Goedemorgen ... Ik weet niet echt hoe ik moet beginnen maar ik hoop dat ik een paar goede tips kan krijgen van andere vrouwen .. Als eerste ik heet sawina en ben 21 jaar oud ik ben zwanger van mijn tweede jongetje en ik ben al 35 weken zwanger Volgens de verloskundige en gyn gaat alles goed groeid alles evengroot en ziet het er goed uit ... Maar ik heb een heel raar gevoel ik ben echt super bang om een zieke kindje te krijgen ik snap niet warom maar van deze bang heid kan ik zelfs niet slapen ik heb geen combi test gedaan of iets in die richting omdat mijn partner dat eigelijk niet wou Ik weet niet wat ik moet doen en de laatste 4 weken zijn echt super zwaar (ik krijg een keizersnee darom zeg ik nig 4 weken ) kunnen jullie me mischien advies geven ?? Alvast heel erg bedankt!!!
Heb je wel een 20 weken echo gehad, had je liever zelf wel testen willen hebben? Veel vrouwen hebben deze angst vooral op het einde, er gaat zo veel gebeuren waar je geen controle over hebt, dat en in combinatie met die rot hormonen zorgen ervoor dat er angsten boven komen. Je hoort vaak vrouwen het over het "onderbuikgevoel" hebben, ik vind dit een beetje onzin.... iedereen denkt wel eens negatief en als dat uit komt denk je gelijk "zie je wel". Ik ben mijn hele zw heel angstig geweest... dat ik een mk zou krijgen, dat het kindje in mijn buik zou sterven, voor vroeggeboorte, voor de bevalling etc etc en NIETS hiervan is uitgekomen! En wat heb ik ervan gehad zo angstig te zijn? Een k*t tijd en een depressie..... Bespreek deze angsten met je verloskundige....
Wat naar dat je zoveel angsten hebt wat mij heel erg geholpen heeft, is te weten dat ik nu, op dit moment (nou ja, toen ik ben nu niet zwanger) zwanger ben. Dat het kindje nu veilig is bij mij en dat als het mis zou gaan, als er iets zou blijken te zijn met het kindje, ik in elk geval een mooie tijd had gehad met mijn kindje in mijn buik. Ik praatte tegen ze, knuffelde ze in mijn buik, bedacht hoe ze lekker warm zaten daar binnen, volgens mij is er geen fijnere, meer geborgen plek dan de baarmoeder. Je kindje voelt hoe jij je voelt, laat hem voelen dat je van hem houdt, omring hem met liefde. Het klinkt heel zweverig allemaal, maar het heeft mij echt geholpen om contact te maken met hen en daardoor was er minder ruimte voor angst.
Ik weet niet of ik de test wel zou willen hebben ik was te bang voor de uitslag en nu nog steeds en ja je hebt helemaal gelijk over de hormonen en dat zie je nou wel .. Er is een kleine kans een op 1500 maar alsnog!!!! Ik vraag me af dit zullen de meeste zwangere vrouwen wel hebben ik ben al vanaf het begin super bang geweest eerst voor midkraam toen weer voor iets anders en ga zo maar door !! Wel fijn dat ik hier met jullie mijn angsten kan delen en het helpt wel een beetje dank jullie wel !!
Hallo, ik ben morgen 37 weken zwanger. Ik word precies ook ongeruster naar het einde van de zwangerschap toe. Ik ben zwanger via icsi/pgd. 20 weken echo was goed. Op de 32 weken echo werd een cystje gezien in de buik van de baby. Dit is grondig onderzocht en moet voorlopig alleen in de gaten gehouden worden. Op de 36 weken echo was het cystje niet gegroeid en voor de rest alles ok. Raar maar waar, dat cystje maak ik me dan ook niet echt zorgen om. Gewoon algemeen ongerust. Gisteren nog ctg gehad omdat ik dacht ons baby'tje minder te voelen, maar ook dat was prima in orde. Bewegingen voelen met momenten precies anders, meer duwen en wringen ipv saampjes. Ik denk dat het ongerust zijn er gewoon bijhoort. Wij zijn/voelen ons als mama toch verantwoordelijk voor dat kleine wondertje in ons. Vanaf zaterdag is ml thuis met het kerstverlof, en dat stelt met dan weer wat geruster. Wel "blij" te horen dat ik niet alleen ben met mn gevoel.
Je hebt helemaal gelijk iedereen om me heen probeert me gerust te stellen maar als ik het zo bekijk dat er ook andere vrouwen zijn denk ik van het is de naatuur die ons zo insteld en dat ik gewoon mijn kleintje heel erg wil beschermen en ik wil zooo graag dat het goed met hem gaat dat ik er gefrustreerd van raak pfff .. Heel erg bedankt voor jullie reacties ben nu wel een stuk rustiger
In mijn eerste zwangerschap was ik best angstig. Nu heb ik ook zo'n gevoel van dr zit iets niet goed. Maar niet perse die gedachte bij mijn baby, maar in het algemeen. Ik denk dat dat ook deels de vermoeidheid is. Elke mijlpaal vier ik wel even van binnen. Nu leef ik een beetje toe naar de 32 weken grens. Ook ging mijn eerste bevalling zo goed dat ik een gevoel heb dat ik deze keer niet zoveel geluk ga hebben. Vier elke mijlpaal. Je bent al zo ver.
Ik herken het hoor. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik niet de enige ben. Ik hoop dat er nog meer dames reageren. Ik heb de nipt gehad, die was goed, nekplooi was 1,3 mm, 20-weken-echo was goed, alles is prima.... Maar.. Ook hier onzekerheid. Wat als het toch niet gezond is, wat als het bij de geboorte misgaat? Maar ik denk ook maar zo: bij de eerste echo was ik bang dat het hartje niet klopte, dat was ook maar angst en geen voorgevoel.
Die angst blijft. Ook na de geboorte. Je hebt zelf in de hand hoever je hier in mee gaat. Op het moment dat je zwanger bent komt er een soort zenuw bloot te liggen die ervoor zorgt dat je overal potentieel gevaar ziet en alles wil doen om je kind hier voor te beschermen. Iedere moeder heeft het in meer of mindere mate en gelukkig zijn er heel weinig mensen met echt voorspellende gaven.