Wat een afschuwelijk verhaal, dat is de grootste nachtmerrie van iedere ouder. Wat erg dat dit jullie is overkomen. Heel knap dat je het nu toch wat meer los kunt laten en immens veel respect voor jou.
Vind het wel fijn om te horen van andere vrouwen dat ze met soortgelijke dingen worstelen. Goed dat je die eerste stap hebt gezet. Ik ben eerder ook al naar een praktijkondersteuner geweest en ook geen klik, dan werkt het ook niet voor mijn gevoel. En om nou opnieuw in therapie te gaan… Misschien ooit nog metacognitieve gedragstherapie, dat schijnt heel goed te helpen tegen piekeren.
Hoe gaat het nu? Ik herken het ook, en ook hier verklaarbaar want mijn jongste heeft 2x op de intensive care gelegen. Dat soort dingen gaan gewoon niet in je kouwe kleren zitten...
Moah als dat bij G of R aan de hand zou zijn zou ik ook ff langsgaan, meer om te checken of ik niet iets over t hoofd zie en dat mn inschatting klopt Hier reageren we wel anders op de kinderen maar hun karakters en doen en laten zijn ook totaal anders. In meer of mindere mate doe je dat automatisch ook wel lijkt me. R is super rustig en hoor je zelden. Terwijl als G op dat niveau zou zijn je de ambulance moet laten komen. Ken je haar echter niet dat oogt ze "normaal ziekjes" maar in feite is ze dan echt doodziek. Is soms best lastig uitleggen en de "heb je weer zo'n moeder" speelt daar ook zeker in mee tenzij ik de huisarts zelf heb, die kent ons goed genoeg. Omgekeerd als je R ineens heel nadrukkelijk hoort met een klaagzang is er ook wel wat. Als je G hoort met een nadrukkelijke klaagzang is t een mededeling gewoon omdat ze wat wil vertellen en is t een basic ziektedingetje.
@Cinnabun wat vervelend zeg dat je daar zo een last van hebt. Ik lees nu dat je zoontje toch een longontsteking had, goed dat hij nu in elk geval antibiotica krijgt! Ik herken het overigens heel erg. Ben zelf altijd wat angstig / hypochonder geweest en nu als moeder zijnde is dat een stuk erger geworden. Ben heel bang zelf ziek te worden en mn zoontje achter te moeten laten, maar nog banger dat hem iets overkomt. Bij alles ga ik googlen en heb ik zelf al een ernstige diagnose gesteld. Gelukkig kan ik wel relativeren en weet ik van mezelf dat ik zo ben en het tot nu toe nooit juist is geweest. Daarnaast is mijn vriend extreem chill en maakt zich zelden zorgen, dat relativeert ook wel... Ik heb verder ook geen tips voor je maar dus wel herkenning!
o o ja, ik 'ken' jouw verhaal nog van hier, zo afschuwelijk...Wat knap dat je je zo staande hebt weten te houden! Was jij trouwens nou ook diegene die ergens een keer een interview had gehouden? Meen me vaag iets te herinneren van op een blog of tijdschrift iets te hebben gelezen.