Is dit zorgelijk?

G. is absoluut niet bang voor vreemden en duikt vol gas een onbekende situatie in. Drukte daarentegen kan ze niet zo heel goed mee omgaan.

Zeker als t wat "projectielen" zijn die van hot naar her vliegen vond ze dat best spannend. Ze ging bijv ook echt niet op een springkasteeltje als er net iets te veel of iets te grote kinderen waren. Dan bleef ze toch ook van een afstandje koekeloeren. (Zij is zelf ook een projectiel overigens maar beschermd alles wat klein is)

Ik zou t niet direct als "afwijkend" bestempelen maar goed afwegen met dingen die je zelf ook ziet. Zijn er allicht wat lompe peuters bij bijv.?

 

Veiligheid bij een leidster zoeken als het hem te druk is bv, klinkt voor mij juist als iets positiefs ipv zorgelijk?

 

Stel dat hij ASS heeft, zou je dan dingen anders doen? Waarom wilt psz dat je cjg contacteer? Als je niet tegen echte problemen aanloopt en dit in de toekomst ook niet verwacht, is zo'n traject ook niet nodig. Als je denkt dat hij in de toekomst bijvoorbeeld binnen het onderwijs ondersteuning nodig heeft, waarom zou je cjg of een andere instantie dan niet contacteren?

Komende van een neurodiverse moeder wiens zoontje van twee momenteel in een traject zit, voornamelijk wegens taalissues en soms last van onder- en overprikkeling. Dan is het fijn nu al te weten wat er is, aangezien de wachtlijsten echt wel serieus zijn.

Edit: plus stel hij is neurodivers, dan blijft hij toch gewoon precies dezelfde jongen? Dus daar hoef je niet per se angst over te hebben. Uit zo'n post kunnen wij natuurlijk niet bepalen of er al dan niet iets neurodivers is.

 

Bedoelde de leidster contact opnemen over zijn gedrag? Of misschien over die extra dag?(evt vve indicatie?)

 

Dit!
En ik vraag me af, inmiddels ervaring met mijn twee dochters met ASS en met kinderen op mijn werkveld, of we niet gewoon blij moeten zijn dat iemand aan geeft dat dingen teveel voor hem/haar zijn ipv dit willen oplossen met nog méér prikkels.
Wanneer jij aangeeft dat hij thuis anders is, juist méér zelfstandig, dan is het toch gewoon prima?
Ja, dan houdt hij niet van drukte, grotere groepen mensen en veel sociale situaties. Waarom mag dat niet?
Inmiddels ben ik erachter dat dit echt niet beter worst door iemand er meer en langer aan bloot te stellen, wat vaak wel wordt gedacht door velen. De opmerking 'maar hij/zij zal t toch moeten leren, zo is de maatschappij nou eenmaal'....echt.... ik heb daar zo'n hekel aan.
Mijn kinderen (16 en 18 inmiddels) houden niet van samenwerken, nooit gedaan en er werd altijd de focus op gelegd. Nou....ze hebben er nog steeds een hekel aan, en ze zijn er nog steeds hetzelfde in. Ze kunnen het, de een beter dan de ander, maar er is echt niets veranderd door het heel bewust extra te oefenen.
Ze houden ook niet van drukte, maar juist doordat ze de laatste jaren dat zelf kunnen kiezen gaat t beter. En niet omdat 'men' vond dat ze in de drukte moesten blijven.
Sociale contacten idem. Ze hebben die behoefte minder/anders en voelen zelf aan wat ze kunnen en willen. Die natuurlijke begrenzing is zo gezond.
Vertrouw op je eigen gevoel ♡.

 

Ik zou ten eerste verduidelijking vragen aan leidsters wat ze nu precies bedoelen en checken wat nu precies hun zorg is. En wat zij denken dat cjg zou moeten/kunnen doen.
En wat is vastklampen? Alleen een beetje meer dan een gemiddeld kind cq dan ze gewend zijn, of zo extreem dat ze hun werk niet meer goed kunnen doen?

De kans is reëel dat je kindje ook autisme zou kunnen hebben. Gezien de wachtlijsten in GGZ en het (in mijn ogen) voordeel om dit te weten voordat school begint, zou je kunnen overwegen om (afhankelijk van de mate van verdenking) nu daar al gericht mee verder te gaan. Hoe eerder je het weet, hoe eerder je ook passende aanpak e.d. kunt realiseren. Niet zo zeer voor thuis, maar zeker met oog op school.

 

Ik zou ook om duidelijkheid vragen want wat ik lees vind ik geen zorgwekkend gedrag, laat staan om instanties voor in te schakelen.

Weten ze dat jij autistisch bent? Zijn ze misschien daarom alerter?
Ik ben niet autistisch, maar mijn oudste zoon wel. Mijn tweede zoon heeft ruim een half jaar op de crèche gezeten maar dat ging niet goed vanwege verschil in visie van ons (mij met name) en de crèche. Vanwege onze oudste zoon waren ze super alert op onze tweede zoon, en werd naar mijn mening elk dingetje uitvergroot. wij ook al snel en vaak te horen dat ze adviseerde een kinderpsychiater mee te laten kijken. Uiteindelijk voelde het voor mij niet meer goed om hem te brengen.

Ik zou een gesprek aanvragen met de crèche om duidelijk te krijgen waar hun zorgen liggen en wat jullie mening daarover is.

 

Hier was dat juist wel zorgelijk. Je hebt veiligheid zoeken bij andere en veiligheid zoeken bij andere. je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Sommige kinderen verliezen totaal het overzicht door de grootte van de groep plus al het lawaai. Als ze dan telkens de veiligheid bij de leidsters zoeken is dat wel een alarmbel om uit te zoeken hoe en waardoor dat komt en of een kind daarin begeleid kan worden om te leren omgaan met dit soort situaties. Want uiteindelijk komt het in een klas met +25 kinderen en kan een kind niet de hele dag de veiligheid van de juf zoeken en krijgen om goed te kunnen functioneren op de basisschool. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Dus vanuit mijn perspectief zou ik hier wel actief mee aan de slag gaan TS. Het is alleen maar een meerwaarde dat je kind gezien word op de psz!

 

Ah ja, ik snap wat je bedoelt.

Hier zocht mijn oudste op de psz een beetje de rust op, ging de drukte uit de weg. Maar de leidsters gaven aan dat zij een verschil zagen in taligheid. Dochter was heel talig, conflicten wilde zij oplossen door te praten bv. Maar veel andere 2-jarigen waren niet zo talig en die uitten zich meer fysiek of met meer volume Eenmaal bij de kleuters ging dat al een stuk beter, omdat de meesten zich talig dan wel goed kunnen uiten. En het iets meer schoolse werkte voor haar ook goed, een klas met 25 kleuters was hier echt een stuk rustiger dan de groep op de psz met 10 peuters.

 

Heeft de opvang zelf geen korte lijntjes met het cjg? Wij hebben daar namelijk gewoon contact mee. Komen eens in de zoveel tijd op de groep en wij melden dan onze zorgenkindjes. Ze kijken dan met ons mee en we houden elkaar op de hoogte. Als het echt iets is wordt er contact met ouder opgenomen. Ouders kunnen ook altijd binnenlopen bij het open spreekuur als ze aanwezig zijn bij ons.

 

Ik zou om een gesprek vragen met meer toelichting, praktische voorbeelden enz. om het in perspectief te zien. Nu kun je er weinig over zeggen.

 

Hoe lang gaat hij al naar de psz? Als hij daar al een tijd loopt is het wel een teken dat er iets niet goed loopt, dat hij zich nu nog zo vastklampt. Je verwacht dat een peuter went aan de psz en zich steeds vrijer gaat voelen. Als het al lang zo is en hij zich zo overprikkeld voelt en het overzicht verliest, is het denk ik wel goed om hulp te gaan zoeken. Zeker met ASS in het gezin, maar ook door je andere topic over dat hij moeite heeft met stukjes eten. Eetproblemen komen vaak voor bij kinderen met ASS, omdat de overprikkeling ook in smaak en tast zit van de mond. Nu hulpzoeken gaat je helpen voor de toekomst, ook al zijn er op dit moment geen grote zorgen. Mensen met ASS gaan meer problemen ondervinden als hun wereld groter wordt. Nu is dat de psz, straks de basisschool en de middelbare school. Zorg krijg je niet meteen en er zijn wachtlijsten.

Eventueel kun je deze vragenlijst invullen. Het is een screenen om te kijken of hij kenmerken vertoont die wijzen op verder onderzoek. Ook staat op de site uitleg wat de meerwaarde is van vroegsignaleren van ASS.

https://www.autismejongekind.nl/vragenlijst/

 

Sinds januari staat er. Dus 8 maanden minus een grote vakantie ertussen van 6 weken (en nog wat andere, kortere vakanties).
Dat lijkt mij zo lang dat je kan spreken over ‘zorgelijk’ en/of ‘nader onderzoek’ nodig?

De vraag was overigens niet aan mij gesteld, maar aan TO. Maar ik haak even in omdat wij met zo’n soortgelijke situatie zitten en ik me, vanuit jouw expertise, af vroeg wat de termijn is waarop je over ‘zorgelijk’ gaat spreken.

Bij ons is/was het zo:
Vanaf 2 jaar naar de PSZ.
Na 20 maanden zat er eindelijk progressie in in die zin dat dochter wat meer van zichzelf liet zien.
Overigens maakten we ons toen nog geen zorgen en het PSZ ook niet.
Tis gewoon een kat-uit-de-boom-kijk-type.

Nu ze naar de basisschool gaat begin in me zo langzamerhand af te vragen of er niet meer aan de hand is.
Voor haar 4 jaar en bijna 9 maanden is ze emotioneel nog erg jong. Hangt echt letterlijk nog heel vaak en heel veel bij mij en ook bij juf (maar bij juf niet storend, gewoon opvallend).
Ook zodra er meer dan 10 mensen/kinderen zich op het schoolplein bevinden, wordt het haar al gauw te druk en blijft ze aan me klitten, durft niet naar binnen en komen de waterlanders.

Ik heb zelf ook ASS. Is wel pas heel laat geconstateerd, maar wat ik van m’n vroege kinderjaren en jeugd nog kan herinneren is dat ik vooral gróte moeite had met veranderingen qua omgeving/ mensen.

Heb zelf het idee alsof 4 jaar en 8 maanden wel echt een leeftijd is waarop vastklampen eigenlijk niet meer zou moeten, emotioneel gezien?

En ook omdat je spreekt over dat kinderen/ mensen met ASS vaak moeite hebben met (structuren) eten, ga ik wel twijfelen of we een onderzoek zouden moeten starten.
Ik herken het van mezelf dus niet dat ik moeite heb met (structuren) eten en weet dus ook maar moeilijk in te schatten of het gewoon kieskeurigheid van haar is, of iets wat kan duiden op ASS.

 

Lastig te zeggen! Autisme is natuurlijk een spectrumstoornis, met veel verschillende uitingen en kenmerken. Mensen zonder autisme kunnen dezelfde kenmerken vertonen in meer of mindere mate. Om van ASS te kunnen spreken moet je op verschillende domeinen kenmerken hebben, waaronder beperkingen in de sociale interactie, rigiditeit in denken of handelen, overprikkeling ed.

Vastklampen kan natuurlijk een uiting zijn van meer “problemen” dan alleen ASS, zoals een hechtingsprobleem of sociale angst. Maar het kan ook nog binnen het normale spectrum horen, dat het wel wat typisch is maar niet perse afwijkend.

Ik denk dat wanneer een leidster van de opvang of de lerares op de basisschool een signaal afgeeft, dit wel het moment wordt dat het mogelijk “zorgelijk” is. Zij zien veel verschillende kinderen en kunnen daarmee sneller zien wanneer een kind toch ander gedrag vertoont dan je zou verwachten. In het geval van TS geven ze dit signaal wel duidelijk af.

Ik denk dat je vooral jouw moeder gevoel serieus moet nemen. Het kán iets betekenen, maar het hoeft niet. Maar als jij het gevoel hebt dat zij het toch wel moeilijk heeft, kan het zeker geen kwaad om daar hulp bij te zoeken. Mijn ervaring is dat moeder het vaak het beste weten wanneer er iets speelt. Ongeacht wat het probleem is en waar het vandaan komt. Het klinkt alsof ze het moeilijk heeft op zulke momenten. Wat zeggen ze op school? Hoe ervaren ze haar? Zijn er naast het vastklampen nog andere dingen die lastig lopen?

Op de website van het jonge kind heb je ook wat informatie over kleutermeisjes met ASS. https://www.autismejongekind.nl/inspiratie/autisme-bij-meisjes-subtieler-en-soms-onzichtbaar/

 

Super veel praten zegt helaas niks over wel of geen ASS. Het gaat namelijk vooral over het aanvoelen van contact. Dus als je kindje met anderen praat; doet hij dit dan op een adequate manier? Kopieert hij gedrag van anderen of voelt hij het zelf aan? Snappen ze emoties van anderen? Non-verbale communicatie? Oogcontact? Hoe vriendschappen en relaties in elkaar steken? Een gesprekje starten maar ook een gesprek gaande houden? Interesse tonen in de ander of alleen maar met eigen onderwerpen bezig zijn? Is sociaal contact overweldigend door de prikkels? Het ene kind met ASS is beter in het een dan het ander, of heeft een andere uiting ervan.

Sommige kinderen onttrekken zich uit contact en anderen gaan er volledig in op. Je ziet dan bijvoorbeeld dat kinderen te pas en te onpas tegen iedereen praten en geen onderscheid maken tussen bekenden of onbekenden. Dit kan dan zijn dat het kind niet aanvoelt wat gepast is in sociaal contact, je zou namelijk volgens sociale normen verwachten dat ze bij bekende meer contact zoeken en bij vreemden minder.

PS. Ik zeg niet dat dit bij jouw zoontje is, maar reageer vooral op je opmerking dat hij juist met iedereen praat.

In ieder geval altijd goed om het in de gaten te houden en te bespreken met de leidsters! Voorbeelden vragen idd en vragen wat zij dan denken dat er speelt. Succes met alles!

 

Ja veel van deze dingen zijn heel passend bij een peuter, maar sommige dingen zou je wel al verwachten. De ik-fase gaat namelijk vooral over egocentrisme. Ze stellen zichzelf centraal, maar dat betekent niet dat ze anderen niet begrijpen. Deze signalen kunnen (maar hoeft dus niet) wijzen op autisme bij peuters;

• moeilijk te troosten
• slaapproblemen
• slecht eten
• anderen bijt of slaat zonder duidelijke reden
• voortdurend aan jou vastgeklampt
• erg angstig is voor nieuwe situaties
• Geen gebruik van 2 woorden zinnen vanaf 2
• Geen gebruik van gebaren
• Geen interesse in andere mensen
• Obsessief bezig zijn met een bepaald speelgoed, zoals autootjes op een rij zetten
• Prikkel gevoeligheid
• Fladderen en wiegen met het lijf
• Moeite hebben met het houden van fysieke afstand naar anderen
• Reageert niet op verdriet van anderen ; dat doen ze namelijk al wel vanaf vroeg! Mijn baby van 1 reageert al op mijn verdriet, dat is namelijk gewoon aangeboren reactie. Mijn peuter van 2 kan benoemen wanneer een ander verdrietig is en geeft dan ook een knuffel.
• Weinig oogcontact