Ik ben 39 jaar en heb uit een vorige relatie 2 kinderen die inmiddels 16 (een dochter) en 14 jaar zijn (een zoon). Heb vorig jaar een man leren kennen die ook uit zijn vorige relatie 4 kinderen meeneemt. (3 meiden, 11,13 en 15 jaar) en een zoon van 9 jaar. Wij willen dolgraag een kindje van ons saampjes. In April was ik zwanger maar helaas met 7 weken een miskraam geworden. Nu ben ik weer opnieuw zwanger ( 7 weken). Eind November willen wij, tijdens een weekendje met zijn ouders( die dan 45 jaar getrouwd zijn),zus en haar gezin en onze kinderen' het grote nieuws gaan vertellen. Ik ben dan 9 weken zwanger. De reden dat het vroeg verteld wordt is dat zijn zus niet in Nederland woont en wij ook haar dit persoonlijk willen vertellen. Wij zijn benieuwd naar de reacties van de kinderen. Van zeker de helft weten wij zeker dat zij het heel leuk vinden. Maar mn 2 dochters van hem zijn er twijfels omdat zij toch veel aandacht krijgen van hem, en zij ooit hebben aangegeven dat ze bang zijn dat die aandacht straks verdeeld gaat worden. (wat natuurlijk ook gaat gebeuren) Wij proberen het voor een ieder leuk te maken en kijken erg uit naar de nieuwe gezinssituatie (kinderen van hem wonen bij hun moeder maar 1x in de 14 dagen zijn ze bij ons een weekend). Wie heeft ervaring met een samengesteld gezin en heeft advies hoe om te gaan met bepaalde emoties?
Hoi, mijn stiefkids zijn wat jonger en zelf heb ik geen kids nog, dit wordt onze en mijn eerste, maar wij merken wel dat de dochter (8 jaar) van mijn man een nieuw kindje zowel leuk als lastig vindt. Dat laatste spreekt ze niet uit, maar we zien een aantal signalen die we wel zo interpreteren: ineens na een weekend niet meer naar huis willen en bij papa willen blijven, bij afscheid benadrukken hoe leuk het bij ons wel niet is, dat soort dingen. Ze heeft een tijdje terug zelf aan haar moeder gevraagd of ze dan in de kerstvakantie een week mogen komen logeren, (zoiets was tot nog toe onmogelijk: ze zijn pas dit jaar voor het eerst een weekje geweest in de zomervakantie, daarvoor was het alleen om het weekend de zaterdag en zondag). Dat mocht en gaat nu dus ook gebeuren. Zelf zegt ze daarover dat ze dan mij lekker kan helpen met de baby en dat laat ik ook allemaal lekker gebeuren. Als dat haar manier is om hier haar eigen plekje zeker te stellen, dan is dat goed zo. Ze heeft twee jaar geleden bij haar moeder ook een halfzusje gekregen en we hebben toen gemerkt dat ook dat veel spanning opgeleverd heeft, waarschijnlijk omdat haar moeder nogal 'into the baby' was. Daarvoor was zij het prinsesje thuis, tussen haar broer en 3 stiefbroers en het lijkt er vaak op dat zij die positie af heeft moeten staan aan haar halfzusje, dat natuurlijk de veel idealere positie heeft van een kind van wel de goeie vent te zijn... Zij blijft de dochter van die vreselijke eerste man... Wij hebben dus ook afgesproken dat als zij hier de weekenden zijn, dat zij en haar broertje voor mijn man op de eerste plaats komen: ons kindje kan voldoende aandacht van hem krijgen buiten die weekenden om. Als we nu co-ouderschap ofzoeist hadden, werd het natuurlijk anders, maar net als jouw stiefkids zijn zij hier dus enkel om het weekend. Ik zou het dus wel aanmoedigen als mijn man af en toe eens met hen tweeen alleen op pad gaat, even naar een grote speeltuin, een middagje bioscoop, dat soort dingen: ff speciaal met papa. Op die manier zullen we dus proberen ze te laten merken dat ons kindje straks niet belangrijker is. Volgens mij kun je dat in jullie situatie ook prima toepassen, of niet? Bij jullie zal misschien nog extra meespelen dat zijn dochters en zoon het nog wel eens lastig zullen vinden dat hij wel voor jouw kids vadert, maar dat zij hem merendeel van de tijd moeten missen? Zeker dan zijn speciale vader-dingen in de bezoekweekenden wel aan te raden, denk ik,
Niet echt een vergelijkbaar verhaal. Ikzelf heb een stiefzoontje van bijna 4 en in april verwachten we nog een zoontje. Hij ziet het helemaal zitten om een babybroertje te krijgen. Zijn leeftijd is wel een voordeel. Ook snapt hij al heel goed dat iedereen een papa en een mama heeft en dat die niet altijd bij elkaar wonen en sommige kinderen 2 huizen hebben (zoals hij). Echter denk ik dat het er niet zozeer omgaat dat er een baby bij komt terwijl er stiefkinderen zijn, maar dat er een baby bij komt. Als een kind enigkind was en er komt een (stief)broertje of zusje bij is dat wennen, voorheen ging alle aandacht naar haar/hem. Ik zie niet meer problematiek omdat het een samengesteld gezin is. Alleen de 'standaard' issues als er een baby bij komt.
Ik wil nog wel even melden dat buiten de weekenden om, mijn vriend ook 2x per week met zijn kinderen naar hun sport trainingen gaat en bijna elke week hebben ze een wedstrijd in het weekend die hij ook voor zijn rekening neemt. En soms vallen die wedstrijden in een 'niet' weekend. Ze logeren bij ons 1x in de 14 dagen maar buiten dat om, zien zij hun vader 2 tot 3x per week.. Het sporten blijft natuurlijk doorgaan en dat weten zij. Maar ik kan me voorstellen dat dat en het feit dat hij ook contact heeft met mijn kinderen, een bedreiging kan worden..
Tja, zolang duidelijk is dat hij van ze houdt, zal dat wel loslopen... En pubers kunnen nu eenmaal misbruik proberen te maken van dergelijke situaties, dus ik zou niet te hard schrikken als ze heel moeilijk gaan lopen doen en dat ook wel wat begrenzen, naast dat je begrip hebt voor de dingen die ze moeilijk vinden. Klinkt me als een hele actieve en betrokken papa hoor! Denk dat veel kids die bij hun eigen vader in huis wonen, mochten willen dat hun pa zo betrokken zou zijn!