Hoi meiden, ik zit al een tijdje met deze vraag in mijn hoofd.... we hebben een superdochter van bijna 15 maanden. De eerste periode is erg moeilijk geweest, ik heb een depressie gehad. Inmiddels ben ik net weer helemaal betergemeld op t werk, heb weer plezier, geniet me suf met onze dochter. Wel moet ik nog oppassen (niet te veel op n dag proppen) en werkt mijn hoofd soms nog wat traag. Ikzelf ben enigkind, en heb altijd gevoeld en gevonden dat ik als ik zou kunnen kiezen, graag 2 kinderen wilde. Dat vind ik nog steeds, als ik zou mogen kiezen zou ik dat willen. Maar, ik ben vreselijk bang dat ik weer een depressie krijg... Ik kan me niet voorstellen dat die eerste periode leuk of fijn kan zijnl. Voor mij was het een hel. Mijn man wil dolgraag een tweede kind, maar snapt het goed dat ik erg twijfel. Ik ben er nu in ieder geval nog niet aan toe, wil me eerst een tijdje fijn voelen, stabiel, medicijnen afbouwen en werken. Nu ben ik erg benieuwd, zijn er hier vrouwen die mijn getwijfel herkennen? Ook als je geen depressie hebt gehad? Dank vast voor jullie reacties!
Heb je een postnatale depressie gehad of 'gewoon' een depressie? Misschien zou je wat langer kunnen wachten met een 2e? Dat je wat meer ruimte en tijd krijgt om tot jezelf te komen? Wellicht als je weer helemaal beter bent, dat je dan wat beter kan bepalen of je nog een 2e kindje wil.
Dat lijkt me erg heftig! Misschien dat je het iig met je huisarts kan bespreken en vertellen waar je bang voor bent? Dat scheelt misschien al de helft, het zou ook heel zonde zijn als je daarvoor je 2e kinderwens op zij zet toch?
Ik heb geen depressie gehad, dat lijkt mij de keuze voor een 2e nog moeilijker te maken.. Maar ik vind het ook een erg moeilijke keuze. Op het moment vind ik het wel prima zo. Het loopt nu allemaal lekker, waarom dat evenwicht weer 'verstoren' met een tweede kindje..?? Ik denk wel dat jij bij een volgende zwangerschap en na de bevalling meer begeleiding zal krijgen. En dat bv je huisarts er sneller rekening mee zal houden dat je misschien weer in een depressie terecht komt. Ik zou zeggen, geniet eerst lekker van jullie gezinnetje. Probeer eerst tot rust te komen en zet 'even' de eventuele kinderwens opzij. En kijk over een jaartje eens verder. En misschien kun je op zoek gaan naar lotgenoten, andere meiden die wel voor een tweede hebben gekozen, en hoe dat is gegaan. Want de periode na het krijgen van een kindje kan zeker wel heel leuk zijn!
ik heb een gewone depressie gehad na de eerste ( was ook wel een heel heftig jaar ) Maar wij hebben toen gewoon net zo lang gewacht met de tweede tot ik er helemaal aan toe was. En dat is toen hartstikke goed gegaan! Dus mijn advies is om gewoon nog ff te wachten totdat je er voor jezelf helemaal aan toe bent.
bedankt meiden! ik vind het fijn te lezen wat jullie ervaringen zijn. Ik heb het er al een paar keer met mijn therapeute over gehad. Ik heb bij een volgende kindje 50% kans het nog een keer te krijgen.... maar t is inderdaad wel zo dat mocht ik zwanger worden ik me weer aan kan melden soort van preventief zodat ze me in de gaten kunnen houden. Ik ben gewoon ook best bang dat mijn omgeving zal zeggen waar begin je aan, wat dom enzovoort.... deze keer hebben we veel hulp gehad, maar dan ben ik bang dat dat een tweede keer niet zal gebeuren... Gezien het zwanger worden niet heel makkelijk ging, moeten we niet te lang gaan wachten. Nu vind ik het zeker nog te vroeg, ik wil inderdaad eerst bijkomen en genieten! Maar ik ben wel benieuwd, mama's die een tweede wilden, zagen jullie niet ook op tegen bevallen, gebroken nachten, drukte en zo? Ik denk nu idd ook; we hebben het net op de rit, alles loopt.....een tweede kindje verstoort dat... (in mijn beleving hoor!)
Nee zag er eerlijk gezegd niet tegenop. Mijn verlangen naar een tweede was zo sterk dat ik helemaal niet nadacht aan de gebroken nachten, bevallen ed. Zeg eerlijk, dat was ook niet het eerste waar je aan dacht toen je de eerste wilde. Toen was er ook alleen het verlangen naar een kindje. Toch? Moet wel zeggen dat toen ik eenmaal zwanger was een aantal maanden dat ik toen wel heeel onzeker werd. Zou ik het wel aankunnen ed. Ben toen heel streng voor mezelf geweest en heb xpres niet gedacht aan de tijd die komen ging. Leefde echt in het nu en dacht zo min mogelijk aan als de kleine geboren zou zijn. Nu hebben we het enorm getroffen met Owen. Een heerlijke rustige en tevreden beebje is hij Tuurlijk heb ik er wel drukke dagen tussen maar over het algemeen gaat het heel goed. Heb ook bewust deze keer NIET voor borstvoeding gekozen zodat ik ( mocht het nodig zijn ) medicijnen kunnen innemen en de kleine uit handen geven mocht dat nodig zijn. Ook omdat ik reuma heb is de kans groot dat ik medicijnen moet gaan gebruiken. Dus zodoende.
Ik heb geen postnatale depressie gehad en vond het ook al moeilijk om aan een tweede te denken. Dus voor jou zal het nog moeilijker zijn... Ik had graag een leeftijdverschil van 2 jaar ertussen gehad, maar we hebben toch besloten om er wat meer tijd tussen te plannen. Ik ben nu zwanger van de tweede en die komt als Ilya bijna 4 is en dus lekker naar de kleuterschool mag. Hierdoor heb je weer overdag lekker tijd voor de baby... Misschien is dit een idee?
Ik heb geen depressi gehad, wilde altijd 2 kindjes kort op elkaar en onze eerste zoon bevestigde dat gevoel. na 10 maanden was in zwanger van de 2e. Dat was achteraf gezien toch iets te snel denk ik, aangezien onze oudtste erg temperamentvol en druk is, en tegen de peuterpubertijd aanliep toen ons 2e kindje geboren is. maar ik heb er geen spijt van. Je weet zelf hoe het is om als enig kind op te groeien. Als je dan een wens heebt voor een 2e, zou ik het zeker niet laten voor de ervaring die je hebt. Je weet nu wat er komen gaat dus misschien dat je er nu juist wel van kan genieten? Dat heb ik met Hayden namelijk wel, Justin voedde ii snachts en legde hem dan snel terug. Bij Hayden heb ik juist van die intieme momenten extra genoten, express! het is zo snel voorbij en het komt nooit meer terug dat baby zijn.... eerlijk is eerlijk, ik vond jaar 1 veeeel makkelijker als jaar 2.... succes met je keuze en eventueel met zwanger worden
hey dames, @ mamzie, nee bij de eerste zag ik daar niet tegenop, maar dan weet je dus ook nog niet wat het echt betekent. Nu wel, en dan denk ik daar wel over na. Omdat ik heb gemerkt dat het echt vreselijk is een depressie en daarnaast dus ht herstellen van de bevalling, de zorg voor je kindje noem maar op. Ieder die een depressie heeft gehad moet er denk ik niet aan denken om tijdens zo'n periode voor een kleine baby te zorgen, 's nachts je bed uit te gaan, gebroken nachten. Dat ik daar nu zo over nadenk komt denk ik omdat het nu nog zo belangrijk voor me is dat ik goed kan slapen, rust heb etc. Nu ben ik er ook nog niet aan toe, willen in ieder geval even wachten. |het is alleen dat ik benieuwd ben of anderen hier hun twijfels ook hebben gehad over een tweede, of dat het bij mij waarschijnlijk komt door de ervaringen die ik heb gehad de eerste maanden.
Hoi Sas, Ik heb wel een PND gehad. Zo'n 9 mnd last van gehad en toen ging het wel weer. Ik wilde altijd 4 kinderen. Maarja ik heb ook een keizersnede gehad. En nu dus ook een PND. Dat was bijzonder zwaar. Maar ik heb ook zoiets van. Ik ga niet mijn hele leven laten bepalen doordat ik PND heb gehad. Wil toch proberen gewoon de dingen te doen net als ieder ander. En over een tijdje, paar maandjes, willen wij wel weer voor een 2e gaan. Ik wil heel graag nog een kindje. Ik weet dat ik kans heb op herhaling. Maar ik ga wel wat preventieve maatregelen nemen. Waarschijnlijk ook hormonen slikken na de bevalling. En wat gesprekken ervoor en erna. En dan hoop ik dat het goed gaat of niet zo naar wordt als de vorige keer. En anders. Vette pech, en afzien. Uiteindelijk gaat een depressie over maar je kindje blijft. Ik ken een vrouw die 3 kinderen heeft en er 3 keer last van had. Maar ja ze wilde er toch graag 3. Vond ik heel moedig. En nu gaat het heel goed met haar. Je kindjes blijven. Alleen je maakt en k** start. En je zelfbeeld wordt aangetast. Maar je bent niet je ziekte en het gaat over. Ik vind het ook lastig als de buitenwereld zegt. Niet doen. Maar een kinderwens is heel natuurlijk en dat je een PND hebt gehad zegt niets over hoe je het later doet in de opvoeding ect. Ik had ook veel rust nodig en kon niet tegen de gebroken nachten.Mijn man heeft veel gedaan. Maar nu ik geen PND meer heb gaat het allemaal weer beter. En kan ik dat wel. Alleen de angst he. Dat is lastig. Maar iedereen kan het krijgen en die gaan ook voor een 2e dus waarom jij niet? Dus als je er aan toe bent, gewoon doen. Je weet toch niet hoe het loopt. En laat je goed voorlichten. Veel sterkte, liefs, Elba
het ' voordeel' dat je nu hebt is dat als je het weer krijgt je het eerder herkend en er dus ook eerder wat aan kan doen. en wat je zelf al zegt dat je preventief al wat kan doen. Ik heb een gewone depressie gehad en was ook bang voor een postnatale depressie de kans dat ik dat zou krijgen was groter omdat ik een depressie had gehad, maar de arts zei toen ook tegen me dat ik het zou kunnen herkennen en dus eerder in zou kunnen grijpen en dat vond ik zelf wel een veiliger gevoel. Als je teveel twijfelt zou ik gewoon nog even wachten en kijken of de twijfel afneemt. Heel veel succes en sterkte