Zit in een dip :(

Je zit in een wat lastig pakket. Maar wat de andere meiden hier en daar ook al zeggen; misschien is het een idee lid te worden van een sportschool, dansschool, iets met muziek, knutselen, schilderen. Op internet kan je vast iets vinden in de buurt waar wat georganiseerd wordt. Al is het maar 1 keer in de week, dan ben je eruit, kan je daar thuis wat over vertellen en ontplooi je voor jezelf een soort eigen initiatief. Je zelfvertrouwen heeft volgens mij al eens eerder een deuk opgelopen en nu wordt die deuk nog groter; je zou eigenlijk elke dag tegen jezelf moeten zeggen dat je hartstikke de moeite waard ben; je bent een mooie meid, zorgend, lief en hebt veel voor een ander over. Dat zijn hele goede eigenschappen, die heus niet iedereen heeft, dus profiteer daarvan en zeg dat ook tegen jezelf! Het zou mooi zijn als je ook een baan(tje) zou hebben; voor de afleiding en een zakcentje zodat je zelf wat onafhankelijk van je vriend kan zijn, misschien ziet ie dan ook dat je best alleen dingen kunt ondernemen.
Ik snap heel goed dat je veel van hem houdt; praten is in mijn ogen ook een hele goede manier om dingen uit te werken; je zou hem kunnen vragen om op een bepaalde dag en tijd samen om de tafel te gaan en de dingen te bespreken die JIJ belangrijk vindt. Ik zou niet alle frustraties ineens spuwen, maar de meest erge (in jouw ogen) en hoe hij er tegen aan kijkt en hoe jij dat doet. En dat je graag tot oplossingen komt. Als jij dan al die soort dingen hebt gedaan, dan vind ik dat je hem al heel erg tegemoet bent gekomen (eigenlijk doe je dat nu ook al behoorlijk). Twijfel niet aan je eigen kunnen, want je bent een slimme meid die zeer zeker de moeite waard is, onthoud dat altijd. Ieder mens is de moeite waard!

Liefs,
Lise

 

Begrijp me niet verkeerd, Little Witch. Ik ben dr niet bij, ik reageer nou puur uit de indrukken die ik krijg en wat ik lees.

Ik ga nou ook even puur in op het voorbeeld dat je geeft hoor. Hou me ten goede als ik dingen verkeerd zeg.

Ten eerste denk ik dat hij (niet) reageert op het altijd.
Ten tweede als ik mij in zijn schoenen verplaats, zou ik ook een behoorlijke klap in mijn gezicht krijgen. Ik zou óf er tegenin óf juist niet, omdat ik jou dan alsnog weer afbreek.
Misschien adh je beter iets kunnen zeggen als: schat, als jij dingen als "(vul zelf maar in)" zegt, krijg ik het gevoel dat jij me afbreekt. Kun je mij vertellen wat je daarmee bedoeld?

En als laatste: Hij zal zich hoogstwaarschijnlijk behoorlijk in zijn eer aangetast voelen. En dan krijg je meestal een terugtrekreactie van een kerel.
Je geeft zelf al aan dat hij een moeilijke prater is, juist dit soort dingen zullen zo geformuleerd gesteld hem heel erg in zijn schulp doen kruipen.

Nou hoef je echt niet altijd de lieve vrede te bewaren en heel omzichtig dingen te brengen hoor. Echt niet, soms is het ook juist goed om eens lekker bot en hard uit de hoek te komen.
Zoals met die rekening. Ik zou de eerst volgende keer dat hij daar over emmert, lekker bot en sarcastisch wezen.
"Ja hoor schat, ik was zóóó vreselijk te laat. Wel 1 hele dag. Poe poe, wat een drama. Ja, we werden al bijan afgesloten zeg. Sjonge jonge zeg."

En daarna gewoon aangeven dat je er spuugzat van wordt dat hij oude koeien uit de sloot haalt of dat hij een welgemeende attentie van jou (die fles drinken) zo de grond in stampt met altijd het gedram.

Zo lang jij geen tegengas geeft (en goed ook) op dit soort acties, zal hij het blijven doen.
Vergelijk het eens met jouw ventje die iedere nacht zuchtend en steunend een glas versgeperste sinasappelsap voor je maakt, maar het wel blijft doen.

De indruk die je bij mij wekt in jouw posts is wel dat je behoorlijk in de slachtofferrol zit. HIj doet dit en hij doet dat en ik voel me gekwetst.
Uit niks hoor ik dat je zo af en toe eens goed op je strepen gaat staan.
Nogmaals, niet lelijk bedoeld. Dit is natuurlijk een geschreven bericht en je gebruikt ook voorvallen om om jouw verhaal te onderstrepen en te verduidelijken.

Nou moet je me niet verkeerd begrijpen, ik wil je echt niet afbreken. Ik probeer echt eerlijk waar alleen maar even een enigzins objectieve blik om de situatie te werpen en te kijken wat jij zou kunnen doen om het te veranderen.

Ik denk wel dat je beeld enigzins wat negatiever is geworden na dat gebeuren rondom jouw kinderwens. Is logisch, mag best. je zult toch even moeten verwerken dat jouw droom van dit moment nu nog niet uitkomt.
En ik denk ook dat het zaak is dat jullie eens een open en eerlijk gesprek met elkaar aangaan over dit soort zaken. Zo te horen zit je er al best een tijdje mee en dat gaat sudderen.
Zet het desnoods op papier, hou het echt bij jezelf, probeer woorden als altijd en nooit te vermijden.

En onthoudt dit: hoewel hij best kan leren om wat beter te communiceren en wat beter op jouw gevoel te letten, hij zal het hart op de tond dragen en zal nooit super super attent worden.
Dat is ook iets wat je van hem zal moeten accepteren.
Net als dat hij van jou zal moeten accepeteren dat jij nooit super super zelfverzekerd zal worden.

 

Het is moeilijk hoor! En het duurt soms heel lang (in mijn geval wel 13 jaar) voordat je beseft waar je mee bezig bent.
Als ik terugkijk, denk ik dat het grootste probleem bij mijzelf heeft gelegen. Ik had simpelweg te weinig respect voor mezelf. En hoe kun je dan eigenlijk van een ander verwachten dat hij het wel voor jou heeft?
En het gekke is, hij had het nog echt wel ook hoor! Ik had een mega-carriere destijds en hij was supertrots. Maar hij vond me wel altijd te dik, en hoewel ik het daar natuurlijk helemaal mee eens was, kwetste me dat enorm. Maar omdat ik het er mee eens was, kon ik daar ook niet zo heel veel van zeggen. Uiteindelijk zijn we (ik zou bijna zeggen dor dat 1e kleine dingetje) toch uit elkaar gegroeid.
Op een gegeven moment bedacht ik me dat ik me eigenlijk wel heel eenzaam voelde in onze relatie, en wat is dan de toegevoegd waarde? Voor mij bleek het makkelijker om me alleen eenzaam te voelen dan met zn 2-en omdat het dan, zeg maar, klopte.
Achteraf heb ik beseft dat ik mijn leven ook niet voor mijzelf leefde, maar voor hem en voor onze relatie en voor onze ouders en alle verwachtingen van iedereen etc. Onbewust natuurlijk, maar ik wilde doen zoals het hoorde en er het beste van maken.
Na die tijd ben ik 5 jaar alleen geweest en heb ik geleerd mijn eigen leven te leiden, mijn eigen keuzes te maken en voor mezelf op te komen en mijn zelf te respecteren.
En met relaties ben ik ook een stuk kritischer geworden, het moet toevoegen en ik moet ervan groeien (en mijn partner natuurlijk ook).
In een relatie moet 1+1 3 zijn/worden en geen 1,5 en dat is nu mijn motto (en gelukkig heb ik dat gevonden).
Alleen als je jezef die 1 al niet geeft en dus niet helemaal als volwaardig beschouwt en lekker in je vel zit, met je eigen dingetjes (ook zo heel belangrijk om iets voor jezelf te hebben en te doen), dan wordt het toch een moeilijk verhaal (zeker in moeilijkere tijden).
Ik hoop dat je in iedere geval, zoals velen hier al hebben geadviseerd, wat meer voor jezelf gaat doen. Ga ontdekken wat jij nou leuk vindt in het leven, waar jij je goed bij voelt. En waarschijnlijk sluit je dan vanzelf ook wat meer nieuwe vriendschappen (is ook mijn ervaring), want mensen komen jou niet opzoeken. Jij moet op pad gaan en dan komt derest vanzelf. Bouw een eigen leven op en ga van jezelf houden. Grote kans dat je vriend dan ook meer respect voor je gaat krijgen en nog meer van je gaat houden.
Ik heb van mijn ex achteraf ook wel gehoord dat hij het juist heel vervelend vond dat ik altijd zo mijn best voor hem deed, en relatief zo weinig voor mezelf. En dat had ik niet eens door... niet dat zo was, laat staan dat hij het vervelend vond. Dus zo zie je maar....
Dus ga lekker werken, maar ook leuke dingen doen! En als het (je baan bijv.) niet bevalt dan probeer je toch gewoon weer wat anders?!? Met niets doen ga je er zeker niet op vooruit...
Heel veel sterkte en succes!

 

Hij doet wel erg naar en neemt totaal nergens meer de moeite voor. Jij blijft ermee zitten en je bent nog afhankelijk van hem ook nog. Ook heb je een minderwaardigheidscomplex. Mijn mening is dat hoe het er nu bij jullie aan toe gaat echt geen basis is voor een toekomst samen en al helemaal geen toekomst met kinderen. Zo zie ik het. Want hoe kun je dan aan kinderen denken als je relatie al helemaal niet goed zit. Hij is kennelijk totaal anders dan dat jij bent en hij zondert zich helemaal van je af. Hoe kan je zo dan een gezin vormen????
Kinderen in het spel kunnen niks hechten waar al een barst in zit. En met elkaar negeren schiet je al helemaal niks op.
toen ik je verhaal las dacht ik wel, wat doen die 2 dag nog samen?
het is moeilijk om uit een relatie te stappen maar is dit nog wel een relatie dan?
Ik wens je veel succes met alles

 

Hebben ze in België een soort mbo?
Als ik jouw verhaal lees lijkt me spw (sociaal pedagogisch werk) wel iets voor jou.


succes met wat je kiest meissie!

 

Fijn dat alles een beetje beter lijkt te gaan.
Ga gewoon eens op zoek naar wat jouw mogelijkheden zijn qua studeren. Er zit vast wel wat in.

Misschien toch een lichtpuntje in het hele verhala rondom jouw kinderwens? Nou kun je je daar op focussen?

Zorg ervoor dat je jezelf niet verliest en doe lekker wat dingen voor jezelf.

Succes dr mee.

 

hoi littlewitch,

Ik vroeg me af hoe het nu met je gaat. Heb je al besloten om iets te gaan studeren? Ik weet niet hoe het in België zit, maar in NL kan je vanalles kiezen, voltijd, deeltijd, werken-leren enz.
Ik weet hoe het is om niet precies te weten wat je precies wilt. Ik heb er lang over gedaan om te kiezen, verkeerd gekozen, andere opleiding gevolgd. Met deze opleiding ben ik bijna klaar (duurt 4 jaar voltijd) en ik ben achteraf blij dat ik er aan begonnen ben!

Hoe is het nu tussen jou en je vriend? Ik hoop echt dat alles beter gaat.

Ik wens je veel succes met alles en hoop dat alles goed gaat!!

Groetjes van Tijgertje

PS: die foto die je plaatste is helemaal niet raar, ik vind je juist een knappe meid!