Tips erg gevoelige/slimme kleuter

Ik herken hier wel wat in van mijn middelste, een meisje van 4. Zij heeft van kleins af aan een sterke eigen wil. Positief, want hierdoor kan ze erg veel zelf. Maar ook heel lastig als ze iets wil wat gewoon niet kan of mag...

De laatste maanden waren worstelen omdat ze gedrag liet zien wat ze eerder niet liet zien (slaan, schoppen, duwen etc.). Wat jij ook zegt: knuffelen, aanbieden te helpen, negeren, boos worden, niets wat echt hielp!

Toch is er wel een omslag gekomen, en het lijkt erop dat het er aan ligt dat zij zelf een keus heeft gemaakt. We hadden al eindeloos uitgelegd en gepraat. Vorige week nog eens. Besproken dat we straf moeten geven als ze iets doet wat niet mag en dat dit niet leuk is, niet voor haar en niet voor ons. Dat ze dit (gedrag concreet benoemd) niet deed toen ze 3 was, dus ze kan het anders. Als er iets is, mag je altijd bij ons komen. Dan krijg je een kus en lossen we het op als er iets is.
Eigenlijk niets nieuws. Toch is het knopje om... Ze benoemde het ook zelf van de week dat ik haar afgeleerd had om dingen te doen die niet mogen. (maar ik voelde me eerlijk gezegd behoorlijk machteloos de laatste tijd).
Bij haar heb ik trouwens heel bewust momenten waarop we iets samen doen. Samen iets doen is echt haar liefdestaal, dus heel belangrijk voor d'r.
Oh ja, en het is bij haar super belangrijk om iets uit te leggen, kort en neutraal. Niet blijven waarschuwen, want ze heeft er behoefte aan om te weten waar de grens ligt. Ik benoem wat ze wil en dat ik het begrijp en ook waarom het niet kan ('het is erg leuk om te verven. We gaan over 5 minuten naar oma dus er is niet genoeg tijd. Je kunt morgen of zaterdag wel verven, wat zullen we afspreken?')

Verder merk ik bij mijn oudste dat het kan helpen om op een rustig moment (bijv. bij naar bed gaan en je kletst nog even) te bespreken wat je kan doen als iets niet lukt. Je kunt heel hard schreeuwen en huilen, begrijpelijk want het is heel naar als je mooie bouwwerk instort. Maar ja, daarmee is het nog niet opgelost...
Je kunt het ook aan papa/mama/broer/zus vertellen en vragen of iemand mee wil helpen om het weer op te bouwen. Hoe zou je dat kunnen vertellen/vragen? Even samen oefenen en de volgende keer dat er zo'n situatie is hem vertellen wat je ook al weer kon doen. Als het hem (een beetje) lukt, een enorm compliment geven. Dan kun je daar de volgende keer weer op teruggrijpen.

 

Ik wilde idd draakje vurig voorstellen, maar zie dat je die al hebt.
Ik heb ze vandaag binnen gekregen en de eerste gelezen met m’n zoon. Hij was daarna iets van rustig en opgelucht ofzo. Maar geen idee of we er iets aan gaan hebben.

Hij zegt de laatste tijd dat hij het zo stom vindt als hij boos wordt en z’n zusje pijn gaat doen. Hij snapt het zelf niet.

Hij heeft vaak iets in z’n hoofd en als het dan niet zo gaat zoals hij bedacht had, wordt hij boos. Maar daarna zo verdrietig.

Ik probeer hem nu uit te leggen dat anderen niet in z’n hoofd kunnen kijken en hij dus moet vertellen wat hij wil. Maar of het ook gaat helpen weet ik niet.

Het blijft lastig.

 

Herkenbaar, onze zoon is inmiddels ouder maar dit was erg lastig en heel eerlijk als we nu nieuwe dingen hebben en hij kan het niet gelijk kan hij dat ook nog niet altijd hebben. Het leren leren moeten ze nog aan werken.

Bij het tekenen kwam ook altijd wel boosheid naar boven. Ik ben als een mantra gaan herhalen als het niet is wat je wil maak je er wat anders van. Hier werkte dat uiteindelijk wel. Wel een lange weg.

Bij het lego ging ik er naast zitten. Luisterde ik, wachten tot hij iets rustiger was en beaamde ik zijn gevoel. Ik gaf het gevoel weer wat hij voelde. Daarna vroeg ik of ik hem zou helpen met het bouwen.

Hier was de boosheid thuis trouwens veel meer aanwezig als het op school niet lekker liep.

 

Mijn 12-jarige huilt en schreeuwt nog steeds soms uit frustratie (om andere dingen dan het instorten van Lego, maar goed, idee is hetzelfde). Denk dat dat bij bepaalde kinderen een enorm lang proces is.

Ik zeg inderdaad ook altijd dat wij niet in hun hoofd kunnen kijken en ze dus moeten vertellen wat er is, anders kunnen we er niets mee, omdat we niet weten wat het probleem is. En proberen het gevoel te benoemen. Met vijf hielp dat nog niet, maar ik heb het idee dat het nu wel helpt, al blijft het op momenten dat de frustratie oploopt alsnog erg lastig (logisch ook). En wat Roanna zegt doen we ook, bepaald gedrag is niet acceptabel. Dat leggen we uit (plus waarom dan niet), dat daar consequenties tegenover staan en we bespreken alternatieven (en toen ze jonger waren speelden we dat ook wel eens uit in een rollenspel). Ook dat gaat langzaamaan steeds beter. In momenten van frustratie houden we de instructies vooral erg kort, omdat ze dan toch niet luistert/niet kan luisteren. We gaan dan dus niet in gesprek, maar het is enkel ‘stop’ (bij wijze van), praten doen we als het lukt op een moment dat ze rustig is. Sinds kort proberen we ook die liefdestaal actief toe te passen. Ik heb het idee dat dat ook helpt. Ook omdat ze zij zich daar zelf nu ook bewust van is.

Een boek wat ik lastig leesbaar vind, maar wel inzichtgevend, is Leven met intensiteit van Michael Piechowski en Susan Daniels. Een deel zit hem in ‘gewoon accepteren’ dat ze zijn zoals ze zijn. Het is voor hunzelf misschien nog wel lastiger dan voor hun omgeving. Dat idee en die acceptatie maakt het een stuk makkelijker voor mij. En daarnaast natuurlijk hen handvatten bieden om er zelf mee om te gaan. Hier zijn ze allebei intensief op hun eigen manier, dus ik kan het bij beiden toepassen.

 

Op school krijgen alle kinderen vanaf de kleuters al ‘rots en water’. Hier heeft M geleerd dat als haar hoofd te vol wordt ze een ademhalingsoefening kan doen om rustiger te worden. Ze voelt dit zelf goed aan en benoemd dat ze ‘even rustig moet worden’.
Kan je zoon het ook zelf benoemen als zijn hoofd te vol zit of dat hij heel boos wordt op zichzelf? Misschien kun je daar mee helpen en ook kijken welke ademhalingsoefening bij hem past zodat hij niet heel erg boos meer wordt.

Ook helpt het M (en Q) om als het te druk is zelf een rustig plekje op te zoeken, even uit de situatie dus.