te gaan uiteten met mijn man alleen, om eens naar een feest te gaan zonder dat je op tijd thuis moet zijn voor de oppas en de dag erop lekker kunt bijslapen. Afgelopen weekend zijn we voor het eerst een heel weekend weggeweest met 8 vrienden zonder kinderen en dat is heel erg goed bevallen moet ik zeggen al is een weekend wel de max. Een hele week (vakantie oid) zonder kind zie ik niet zitten maar een weekendje weg, alleen volwassenen, niks geen slabbers, drinkbekers enz....heerlijk! (als je me dat 2 jaar geleden had gezegd had ik je voor gek verklaard haha).
Gelukkig voor mij...helemaal niet herkenbaar! Ik geniet er juist intens van om hem zo te zien groeien en ontwikkelen! En...hij durft heel veel en wil helemaal geen hulp van papa of mama. Hij is heel zelfstandig. Het enige wat mij dus WEL af en toe steekt...is dat ie soms niet mee naar huis wil als hij op het KDV is. Hij gaat op maandag en vrijdag. en 1 van die dagen wil hij gewoon niet! Haha! Maar dat is dan wel weer een goed teken Ow...mijn moeder heeft er trouwens wel moeite mee Die loopt soms, als we daar zijn of zij hier, als een malle achter hem aan en schrikt overal van! Haha! Ik ben trouwens ook niet zo, dat als Finn valt, ik hem helemaal op schoot neem en troost voordat ik uberhaupt zie of er iets is. Het is zo'n bikkel. 9 van de 10 keer is er niets aan de hand. Dus laat ik hem. Als er dan wel iets is, neem ik hem uiteraard wel bij me.
Oh heeeerlijk ruilen? Ik wil ook zo graag zo zijn!! Oeh nee gelijk pakken als ze vallen ofzo ben ik ook allergisch voor. Onze zoon is ook zo dat hij meestal als hij bijv zn hoofd stoot zn hoofd pakt au zegt en verder speelt Alleen als hij echt hard valt en keihard gaat brullen pak ik hem maar dan weet ik ook dat hij echt pijn heeft, omdat hij verder nooit huilt als hij valt
ik heb er met 3 kinderen in 3 verschillende fases van hun leven behoorlijk last van. de oudste gaat studeren op het mbo aankomend jaar en doet nu eindexamen. de middelste is een dwarse puber die bijna niet te sturen is en dus ook veel weg is. en de jongste is net begonnen op de creche 3 maal per week. en als dat niet genoeg helpt moet hij over een half jaar naar een behandelgroep waar hij hele dagen naartoe moet in een andere woonplaats. dus breek me de bek maar niet open over loslaten en de pijn ervan.
Ouderschap = loslaten. En wat is dat moeilijk! sterkte blup, en alle andere moeders... Ik herinner me nog het moment dat ik voor het eerst alleen in mijn studentenkamer was. Mijn moeder had me geholpen m'n spullen in te pakken en ik pakte daar in m'n eentje de dozen uit, kwam ik (lekker zoetsappig) een knuffelbeer tegen met een gedichtje van haar erbij. Ik heb me toch een potje zitten janken toen! Ik kon me ineens van haar uit voorstellen dat het heftig was om haar jongste kind uit huis te zien gaan. Mijn kinderen zijn nog klein, 1 en 3, en ik vind het geweldig om te zien dat ze steeds meer zelf willen en kunnen. Maar nog geweldiger is het dat ze me ook nog zo ontzettend nodig hebben...
@Buffy ja dat is erg moeilijk dan als je in zo`n buurt woont...jeetje... @Blup ohhh jij hebt het wel heel erg nu dan he...heb medelijden met je hoor... Ja ik heb het nu niet zo erg dat ik moet janken enz hoor....ik kan mijn kinderen ook wel makkelijk afgeven om het zo maar te zeggen. Maar meer het ontwikkelen en het zelf alles willen doen maar jij weet dat het nog niet gaat.....