Ervaringen zeer pittige peuter

Wij hebben 3 gesprekken met een pedagoog gehad. Heeft ons ontzettend geholpen. Vorige week toevallig weer een keer geweest. Dat was vooral om even te spuien, want in principe doen we alles ok, en dingen die bij ons passen. In ons geval nog de tip gekregen wat meer dingen te negeren, ipv er meteen op te reageren. Dit was een goed tip overigens.
Ik snap je schaamtegevoel wel, of meer het idee van falen. Dat had ik ook. En soms nog. Maar ik weet nu dat dat nergens voor nodig is, en hulp vragen is juist goed! Hopelijk brengt het jullie een hoop!

 

Heel herkenbaar, ik voelde (en voel me nog steeds regelmatig) falen als ouder. Ook hier een zeer gevoelig kind met een ijzersterke eigen wil. Gaat het niet zoals zij het in gedachten heeft, dan breekt de hel los. Ook ik heb hulp gezocht, in het alternatieve circuit, en het heeft ons erg geholpen. Ik was te voorzichtig in mijn contact met haar, duidelijk zijn heeft hier erg geholpen. Dus niet: "Ik snap waarom je dit en dit wilt, maar we gaan dat en dat doen" (zoals ik eerst deed), maar gewoon "nee, we doen zus en we doen het zo". En, wat ik me ook sinds kort pas realiseer, is dat een driftbui vaak een gevolg is van onduidelijke communicatie van onze zijde. Hier helpt het dan om sorry te zeggen. "Sorry, ik heb het zo gezegd. Ik bedoelde het anders, ik bedoelde het zo.". Poef, weg driftbui. Misschien heb je al gezocht op "Hooggevoelig met een sterke eigen wil", misschien herken je daar veel van je zoontje in. Succes en sterkte! Het kan soms heel zwaar zijn...

 

Oh ja, vergeet ik nog een heel belangrijke (misschien wel de belangrijkste) tip. Als je zelf een baaldag hebt, spreek dat dan uit. Grote kans dat je kind daar (veel) last van heeft. Zeg dus gewoon dat je je niet fijn voelt, dat je kind daar niets aan kan doen en daar ook niets mee hoeft te doen. Dat dat jouw gevoel is, niet fijn, maar het gaat wel weer over.

 

Hier ook een hooggevoelig kind die strong willed is. Dan gaat t kei goed en dan kei slecht. Ik zeg altijd maar ik heb 2 kinderen in 1. We hebben ook hulp ingeschakeld en alles alternatiefs geprobeerd. Wat hier heel goed helpt is een magneetsieraad. Dus dan twijfel ik weer, hebben we die hulp wel nodig. Mja tis nu al in gang gezet dus we gaan ermee door. Het faal gevoel is zeer herkenbaar. Ik ga zelf ook met iemand praten binnenkort. Het faal gevoel en onbegrip heeft zn tol geëist.

Maar als tip geef ik je een magneet sieraad mee...kijk maar eens op internet bij www.gevoeligkind.nl

 

Oh en zet eens rustgevende muziek op door de dag geen. Zoeken op YouTube rustgevende muziek en daar heb je uren muziek van. Ik kan dat via de tv. Het helpt goed voor hem en voor jezelf.

 

Mijn zoontje is ook gevoelig en heeft een sterke wil. Dat hij extreem pittig is zou ik niet willen zeggen. Ik ben pedagoge en heb in het ZMOK onderwijs gewerkt en in de kinderpsychiatrie. Ik vind iets niet snel meer extreem. Maar zelfs met die ervaring zit ik soms met mijn handen in het haar omdat ik eigenlijk ook niet weet wat hij nu eigenlijk bedoelt en waarom hij soms zo dwars en boos kan doen. Ik heb geen hulp want ik zie het wel als een fase die voorbij gaat en door mijn opleiding en ervaring weet ik al wel wat ze gaan zeggen. Ik overleg wel eens met collega’s omdat de visie van een ander wel eens verhelderend kan werken. Wat voor mijn zoontje goed werkt is een (redelijk) vast ritme, genoeg slaap en op tijd eten. Als hij dit niet heeft wordt hij chagrijnig en zeurderig en krijgt hij ook sneller een driftbui. Duidelijke communicatie, consequent zijn en uitleggen waarom we bepaalde dingen van hem verwachten helpen ook. Ook heeft hij er baat bij als ik (en mijn man) stabiel ben. Hij is heel gevoelig voor onze stemmingen. Als wij goed in ons vel zitten gaat het met hem ook beter. Nu ik zwanger ben is dat stabiele helaas wel eens ver te zoeken. Er zijn de laatste maanden dus best wel wat momenten geweest die wel wat beter hadden gekund. Maar ja, ik ben ook maar een mens.

 

Ken je het boek "temperamentvolle kinderen" van Eva Bronsveld? Vond ik zeer nuttig bij temperamentvolle peuter hier (en herkende mezelf er ook in).

Wat ook helpt is kijken naar de behoefte achter het gedrag (honger/dorst/overprikkeling/whatever).

Verder even geen tijd voor een uitgebreide inhoudelijke reactie, maar wilde je de boekentip (ze heeft ook een website ) wel meegeven.

 

Hier ook herkenning. Wat merkte jij precies aan je zoontje en waar liep jij vooral tegenaan? Ik heb nu weer een aantal dagen dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Hij is ziek geweest en sinds hij ‘beter’ is, is hij ineens zo anders, heel erg sjaggerijnig, schreeuwen en huilen om
Werkelijk alles en alleen maar boos zijn en niets willen. Ik woon in het buitenland en heb via mail contact met NL hulp ingeschakeld, wat niet zo heeft geholpen (veelal algemene tips waar ik niet zo heel veel praktisch gericht mee kon), en ook hier via de creche maar dat was een beetje hetzelfde verhaal. Soms is hij super gezellig en goed gemutst en dan is het ook echt een leuk kind. Maar die bui kan idd ook zo weer omslaan en dan is niets goed. Hij is extreem koppig en heeft een enorme sterke wil, luistert daardoor de laatste tijd ook slecht. Ik lees graag mee voor tips .. voel me zo rot er over

 

Ik zie dat je zwanger bent (en dat onze kindjes ongeveer even oud zijn). Onze zoon laat dit gedrag ook bij vlagen zien (ik ben nu ruim 35 weken zwanger). Ik had vaak het idee dat hij aanvoelde dat er een grote verandering aan zat te komen waar hij geen controle over had. Op allerlei manieren probeerde hij over andere dingen dan wel controle te houden. Voor ons leek dit vaak grote onzin maar voor hem was het heel belangrijk (dat bleek wel uit hoe hij tekeer ging als iets niet ging zoals hij wilde). We zijn hem toen meer zeggenschap gaan geven binnen bepaalde grenzen. Hij kreeg twee of drie opties waar wij het mee eens waren en daar mocht hij uit kiezen. Daardoor kreeg hij een gevoel van controle over de situatie. Soms was zijn gedrag ook duidelijk aandacht vragen op een moment dat mijn man en ik het (naar zijn zin) teveel over de baby hadden. Het is natuurlijk voor hem ook een spannende en onrustige tijd. Nu de bevalling dichterbij komt en we hem ook echt dingen uit kunnen leggen (dat de baby in het wiegje gaat slapen dat hij dan mag helpen opzetten, dat de baby de kleertjes aankrijgt die hij mee mag opvouwen, dat soort dingen) merken we dat hij rustiger wordt. Natuurlijk heeft hij nog wel zijn buien maar het blijft natuurlijk ook gewoon een peuter.

 

Fijn om te lezen dat jullie een beetje een manier gevonden hebben! Wij geven ons zoontje ook wel veel de keuzes (het begint namelijk vaak s ochtends al bij het opstaan en het ontbijt). We vragen hem dan wil je zelf je ontbijt maken of moet mama het alleen doen? Er was namelijk een tijd dat hij het zelf wilde doen (met mijn hulp). Maar zelfs deze dingen helpen niet meer, hij blijft dwars doen en boos doen. Of het met mijn zwangerschap te maken heeft dat weet ik echt niet.. We hebben het er thuis niet erg veel over, soms ik wel met mijn zoontje en dan leg ik hem gewoon uit dat de babys nog klein zijn en als ze straks geboren worden, hij mama dan mag helpen met de babys wassen en hij ze kan knuffelen etc.. Maar dit gewoon heel af en toe en hij vindt het dan allemaal wel prima. Daarom heb ik geen idee in hoeverre hij het allemaal doorheeft/er last van heeft/dit zijn gedrag zo kenmerkt. Het kan ook puur ´peuterpubertijd´ zijn, maar dan wel heel heftig.. of het is toch iets in zijn gedrag/karakter wat het op deze leeftijd extra lastig maakt