Ik ben eigenlijk best benieuwd bij wie van jullie er als eerste klaar was om voor een kindje te gaan. Was het je partner of jij? Of gezamenlijk? En hoe gingen jullie er mee om toen je partner er nog niet klaar voor was? Ik ben er al dik 2 jaar klaar voor maar mijn vriend helaas nog niet. Zo wilde hij eerst zeker weten dat we het financieel goed kunnen redden als ik straks parttime ga werken, en wil hij eerst meer sparen. Hier hebben we vanavond een heel goed gesprek over gehad. In januari krijgen we allebei als het goed is een mooie salarisverhoging, dus we kunnen dan een flink bedrag sparen per maand. Ik ben echt benieuwd wanneer vriendlief er echt klaar voor is, maar ik geef hem met liefde de tijd die hij nodig heeft
Ik was er al eerder 'klaar voor' dan hij, en ik heb ook aangegeven dat dat prima was, maar dat hij wel moest zorgen dat hij aan het idee ging wennen en dat ik niet jaaaaaren ging wachten. Uiteindelijk hadden we er nog eens een goed gesprek over en zag hij het eigenlijk ook wel zitten, dus lang heb ik niet hoeven wachten
Woww wat lief, en wat een geduld!! Ik wens jullie het beste in 2014. Onze eerste was niet gepland en bij onze 2de kwam ik er als eerste mee. Mijn man moest er ook even aan wennen want vond 1 genoeg.
Ik was er dacht ik klaar voor, tot ik in juli zwanger dacht te zijn. Ik helemaal in paniek en hij was de kalmheid zelve! Dat vond hij heel grappig om te zien, en sinds oktober hebben we samen besloten er voor te gaan. Dus het ging wel gelijk op denk ik....
Ik ben er eerder over begonnen. Maar als ik heel eerlijk ben was ik er zelf nog niet aan toe toen hij aangaf er klaar voor te zijn. We hebben voldoende tijd gehad om aan het idee te wennen en er in te groeien.
Ik ben er al jaren aan toe. ik zeg ook altijd, als het moet dan kan en doe ik het wel allen! (maar met mijn ex wilde ik geen kinderen vanwege een slechte relatie) Inmiddels 2.5 jaar een nieuwe vriend... en ik ben nog steeds helemaal klaar voor een kind (met hem wil ik het ook echt!) opeens had ik 15 oktober een positieve zwangerschapstest in mijn handen (niet gepland) Helaas in nov een miskraam gehad.... Om een lang verhaal kort te maken Nu gaan we er alle twee 100% voor, dus hopen dat het snel weer lukt
Wat lief en goed van je dat je gewoon geduld hebt met m! Mijne is gek op kinderen en wil heel graag een gezinnetje, maar hij was er nog niet helemaal klaar voor/zeker over ivm financiën etc..crisis in Spanje (we hadden het er wel eens over). Ondertussen begon ik er steeds meer naar te verlangen en hij is nu ook enthousiaster en minder bezorgd, dus we willen er nu ook voor gaan en staan er beiden achter
Mijn man had eerder kinderen gewild. Maar ik ben vier jaar jonger en was net met mijn studie begonnen toen we gingen samenwonen. En we wilden ook graag eerst trouwen (niet uit religieuze overwegingen, meer omdat het er anders waarschijnlijk niet meer van komt als je eenmaal kinderen hebt). Ik heb dus eerst mijn studie afgemaakt, het jaar daarop zijn we getrouwd en begonnen met zwanger worden. Helaas hebben we daarna nog vijf jaar op een kindje moeten wachten.
Mijn vriend wou eigenlijk niet echt kinderen, van het moment dat ik hem kende heb ik hem eerlijk gezegd dat ik echt kinderen wou, als hij dit niet wou moest hij dat zeggen maar dan stopte onze relatie wel. Zo heb ik het elke stap in ons leven blijven herhalen, we kochten een huis, ik zo van zeg je moet dan wel met kinderen kunnen leven. Dus ik ben er al jaaaaren klaar voor, maar het heeft 5 jaar geduurd voor ik mijn vriend zo ver kreeg, een jaar geleden heeft hij dan mij gevraagd voor te stoppen met de pil. En nu zitten we jammer genoeg in de MMM en mijn vriend kan een hele resem onderzoeken ondergaan. gelukkig wilt hij dit ook allemaal doen, ik ben zo fier op hem
Mijn partner wist altijd al dat hij vroeg vader wilde worden, maar ook echt het willen proberen zwanger te raken was ik wat eerder mee. Niet omdat hij niet wilde, maar omdat hij zich liet tegenhouden door het feit dat hij geen vast contract had. Uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan (achteraf maar goed dus) en was hij ook dolblij.
Ik heb niet altijd een kinderwens gehad. Mijn vriend wel. Voor hem was het duidelijk dat hij echt papa wilde worden. Voor mij best beangstigend, want ja..ik kon hem niet garanderen dat ik ooit een wel een kinderwens zou krijgen. En ik gunde het hem wel om papa te worden. We hebben hier ook serieuze gesprekken over gehad en ik heb hem ook gezegd dat ik dan misschien niet de juiste partner voor hem ben. Hier heeft hij zich nooit wat van aangetrokken en hij heeft mij ook nooit gepusht of aangedrongen. Uiteindelijk werd ik ouder en kreeg mijn verleden meer berusting en ja hoor...langzaam maar zeker kwam er ruimte vrij voor mijn kinderwens. Zo zijn we er samen langzaam naar toe gegroeid. En nu hebben we hier een prachtig meisje van bijna 2 jaar rond lopen!
Ik wist van mezelf dat ik op 'jonge' leeftijd mamma wilde worden en toen ik mijn partner leerde kennen wist ik dat hij dit ook wilde nadat we ons eigen huisje hadden zijn we er voor gegaan. Nu zijn we bezig met de tweede al geruime tijd en was het mijn man die er mee kwam..
Bij mij en mijn vriend wisten we eigenlijk vanaf begin van onze relatie al dat ik waarschijnlijk eerder een kindje zou willen als hij. We hebben namelijk een leeftijdsverschil van 8 jaar. Hij is nu 25 en ik 33, inmiddels zijn we straks in januari alweer 6 jaar gelukkig samen! We vonden dat we toch wel wat rekening met elkaar moesten houden en op een bepaalde manier gaat dat eigenlijk altijd wel heel goed. Ik wil zelf heel graag voor mijn 35ste een kindje en dat wist hij wel al vanaf het begin dus om die reden hebben we nu samen besloten om ervoor te gaan! Eindelijk! Gelukkig heb ik nooit echt last gehad van rammelende eierstokken maar nu ik weet dat we ervoor gaan wil ik het ook ineens zoooooo vreselijk graag! Meer mensen hier met een leeftijdsverschil waarbij je partner veel jonger is dan jij....?
Ik.. We zouden eigenlijk eind december beginnen (condoom gescheurd), maar hoogstwaarschijnlijk was hij dan toch terug gekrabbeld.. Wilde het er nooit over hebben, je zag het ook in z'n gezicht en had ook eigenlijk meer het gevoel dat hij december gezegd heeft voor mij, zodat ik niet nog langer zou hoeven wachten met proberen..
Mijn vriend, Hij heeft steeds gezegd als jij er klaar voor bent. Ik wilde graag eerst mijn tweede studie volledig afronden. Nu heb ik de tijd maar helaas nog niet gelukt.
Ik was er eerder klaar voor dan mijn vriend. Hij wilde altijd wel graag vader worden en het liefst voor zijn 30e. Toen hij bijna 29 was en ik over kinderen begon, moest hij wel even aan het idee wennen, maar dat heeft eigenlijk niet lang geduurd. Nu ben ik klaar voor een tweede, maar hij vindt 1 wel genoeg. Hij twijfelt enorm. De ene keer heeft ie het nergens anders over en de andere keer hoeft het voor hem niet. Denk dat ik gewoon nog even geduld moet hebben.
Ik was een jaar voor ons huwelijk al toe aan trouwen en daarna kinderen (vond ik een prettiger idee en wou ook niet gehaast trouwen omdat ik zwanger was). Geluk was aan mijn hand dat een goede vriendin van ons in verwachting raakte. Ik denk dat dat mijn man (oké toen vriend) aan het denken heeft gezet. Einde van dat jaar getrouwd en anderhalf maand later kwam ik er achter dat ik zwanger was... Niet helemaal gepland, maar wel welkom. Ik heb mijn man nooit gepushed en heb hem altijd tijd en ruimte gegeven. Nu zeg ik ook al drie maanden dat ik een tweede wil, maar mijn man vind het momenteel niet geschikt. Ons huis is er niet helemaal op berekend en financieel gezien is het twijfelachtig of we een hypotheek krijgen met onze lonen... We hebben hier veel over praten, maar hij is nu ook zover dat hij een tweede wel ziet zitten (lang leve het feit dat we 3 pas geborenen hebben in de omgeving en dat toch wel een verlangen prikkelt bij manlief ). Ik heb het wel altijd belangrijk gevonden dat mijn man wist hoe ik er over dacht, maar ook dat hij wist dat ik hem niet zou pushen in een beslissing waar hij niet achter zou staan. En gelukkig dacht hij daar ook zo over.